Ο ΠΑΛΑΙΣΤΙΝΙΟΣ ΣΕΦ ΠΟΥ ΜΑΓΕΙΡΕΥΕΙ ΓΙΑ ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ ΤΗΣ ΓΑΖΑΣ ΜΙΛΑΕΙ ΣΤΟ OW

Ο Παλαιστίνιος food blogger που μαγειρεύει για τα εκτοπισμένα παιδιά της Γάζας μιλάει μέσα στο χάος του πολέμου στο OW και προσπαθεί να αφυπνίσει τον πλανήτη.

Πώς θα ένιωθες αν τα παιδιά σου περίμεναν σε μια ουρά για να πάρουν μια μερίδα φαγητό, όπως τα παιδιά της Γάζας; Τι θα σκεφτόσουν αν χρειαζόταν να περιμένεις το φορτίο της ανθρωπιστικής βοήθειας για να μπορέσεις να φας και να ζήσεις; Πόση υπομονή και δύναμη πιστεύεις θα είχες, αν το σπίτι σου είχε καταστραφεί και δεν ήξερες τι σου ξημερώνει η επόμενη μέρα;

Είναι σχεδόν αδύνατο να σκεφτούμε πώς θα αντιδρούσαμε στα παραπάνω σενάρια, γιατί πολύ απλά οι περισσότεροι από εμάς δεν έχουμε βιώσει παρόμοιες καταστάσεις. Όμως, αυτή είναι η καθημερινότητα που βιώνουν παιδιά και ενήλικες στη Λωρίδα της Γάζας από τον Οκτώβριο του 2023.

Μέσα από τα κοινωνικά δίκτυα, παρακολουθώ εδώ και μήνες τη γενοκτονία που εξελίσσεται σε αυτή τη γωνιά του πλανήτη. Παρακολουθώ, φυσικά, και τη στάση των πολιτισμένων χωρών της Δύσης. Αγανάκτηση και οργή είναι τα πρώτα συναισθήματα που μου γεννά η ανεπάρκεια θεσμών και κρατών απέναντι στον παραλογισμό, την προπαγάνδα, την κοροϊδία, το κέρδος. Σε ποιο σύστημα αξιών θεωρείται ηθική η δολοφονία παιδιών και η στέρηση τροφής και νερού σε έναν ολόκληρο λαό;

AP Photo/Abdel Kareem Hana

Ξέρεις τι θα πει λιμοκτονώ;

Εδώ και καιρό, ο ΟΗΕ μέσω του Παγκόσμιου Επισιτιστικού Προγράμματός του (World Food Program - WFP) προειδοποιεί για την επισιτιστική ανασφάλεια και τον κίνδυνο λιμού στην περιοχή. Η έκθεση Integrated Food Security Phase Classification αναφέρει ότι συνολικά το 96% του πληθυσμού της Γάζας αντιμετωπίζει οξεία επισιτιστική ανασφάλεια, με 2,15 εκ. ανθρώπους να βρίσκονται σε επίπεδο κρίσης ή υψηλότερο. Σχεδόν μισό εκατομμύριο από αυτούς βρίσκονται στην κατηγορία 5, που σημαίνει ότι ακόμη και μετά την εφαρμογή όλων των στρατηγικών αντιμετώπισης «οι άνθρωποι δεν έχουν σχεδόν καθόλου φαγητό και δεν μπορούν να υποστηρίξουν τις βασικές τους ανάγκες. Η πείνα, ο θάνατος, η εξαθλίωση και τα εξαιρετικά κρίσιμα επίπεδα οξύ υποσιτισμού είναι εμφανή».

Σύμφωνα με στοιχεία που δημοσίευσε ο ΟΗΕ τον Αύγουστο του 2024, «τους τελευταίους δύο μήνες το WFP κατάφερε να φέρει μόνο τους μισούς από τους 24.000 τόνους επισιτιστικής βοήθειας που απαιτούνται για επιχειρήσεις που εξυπηρετούν 1,1 εκ. ανθρώπους».

Μαγειρεύοντας για τα παιδιά της Γάζας

Διαβάζοντας για όλα αυτά, βρέθηκα κάποια στιγμή στο προφίλ του Hamada Shoo (Hamada Shaqoura), ενός σεφ που σε μια προηγούμενη ζωή ήταν food blogger. Η ροή στον λογαριασμό του δεν είναι αυτή που περιμένεις. Από τα λαχταριστά μπέργκερ περνά ξαφνικά σε γεύματα που ο ίδιος ετοιμάζει, πολλές φορές με ό,τι υπάρχει στα πακέτα βοήθειας που φτάνουν ως εκεί. Μέσα σε λίγους μήνες βρέθηκε από το να απολαμβάνει τις γαστρονομικές γεύσεις της Γάζας στο να τρώει για να επιβιώσει και να μαγειρεύει για εκτοπισμένες οικογένειες.

Το βλέμμα του είναι πάντα βλοσυρό. Σε κάποιο story είχε εξηγήσει ότι δεν μπορεί μέσα στις συνθήκες αυτές να είναι χαρούμενος και ότι αυτό το βλέμμα κατευθύνεται σε εκείνους που μπορούν να βοηθήσουν αλλά μένουν αμέτοχοι.

Φορώντας συχνά ένα μπλουζάκι με μια φέτα καρπούζι τυπωμένη πάνω του, στήνει κατσαρόλες, ανάβει φωτιές, ετοιμάζει υλικά, ανοίγει κονσέρβες και κάνει αυτό που μπορεί για να βοηθήσει τα θύματα του πολέμου και ιδίως τα παιδιά. Προσπαθεί να μετατρέπει τα πολύ βασικά υλικά που έχει στη διάθεσή του σε κάτι ξεχωριστό, δημιουργώντας πιάτα που τους λείπουν, προσφέροντάς τους ένα χαμόγελο και ένα πιάτο θρεπτικό φαγητό.

Μέσα στο χάος του πολέμου, ο Hamada βρήκε λίγο χρόνο για να απαντήσει στις ερωτήσεις μου και τον ευγνωμονώ αφάνταστα για αυτό.

Η δύναμη ενός φαγητού

Όπως μου γράφει μέσα σε λίγες αράδες, «η πραγματικότητα που ζω στη χώρα μου, οι συνθήκες του πολέμου και η πλήρης καταστροφή που προκαλούν στη Λωρίδα της Γάζας δεν μου άφησαν άλλη επιλογή, παρά να προσπαθήσω να χρησιμοποιήσω τη φωνή μου για να μιλήσω με τον δικό μου τρόπο».

Μέσα από τα φαγητά του προσπαθεί να δώσει λίγη ελπίδα στην κοινότητά του, να δημιουργήσει μία αίσθηση κανονικότητας στα παιδιά της Γάζας που επηρεάζονται από τη βία της συνεχιζόμενης γενοκτονίας, να δείξει τη σκληρή πραγματικότητα που αντιμετωπίζουν οι άνθρωποι.

«Κάθε γεύμα που παρασκευάζεται από ένα πακέτο βοήθειας αφηγείται μια ιστορία ελπίδας και αποφασιστικότητας. Μοιράζοντας αυτές τις ιστορίες, θέλω να εξανθρωπίσω τον αγώνα μας και να κρατήσω την κατάσταση της Γάζας στην παγκόσμια συνείδηση», αναφέρει σε ανάρτηση.

Και τα παιδιά πώς αντιδρούν; «Αλληλεπιδρούν πολύ μαζί μου. Μου λένε για το φαγητό που θέλουν να τους μαγειρέψω, αλλά και τη γνώμη τους για αυτό που τους προσφέρω. Η θετική τους ενέργεια μου δίνει το κίνητρο να συνεχίσω σε αυτόν τον δρόμο».

Οι δυσκολίες ενός πιάτου

Τον ρωτάω για το πώς είναι τα πράγματα εκεί και τις δυσκολίες που αντιμετωπίζει για να προσφέρει αυτό που μπορεί. «Δεν διαθέτουμε πολλά από τα εργαλεία και τα συστατικά που χρειάζεται για να μαγειρέψουμε, ή μπορεί να είναι δύσκολο να τα προμηθευτούμε. Όμως, ακόμα και στην περίπτωση που είναι διαθέσιμα, οι τιμές τους είναι υψηλές. Και δεν θα αναφερθώ καν στη δυσκολία μεταφοράς και μετακίνησης όλων αυτών των πραγμάτων».

Μια συνηθισμένη μέρα του περιλαμβάνει ένα ταξίδι αναζήτησης νερού και συστατικών που θα γίνουν τροφή, καθώς και τη μετακίνησή τους. Τις ώρες που απομένουν, τις περνά με την οικογένεια και το παιδί του.

Ατενίζοντας το μέλλον

Τον ρωτάω για τον γιο του. «Ο Νιζάρ γεννήθηκε μέσα στον πόλεμο. Προς το παρόν, δεν έχω ιδέα για το τι θα γίνει στο μέλλον. Το μόνο που σκέφτομαι είναι να επιβιώσω από αυτόν τον πόλεμο», απαντά.

Τον ρωτάω τι θα ήθελε να μεταφέρω στους ανθρώπους εδώ. «Είμαστε άνθρωποι που αξίζουν να ζουν. Οι συνθήκες στη Λωρίδα της Γάζας είναι πολύ δύσκολες και ο κόσμος βρίσκεται στα πρόθυρα λιμού. Ο πόλεμος συνεχίζεται εδώ και έναν χρόνο με εκτοπισμούς και συνεχείς καταστροφές. Ελπίζουμε να μας υποστηρίξουν, να μιλήσουν για λογαριασμό μας, να πιέσουν τους ηγέτες τους με κάθε μέσο για να σταματήσουν αυτόν τον πόλεμο».

Την επόμενη φορά, λοιπόν, που θα αναρωτηθείς αν ένας άνθρωπος μπορεί να κάνει τη διαφορά, φέρε στο νου σου την ιστορία του Hamada. Και μην θεωρείς ανούσια την αποστολή της όποιας βοήθειας. Κλείνοντας μια παλαιότερη συνέντευξή του είχε πει ότι τα πακέτα αυτά είναι μια σανίδα σωτηρίας. «Χωρίς αυτά, πολλοί θα λιμοκτονούσαν. Καταγράφοντας το πώς τα μετατρέπουμε σε γεύματα, θέλω να δείξω τη δύναμη της κοινότητάς μας και την κρίσιμη σημασία της συνεχούς υποστήριξης».