ΝΙΚΟΛΑΣ ΠΑΠΑΓΙΑΝΝΗΣ: «ΜΕ ΤΡΟΜΑΖΕΙ Η ΚΑΝΟΝΙΚΟΤΗΤΑ ΤΩΝ ΜΗ ΚΑΝΟΝΙΚΩΝ ΠΡΑΓΜΑΤΩΝ»

Ο ηθοποιός Νικόλας Παπαγιάννης βρίσκει καταφύγιο στην οικογένεια, τη δημιουργικότητα της δουλειάς του και τους ανθρώπους που τον εμπνέουν, για να ισορροπεί σε δύσκολους καιρούς.

Ο ηθοποιός Νικόλας Παπαγιάννης πήρε σημαντικές αποφάσεις μέσα στο σκοτάδι. Παραμονή Πρωτοχρονιάς, όταν ήταν μαθητής Λυκείου. Από εκείνη τη στιγμή μέχρι και σήμερα, του αρέσει να δημιουργεί. Κάνει τέχνη, στο θέατρο και την τηλεόραση. Κάνει καλοκαιρινά μπάνια με το παιδί του και με την σύζυγό του, Δανάη Σκιάδη. Αυτές είναι μερικές από τις εικόνες που συνθέτουν την ζωή του, τη στιγμή που όλα ξεκινούν και τελειώνουν με μοναδική σταθερά την οικογένεια.

«Θα ήταν ωραίο να αρχίσουμε να δίνουμε σημασία στους άλλους, να τους ακούμε και να τους σεβόμαστε», λέει ο ίδιος. «Αυτό που μου δίνει έμπνευση και δύναμη είναι οι σχέσεις που έχω με τους ανθρώπους που αγαπώ και ο τρόπος που εξελίσσονται μέσα στον χρόνο. Μιλώ για την οικογένεια και τους φίλους μου. Την ίδια στιγμή κάνω μία δουλειά που μου δίνει την ικανοποίηση να υπάρχω σε δύο καλλιτεχνικές στιγμές μεγάλης αξίας. Η “Παραλία” στην ΕΡΤ1 μου δίνει κέφι και με βοηθά καθημερινά να αντιμετωπίζω ό,τι προκύπτει. Είναι και το θεατρικό “Κουκλόσπιτο”, που ήρθε στην ζωή μου ξαφνικά. Και στις δύο περιπτώσεις νιώθω να παίρνω μία βαθιά καλλιτεχνική ανάσα. Κάτι που με βοηθά να ξεφεύγω από μία ζοφερή πραγματικότητα που μας αφορά όλους».

Ο Νικόλας Παπαγιάννης και το πρώτο μπάνιο στη θάλασσα με τον γιο του

Δεν θα ξεχάσω ποτέ το πρώτο μπάνιο που κάναμε το καλοκαίρι στην θάλασσα με τον γιο μου και τη γυναίκα μου. Θυμάμαι ακόμη το φως, την ώρα και την αίσθηση. Αυτή είναι η πιο αγαπημένη μου στιγμή του 2023. Η κάθε Πρωτοχρονιά που ζούμε είναι μία επιτυχία. Δεν περνά απλώς ένας χρόνος. Προστίθεται στην ζωή μας. Και αυτό έχει μέσα του ωραίες και περίεργες στιγμές. Έχει χαρές και μας δίνει τη δυνατότητα να βάλουμε στόχους και να κάνουμε όνειρα.

Ο Νικόλας Παπαγιάννης στην τηλεοπτική σειρά «Παραλία».

Το σκοτάδι και η επιδίωξη του καλού

Ήταν κάποια χρόνια πριν, θα τελείωνα το Λύκειο. Είχαμε την παράδοση και στο δικό μας σπίτι να σβήνουμε τα φώτα παραμονή Πρωτοχρονιάς, όταν το ρολόι έδειχνε μεσάνυχτα. Τα φώτα έσβησαν αλλά δεν επανήλθαν. Κάτι συνέβη και μείναμε για λίγο στο σκοτάδι. Αυτό το σκοτάδι το θυμάμαι πολύ έντονα. Εκείνη τη στιγμή ευχόμουν να πάνε όλα καλά και να καταφέρω –με τον δικό μου τρόπο– να το κάνω να συμβεί. Ένιωσα την ανάγκη να επιδιώξω το καλό, την εξέλιξη. Εκείνη την εποχή είχε ήδη δρομολογηθεί η ενηλικίωση που θα με έφερνε αντιμέτωπο με την αληθινή ζωή, με την πραγματικότητα που υπάρχει όταν παύει να ισχύει η ασφάλεια που προκύπτει από την παρουσία των γονιών μας. Δεν σταματούν να μας αγαπούν και να μας φροντίζουν, αλλά από ένα σημείο και μετά είμαστε υπεύθυνοι για την ζωή μας και αυτό είναι λυτρωτικό. Είναι ένας λόγος που αγαπώ τον χρόνο που περνά. Μας δίνει επιπλέον ελευθερίες.

Ο Νικόλας Παπαγιάννης δεν περίμενε ποτέ τον Άγιο Βασίλη

Η γιαγιά μου έλεγε ότι όταν έχεις ανθρώπους γύρω σου και όταν έχεις υγεία, δεν χρειάζεσαι κάτι άλλο, τα έχεις όλα. Το νήμα που ενώνει το δικό μου τότε με το τώρα είναι η οικογένεια, είναι οι άνθρωποι. Κάποτε είχα την οικογένεια στην οποία γεννήθηκα, σήμερα έχω δημιουργήσει τη δική μου οικογένεια.

Ο Νικόλας Παπαγιάννης με τον Μάκη Παπαδημητρίου σε σκηνή από την «Παραλία».

Νιώθω μεγάλη χαρά που μπορώ να φροντίζω τους αγαπημένους μου, ενώ κάποτε με φρόντιζαν, με πολλή αγάπη. Ο πατέρας μου υπήρξε ο Άγιος Βασίλης. Απομυθοποίησε τον Άγιο που έφερνε τα δώρα και πήρε τη θέση του. Ερχόταν με χέρια γεμάτα και είχα όλα όσα ήθελα χωρίς να περιμένω κάποιον να κατέβει από την καμινάδα.

Το δικαίωμα να γιορτάζεις όπως νιώθεις

Αγαπώ τις γιορτές αλλά θυμώνω με την επιβεβλημένη χαρά. Με αυτή τη γιορτινή ατμόσφαιρα που μέσα της καλείσαι να υπάρξεις και να εναρμονιστείς. Μας φορτώνεται κάτι που έχω δικαίωμα να απορρίψω, αν δεν νιώθω έτσι όπως θέλουν οι άλλοι να νιώσω. Ο καθένας μπορεί να περνά όπως θέλει, να χαίρεται όπως θέλει και να νιώθει καλά αν το θέλει.

Ο Νικόλας Παπαγιάννης με τη Λένα Παπαληγούρα στο θεατρικό «Κουκλόσπιτο».

Η «κανονικότητα» του πολέμου

Τη στιγμή που κάνω το «Κουκλόσπιτο» ή την «Παραλία», 500 χιλιόμετρα στην ευθεία από εμένα πέφτουν οβίδες και σκοτώνονται άνθρωποι και προς τα Βόρεια και προς τα Νότια. Στην ηλικία που είμαι δεν χωράει στο μυαλό μου ότι, επίσημα πλέον, δίπλα μας γίνονται πόλεμοι και αυτό είναι μία κανονικότητα. Αυτή η πραγματικότητα με επηρεάζει και έρχεται σε αντίθεση με τη δική μου, μικρή πραγματικότητα. Υπάρχει ένα γενικευμένος κυνισμός που έχει αναπτυχθεί ανάμεσα μας. Συμβαίνει και είναι κανονικό, δεν είναι κάτι σπουδαίο.

Μας ορίζει το πολιτικό ήθος, που επηρεάζει το κοινωνικό ήθος και τη σκέψη. Ενώ οι κοινωνίες θα έπρεπε να είναι πιο ισχυρές και να κόβουν αυτόματα το κακό από τη ρίζα, δεν έχουν αυτή τη δύναμη. Αυτό συμβαίνει επειδή οι συλλογικότητες δεν έχουν βρει ακόμα το πατήματά τους. Η κανονικότητα των μη κανονικών πραγμάτων με τρομάζει. Ενώ έχουμε φτάσει στο φεγγάρι, βρισκόμαστε σε σκοτάδια που μετρούν αιώνες. Δοκιμαζόμαστε σε κάθε επίπεδο και αυτό μου βαράει περίεργα καμπανάκια, διότι βλέπω ότι ο άνθρωπος έχει μία εκπληκτική ικανότητα να επιστρέφει σε κάτι πρωτόγονο που τον καθορίζει.

Στην «Παραλία».

Ο Νικόλας Παπαγιάννης θέλει να ταρακουνηθούμε

Μακάρι όλα όσα συμβαίνουν να μας ταρακουνήσουν προκειμένου κάτι να αλλάξει. Να αλλάξουμε εμείς, αφού δεν ξέρω τι άλλο μπορεί να μας κρατήσει στέρεους σε αυτό που λέγεται Γη. Εύχομαι το  2024 οι άνθρωποι να αρχίσουν να σκέφτονται ατομικά, διότι η συλλογική σκέψη προϋποθέτει ατομική σκέψη, κάτι που απουσιάζει πλήρως – ή, έστω, εγώ το «διαβάζω» έτσι. Αυτή τη στιγμή, βλέπω τη δύναμη των συλλογικών παρορμητισμών και την απουσία των ατομικών αγωνιών και αναζητήσεων.

Στα γυρίσματα της «Παραλίας», με τη Δανάη Μιχαλάκη.

Η τέχνη της ισορροπίας

Έχω την χαρά να ξυπνάω το πρωί και να ξέρω ότι αυτό που μου συμβαίνει είναι κάτι που το είχα φαντασιωθεί. Αυτή η χαρούμενη συνθήκη μου δημιουργεί κίνητρα για το παρακάτω. Ανήκω κάπου, κάνω δύο υπέροχες δουλειές και, όταν αυτό συμβαίνει στη ζωή κάθε ανθρώπου, είναι λυτρωτικό. Έχοντας επενδύσει όλοι μας στη δουλειά, έχει σημασία αυτό που αποφάσισες –ή που η ζωή αποφάσισε– να κάνεις να σου δίνει χαρά. Όσο κλισέ κι αν ακούγεται, αναζητώ συνεργασίες και συναντήσεις με υπέροχους ανθρώπους.

Info:

«Το Κουκλόσπιτο» του Χένρικ Ίψεν, σε σκηνοθεσία Δημήτρη Τάρλοου, θα παίζεται στο Θέατρο Πορεία at Victoria έως τις 14 Ιανουαρίου 2024. Κλείσε εισιτήρια