ΩΔΗ ΣΤΗ ΖΕΣΤΗ!

Λύνει τα μέλη του σώματος η ζέστη, κι ας φτάνει κάποτε στο όριο του καύσωνα. Εγώ ακόμη και τότε πανηγυρίζω, παρότι κινδυνεύω να παρεξηγηθώ από τους κοντινούς μου, αλλά και από την πλειονότητα που δεν αντέχει ούτε το ζήτα της ζέστης.

Είμαι του θέρους και της ζέστης. Δεν το κρύβω. Βρήκα με τα χρόνια έναν εγκεφαλικό διακόπτη που αδρανοποιεί τα αντανακλαστικά της ενόχλησης και μ’ έκανε βαθμηδόν όχι απλώς να ανέχομαι τη ζέστη, αλλά να πανηγυρίζω μόλις καταφθάνει κυματιστή, κατακίτρινη και λυσιμελής.

Λύνει τα μέλη του σώματος η ζέστη, κι ας φτάνει κάποτε στο όριο του καύσωνα. Εγώ ακόμη και τότε πανηγυρίζω, παρότι κινδυνεύω να παρεξηγηθώ από τους κοντινούς μου, αλλά και από την πλειονότητα που δεν αντέχει ούτε το ζήτα της ζέστης. Τους καταλαβαίνω, ειδικά όσους έχουν αναπνευστικά προβλήματα, αλλά τι να γίνει; Τα ζήτω μου στη ζέστη δεν μπορώ να μην τα πω.

Παραδίνομαι ηδέως στην ιδέα της, αλλά και στη ζόρικη εκδοχή της –για τον καύσωνα λέω– που τρομοκρατεί τον κόσμο. Εγώ, να φανταστείς, στα μεγάλα λιοπύρια, βγαίνω στους δρόμους και περιφέρομαι ασκόπως, ασκεπής και ευτυχής, δοξάζοντας τον άρχοντα των ουρανών, τον ήλιο.

Νιώθω να κυλούν ιαματικά στο σώμα και στο πρόσωπο τα ρυάκια του ιδρώτα, επιστρέφω στο σπίτι ευχαριστώντας την άνασσα ζέστη και νιώθω να χορεύουν στο μυαλό μου –τι λέω; τα «βλέπω» μπροστά μου– ιδρωμένα σώματα που γλιστρούν ηδονικά στα νυχτερινά κρεβάτια ή –ακόμη καλύτερα– καταμεσήμερο στα φιλόξενα γυμνά πατώματα.

Unsplash Anja

Μα πώς αντέχεται η ζέστη, θα πεις. Να σας πω: Ένα τσακ, λίγα λεπτά αυτοσυγκέντρωσης, ένα τίναγμα να πάνε μακριά οι σκέψεις που συνήθισαν να βλέπουν τη ζέστη σαν Μορμώ – κι αυτό είν’ όλο. Λίγος χρόνος εγκεφαλικής γυμναστικής χρειάζεται και τίποτε άλλο. Αλήθεια σας λέω.

Εμένα πάντως με βοήθησαν τα χρόνια μου στα πατρικά χωράφια. Με εξοικείωσαν με τη ζέστη. Δύσκολα καλοκαίρια –δουλειά αγροτική απ’ το δημοτικό– αλλά ταυτόχρονα και χρόνια κατά φύσιν. Ένας αρραβώνας με τα φυσικά φαινόμενα, που εξελίχθηκε σε ακατάλυτη σχέση.

Με βοήθησε και κάτι άλλο, οφείλω να πω. Η έχθρα μου προς τα κλιματιστικά, που πνίγουν τον τόπο με άρρωστη ζέστη. Κλιματιστικά σε κακοχυμένες, φτηνές κατασκευές, που λαμπαδιάζουν δίχως μόνωση και προστατευτικά σκιάδια. Φρίκη! Κάπως έτσι αναγκάζονται οι άνθρωποι να προστρέχουν αλαφιασμένοι στα ερ κοντίσιον, πώς τα λένε, για να προστατευτούν.

Ονειρεύομαι μια πόλη με βιοκλιματικά κτίσματα, που θα θέσουν εκποδών τον ολέθριο κλιματισμό. Εφικτό είναι. Όπως άλλωστε και η οδήγηση με ανοιχτά παράθυρα, χωρίς κλιματισμό. Δοκιμάστε και θα δείτε.

iStock

Ένα τσακ, είναι. Το είπαμε. Μια πεισματική εναντιοδρομία στην αρχή, και θα μπείτε ευχάριστα ξαφνιασμένοι σε μια καινούργια σφαίρα προσωπικών κατακτήσεων. Θα συμφιλιωθείτε με την ιδέα της ζέστης. Και θα την αγαπήσετε…

Κι αν δεν σας πείθω, αναζητείστε παρακαλώ την «Οκτάνα» του Εμπειρίκου (εκδ. Ίκαρος). Εκεί να δείτε πράματα και θάματα, καταμεσίς του Ιουλίου, «Εις την οδόν των Φιλελλήνων» (έτσι ο τίτλος του σημειώματος).

Εκεί θα βηματίσετε πυρέσσοντες αλλά ανάλαφροι κάτω από το «κάθετο λιοπύρι» και θα ανακράξετε, όπως ο Εμπειρίκος:

«Θεέ! Ο καύσων αυτός χρειάζεται για να υπάρξει τέτοιο φως! Το φως αυτό χρειάζεται, μια μέρα για να γίνη μια δόξα κοινή, μια δόξα πανανθρώπινη, η δόξα των Ελλήνων, που πρώτοι, θαρρώ, αυτοί, στον κόσμον εδώ κάτω, έκαμαν οίστρο της ζωής τον φόβο του θανάτου».

Υ.Γ. Όταν λέω «είμαι του θέρους», τον Ιούλιο κυρίως εννοώ.