«ΟΙ ΚΑΤΩ ΑΠ’ Τ’ ΑΣΤΕΡΙΑ»: ΜΙΑ ΚΑΛΟΚΑΙΡΙΝΗ ΠΑΡΑΣΤΑΣΗ ΜΕΣΑ ΣΤΟΝ ΧΕΙΜΩΝΑ ΤΟΥ COVID 

Όσο τα θέατρα παραμένουν ανοιχτά, η παράσταση «Οι κάτω απ' τ' αστέρια» είναι μια εξαιρετική αφορμή για να βγεις από το σπίτι σου Δευτερότριτο, ακόμα και σε μια βροχερή Αθήνα.

Γιατί να πάω θέατρο μια Τρίτη του Νοέμβρη με καταιγίδα; Η πρώτη απάντηση που μου έρχεται στο μυαλό είναι για να προλάβω πριν κλείσουν ξανά τα θέατρα. Όχι, δεν έχω inside information για ένα επόμενο λοκντάουν. Έχω τον φόβο που έχουμε όλοι –παράλληλα με αυτόν του Covid– να μην περάσουμε άλλον ένα χειμώνα όπως ο περσινός. Στο σπίτι μας, στο πάρκο μας και μέχρι εκεί.

Όπως μου αρέσει να λέω στους φίλους μου, ειδικά σε αυτούς που δεν ζουν στην πόλη, υπάρχει λόγος που έχω επιλέξει να ζω στην Αθήνα. Αυτός είναι όλα όσα μπορώ (ας πούμε ότι προβλέπεται στο υπάρχον μπάτζετ...) να κάνω ζώντας εδώ: το θέατρο, το σινεμά, οι συναυλίες, η ανωνυμία του κέντρου της πόλης τις στιγμές εκείνες που θέλεις να περπατήσεις στον δρόμο και να μην μιλήσεις κανέναν. Σε αυτό έχει βοηθήσει τελευταία και η μάσκα, αλλά δεν θα της το πιστώσω, ελπίζοντας πως σε λίγο καιρό θα σταματήσουμε να κουβαλάμε αυτό το αξεσουάρ παντού.

Η προηγούμενη Τρίτη ξεκίνησε με βροχή. Από το πρωί. Ήταν μια χουζούρικη μέρα, που δεν θέλεις να κάνεις και πολλά. Υπό άλλες συνθήκες, δεν θα ξεμύτιζα από το σπίτι ούτε για αστείο. Υπό άλλες συνθήκες, όμως. Μια άλλη εποχή. Την εποχή εκείνη που μπορούσες να βγαίνεις όποτε ήθελες.

Σε κάθε περίπτωση, την προ-Covid εποχή ήξερες ότι, αν ήθελες, μπορούσες να βγεις, να δεις, να διασκεδάσεις, να ξενυχτήσεις. Τώρα είναι αλλιώς. Τώρα φοβάμαι μην κλείσουν ξανά όλα, μην αρχίσει και πάλι το περιορισμένο ωράριο, μην λήξει το πιστοποιητικό εμβολιασμού.

«Οι κάτω απ' τ' αστέρια» υπό βροχή

Είναι Τρίτη, λοιπόν. Είναι Νοέμβρης. Βρέχει. Ε, και; Έχω έξοδο σήμερα και πάω θέατρο. Στο Σύγχρονο Θέατρο, στο Γκάζι. Στη μεγάλη μου λίστα έχει σειρά μια παράσταση που παίζεται για τέταρτη σεζόν και θέλω να την προλάβω. Είναι «Οι κάτω απ’ τ’ αστέρια», με τον Κωνσταντίνο Μπιμπή και την Λίλα Μπακλέση. Μάλλον ρομαντικό, μάλλον καλοκαιρινό, κάτι μου έχει κάνει ο τίτλος, κάτι ότι το κείμενο υπογράφει ένας νέος σε ηλικία θεατρικός συγγραφέας, ο Τηλέμαχος Τσαρδάκας, κάπως νιώθω ότι με αφορά.

Κωνσταντίνος Μπιμπής και Λίλα Μπακλέση, στην παράσταση «Οι κάτω απ’ τ’ αστέρια».

Και η αλήθεια είναι πως, αν έχεις μεγαλώσει στα 90s, σίγουρα κάπως σε αφορά και ας μην είναι ίδια η ιστορία σου με τη δική τους. Είσαι κι εσύ κάπου εκεί, παραδίπλα, σε μια άλλη ιστορία, σε ένα άλλο νησί, σε μια άλλη παραλία. Εκείνα τα μακρινά ελεύθερα καλοκαίρια, εκείνους τους χειμώνες της νιότης που σε έτρωγαν οι έρωτες και οι αποστάσεις, γέλια, κλάματα, μυστικά, αστέρια. Πολλά αστέρια. Αν δεν ήξερα ότι το κείμενο είναι του Τσαρδάκα, θα πίστευα ότι Μπιμπής και Μπακλέση το έχουν γράψει παρέα. Τόσο δικό τους έχει γίνει.

Στοιχεία αυτοσχεδιασμού, χιούμορ, συγκίνηση, ανατροπές και στα ηχεία Prodigy. Magic people / voodoo people. Ρυθμός και συναίσθημα που σε τραντάζει. Ξεχασμένα από καιρό;

Εβδομήντα λεπτά μετά, στην Ευμολπιδών το νερό τρέχει ποτάμι. Μόνο με γαλότσες παλεύεται η Αθήνα κάτι τέτοιες μέρες (και νύχτες). Οι ομπρέλες ανοίγουν η μία μετά την άλλη. Μάτια βουρκωμένα, μάτια ανακουφισμένα, μάτια ανυπόμονα για λίγη ζωή ακόμα, όσο αυτή υπάρχει, όσο αυτή προσφέρεται. Ο κόσμος πολύς. Τρίτη βράδυ με βροχή. Τα είπαμε αυτά.

Παραστάσεις έως 28/12/2021: Δευτέρα-Τρίτη, 9.15 μ.μ.