ΟΙ ΔΗΜΙΟΥΡΓΟΙ ΤΗΣ ΘΕΑΤΡΙΚΗΣ ΟΜΑΔΑΣ ΚΟΠΕΡΝΙΚΟΣ ΘΑ ΝΙΩΘΟΥΝ ΠΑΝΤΑ ΠΑΙΔΙΑ

Το παιδικό θέατρο είναι βάλσαμο για την ψυχή μικρών και μεγάλων, και οι δημιουργοί της ομάδας Κοπέρνικος το αποδεικνύουν αυτό με κάθε τους νέο έργο.

Τα ονόματά τους μπορεί να μη σου είναι γνωστά, όμως αν έχεις παιδιά αποκλείεται να μην έχεις γνωρίσει με κάποιον τρόπο τα έργα τους. Ο Άγγελος Αγγέλου και η Έμη Σίνη είναι οι δημιουργοί της ομάδας Κοπέρνικος, η οποία την τελευταία δεκαετία έχει ανεβάσει κάποιες από τις πιο επιτυχημένες παιδικές παραστάσεις («Ο Κύριος Κιχ και το Μυστικό Κουτί των Ήχων», «Απαγορεύεται η Μουσική», «Ένα Ξωτικό στην Πόρτα μου» και το φετινό «ΠούπουλApp» στο Ίδρυμα Κακογιάννης). Επιπλέον, έχει κυκλοφορήσει βραβευμένα παιδικά βιβλία, όπως αυτά τη σειράς του Μικρού Κοπέρνικου, τις Δύο Ξεροκέφαλες Κουτάλες και το Πώς να Κάνετε έναν Ελέφαντα να Χορέψει, για να αναφέρω μόνο κάποιους από τους πιο γνωστούς τίτλους, καθώς και CD με καταπληκτικά παιδικά τραγούδια.

Ο Άγγελος και η Έμη γνωρίστηκαν στο Πολυτεχνείο και συγκεκριμένα στη θεατρική ομάδα της σχολής, στην οποία γράφτηκαν και οι δύο κατά τα πρώτα τους φοιτητικά χρόνια. Εκεί έγιναν ζευγάρι, εκεί έμαθαν να κάνουν θέατρο, εκεί γνώρισαν πολλούς από τους μελλοντικούς τους συνεργάτες (που σήμερα ανήκουν επίσης στην ομάδα Κοπέρνικος) και έκτοτε κατάλαβαν ότι το παιδικό θέατρο δεν θα αποτελούσε απλά ένα χόμπι στη ζωή τους.

Πώς αφήνεις, βέβαια, τη (σχετικά) σίγουρη καριέρα για να ασχοληθείς με τη συγγραφή παιδικών κειμένων, τη σύνθεση παιδικών τραγουδιών και, στη συνέχεια, τις παιδικές παραστάσεις; Τι «ειδικές ικανότητες» χρειάζεσαι για να το κάνεις; Πού βρίσκεις την έμπνευση και πώς είναι, τέλος πάντων, όλο αυτό να έχει γίνει οικογενειακή υπόθεση;

Διάβασε τι μου είπαν για όλα τα παραπάνω ένα χειμωνιάτικο απόγευμα που συναντηθήκαμε στο βιβλιοπωλείο Berlin, στα Πετράλωνα.

Το Πολυτεχνείο (και) κοιτίδα Τέχνης και Πολιτισμού

«Η Έμη έγραφε πάντα, ενώ κι εγώ έχω σπουδάσει μουσική, οπότε σύντομα καταλάβαμε ότι, με μια διάχυτη παιδικότητα που μας διακρίνει, μπορούσαμε να συνδυάσουμε αυτά τα ενδιαφέροντά μας για να προκύψουν παιδικά τραγούδια. Ασχοληθήκαμε με αυτή την ιδέα πολύ περισσότερο κατά την περίοδο της οικονομικής κρίσης, όταν ταυτόχρονα με τη δουλειά μας αρχίσαμε να δημιουργούμε πράγματα για παιδιά», λέει ο Άγγελος, καθώς μου περιγράφει πώς ξεκίνησαν όλα.

– Γιατί για παιδιά;

«Τυχαία! Η Έμη έγραφε στίχους, εγώ μουσική και συνειδητοποιήσαμε ότι οι στίχοι της έχουν μια παιδικότητα, ένα χιούμορ για όλες τις ηλικίες, πολλά επίπεδα ανάγνωσης, ενώ είναι και αλληγορικοί», συνεχίζει.

«Μια μέρα έτυχε να έχω άδεια, ήθελα να πάω για καφέ όμως κανείς δεν μπορούσε να έρθει μαζί μου και έτσι έκατσα μόνη μου. Έβγαλα τότε ένα στυλό και αναρωτιόμουν τι να γράψω. Δεν μου ερχόταν τίποτα και έτσι έγραψα ένα ποιηματάκι για το… τίποτα! Το οποίο αργότερα διάβασα στον Άγγελο, του άρεσε και αποφάσισε να το μελοποιήσει. Αυτή ήταν η αρχή της δημιουργικής μας πορείας», συμπληρώνει η Έμη.

Άρχισαν, λοιπόν, να γράφουν τραγούδια. Και μέσα από τα τραγούδια προέκυψαν κάποιοι ήρωες, τους οποίους έπειτα αποφάσισαν να κάνουν θεατρικό. «Με αυτό το θεατρικό δηλώσαμε συμμετοχή στον κρατικό διαγωνισμό για παιδικά έργα του 2007 και κερδίσαμε το πρώτο βραβείο. Αυτό ήταν για εμάς ένα σημάδι ότι μπορούμε να αρχίσουμε να γράφουμε», λέει ο Άγγελος.

Ο δρόμος μέχρι να ανέβει τελικά το πρώτο έργο της ομάδας δεν ήταν στρωμένο με ροδοπέταλα. Δεν ήταν εύκολο να βρεθούν παραγωγοί, δεδομένου ότι οι δύο τους δεν ήταν «του χώρου», ενώ την ίδια ώρα είχαν και τις πρωινές τους δουλειές. Με την οικονομική κρίση, όμως, οπότε ο κατασκευαστικός τομέας «παγώνει», αποφασίζουν να επιστρέψουν πιο επαγγελματικά πλέον στο παιδικό θέατρο και το 2011 καταφέρνουν να ανεβάσουν την πρώτη τους παράσταση, με ίδια μέσα, όπως είχαν μάθει να κάνουν με τη θεατρική ομάδα του Πολυτεχνείου. Έτσι προέκυψε «Ο Κύριος Κιχ και το Μυστικό Κουτί των Ήχων», που ανέβηκε «με δύο ηθοποιούς, πολύ λιτά σκηνικά, μικρό budget και παίζεται 11 χρόνια από τότε», μου λένε.

Κάπως έτσι ήρθε η αναγνώριση. «Διάφοροι χώροι άρχισαν να μας ζητούν να τους γράψουμε έργα και το 2014 αποφάσισα να αφήσω την αρχιτεκτονική και να αφοσιωθώ επαγγελματικά στην ομάδα Κοπέρνικος, η οποία είχε αρχίσει να στήνεται με λίγους και εκλεκτούς και σταδιακά να μεγαλώνει», λέει ο Άγγελος. Ανάμεσα σε αυτούς συναντάμε τον Φοίβο Δεληβοριά και τον Σωκράτη Μάλαμα στα τραγούδια, τον Λευτέρη Ελευθερίου και τον Ελισσαίο Βλάχο σε διάφορους ρόλους, καθώς και πολλούς ακόμα που εκτίμησαν «την αλήθεια και την αγάπη σε αυτό που κάνουμε».

Κοπέρνικος: Στο κέντρο του ηλιακού συστήματος το… παιδί

Αυτό που κάθε φορά με εντυπωσιάζει παρακολουθώντας μια παράσταση της ομάδας Κοπέρνικος είναι ο τρόπος που έχουν χαρτογραφήσει τον παιδικό εγκέφαλο, ώστε να «πλοηγούνται» στο μυαλό του παιδιού με χάρη, οδηγώντας το σε μέρη που ίσως μόνο του να μην καταφέρει ποτέ να πάει. Αναρωτιέμαι κατά πόσο έχουν εντρυφήσει στην παιδοψυχολογία για να το πετύχουν αυτό.

«Νομίζω ότι καταρχάς ενστικτωδώς κατευθυνόμαστε εκεί. Μας ενοχλεί που όλοι προσπαθούν να κάνουν το αντίθετο, δηλαδή να πάρουν την παιδικότητα του παιδιού, να το μεγαλώσουν απότομα. Ακόμα και στο σχολείο συμβαίνει αυτό, τα παιδιά διδάσκονται πράγματα που έπρεπε να μαθαίνουν πολύ αργότερα. Εμείς θέλουμε να διατηρήσουμε την παιδικότητα όσο γίνεται. Και για να γίνει αυτό πρέπει πρώτα να την καταλάβουμε, να δούμε από τι στοιχεία αποτελείται. Αυτό το κάνουμε με μια αναλυτική σκέψη, παρατηρώντας τον γιο μας [σ.σ. είναι 11 χρονών], αλλά και διατηρώντας τη δική μας παιδικότητα, στοιχεία του εαυτού μας από όταν ήμασταν παιδιά», λέει ο Άγγελος.

– Που σημαίνει ότι είχατε όμορφα παιδικά χρόνια;

«Εγώ είχα δύο αδερφούς. Παίζαμε συνέχεια ό,τι μπορείς να φανταστείς! Η Έμη μεγάλωσε στη Ρόδο. Θάλασσες, πανηγύρια, δάση… ελευθερία», ξεκινά ο Άγγελος. «Τα θυμάμαι σαν θησαυρό αυτά τα χρόνια», συμπληρώνει η Έμη. «Αλλά εγώ νιώθω πάρα πολύ παιδί. Μου αρέσουν τα παιδικά πάρτι, τα παιδικά θέατρα».

Συζητάμε πως ίσως όλα αυτά έκαναν τον ρόλο των γονιών μας πιο εύκολο. Δεν θυμόμαστε να ζορίζονταν στο μεγάλωμά μας τόσο όσο εμείς σήμερα, που προσπαθούμε να κάνουμε τα διπλά από εκείνους και νιώθουμε σα να έχουμε κάνει τα μισά. «Έχουμε κάνει πολλά βήματα από την εποχή των γονιών μας, όταν π.χ. στο σχολείο επικρατούσε ο χάρακας. Ωστόσο, νομίζω πως οι σημερινοί γονείς είμαστε πιο φοβισμένοι. Εμβαθύνουμε πολύ στη λεπτομέρεια, τα βάζουμε όλα στο μικροσκόπιο, ακόμα και αυτά που ίσως να μη χρειάζεται. Και δεν εμπιστευόμαστε τους άλλους – ούτε τον δάσκαλο, ούτε την κοινωνία, ούτε τους χώρους που κινούνται τα παιδιά μας. Θέλουμε να είναι όλα ελεγχόμενα», λέει η Έμη.

– Γιατί γίναμε έτσι; Εμείς μεγαλώσαμε πιο ελεύθερα.

«Νομίζω έχει να κάνει με τον καταιγισμό της πληροφορίας. Δεν είχαν τόση πληροφορία οι γονείς μας. Τώρα ακούς να συμβαίνουν τα πάντα, με τέτοια συχνότητα και ένταση που τρομάζεις. Η υπερβολική πληροφορία μας έχει τρελάνει», συνεχίζει η Έμη. Και ο Άγγελος προσθέτει: «Και η ζωή στην πόλη μας κλείνει στο διαμερίσματα, στις οικογένειές μας. Οι πόλεις είναι φτιαγμένες για να χανόμαστε».

Κουβέντα στην κουβέντα καταλήγουμε στο ότι οι κόσμος μας περιστρέφεται γύρω από το παιδί. «Φτιάχνουμε το πρόγραμμά μας σύμφωνα με το πρόγραμμα του παιδιού μας, ίσως κάπου έχουμε χάσει το μέτρο. Νιώθουμε κουρασμένοι. Εγώ θυμάμαι τους γονείς μου να έχουν άπειρο χρόνο, ακόμα και να κοιμούνται τα μεσημέρια. Πώς το έκαναν αυτό και εμείς δεν μπορούμε; Όλο αυτό κάνει το παλιό να φαντάζει καλύτερο», λέει η Έμη.

– Δεν ήμασταν τόσο δεμένοι με τους γονείς μας, όμως.

«Όχι, σε καμία περίπτωση. Εγώ προσπαθώ να καταλάβω τον γιο μου με τρόπο που ο πατέρας μου δεν προσπάθησε ποτέ. Βέβαια, εγώ δεν είμαι χαρακτηριστικό παράδειγμα Έλληνα μπαμπά, δηλαδή διερευνώ και το παραμικρό, τον ρωτώ διαρκώς τι σκέφτεται, πώς νιώθει. Το ευχαριστιέμαι, όμως!» λέει ο Άγγελος.

«Εμείς θέλουμε να τα ψάξουμε τα παιδιά μας λίγο παραπάνω», συμπληρώνει η Έμη, «απλά ίσως με το τόσο φορτωμένο μας πρόγραμμα να μην το κάνουμε όσο θα έπρεπε». Ενώ ο Άγγελος συνεχίζει: «Εγώ θεωρώ ότι αυτό που λείπει σήμερα από τις οικογένειες με μικρά παιδιά είναι ο χρόνος συναναστροφής χωρίς πρόγραμμα. Η ελεύθερη συναναστροφή, να το πω έτσι. Νομίζουμε ότι αν το πάμε στην ώρα του στο ποδόσφαιρο και μετά στα Αγγλικά είμαστε εντάξει σαν γονείς. Το ζήτημα είναι όταν είσαι με το παιδί σου στο σπίτι και είναι στην Α’ ή στη Β’ Δημοτικού και δεν ξέρει τι να κάνει μόνο του, να πας δίπλα του, να κάτσεις οκλαδόν και να βρείτε κάτι να κάνετε μαζί. Να παίξετε κάτι, να τραγουδήσετε, να βαρεθείτε μαζί. Αυτό είναι το δύσκολο. Να μην πιάσεις το κινητό εκείνη τη στιγμή. Να μην βρεις την πρόφαση ότι πρέπει να μαγειρέψεις. Όταν έχεις μία ώρα ελεύθερη, να βρεις κάτι να κάνετε παρέα. Αυτό δένει τους μικρούς με τους μεγάλους, όχι το να πας το παιδί στα Αγγλικά».

Ρωτώ τον Άγγελο και την Έμη αν αγωνιούν για το μέλλον των παιδιών. Διαπιστώνω ότι μοιραζόμαστε το ίδιο άγχος, αυτό της κλιματικής αλλαγής (ο επίσημος όρος είναι «solastalgia») και των επιπτώσεων που θα έχει στην υγεία και τη ζωή των παιδιών μας όταν θα φτάσουν στην δική μας ηλικία. Και αναρωτιόμαστε πώς γίνεται ο κόσμος να συνεχίζει να λειτουργεί σα να μην υπάρχει αυτή η απειλή.

«Ο τρόπος που ζούμε είναι εντελώς αντίθετος από αυτό που θα έπρεπε», λέει ο Άγγελος. «Δεν λέω να γυρίσουμε σε μια αυταρχική ζωή όπου όλα θα λειτουργούν με κανόνες και θα τρώμε με δελτίο, αλλά εμείς κάνουμε το εντελώς αντίθετο. Ζούμε την καταστροφή του περιβάλλοντος, το βλέπουμε να έρχεται και δεν κάνουμε τίποτα γι’ αυτό».

– Πώς διαχειρίζεστε εσείς αυτή την αγωνία;

«Δεν νομίζω ότι εμείς που εργαζόμαστε στην τέχνη μπορούμε να κάνουμε κάτι δραστικό, πέρα από το να μιλήσουμε και να εκφράσουμε τις ανησυχίες μας. Χρειάζεται να αλλάξει η νοοτροπία όλων. Δεν μπορεί να έχεις μια υγιή κοινωνία και να μη νοιάζεσαι για το περιβάλλον. Έχεις μια σαθρή κοινωνία και σαθρά θα είναι και τα πιστεύω και οι προτεραιότητές της», συμφωνούν και οι δύο.

ΔΕΝ ΜΠΟΡΟΥΜΕ ΝΑ ΜΕΓΑΛΩΣΟΥΜΕ ΜΗ ΦΟΒΙΣΜΕΝΟΥΣ ΑΝΘΡΩΠΟΥΣ ΑΝ ΕΙΜΑΣΤΕ ΟΙ ΙΔΙΟΙ ΦΟΒΙΣΜΕΝΟΙ.

«Πώς θα μεγαλώσουμε παιδιά που θα γίνουν καλύτεροι, μη φοβισμένοι, ελεύθεροι άνθρωποι;» ρωτώ τον Άγγελο και την Έμη και μου απαντούν το εξής ωραίο για τον φόβο:

«Ο φόβος έχει να κάνει πάρα πολύ με την άγνοια. Δηλαδή, φοβόμαστε κυρίως αυτό που δεν ξέρουμε, αυτό που δεν μπορούμε να συνειδητοποιήσουμε στο μυαλό μας. Νομίζω ότι όσο ασχολούμαστε με τους φόβους μας, όσο στρεφόμαστε προς αυτούς, τους αντιμετωπίζουμε. Αν σε φοβίζει, για παράδειγμα, το σκοτάδι, πρέπει να συζητήσεις για το σκοτάδι, να ζωγραφίσεις το σκοτάδι, να βρεθείς στο σκοτάδι με φίλους σου ή με τους γονείς σου και σιγά σιγά να οικειοποιηθείς τον φόβο σου, να τον γνωρίσεις. Όσο πηγαίνεις προς τον φόβο σου, αυτός σιγά σιγά θα υποχωρεί και θα διαλύεται. Φυσικά, όλα γίνονται πιο εύκολα όταν σε αυτό έχεις μαζί τους αγαπημένους σου ανθρώπους. Γιατί είναι σημαντικό να ξέρεις ότι δεν είσαι ο μόνος που φοβάται. Είστε πολλοί εκεί και μπορείτε να μοιραστείτε τις εμπειρίες σας και να προτείνετε λύσεις ο ένας στον άλλο».

«Και επίσης πιστεύω», ολοκληρώνει η Έμη, «ότι δεν μπορούμε να μεγαλώσουμε μη φοβισμένους ανθρώπους αν είμαστε οι ίδιοι φοβισμένοι. Δηλαδή, πρώτα πρέπει να διαχειριστούμε οι ίδιοι τον εαυτό μας, για να μεγαλώσουμε σωστά τα παιδιά μας. Μόλις βρούμε τις δικές μας ισορροπίες, τότε ναι, μπορούμε να βοηθήσουμε και το παιδί μας ουσιαστικά».

Τι ονειρεύονται οι ίδιοι για το δικό τους παιδί; «Να γίνει γιατρός ή δικηγόρος, εννοείται!» (γελούν) «Να είναι χαρούμενος και ευτυχισμένος. Να μπορεί να διαχειρίζεται δύσκολες καταστάσεις. Να μπορεί να προσαρμόζεται σε όποια κατάσταση βρεθεί μπροστά του και να μη φοβάται να αλλάξει. Και όταν δεν μπορεί να αλλάξει μια κατάσταση, να μπορεί να φεύγει. Να αφουγκράζεται τον εαυτό του».

Τι εμπνέει την ομάδα Κοπέρνικος

– Τα έργα της ομάδας Κοπέρνικος έχουν απόλυτα πρωτογενές και επίκαιρο υλικό. Πώς έρχεται η έμπνευση;

«Ξεκινάμε ένα θεατρικό έργο με το ερώτημα τι θέλουμε να πούμε στο παιδί. Δηλαδή, με το Σβήσε το Φως θέλαμε πάρα πολύ να μιλήσουμε για τους φόβους. Ήταν ένα θέμα που μας απασχολούσε χρόνια. Παρατηρούμε τους γύρω μας και βλέπουμε συμπεριφορές που δεν μας αρέσουν. Μεγαλώνομε τα παιδιά λέγοντάς τους: Έλα μωρέ, τι φοβάσαι; Έλα μωρέ, οι άντρες δεν κλαίνε! Θέλαμε, λοιπόν, να μιλήσουμε και στα παιδιά και στους γονείς –που δεν ακούν εύκολα– και να τους πούμε αυτό που πιστεύουμε: ότι είναι ΟΚ να φοβάσαι. Ότι όλοι φοβόμαστε κάποια στιγμή!»

– Η «λύση», όμως, πώς έρχεται; Θέλω να πω, πάντα καταλήγετε σε ένα συμπέρασμα που μοιάζει να έχει μια επιστημονική (από ψυχολογικής άποψης) τεκμηρίωση.

«Σχεδόν σε κάθε έργο μας συμβουλευόμαστε παιδοψυχολόγους και ψυχολόγους. Ας πούμε, στο Σβήσε το Φως είχαμε μιλήσει με την ψυχολόγο Δήμητρα Μιχαλοπούλου για το τι φοβούνται τα παιδιά σε αυτή την ηλικία και πώς διαχειρίζεσαι τους φόβους. Επιπλέον, στα έργα μας οι χαρακτήρες υφίστανται αλλαγές πορείας, πρέπει να εξελιχθούν, να αλλάξουν. Πάντα θα υπάρξει μια ρωγμή στον κεντρικό ήρωα και ένας σπόρος που θα δώσει κάτι νέο, μια εξέλιξη του εαυτού. Εκεί χρειαζόμαστε τη συμβολή της ψυχολογίας», λέει ο Άγγελος.

Το «ΠούπουλApp» είναι η τελευταία παράσταση της ομάδας, για την οποία και οι δύο νιώθουν εξαιρετικά υπερήφανοι. Είναι, μάλιστα, ένα έργο που απευθύνεται και σε λίγο μεγαλύτερα παιδιά, π.χ. στα πρώτα χρόνια της εφηβείας. Το θέμα περιστρέφεται γύρω από τη σχέση γονιών-παιδιών, αλλά και τη «μάχη» που μικροί-μεγάλοι δίνουμε με τη χρήση οθονών. Επιπλέον, είναι μια παράσταση με την οποία ο κάθε θεατής θα ταυτιστεί με κάποιον ρόλο, και οι γονείς και τα παιδιά. Και αυτό γιατί «Δεν είναι χάρτινοι ήρωες, χωρίς βάθος. Οι ήρωές μας πάντα έχουν παρελθόν και προσπαθούν να έχουν παρόν και μέλλον», όπως μου λέει ο Άγγελος.

Συμφωνούμε, όμως, πως αριστουργηματικό ήταν και το κείμενο στο «Ένα Ξωτικό στην Πόρτα μου», η χριστουγεννιάτικη παράσταση της ομάδας με βαθιά συγκινητικά μηνύματα και κυριότερο τη σημασία της προσφοράς. Επίσης, έχει και καταπληκτικά τραγούδια! Στο αυτοκίνητό μου το CD δεν έχει βγει μήνες τώρα.

Ο νέος ήρωας της ομάδας Κοπέρνικος είναι ο Στόουν

Ενώ το ΠούπουλApp συνεχίζεται στο Κακογιάννης (και θα συνεχίζεται για πολύ καιρό ακόμα, όπως όλα δείχνουν) και το Ο κύριος Κιχ και το μυστικό Κουτί των Ήχων ανεβαίνει την ίδια ώρα στο θέατρο OLVIO, η δημιουργική ομάδα μας συστήνει έναν νέο χάρτινο ήρωα αυτή τη φορά, τον Στόουν, που εδώ και λίγο καιρό κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Πατάκη. Ο λόγος για ένα γνήσιο, απολαυστικό κόμικ που απευθύνεται σε παιδιά Δημοτικού.

«Εγώ λάτρευα τα κόμικ από μικρός. Διάβαζα άπειρα, είχα μια τεράστια βιβλιοθήκη με αυτά και πάντα ήθελα να φτιάξω ένα. Όταν γνωρίσαμε λοιπόν τον κομίστα Δημήτρη Ευστρατιάδη, αποφασίσαμε να το δοκιμάσουμε. Θέλαμε μια ιδέα που να είναι μόνο κόμικ, να μην μπορεί να γίνει θεατρικό. Και έτσι, μέσα στην πανδημία, καταλήξαμε στον Στόουν, μία πέτρα».

«Γιατί πέτρα;» ρωτάω και με το που ξεκινούν να μου λένε πόσο αρέσει στον γιο τους να πετά πέτρες στη θάλασσα έχω πάρει την απάντησή μου. Προφανώς πέτρα! Σε ποιο παιδί δεν αρέσουν οι πέτρες; Κάθε καλοκαίρι κουβαλώ για εβδομάδες πέτρες στην τσάντα μου, τις οποίες οι κόρες μου με ξορκίζουν μην τυχόν πετάξω γιατί είναι «πολύτιμες, σπάνιες, μοναδικές, οι ωραιότερες που έχουν δει ποτέ» και «μην τις χάσεις, μαμά!» (είπαμε, οι τύποι έχουν χαρτογραφήσει τον παιδικό εγκέφαλο).

«Επίσης, του άρεσε πολύ να σχεδιάζει σπηλιές υπόγειες, με δράκους και νερά! Οπότε, ο Στόουν είναι ένα χαμένο πετραδάκι που έχει πέσει μέσα σε ένα βαθύ πηγάδι, έχει βρεθεί σε μια χώρα κάτω από τη γη και οι ήρωες είναι έντομα και πλάσματα που ζουν εκεί, κάπως σαν άνθρωποι», μου λένε. Εννοείται ότι ο γιος τους έχει συμμετάσχει στην εξέλιξη της ιστορίας, ενώ στο τέλος του βιβλίου υπάρχει και ένα παράρτημα με ζωγραφιές του ίδιου και του γιου του Δημήτρη Ευστρατιάδη.

Ο Στόουν θα έχει, εννοείται, και συνέχεια, ενώ πολύ σύντομα έρχεται ένα νέο βιβλίο από τις εκδόσεις Παπαδόπουλος. Για την επόμενη σεζόν ετοιμάζουν και μια νέα παράσταση.

Άγγελος Αγγέλου + Έμη Σίνη = Πάντα μαζί

Ο Άγγελος και η Έμη είναι σχεδόν συνέχεια μαζί, τόσο ως σύντροφοι όσο και ως συνεργάτες.

– Πώς λειτουργεί αυτό;

«Από πολύ νωρίς μάθαμε να διαχωρίζουμε το προσωπικό από το επαγγελματικό κομμάτι και να μη θίγει ο ένας τον άλλον», λέει η Έμη. «Σίγουρα υπάρχουν συχνά έντονες διαφωνίες όταν γράφουμε ή όταν θέλουμε να αποφασίσουμε κάτι επί του δημιουργικού, όμως τελικά μέσα από αυτές βγαίνει το βέλτιστο αποτέλεσμα.»

Ενώ ο Άγγελος συμπληρώνει πως «εγώ θεωρώ ότι είναι πάρα πολύ ωραίο να συνεργάζονται δύο σύζυγοι. Από το να ήμασταν χώρια όλη μέρα, θαμμένοι στις δουλειές μας, και να βρισκόμασταν αργά το βράδυ, προτιμώ χίλιες φορές να είμαστε όλη μέρα μαζί και να γράφουμε και να κάνουμε πράγματα για τη θεατρική ομάδα. Θεωρώ ότι αυτό είναι κάτι που ενώνει. Μακάρι όλα τα ζευγάρια να δούλευαν παρέα».

Ευχαριστούμε το βιβλιοπωλείο Berlin που μας παραχώρησε τον χώρο για τη φωτογράφιση.