ΟΙ ΠΡΩΙΝΕΣ ΕΙΔΗΣΕΙΣ ΤΗΣ ΣΥΜΦΟΡΑΣ

Ένα σύντομο σκρολάρισμα στα κοινωνικά δίκτυα αρκεί για να σε φέρει αντιμέτωπη με ένα σωρό ειδήσεις γύρω από την ασχήμια του ανθρώπινου είδους.

Σηκώνεσαι το πρωί με μυαλό σχετικά καθαρό από τον ύπνο που προηγήθηκε. Για λίγες ώρες δεν ήσουν εκτεθειμένη στην ανθρώπινη κακία και βλακεία κι έτσι ξύπνησες σχετικά ήρεμη. Πόση ώρα κρατάει, όμως, η ηρεμία αυτή; Μέχρι να ανοίξεις το κινητό και να... χαζέψεις αμέριμνα το news feed σου. Μην το κάνεις. Κατά πάσα πιθανότητα δεν θα βρεις σχεδόν τίποτα καλό. Ελάχιστες οι θετικές ειδήσεις που αφορούν τον άνθρωπο.

Έκανα το λάθος αυτό σήμερα. Δύο αναρτήσεις με διαφορά λίγων δευτερολέπτων ήταν αρκετές για να χάσω την ψυχική μου ηρεμία. Δύο – φαινομενικά μόνο– διαφορετικά γεγονότα με έκαναν να θυμηθώ πόσο επικίνδυνο και καταστροφικό μπορεί να γίνει το είδος μας. Πόσο συχνά το κέρδος και το ατομικό συμφέρον μπαίνουν πάνω από τη φύση και τον άνθρωπο.

Η πλαστική είδηση της ημέρας

Η πρώτη αφορούσε το περιβάλλον και τις επιπτώσεις της πλαστικής μας μανίας: ένα ψάρι εγκλωβισμένο μέσα σε μια πλαστική σακούλα. Η εικόνα με γέμισε θλίψη. Όχι αγανάκτηση. Θλίψη. 2022 κι ακόμα χρειαζόμαστε μια σακούλα για τις ντομάτες, άλλη μία για τα αγγούρια, μία τρίτη για τα κρεμμύδια και μία πιο μεγάλη για να μπουν όλες μαζί οι μικρές. Αν η απειλή δεν φτάσει στην πόρτα μας, αν δεν μας κάτσει στον λαιμό το πλαστικό σκουπίδι, δεν αλλάζουμε. Τι κι αν πεθάνουν ένα, δύο, χίλια ψάρια. Ξέρουμε να γκρινιάζουμε για τις υπηρεσίες καθαριότητας, αλλά για να μειώσουμε τα σκουπίδια μας και να αλλάξουμε συνήθειες, ούτε συζήτηση.

Σκρολ να πάμε παρακάτω, γιατί η μέρα δεν ξεκίνησε καλά κι έχουμε ακόμα πολλές ώρες μπροστά μας. Καλύτερα να δούμε κάποιο αστείο βίντεο με γατάκια, μήπως και ξεχάσουμε την προηγούμενη εικόνα.

Ένα τραγούδι για την ελευθερία

Αμ δε. Ο αλγόριθμος διαφωνεί. Δεν έχει γατάκια σήμερα. Έχει, όμως, μουσικές ειδήσεις κι ένα στιγμιότυπο από συναυλία των Goldplay. «Ας το αφήσω», σκέφτηκα. Ήταν ένα τραγούδι με τον τίτλο «Baraye» (στα αγγλικά αποδίδεται ως «Because of») του Shervin Hajipour. Ένα τραγούδι για την ελευθερία και τους ανθρώπους στο Ιράν, που αγωνίζονται για το δικαίωμα να είναι ο εαυτός τους.

«Γιατί θέλουμε να είμαστε ελεύθεροι να χορεύουμε στους δρόμους.

Γιατί νιώθουμε τρόμο όταν πλησιάζει η ώρα να φιληθούμε.

Για την αδερφή μου, την αδερφή σου, τις αδερφές μας.

Γιατί πρέπει να αλλάξουμε τους παλιούς τρόπους.

Γιατί ντρεπόμαστε για τις άδειες μας τσέπες.

Γιατί το μόνο που θέλουμε είναι μια συνηθισμένη ζωή.

Για τα παιδιά που ζουν μέσα σε σκουπίδια και τα χαμένα τους όνειρα».

Αυτά έλεγαν μερικοί από τους στίχους κι εγώ πάλι βυθίστηκα στη θλίψη, γιατί τα αυτονόητα έχουν προ πολλού πεθάνει, γιατί πρώτα κλείνουμε τα σύνορα, μετά τις πόρτες και τέλος τα αφτιά.

Το μόνο που μας σώζει, θαρρώ, είναι η μνήμη χρυσόψαρου και η επόμενη καταστροφή που δεν θα αργήσει να συμβεί, δεν θα αργήσει να προβληθεί σε ειδήσεις και κοινωνικά δίκτυα και θα τραβήξει αμέσως την προσοχή μας. Με ένα σκρολ ακόμα είμαι σίγουρη ότι θα έβρισκα μερικούς ακόμα λόγους για να νιώσω θλίψη και ντροπή.

Έκλεισα το κινητό κι άνοιξα ένα έγγραφο του word.