ΝΙΚΟΣ ΚΟΥΡΗΣ: «ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΕΙΝΑΙ ΠΟΛΥ ΣΑΦΕΣ ΣΤΟ ΠΑΙΔΙ ΟΤΙ ΚΑΙ Ο ΓΟΝΙΟΣ ΕΧΕΙ ΤΗ ΔΙΚΗ ΤΟΥ ΖΩΗ»
Μετά το τηλεπαιχνίδι «Δες και Βρες», ο Νίκος Κουρής (ξανα)ήρθε στη ζωή μας μέσω της μικρής οθόνης, με την τεράστια επιτυχία της σειράς «IQ 160» και τον ρόλο του αστυνομικού-ντετέκτιβ στο πλευρό της Σμαράγδας Καρύδη. Ο γοητευτικός ηθοποιός με την τεράστια πορεία στο θέατρο ανταποκρίνεται σε κάθε ρόλο του με την ίδια άνεση και ευκολία, με την ίδια σοβαρότητα και αφοσίωση.
Θα δηλώσω ευθύς εξαρχής απολύτως υποκειμενική και προκατειλημμένη. Ο Νίκος Κουρής είναι για μένα όχι μόνο ένας από τους σπουδαιότερους ηθοποιούς της Ελλάδας –πρέπει να μην έχω χάσει παράστασή του στο θέατρο, πλην Επιδαύρου ίσως–, αλλά και με έναν παράξενο τρόπο ένας άνθρωπος που όποτε μιλάμε, με προχωρά σε κάποιο μονοπάτι απάτητο, μου ανοίγει ένα παραθυράκι σε έναν νέο ορίζοντα, με μετακινεί. Η αθωότητά του με συγκινεί – αθωότητα με την έννοια της αμεσότητας του μικρού παιδιού.
Ο Νίκος Κουρής δεν μπορεί να μην είναι ειλικρινής, τον ξεπερνά ένας αυθεντικός αυθορμητισμός. Είναι και απόλυτος – υποθέτω πως είναι δύσκολος παίκτης για τη γυναίκα του, Έλενα Τοπαλίδου, και δοτικός και πολυεπίπεδος. Δεν θα συμβιβαστεί, αλλά θα σταθεί πίσω από κάθε του θέση. Η γενναιοδωρία του, σπάνια.
Ο τρόπος που μιλά για την συμπρωταγωνίστριά του στο «IQ 160», τη Σμαράγδα Καρύδη, το πόσο την αγαπά και τη θαυμάζει, είναι ζηλευτός. Της αναγνωρίζει χαρίσματα και ποιότητες που πραγματικά θα ονειρευόταν ο καθένας να ακούσει για τον εαυτό του: λαμπερή, φωτεινή, γενναιόδωρη (επίσης), αυθεντική, χαρισματική, πολυτάλαντη, άνθρωπος ζωής.
Με αφορμή τη σειρά, μια αστυνομική κωμωδία με τον Νίκο Κουρή σε ρόλο υποχόνδριου υπαστυνόμου και τη Σμαράγδα ως καθαρίστρια με πολύ υψηλό IQ που καταλήγει να τον βοηθάει, ήταν δεδομένο ότι θα μιλούσαμε για την εξυπνάδα των ανθρώπων, τελικά όμως καταλήξαμε να μιλάμε περισσότερο για τα παιδιά και τη γονεϊκότητα. Την ώρα της τηλεφωνικής μας συνέντευξης, ακούγοντας ο Νίκος τον γιο μου να μιλάει, μου λέει: «Τυχερή είσαι που είναι ακόμη τεσσάρων. Θα δεις μετά τι γίνεται».
– Τυχεροί είναι όλοι οι γονείς που βλέπουν πολύ τα παιδιά τους, γιατί περνούν τα χρόνια νεράκι.
Πράγματι, είναι πολύ σημαντικό οι γονείς να είναι κοντά στα παιδιά τους, αλλά αλλάζει όλο αυτό τόσο πολύ και τόσο γρήγορα. Από τα παιδιά, εννοώ. Με τον γιο μου, για παράδειγμα, τώρα που έχει μεγαλώσει, η σχέση έχει μετατοπιστεί σε μια περιοχή που συχνά δεν την αντέχεις ως γονιός, γιατί σχεδόν δεν θέλει το παιδί σου να σε… βλέπει.
Το Πάσχα πήγε στην Κέρκυρα, όπου τον φιλοξένησαν οι γονείς της κοπέλας του, οι οποίοι τον αγαπούν πολύ. Τον έπαιρνα τηλέφωνο και δεν το σήκωνε. Τελικά τον πέτυχα την τρίτη μέρα και του είπα ότι δεν θέλω να του σπάω τα νεύρα με βαρετές ερωτήσεις του τύπου αν έφαγε, αν κοιμήθηκε, αν έπαιξε – δεν θέλω να το παίζω ο μπαμπάς της ιστορίας, αλλά ούτε και ο δεδομένος. Τον ρώτησα όμως αν κάποτε του δημιουργείται η ανάγκη να με πάρει τηλέφωνο επειδή του λείπω, ή με παίρνει επειδή το θεωρεί κάτι σαν υποχρέωση, γιατί σε αυτή την περίπτωση δεν χρειάζεται να το κάνει.
Με πήρε το επόμενο βράδυ, επειδή είναι και φιλότιμος, και μου είπε ότι του έλειψα. Του απάντησα γελώντας ότι είναι μεγάλος απατεώνας! Μου άρεσε που γελάσαμε, δεν χρειάζεται κάτι άλλο, γιατί εξάλλου ξέρω ότι με αγαπάει – με τον τρόπο που του επιτρέπει η ηλικία του. Συνειδητοποιείς ότι όταν το παιδί σου είναι κάπου και περνάει καλά, δεν θα σε πάρει τηλέφωνο να σε ρωτήσει πώς πάει η δουλειά σου. Αλλάζει η σχέση σου μαζί του καθώς μεγαλώνει κι αν δεν είσαι εγωιστής, το χωνεύεις.
– Η γονεϊκότητα είναι και κάπως εγωιστικός στίβος.
Άμα δεν παίρνεις τον εαυτό σου τόσο στα σοβαρά ως γονιός και δεν πληγώνεσαι, κι αν η αγάπη δεν παίρνει αυτή τη μορφή, δηλαδή δεν εξαρτάται από το αν το παιδί σε πήρε τηλέφωνο, τότε το κατανοείς. Εγώ δεν συνδέω τη ζωή μου και το παιδί μου με αυτή την έννοια. Είμαι μαζί του σε ό,τι και να κάνει, τον αγαπάω πάντα, τον σκέφτομαι όλη μέρα και αυτό μου φτάνει.
Δεν χρειάζεται να μοιράζεται την πραγματικότητά του για να μου αποδεικνύει ότι με αγαπάει. Είμαι πάντα εδώ, σε παράλληλη διαδρομή, όποτε αυτός θέλει – αυτή είναι η δουλειά μου, αυτό σημαίνει γονιός για μένα. Έχω τη δική μου ζωή, δεν ζω μέσα από τη ζωή του παιδιού μου.
Από τις δέκα οικογένειες όμως που ξέρω, που έχουν παιδιά, δεν το κάνει κανείς αυτό. Εγώ το θεωρώ σωστό, δεν χρειάζεται να μου το πει κανένας ψυχολόγος – το ξέρω, γιατί μου το μαθαίνει η ζωή. Το ξέρω από τις ερωτικές μου σχέσεις, από τη σχέση με τη γυναίκα μου, από τις σχέσεις μου με τους φίλους μου.
Οι σχέσεις που πρέπει να αποδεικνύουν τον εαυτό τους συνεχώς δεν αντέχουν. Εμένα βέβαια είναι έτσι ο χαρακτήρας μου, μπορώ να είμαι και μόνος, αλλά δεν χρειάζεται να αναγκαζόμαστε να κάνουμε πράγματα από υποχρέωση για να αποδείξουμε π.χ. τη φιλία μας. Υπάρχουν κι άλλοι τρόποι. Η ζωή είναι πολύ μικρή για να τη σπαταλάμε.
– Είναι πολύ σημαντικό αυτό που είπες για το παιδί, γιατί και εγώ, ως νέα μαμά, φιλτράρω συνεχώς τα πράγματα και προσπαθώ να μην κάνω λάθη, αλλά τελικά νομίζω ότι δεν γίνεται ένας γονιός να μην κάνει και λάθη.
Φυσικά και θα κάνει λάθη ο γονιός – για να μην πω μόνο λάθη. Αυτό που προσπαθώ εγώ είναι να κάνω τη δική μου ζωή ως οφείλω. Βεβαίως ο γιος μου είναι μέσα στην ίδια την ύπαρξή μου, είναι δεδομένο αυτό για μένα. Και διαχειρίζομαι αυτό που μου συμβαίνει, δεν διαχειρίζομαι αυτό που θα έπρεπε να μου συμβαίνει λόγω συνθήκης – έχει μεγάλη σημασία αυτό.
Δεν φέρομαι όπως φέρομαι επειδή έτσι λένε ότι πρέπει να κάνει ένας γονιός, ούτε προσπαθώ να αναπληρώσω κάτι επειδή εγώ προέρχομαι από μια διαλυμένη οικογένεια. Το μόνο πράγμα που έχω να κάνω είναι να δίνω αγάπη και αυτό κάνω. Το υπόλοιπο είναι μόνο λάθη, γιατί κάθε άνθρωπος έχει και τα προβλήματα και τα ελαττώματα και τις ελλείψεις του.
Αγάπη όμως δεν είναι να σε πάρω 10 τηλέφωνα, αυτό είναι «σου κατσικώνομαι στο κεφάλι». Κάνω πάντα την παρουσία μου αυτονόητη, είμαι πάντα εκεί για να μου ζητήσει ό,τι χρειάζεται, που βέβαια αυτό είναι συνήθως πρακτικό – να τον πάω κάπου, να του δώσω χρήματα, τα μικρά καθημερινά της ζωής.
Πρέπει όμως να είναι πάρα πολύ σαφές στο παιδί ότι ο γονιός έχει και τη δική του ζωή – τουλάχιστον για μένα αυτό ισχύει. Διότι και η δουλειά του παιδιού είναι να έχει τη δική του ζωή, μην κοιτάς που οι περισσότεροι γονείς είναι διαρκώς από πάνω τους και δεν τα αφήνουν να μεγαλώσουν.
Προχθές βλέπαμε βίντεο με τη γυναίκα μου από όταν ο Πέτρος ήταν μικρός και κλαίγαμε, αλλά δεν χρειάζεται αυτό να το ξέρει το παιδί. Η Έλενα, ας πούμε, δυσκολεύεται πολύ περισσότερο να δεχτεί ότι το παιδί μεγάλωσε, δεν το αντέχει πάντα, και το καταλαβαίνω αλλά αυτή είναι η πραγματικότητα. Επίσης της αρέσει η ωραιοποίηση των πραγμάτων, δηλαδή να ησυχάζεις τον άλλο. Εγώ, πάλι, είμαι ένας άνθρωπος που μου αρέσει να μην ησυχάζω, δεν «ψήνομαι» με την ωραιοποίηση, «ψήνομαι» με άλλα πράγματα.
– Ας δούμε και το IQ, που κυριαρχεί στη ζωή σου τώρα λόγω της σειράς. Τι ακριβώς είναι το IQ ενός ανθρώπου; Μπορείς να το ορίσεις;
Είναι αυτό που λέμε ότι κάποιος είναι έξυπνος, αλλά εξαρτάται σε ποια συνθήκη το βάζεις. Μπορεί κάποιοι άνθρωποι να είναι πάρα πολύ έξυπνοι σε κάτι και χαζοί σε κάτι άλλο. Μπορεί κάποιος να είναι έξυπνος στα μαθηματικά, αλλά χαζός στη ζωή, δεν μπορεί δηλαδή να διαχειριστεί καμία συναισθηματική περιοχή.
Είναι σαν αυτό που λέει στο «Σκηνές από έναν γάμο» ο Μπέργκμαν: «Τελειώσαμε τα πανεπιστήμια και είμαστε πολύ έξυπνοι και πολύ μορφωμένοι, αλλά δεν μας έμαθε κανείς πώς να ζούμε». Αυτό είναι μια άλλη εξίσωση, δεν σε βοηθάει η ταχύτητα του να ενώνεις πληροφορίες. Γιατί το IQ έχει σχέση με το να βρίσκεις αποτελεσματικές απαντήσεις, δηλαδή να είσαι γρήγορος στο να ενώνεις στοιχεία και να βρίσκεις κάποια αποτελέσματα.
– Πιστεύω ότι αυτά τα πράγματα έχουν να κάνουν και με το πόσο ασχολείσαι με κάτι. Αν δηλαδή ασχολείσαι με τη ζωή, σε νοιάζει και έχεις τις κεραίες σου ευαισθητοποιημένες να δέχονται μηνύματα, θα μάθεις.
Ναι, αλλά έτσι κι αλλιώς το να μην ασχοληθείς με τη ζωή, δηλαδή με τη σχέση σου, την καθημερινότητά σου, το παιδί σου, απλά δεν γίνεται. Στο απαιτεί η ζωή, ερήμην σου. Επειδή όμως συνήθως δεν έχουμε ταλέντο να διαχειριστούμε τα ζητήματα των σχέσεων, της καθημερινότητας, της ζωής γενικά, ατροφούν αυτά τα πράγματα. Στην πραγματικότητα, έχει να κάνει και με το πόσο χώρο δίνεις στο κομμάτι της ζωής, γιατί μετά ατροφεί το συναισθηματικό IQ. Γενικά, ό,τι αφήνεις, σε αφήνει, που λένε.
– Στη σειρά, για να μιλήσουμε λίγο για τους χαρακτήρες της, τι κερδίζει; Η μεθοδικότητα ή η εξυπνάδα;
Όσον αφορά την αποτελεσματικότητα, στη συγκεκριμένη συνθήκη της σειράς, προφανώς κερδίζει η ταχύτητα στην ένωση των στοιχείων. Τώρα η μεθοδικότητα έχει σχέση με τη συνέχεια. Δηλαδή το ότι ένα πράγμα λειτουργεί μέσα στην εξέλιξή του – όσο πιο μεθοδικός είσαι τόσο καλύτερος γίνεσαι. Το άλλο είναι ένα ταλέντο, που φέρνει αποτελέσματα – και αυτό δεν μπορούμε να το υποβαθμίσουμε.
Δεν ξέρω τι κερδίζει τελικά, αλλά ξέρω ότι είναι δύο διαφορετικά πράγματα, που όμως το ένα δεν αποκλείει το άλλο. Δηλαδή, το να είσαι μεθοδικός δεν σημαίνει ότι δεν είσαι έξυπνος, απλά μπορεί να μην φτάνεις τόσο γρήγορα στο αποτέλεσμα. Και επειδή ζούμε στην εποχή της ταχύτητας –αυτό είναι μια άλλη μεγάλη τραγωδία–, προφανώς κερδίζει η ταχύτητα της εξυπνάδας.
Αν όμως μιλήσουμε για τη ζωή, έχει άλλους χρόνους, δεν τελειώνει σε δύο λεπτά. Για μένα, ο χρόνος στη ζωή είναι το παν. Είναι κάτι που αποτελείται από κρίκους όπως σε μια αλυσίδα και εκτείνεται και εξελίσσεται διαρκώς. Αυτό που σήμερα είναι σημαντικό, αύριο δεν είναι, αυτό που σήμερα νομίζεις ότι δεν μπορείς να το αντέξεις, αύριο γελάς. Έτσι νομίζεις ότι κάτι έμαθες και μετά συνειδητοποιείς ότι τίποτα δεν έμαθες και αυτό συνεχίζεται.
Επίσης, πλέον η επενέργεια της τεχνολογίας επάνω μας είναι μη μετρήσιμη. Κανείς δεν μπορεί να πει αν αυτό είναι καλό ή κακό, ή ότι παλιά ήταν καλύτερα. Εγώ έχω συμφιλιωθεί με το ότι αυτό που έχει συμβεί στο είδος μας είναι κοσμογονικό και τίποτα δεν μπορεί να το γυρίσει πίσω. Δεν έχει νόημα να σκεφτόμαστε πώς επικοινωνούσαν παλιά τα ζευγάρια ή οτιδήποτε άλλο. Ξέρω όμως ότι κάτι στον άνθρωπο παραμένει ίδιο και έχει σχέση με τα αισθήματα και τις ανάγκες του και ελπίζω ότι αυτό δεν θα χαθεί.
Πάντως, ζούμε στην εποχή που ο γονιός δεν μπορεί να πει στο παιδί του άσε το κινητό, γιατί για να το πει αυτό, πρέπει πρώτα να το κάνει ο ίδιος – κι αυτή είναι η εκδίκηση της εξέλιξης της ζωής. Αν εγώ είμαι παραδομένος στο κινητό, διότι τα πάντα πλέον γίνονται μέσα από αυτό, τηρουμένων των αναλογιών και το παιδί θα έχει αυτό το κομμάτι που είναι στην καθημερινή μας ζωή. Εγώ πάντως κάνω μια άσκηση: όταν μπαίνω στο σπίτι, κλείνω το κινητό. Όχι επειδή είμαι καλύτερος από τους άλλους ή πιο έξυπνος, αλλά επειδή καταλαβαίνω ότι κινδυνεύω. Και αυτό λέω και στο παιδί μου να προσπαθήσει να κάνει, για να το προστατέψω.
– Γιατί πιστεύεις ότι το «IQ 160» αγαπήθηκε τόσο πολύ;
Πιστεύω γιατί είναι μια σειρά προσεγμένη και έχει ωραίες ιστορίες. Την αγαπήσαμε κι εμείς, αλλά πολλές φορές δεν μπορείς να ξέρεις ακριβώς τον λόγο που κάτι αρέσει στον κόσμο. Σίγουρα έχει καλά συστατικά. Ο Πιέρρος Ανδρακάκος στη σκηνοθεσία και ο Γιάννης Δασκαλοθανάσης στη διεύθυνση φωτογραφίας έχουν κάνει πάρα πολύ καλή δουλειά. Και τα σκηνικά και οι χώροι έχουν σημασία στο αποτέλεσμα. Επίσης, είναι σημαντικό και για μας που το φτιάχνουμε να είναι κάτι που μας αρέσει συνολικά, και γι’ αυτό είμαι πολύ χαρούμενος και περήφανος.
– Το τηλεπαιχνίδι που παρουσίαζες στην ΕΡΤ, το «Δες και Βρες», σε άλλαξε καθόλου;
Ναι, με έκανε πιο εξωστρεφή, με βοήθησε πολύ και είμαι ευγνώμων που ήρθε στη ζωή μου. Με έκανε να καταλάβω πολλά πράγματα για τον εαυτό μου. Είμαι επίσης ευγνώμων για τους ανθρώπους στην ΕΡΤ, που με σκέφτηκαν να το παρουσιάσω, και για τους ανθρώπους που δουλέψαμε μαζί και με βοήθησαν πολύ. Και είμαι περήφανος για τον εαυτό μου, που δέχτηκα αυτή την πρόσκληση, γιατί ήταν κάτι που δεν το περίμενα.
SLOW MONDAY NEWSLETTER
Θέλεις να αλλάξεις τη ζωή σου; Μπες στη λογική του NOW. SLOW. FLOW.
Κάθε Δευτέρα θα βρίσκεις στο inbox σου ό,τι αξίζει να ανακαλύψεις.
