ΟΣΑ ΦΟΒΑΤΑΙ ΚΑΙ ΟΣΑ ΤΟΛΜΑΕΙ Η ΦΩΤΕΙΝΗ ΑΘΕΡΙΔΟΥ

Τη Φωτεινή Αθερίδου μπορεί να έχεις την αίσθηση ότι την ξέρεις, επειδή βγάζει μία αβίαστη οικειότητα. Αν όμως δεν γνωρίζεις όσα φοβάται, όσα ονειρεύεται και όσα την κάνουν ευτυχισμένη, στην πραγματικότητα δεν ξέρεις τίποτα για εκείνη.

Τη Φωτεινή Αθερίδου ένιωθα σα να την ήξερα με κάποιον τρόπο. Λίγο το απόλυτα ανεπιτήδευτο στυλ της, λίγο το αφάνταστα εκφραστικό πρόσωπό της, κάτι το ότι έμοιαζε (στα δικά μου μάτια) εμφανισιακά με τον πατέρα της, τον Θοδωρή Αθερίδη (που είχε μπει από νωρίς στις τηλεοράσεις μας), ίσως και το ότι ζούμε στην ίδια γειτονιά, την έκαναν να μου φαίνεται τόσο οικεία, που όταν την πήρα τηλέφωνο, μόνο «έλα ρε Φωτεινή, τι νέα;» δεν της είπα.

Η συνάντησή μας έγινε σε ένα ζαχαροπλαστείο της γειτονιάς μας κι εκείνη κατέφτασε βιαστική, σαν φοιτήτρια που τρέχει να προλάβει κάποιο εργαστήριο στη σχολή της.

Αν και ήθελα να τη ρωτήσω πράγματα που ρωτάς έναν γείτονα, όπως από πού παίρνει ψωμί ή σε ποιον παιδίατρο πηγαίνει το παιδί της, η συζήτησή ξεκίνησε από τη δουλειά της, για να διαπιστώσω σύντομα ότι η Φωτεινή Αθερίδου τελικά έχει μοιάσει και στους δύο της γονείς ως προς τα ταλέντα της και την εμφάνιση (μητέρα της είναι η Ελένη Γκασούκα). Ευτυχώς όμως παραμένει το κορίτσι της διπλανής πόρτας, που σου ανοίγεται διάπλατα και με αφοπλιστική ειλικρίνεια, σα να γνωρίζεστε από πάντα.

Φέτος, στη σατιρική κωμωδία του Μολιέρου O Μισάνθρωπος, που ανεβαίνει διασκευασμένη από τον Γιάννη Κακλέα στο Θέατρο Εμπορικόν, η Φωτεινή έχει γράψει η ίδια τα δικά της κείμενα, τα οποία αφηγείται σαν σχολιαστής, βάζοντας λίγο περισσότερο χιούμορ και αμεσότητα στο έργο.

Την ιδέα της έδωσε ο ίδιος ο σκηνοθέτης, ξέροντας ότι της αρέσει να γράφει –η ίδια έγραφε για τη Μουρμούρα τις σκηνές του ζευγαριού της, εκείνη έγραψε το σίριαλ Friends στην πλατφόρμα του ΑΝΤ1– πράγμα που την έκανε να δώσει την καλύτερη δυναμική της, όπως μου είπε.

Και κάπως έτσι πιάνουμε να λέμε για το ξεκίνημά της, την αγάπη της για το θέατρο και το γράψιμο.

– Πόσο ρόλο έπαιξε το πατέρας σου στο να επιλέξεις αυτό το επάγγελμα;

Και οι δύο γονείς μου παίξανε ρόλο, γιατί από μικρή ήμουν μέσα στο θέατρο. Δεν είχα άλλες προσλαμβάνουσες. Στα παιδικά μου μάτια, δουλειά σήμαινε θέατρο. Νομίζω ότι κάπως έτσι πάει αυτό.

Αν ο ένας γονιός κάνει κάτι τελείως διαφορετικό, μπορεί ένα παιδί να διαφοροποιηθεί. Αλλά όταν και οι δύο γονείς σου είναι στο θέατρο –και μάλιστα ευτυχισμένοι, όπως ήταν οι δικοί μου–, είναι μονόδρομος μάλλον. Γιατί, αν βλέπεις στους γονείς σου την ευτυχία που προσφέρει ένα επάγγελμα, είναι δύσκολο να μην τη θέλεις. Το θέατρο είναι δουλειά της ευτυχίας. Είσαι ευτυχισμένος όταν κάνεις αυτή τη δουλειά.

– Πόσο έχει να κάνει με την αποδοχή η επιλογή σου; Αποζητάς την αποδοχή του κόσμου;

Ναι, φυσικά. Εννοείται ότι όλοι οι ηθοποιοί έχουμε ναρκισσιστική διαταραχή. Ο καθένας κάτι ψάχνει και κάτι ζητάει από αυτή τη δουλειά.

– Εσύ τι νομίζεις ότι ψάχνεις;

Κοίταξε, είμαι πολύ ανασφαλής άνθρωπος και φοβικός μαζί. Μου αρέσει πάρα πολύ να με αγαπάνε. Μπορώ να πάθω νευρικό κλονισμό, αν νιώσω ότι κάποιος με αντιπαθεί και θέλω να προσπαθήσω να του αλλάξω αυτή την άποψη. Μικρή το είχα πολύ περισσότερο αυτό. Τώρα με τα παιδιά έχει ηρεμήσει λίγο αυτό, αλλά δεν έχει φύγει. Πάσχω από το σύνδρομο του να είμαι το πιο αγαπημένο άτομο όλων των ανθρώπων στη Γη. Ανέκαθεν ήθελα να τους κερδίσω όλους με το χιούμορ, με την πλάκα, με το ότι είμαι γαμάτη.

Ήθελα να περνάνε όλοι τέλεια με τη Φωτεινή. Δεν μπορώ καθόλου να με βαριούνται. Δεν έχω χειρότερο. Προτιμώ να με αντιπαθούν δηλαδή από το να με βαριούνται. Γι' αυτό και μιλάω πάρα πολύ γρήγορα. Δεν θέλω να προλάβει ο άλλος να βαρεθεί την ιστορία που του λέω. Κατάλαβες τι εννοώ;

– Κατάλαβα. Και με το γράψιμο προσπαθείς να κάνεις το ίδιο;

Ακριβώς. Έχω το ίδιο κι εκεί. Γράφω και όπου νιώσω ότι κάτι θα είναι πάρα πολύ βαρετό, κάνω κάτι πάρα πολύ ανατρεπτικό για να φύγει η βαρεμάρα. Δηλαδή το αντιμετωπίζω σαν θεατής.

– Πώς ξεκίνησε το μικρόβιο με το γράψιμο;

Μου άρεσε πάρα πολύ ανέκαθεν. Μάλλον κι αυτό επειδή γράφουν και οι γονείς μου. Μου αρέσει όμως αυτό που κάνει στον εγκέφαλο το γράψιμο, σα να τον καίει – με την καλή έννοια. Και επειδή στα μαθηματικά δεν είμαι τόσο καλή, πήγα προς την άλλη κατεύθυνση.

Θυμάμαι από μικρή, με ρωτούσε η μαμά μου: Τι να γράψω εδώ; Και θυμάμαι να πέφτω στο κρεβάτι και να σκέφτομαι να της βρω κάτι να της πω για να μου πει: Αχ, τι ωραίο. Ποτέ δεν το φοβήθηκα. Δεν αισθάνθηκα ποτέ ότι είναι κάτι πάρα πολύ δύσκολο, όπως άλλοι άνθρωποι μπλοκάρουν με το γράψιμο.

– Όντας στον ίδιο επαγγελματικό με τους γονείς σου, νιώθεις το βάρος του να αποδείξεις την αξία σου;

Το έχω νιώσει αυτό πάρα πολύ όταν ξεκίνησα. Τώρα καθόλου. Έχει ξεκαθαρίσει τελείως μέσα μου το τοπίο της διαφορετικής οντότητας από τους γονείς μου.

– Έχεις κάνει ψυχοθεραπεία;

Ναι, ήμουν μικρή όταν ξεκίνησα. Είχα κάποια θέματα με την εφηβεία και πάρα πολλές φοβίες, που κυρίως αυτές με βάραιναν. Βέβαια δεν ασχολήθηκα με αυτές στην ψυχοθεραπεία. Πήγαινα πάντα γύρω γύρω, δεν ήθελα καθόλου να τις αντιμετωπίσω. Κατάφερα να ασχοληθώ σοβαρά με αυτές σε πιο μεγάλη ηλικία. Μην σου πω όταν γέννησα τον Θοδωρή.

– Γιατί αυτό; Τι πυροδότησε η γέννηση του παιδιού;

Νομίζω όλο το βάρος της ευθύνης. Γιατί ξαφνικά εσύ, από μια φοβισμένη, άχρηστη, ασήμαντη τάδε, πρέπει να έχεις την ευθύνη ενός ανθρώπου, να είσαι πρότυπο και να τον εμπνεύσεις. Οπότε εκεί έρχονται στην επιφάνεια όλα τα δικά σου... τύπου Ποια είμαι εγώ; Εγώ τρέμω, πώς θα γίνω μάνα; Εγώ δεν μπορώ καλά-καλά να βράσω ένα αβγό – ναι, τότε δεν έβραζα.

Αλλά νομίζω ότι τα έχω πάει καλά στο θέμα. Όχι ότι δεν φοβάμαι, όχι ότι δεν έχω πανικό και άγχος, αλλά έχει γίνει πια κάτι διαχειρίσιμο. Παλιά, όταν πάθαινα κρίσεις πανικού δεν πίστευα ότι είναι κρίση πανικού. Πίστευα ότι πεθαίνω, ότι σίγουρα έχω κάτι, όπως καρδιά, ΧΑΠ, πνευμονική εμβολή.

Αλλά πια όταν θα με πιάσει αυτό, γελάω από μέσα μου και λέω: Τι σε άγχωσε, μωρέ; Γελάω με τον πανικό. Τον χαϊδεύω, τον αγκαλιάζω και έχω όλη την επίγνωση ότι πρόκειται για το άγχος μου. Και χάρη σε αυτή την αντιμετώπιση περνάει και δεν συμβαίνει συνέχεια.

– Θεωρείς ότι το κέρδισες αυτό με την ψυχοθεραπεία;

Με την ψυχοθεραπεία, με τον ψυχίατρο, με διάφορα πράγματα, με τους φίλους μου. Ξέρεις, συζητάω πάρα πολύ με φίλους μου και είναι ίσως καλύτερο πράγμα από την ψυχοθεραπεία.

– Έχω την αίσθηση ότι πλέον ο κόσμος δεν δυσκολεύεται να μιλήσει για τα προβλήματά του.

Ναι, κανείς δεν είναι καλά. Άλλος είναι σε πανικό, άλλος λέει ότι είναι καλά αλλά είναι αγκαλιά με το αλκοόλ... Νομίζω ότι είμαστε σε μία φάση που όλοι κάτι έχουμε.

– Πού νομίζεις ότι οφείλεται αυτό;

Όσο προχωράνε τα χρόνια και οι άνθρωποι ψαχνόμαστε και νιώθουμε ότι έχουμε επιλογές, συμβαίνει μια εσωτερίκευση των πραγμάτων. Η οποία έχει πολλά καλά, έχει και πολλά κακά. Γιατί πια δε ζεις στο πρώτο επίπεδο, ούτε επιφανειακά. Αρχίζεις και αναρωτιέσαι γιατί. Γιατί το ένα. Γιατί το άλλο.

Επίσης, πιστεύω ότι τα social media έχουν κάνει μεγάλο κακό. Όχι στη δική μου γενιά, αλλά στα μικρότερα παιδιά. Τα σημερινά 12χρονα, δηλαδή, πιστεύω ότι θα έχουν θέματα. Γιατί την ίδια στιγμή που πλασάρεται από την εποχή μας η αγάπη για τον εαυτό μας και η αποδοχή, την ίδια στιγμή ορισμένα κορίτσια θέλουν να αυτοκτονήσουν, επειδή δεν έχουν το πρόσωπο της τάδε. Ειδικά για τα κορίτσια είναι μεγάλο το πρόβλημα και χρειάζεται πολύ προσεκτική διαχείριση από τους γονείς. Είναι πολύ δύσκολο.

– Η δική σου καθημερινότητά με ένα αγόρι 4 ετών και ένα μωρό λίγων μηνών, πώς είναι;

Κοίταξε, μετά τη γέννα του δεύτερου παιδιού μου, ζω μια μόνιμη κατάσταση ευτυχίας. Με νεύρα, με θυμούς, με στενοχώριες και με όλα αυτά φυσικά που μπορούν να συμβούν στη ζωή, αλλά πάντα με το επίπεδο ευτυχίας να βρίσκεται ψηλά. Και λέω μετά το δεύτερο παιδί, επειδή εγώ σαν μοναχοπαίδι έζησα πολλή ησυχία στο σπίτι. Ο μπαμπάς μου δούλευε μέχρι το βράδυ και ήμουν συνήθως με τη μαμά μου ή μόνη μου. Ήθελα συνέχεια να είμαι με φίλους γιατί ένιωθα μοναξιά.

Οπότε τώρα γίνεται μια φασαρία στο σπίτι, ένα παιδί κάτι λέει, ένα άλλο κλαίει, το άλλο κάτι ζητάει... Όσο κουραστικό κι αν ακούγεται αυτό το τζέρτζελο που γίνεται, μου ταιριάζει πάρα πολύ. Είναι αυτό που έλειπε από τη ζωή μου. Στο σπίτι μου τώρα νιώθω ασφάλεια, ηρεμία και χαρά.

– Πώς άλλαξαν τη σχέση σας τα παιδιά;

Με μένα και τον Κώστα (σ.σ. ο Κώστας Μαγκλάρας είναι επίσης ηθοποιός) συνέβη το αντίθετο από το συνηθισμένο. Κι αυτό επειδή ξεκινήσαμε τελείως ανάποδα. Ήμασταν δύο άνθρωποι που γνωριζόμασταν πολλά χρόνια και είχαμε μια ελεύθερη σχέση, αλλά ποτέ δεν είχαμε συντονιστεί.

Με τον Κώστα συντονιστήμακε όταν έμεινα έγκυος. Από εκεί και μετά ξεκίνησε η σχέση να έχει ανοδική πορεία. Δηλαδή η σχέση μας ουσιαστικά ξεκίνησε με το παιδί και όσο πιο πολλά παιδιά κάνουμε, όσο πιο πολύ ζούμε μαζί ως οικογένεια, αντί να φεύγει ο ερωτισμός, τόσο πιο έντονος γίνεται.

– Έχεις χρόνο μόνο για σένα; Για τη Φωτεινή;

Όχι. Αλλά χαίρομαι πάρα πολύ γι' αυτό, γιατί εγώ όταν έχω χρόνο για μένα, κάνω τις χειρότερες σκέψεις. Όταν έχω χρόνο, έχω άγχος και φοβίες, πιστεύω ας πούμε ότι έχω κάποια ανίατη αρρώστια, κάτι τέτοια. Οπότε, όσο λιγότερο χρόνο έχω για μένα, τόσο λιγότερο κάνω αυτές τις σκέψεις. Και πάει μια χαρά.

«ΤΟ ΘΕΑΤΡΟ ΕΙΝΑΙ ΔΟΥΛΕΙΑ ΤΗΣ ΕΥΤΥΧΙΑΣ. ΕΙΣΑΙ ΕΥΤΥΧΙΣΜΕΝΟΣ ΟΤΑΝ ΚΑΝΕΙΣ ΑΥΤΗ ΤΗ ΔΟΥΛΕΙΑ».

– Πώς χαλαρώνεις όμως;

Χαλαρώνω στην Αίγινα. Μου αρέσει όλη η φάση εκεί. Χαλαρώνω και γράφοντας τραγούδια. Τα γυρίζω και βιντεάκια. Οτιδήποτε με απασχολεί το διώχνω μέσα από τα τραγούδια, όπου αυτοσαρκάζομαι.

– Λες μπράβο στον εαυτό σου;

Για να είμαι απόλυτα ειλικρινής, λέω μπράβο επιφανειακά. Αληθινά μέσα μου να το νιώσω το μπράβο Φωτεινή, νομίζω ότι δεν το κάνω. Πάντα υπάρχει ένα: μπορούσες καλύτερα. Υπάρχουν άνθρωποι που πραγματικά το λένε; Αν λέγαμε Μπράβο στον εαυτό μας, δεν θα σταματούσαν εκεί οι στόχοι μας ταυτόχρονα; Όχι; Μα γιατί; Αφού λες Μπράβο, το έχεις κάνει τέλεια!

– Όχι, δεν εννοώ τέτοιο Μπράβο. Προσπάθησε να βρεις κάτι πιο μικρό, όχι να δεις τη συνολική εικόνα και να επιβραβεύσεις τον εαυτό σου. Προσπάθησε να εντοπίσεις κάτι που έκανες και είσαι λίγο περήφανη γι' αυτό.

Έμαθα να μαγειρεύω. Ορίστε, δεν ήξερα ούτε αβγό να βράσω. Και είμαι πολύ περήφανη σε σχέση με αυτό. Κάνω συγκλονιστικά γλυκά, αλλά και πολλά φαγητά. Προχτές έφτιαξα υπέροχα κεφτεδάκια γιουβέτσι. Πρώτη φορά τα έκανα!

Επίσης είμαι περήφανη που έχω ξεπεράσει κάποιες φοβίες. Αλλά εκεί που πάω να το πω και να το νιώσω, σκέφτομαι πάλι ότι μπορούσα να είχα κάνει κάτι καλύτερο και πιο σωστό. Και με τα παιδιά το παθαίνω αυτό. Κάποιες μαμάδες προσέχουν πολύ πώς θα μιλήσουν μπροστά στα παιδιά τους. Ακούγονται σαν να είναι εκπαιδευτικοί. Εγώ δεν μπορώ. Ο εαυτός μου έχει και πολλά λάθη μέσα.

– Τι σε βοηθάει στη ζωή σου;

Η ευγνωμοσύνη. Προσπαθώ να τη διατηρώ στη ζωή μου. Είναι ωραίο να είσαι ευγνώμων για όλα αυτά που έχεις. Γιατί, αν το καλοσκεφτείς, ό,τι κι αν νομίζεις ότι θέλεις ακόμα να κάνεις, έχεις ήδη πάρα πολλά. Ήδη από τη στιγμή που δεν είσαι σε μια χώρα με πόλεμο.

Είμαι αρκετά ευγνώμων για πολλά πράγματα στη ζωή μου. Για την ίδια μου τη ζωή όπως έχει εξελιχθεί. Είμαι ευγνώμων για το σπίτι μου, για τα παιδιά μου... Δηλαδή, αν με ρωτούσες, όταν ήμουν μικρή πώς φανταζόμουν το παιδί μου, αλήθεια σου λέω, το φανταζόμουν ακριβώς όπως είναι ο Θοδωρής.

– Ποια είναι η πιο αγαπημένη σου στιγμή μέσα στην ημέρα;

Θα ακουστεί αντίθετο με όλα αυτά που λέω μέχρι τώρα, αλλά δεν είναι. Όταν έχουν κοιμηθεί και τα δύο παιδιά και κάθομαι με την Κωστά να φάμε κάτι. Νιώθεις αυτήν την κούραση, έχεις χορτάσει όλη αυτή τη φασαρία που σου περιέγραφα πιο πριν και τώρα ξεκουράζεσαι...

«ΣΤΟΝ ΕΑΥΤΟ ΜΟΥ ΛΕΩ “ΜΠΡΑΒΟ” ΕΠΙΦΑΝΕΙΑΚΑ. ΔΕΝ ΤΟ ΝΙΩΘΩ ΑΛΗΘΙΝΑ ΜΕΣΑ ΜΟΥ. ΠΑΝΤΑ ΥΠΑΡΧΕΙ ΕΝΑ “ΜΠΟΡΟΥΣΕΣ ΚΑΛΥΤΕΡΑ”»

Ξέρεις τι μου θυμίζει; Όταν έχεις κάτσει στη θάλασσα με τις ώρες και έχεις καεί από τον ήλιο και μετά κάθεσαι στην ταβέρνα και τρως τηγανητές πατάτες. Αυτή την αίσθηση έχω όταν έχουν κοιμηθεί τα παιδιά.

– Τι είναι αυτό που θέλεις, αλλά δεν τολμάς να κάνεις;

Θα μου άρεσε πάρα πολύ να μου αρέσει να πηγαίνω ταξίδια σε χώρες μακρινές, σε χώρες με εντελώς διαφορετικό πολιτισμό, στην άγρια φύση... Και λέω ότι θα μου άρεσε να μου αρέσει, γιατί δεν μου αρέσει λόγω των φοβιών μου.

– Έχεις ένα τρελό όνειρο;

Ναι. Θα ήθελα να γράψω κάποια στιγμή κάτι το οποίο να παιχτεί στο εξωτερικό. Και λέει να μην μπορούσα να πάω σε αυτή τη χώρα (γέλια). Δεν πειράζει. Κι ας μην πήγαινα εγώ. Θα πήγαινε το έργο.

Θέατρο Εμπορικόν: Σαρρή 11, Ψυρρή. Παραστάσεις: Πέμ., Παρ. 9 μ.μ., Σάβ. 6 μ.μ./ 9 μ.μ., Κυρ., Τετ. 8 μ.μ. Τιμές: € 20, 17. Κλείσε εισιτήρια

Η Φωτεινή Αθερίδου φωτογραφήθηκε στο ζαχαροπλαστείο Zuccherino στη Νέα Σμύρνη – ευχαριστούμε θερμά για τη φιλοξενία. Μακιγιάζ & Μαλλιά: Ιωάννα Αγγελή.