ΟΙ ΚΑΛΥΤΕΡΕΣ ΕΦΗΒΙΚΕΣ ΤΑΙΝΙΕΣ ΟΛΩΝ ΤΩΝ ΕΠΟΧΩΝ ΗΤΑΝ ΑΥΤΕΣ ΠΟΥ ΕΜΕΙΣ ΒΛΕΠΑΜΕ

Δεν πρόκειται για παρελθοντολαγνεία. Τα έφηβα παιδιά μας δείχνουν σαφή προτίμηση στις ταινίες των 80s και των 90s, αποδεικνύοντας πως παραμένουν αξεπέραστες.

Τι ταινίες βλέπουν τα έφηβα παιδιά σας; Είναι μόνο δική μου εντύπωση πως, με εξαίρεση ορισμένες σειρές του Netflix, οι σημερινοί έφηβοι έχουν μια έντονη ροπή προς τις ταινίες με τις οποίες μεγαλώσαμε εμείς; Παρατηρώ τη 13χρονη κόρη μου κάθε φορά που ανοίγει την πλατφόρμα: ψάχνει, ψάχνει, προσπερνά οτιδήποτε καινούργιο (το πολύ να σταματήσει σε κανένα εξώφυλλο με manga) και σταματά σε όλα τα ρετρό εξώφυλλα:

Footloose (1984), Grease (1978), εννοείται Μόνος στο Σπίτι (1990), το Mean Girls (2004), πρέπει να έχει δει 20 φορές το Ten Things I Hate About You (1999) μην μπορώντας να πάρει τα μάτια της από τον Heath Ledger (προφανώς), ενώ πρόσφατα είδε τα Γκρέμλινς (1984) και τα δύο πρώτα Scream (1996).

Δυσκολεύομαι να θυμηθώ σημερινές ταινίες που να έχει απολαύσει τόσο, τουλάχιστον από τότε που σταμάτησε να παρακολουθεί φανατικά όλα τα animation της Disney/Pixar. Και ξέρω πως το ίδιο ισχύει και με πολλούς φίλους της, οι οποίοι μάλιστα προτείνουν ρετρό ταινίες ο ένας στον άλλον. Γιατί όμως; Πώς εξηγείται αυτό; Θα σας πω τι πιστεύω εγώ.

Οι σημερινοί έφηβοι ως παιδιά είδαν πολλές παλιές ελληνικές ταινίες

Όλοι μας ως παιδιά είδαμε πολλές ελληνικές ταινίες και αυτό σίγουρα μας έκανε να εκτιμήσουμε το «παλιό» και «κλασικό». Την ίδια ώρα, τα παιδιά μας λατρεύουν όλα αυτά που συνδέονται με τις ελληνικές ταινίες. Σκέψου πότε τις βλέπουν: Τα σαββατόβραδα που θα μείνουν στο σπίτι της γιαγιάς και του παππού, τα καλοκαιρινά μεσημέρια στο εξοχικό, όταν όλοι οι μεγάλοι κοιμούνται, παρέα με τα μικρότερα αδερφάκια της οικογένειας που δεν είναι ακόμα έτοιμα για τις ταινίες των «μεγάλων». Χάρη στις ελληνικές ταινίες το έδαφος έχει στρωθεί: Το παλιό είναι αλλιώς.

The Karate Kid (1984) Columbia Pictures/Landmark Media/Alamy/Visualhellas.gr

Επηρεάστηκαν από το Stranger Things και το Cobra Kai

Τόσο η γενιά Z (τα παιδιά που γεννήθηκαν από το 1995 έως το 2009) όσο και η αμέσως επόμενη γενιά Άλφα έπαθαν «delulu» με το Stranger Things και όχι άδικα. Ήταν μια εξαιρετικά επιτυχημένη σειρά (ειδικά κατά την πρώτη σεζόν) που αξιοποίησε όλα τα μυστικά των Goonies, της δικής μας γενιάς. Τα σημερινά εφηβάκια ξετρελάθηκαν με το ντύσιμο των πρωταγωνιστών, τα τραγούδια (To Running Up That Hill της Kate Bush επέστρεψε στην κορυφή των charts για μήνες, ξεπερνώντας και την Taylor Swift), ακόμα και με το επιτραπέζιο «Dungeons & Dragons» που έδωσε νέες διαστάσεις στη φαντασία τους, ενώ ζήλεψαν το ότι κάποτε παίρναμε τα ποδήλατα και εξαφανιζόμασταν χωρίς να έχουμε πάνω μας κινητά.

Λίγο καιρό μετά είδαν εμάς να αναζητάμε τη σειρά Cobra Kai, κάθισαν δίπλα μας, ενθουσιάστηκαν και έτσι άρχισαν να μαθαίνουν για το Karate Kid. Ένα νέος κόσμος τότε ξετυλίχτηκε μπροστά τους με πρωταγωνιστές τον Ντάνιελ Σαν σε εφηβική ηλικία (σοκ για τα παιδιά συνειδητοποιώντας πώς είμαστε και πώς γινόμαστε), τον κύριο Μιγιάγκι και την Ελίζαμπεθ Σου που –κουβέντα στην κουβέντα– τους οδήγησε στο Cocktail με τον Τομ Κρουζ και κάπως έτσι ακολούθησε το πρώτο Τοπ Γκαν, για να μπορέσουμε να τα πάρουμε μαζί μετά στο σινεμά και να δούμε το πιο πρόσφατο Μάβερικ!

Τα 80s και 90s ήρθαν ξανά στη μόδα

Και κάπως έτσι τα 80s και 90s έγιναν για τα παιδιά μας ό,τι ίσως ήταν για εμάς τα 60s και τα 70s, όταν οι χίπηδες μας φαίνονταν πλάσματα εξωτικά και θαμπωνόμασταν με τα φώτα και τις χορευτικές φιγούρες του Τζον Τραβόλτα στις ντίσκο. Κάπως έτσι επέστρεψαν τα φαρδιά cargo με τις άσπρες ραφές, οι κοιλιές έξω, τα mesh μπλουζάκια και τα κολεγιακά τζάκετ. Κάπως έτσι δεν υπάρχει 15χρονο σήμερα που δεν γνωρίζει τον Kurt Cobain, που δεν υποκλίνεται στους Queen, που δεν απολαμβάνει τις Spice Girls, ακόμα κι αν με την παρέα ακούει τραπ.

Τα παιδιά μας, αν και digital natives, σίγουρα αντιλαμβάνονται πόσο πιο απλά και διασκεδαστικά ήταν τα πράγματα όταν οι άνθρωποι δεν ήταν κολλημένοι σε μια οθόνη. Σίγουρα θαυμάζουν το θάρρος που απαιτούσε να κάνεις «like» αυτοπροσώπως, χτυπώντας την πόρτα του κοριτσιού που σου αρέσει και ζητώντας της να βγείτε ραντεβού. Η πράξη αυτή, πέρα από ρομαντισμό, κρύβει και μια επαναστατικότητα που γοητεύει τους έφηβους: ΚΑΤΩ ΤΑ ΚΙΝΗΤΑ!

Πιστεύω, λοιπόν, πως με κάποιον τρόπο που κι εμείς ως παιδιά βιώσαμε, οι σημερινοί έφηβοι βρίσκουν μια «παρηγοριά» στο παρελθόν. Και ειδικά τα 80s αναπόφευκτα σε κάνουν να νοσταλγείς την αυθεντικότητα και τους πραγματικά πιο αργούς ρυθμούς σε σχέση με τη σημερινή ψηφιακή εποχή.

My Girl (1991) Moviestore collection/Alamy/Visualhellas.gr

Οι σημερινοί έφηβοι είναι πιο κοντά με τους γονείς τους από ποτέ

Η κόρη μου πρέπει να ήταν 8 ή 9 χρονών την πρώτη φορά που πετύχαμε τυχαία σε κάποιο κανάλι Το Πάρτυ με τον Πίτερ Σελερς (ταινία του 1968) και το είδαμε σχεδόν από την αρχή μέχρι το τέλος. Ακόμα θυμάται ότι κάποια στιγμή βρεθήκαμε να έχουμε γλιστρήσει από τον καναπέ στο πάτωμα, κλαίγοντας από τα γέλια. Αργότερα αναρωτήθηκα αν έχω μια αντίστοιχη ανάμνηση με τους δικούς μου γονείς ως παιδί και αν υπάρχει άλλη ταινία που να με έχει κάνει να γελάσω τόσο (εντάξει, υπάρχει: το πρώτο Hangover και το Ασκήσεις Ηρεμίας με τον Τζακ Νίκολσον). Διαπίστωσα, ωστόσο, ότι από τότε και μετά παίρνει σοβαρά τις προτάσεις μου για ταινίες: Της είπα ότι εγώ στην ηλικία της έβλεπα τη σειρά Gilmore Girls και πως από τις πιο αγαπημένες μου ταινίες τότε ήταν Το Κορίτσι μου και το Stand by Me. Τα «καταβρόχθισε» μέσα σε λίγες ημέρες και μετά έκατσε με τον μπαμπά της και είδε με μεγάλο ενδιαφέρον τα πρώτα Star Wars. Δεν ξέρω αν υπάρχει πιο αποτελεσματικός τρόπος να έρθεις κοντά με ένα παιδί στην εφηβεία.

Dead Poets Society (1989) Touchstone Pictures / Archives du 7eme Art / Photo12 via AFP

Οι ταινίες των δικών μας εφηβικών χρόνων ήταν οι καλύτερες – πώς να το κάνουμε

Ε, ήταν, πώς να το κάνουμε; Ποια σημερινή ταινία να συγκριθεί με τον Κύκλο των Χαμένων Ποιητών (1989) που μας συγκλόνισε ως παιδιά και μας έκανε να λατρέψουμε τον Ρόμπιν Γουίλιαμς και όσα πρέσβευε; Ποια να συγκριθεί με το Φόρεστ Γκαμπ (1994) των 6 Όσκαρ που μας άνοιξε τα μάτια στις διαταραχές; Ποιος Τιμοτέ Σαλαμέ να συγκριθεί με τον Πάτρικ Σουέζι στο Dirty Dancing (1987) που μας έμαθε τι σημαίνει καρδιοχτύπι; Και ποια επιστημονική φαντασία να συναρπάσει τόσο πολύ όσο ο ΕΤ ο εξωγήινος (1982) και το Back to the Future (1985) με τη DeLorean, το υπεραμάξι-μηχανή του χρόνου;

Δεν πρόκειται για παρελθοντολαγνεία – τα ίδια μας τα παιδιά το αναγνωρίζουν. Οι ταινίες αυτές είχαν μια πρωτοτυπία και μια αυθεντικότητα που δύσκολα συναντάμε σήμερα και, αν μη τι άλλο, λειτουργούν ως ένα ευχάριστο κοινό σημείο αναφοράς, ως μια εξαιρετική αφορμή να χωθούμε κάτω από τα κουβερτάκια του καναπέ δίπλα τους και να απολαύσουμε όσο χρόνο μας απομένει στην κοινή μας ζωή μαζί τους.