«ΝΕΚΡΗ ΠΟΛΗ»: ΕΝΑ ΤΟΛΜΗΡΟ ΕΡΓΟ, ΔΥΟ ΞΕΧΩΡΙΣΤΕΣ ΕΡΜΗΝΕΥΤΡΙΕΣ
Γιατί η όπερα «Η νεκρή πόλη» θεωρείται ένα πολύ σημαντικό –όσο και τολμηρό– έργο αλλά έχει παιχτεί ελάχιστα. Οι ερμηνεύτριες που κρατούν τους γυναικείους ρόλους στο πρώτο της ανέβασμα στην Ελλάδα δίνουν τις απαντήσεις και μας εμπνέουν να δούμε πέρα από τις προκαταλήψεις μας.
Η όπερα «Η νεκρή πόλη» μετράει 110 χρόνια από τότε που γράφτηκε και φέρει την υπογραφή μιας από τις σημαντικότερες γυναίκες στη μουσική του 20ού αιώνα. Είναι η μοναδική όπερα που συνέθεσε η κορυφαία μουσικοπαιδαγωγός και αρχιμουσικός Νάντια Μπουλανζέ, σε συνεργασία με τον μέντορά της Ραούλ Πυνιό – ωστόσο, έχει παιχτεί ελάχιστες φορές. Για την ακρίβεια, το τωρινό ανέβασμά της στην Εναλλακτική Σκηνή της Εθνικής Λυρικής Σκηνής, σε συμπαραγωγή με την Catapult Opera της Νέας Υόρκης – είναι το τρίτο παγκοσμίως!
Η «Νεκρή πόλη» ήταν προγραμματισμένο να κάνει πρεμιέρα στην Οπερά Κομίκ του Παρισιού το 1914, αλλά εξαιτίας του ξεσπάσματος του Α΄ Παγκοσμίου Πολέμου δεν ανέβηκε ποτέ. Τελικά, παρουσιάστηκε για πρώτη φορά μόλις το 2005 στη Σιένα, σε νέα ενορχήστρωση με οδηγό τη μόνη πράξη που διασώθηκε ακέραιη από πυρκαγιά του χώρου φύλαξης.
Η Νάντια Μπουλανζέ (1887-1979) είχε διδάξει μια σειρά από εμβληματικούς συνθέτες του 20ού αιώνα, όπως ο Λέναρντ Μπέρνσταϊν και ο Φίλιπ Γκλας. Αν και σπούδασε σύνθεση στο Ωδείο του Παρισιού, τα έργα της παραμένουν ελάχιστα γνωστά και ουσιαστικά σταμάτησε να συνθέτει γύρω στην ηλικία των 35 ετών μετά τον θάνατο της αδελφής της, εξίσου ταλαντούχας συνθέτριας, καθώς και του μέντορά της Ραούλ Πυνιό. Τα συμβάντα αυτά, σε συνδυασμό με την απροκάλυπτα σεξιστική ατμόσφαιρα μιας εποχής που την αντιμετώπιζε υποτιμητικά ως «γυναίκα συνθέτρια», φαίνεται να κλόνισαν μοιραία την αυτοπεποίθηση της Μπουλανζέ ως δημιουργού.
Η τολμηρή υπόθεση της «Νεκρής πόλης» εξιστορεί την τραγική όσο και εξωφρενική ιστορία ενός παρακμιακού αιμομικτικού πάθους, με φόντο την ανασκαφή των ερειπίων της αρχαίας πόλης των Μυκηνών. Τα πρόσωπα του δράματος είναι η νεαρή Ήβη, ο αρχαιολόγος αδελφός της Λεονάρδος, ο ποιητής φίλος του Αλέξανδρος και η τυφλή σύζυγό του Άννα.
Την Άννα υποδύεται η τυφλή μεσόφωνος Λώρι Ρούμπιν και την Ήβη η υψίφωνος Μελίσσα Χάρβεϋ, που μιλούν στο OW για αυτή την ιδιαίτερη παραγωγή.
Λώρι Ρούμπιν: «Το βρίσκω απελευθερωτικό να υποδύομαι μια τυφλή ηρωίδα»
– Η πλοκή της «Νεκρής πόλης» θα μπορούσε να θεωρηθεί σκανδαλώδης ακόμη και σήμερα, πόσο μάλλον στην εποχή της. Εσένα πώς σου φαίνεται;
Συμφωνώ, είναι πολύ σκανδαλώδης και είναι δύσκολο για μένα, ως ερμηνεύτρια, να καταλάβω πώς η ηρωίδα που υποδύομαι, η Άννα, ανέχεται τις συμπεριφορές με τις οποίες έρχεται αντιμέτωπη. Σίγουρα έχει μεγάλη ενσυναίσθηση, αλλά επίσης νιώθω ότι θα έπρεπε να προστατεύει τη φίλη της από τις συμπεριφορές και τις επιθυμίες των δύο αντρών. Αντ’ αυτού, θυσιάζει τον γάμο της, ώστε ο σύζυγός της και η φίλη της να είναι ευτυχισμένοι. Μου φαίνεται παράδοξο που δεν ενθαρρύνει ή δεν βοηθάει τη φίλη της να ανοιχτεί στον κόσμο και να βρει μια αγάπη πολύ πιο υγιή και κατάλληλη για κείνη. Μιλάνε και οι δύο για το να έφευγαν μακριά από αυτό το μπλέξιμο, γεγονός που θα έδινε στην Άννα την ευκαιρία να βοηθήσει πραγματικά τη φίλη της να βρει μια πολύ καλύτερη τύχη.
– Πώς σου φαίνεται η Άννα ως χαρακτήρας; Πώς θα την περιέγραφες;
Νομίζω ότι ο αλτρουισμός και η ενσυναίσθησή της είναι αξιοθαύμαστα. Τη χαρακτηρίζουν μάντισσα γιατί καταλαβαίνει τι πραγματικά συμβαίνει. Ωστόσο, αν ήταν όντως μάντισσα, θα καταλάβαινε πόσο άσχημη είναι η κατάσταση για την αγαπημένη της φίλη και νομίζω θα έπραττε διαφορετικά, τόσο για να την απομακρύνει από αυτή όσο και να της δείξει έναν πιο υγιή τρόπο ζωής για μια νεαρή κοπέλα που τελικά ενηλικιώνεται. Ωστόσο, πιστεύω ότι νιώθει πραγματικά παγιδευμένη, οπότε ίσως η Άννα κάνει αυτό που θεωρεί καλύτερο υπό τις δεδομένες συνθήκες. Επίσης, είναι δύσκολο για μένα να καταλάβω πώς μπορεί η Άννα να μη δείχνει ζήλια ή θυμό κατά τη διάρκεια του έργου, δεδομένου ότι δυο άνθρωποι που αγαπάει ερωτεύονται μεταξύ τους. Συχνά σκέφτομαι ότι οι ήρωες που δεν βλέπουν παρουσιάζονται ως αγνοί και σχεδόν τέλειοι
– Ποιο ήταν το πιο ενδιαφέρον και το πιο απαιτητικό που κλήθηκες να αντιμετωπίσεις δουλεύοντας τη «Νεκρή πόλη»;
Το πιο ενδιαφέρον στην όπερα είναι ο ποιητικός διάλογος, που απαιτεί από εσένα να δώσεις εξηγήσεις και να βγάλεις τα δικά σου συμπεράσματα ώστε να αφηγηθείς την ιστορία. Ο σκηνοθέτης και οι ερμηνευτές έπρεπε να συμφωνήσουμε σε μια ερμηνεία για τις ανάγκες της αφήγησης, αφού θεωρώ ότι θα μπορούσε να υπάρχουν χιλιάδες άλλοι τρόποι να γίνει. Στη συγκεκριμένη εκδοχή, η Άννα είναι που γράφει την ιστορία και, κατά κάποιο τρόπο, νομίζω ότι κατά τη διάρκεια της όπερας προσπαθεί να κατανοήσει τι συμβαίνει στην ιστορία για να την αποδώσει σωστά.
Η μεγαλύτερη πρόκληση είναι η μουσική. Ενώ είναι εκπληκτική, το μέτρο και ο ρυθμός αλλάζουν χωρίς προειδοποίηση, οπότε δεδομένου ότι είμαι τυφλή μου είναι δύσκολο να ακολουθώ τον μαέστρο. Η τηλεπάθεια θα ήταν χρήσιμο προσόν στην περίπτωση αυτή, αφού το τέμπο μπορεί να είναι διαφορετικό από πρόβα σε πρόβα και από παράσταση σε παράσταση! Πρέπει να αντιλαμβάνομαι διαισθητικά κάθε τέμπο του μαέστρου, γιατί αλλάζουν τακτικά. Ακούω την αναπνοή του, καθώς τείνει να ακολουθεί τον ρυθμό. Βρίσκεται αρκετά κοντά μου στην αίθουσα, οπότε δεν είναι δύσκολο.
Συνήθως, αν παίζω ας πούμε σε μια όπερα του Μότσαρτ, είναι αρκετά εύκολο να ακολουθώ τον μαέστρο, αλλά η περίπλοκη μουσική θέτει μια νέα πρόκληση. Συχνή εξάσκηση και τσεκαρίσματα μας βοηθούν να συντονιστούμε στο τέμπο πριν από την πρόβα και γίνεται όλο και πιο σταθερό κάθε φορά.
– Όπως εσύ είσαι τυφλή, τυφλή είναι και η ηρωίδα σου στη «Νεκρή πόλη». Πώς νιώθεις με αυτή τη σύμπτωση;
Είναι ενδιαφέρον, τα τελευταία χρόνια έχω παίξει σε δύο όπερες υποδυόμενη τυφλές ηρωίδες. Και σε αρκετές περιπτώσεις, ακόμα κι αν οι χαρακτήρες δεν είναι τυφλοί, ο σκηνοθέτης συχνά το υπαινίσσεται, γιατί έχω μεγαλύτερη εμπειρία ως τυφλή και θα ήταν δύσκολο να λειτουργήσω στη σκηνή παριστάνοντας ότι βλέπω, όπως είναι δύσκολο και για κάποιον που βλέπει να παραστήσει τον τυφλό. Το βρίσκω απελευθερωτικό και πολύ συναρπαστικό να υποδύομαι μια τυφλή ηρωίδα, γιατί νιώθω ότι βοηθάει στην ευαισθητοποίηση του κόσμου. Κάτι στο οποίο επιμένω συνεχώς με τους σκηνοθέτες είναι να σιγουρέψω ότι βγαίνω δυναμικά στη σκηνή. Για παράδειγμα, δεν θέλω άλλοι ήρωες να μου φέρονται με μητρικό τρόπο ή να με προσέχουν πάνω στη σκηνή, γιατί αυτό θα δώσει μια λανθασμένη εικόνα στο κοινό.
Είμαι στην πραγματικότητα παντρεμένη και μητέρα τριών παιδιών. Νομίζω είναι πολύ σημαντικό να καταλάβει το κοινό –είτε μπορεί να δει είτε όχι– ότι η Άννα είναι ανεξάρτητη και αποφασιστική, και ότι ελέγχει απόλυτα τη μοίρα της ανά πάσα στιγμή. Ουσιαστικά, αυτή λειτουργεί ως μητρική φιγούρα και μέντορας προς την καλύτερή της φίλη. Οπότε, κάθε φορά που ο σκηνοθέτης θα ήθελε να με βοηθήσουν οι ερμηνευτές που βλέπουν, του κάνω αντιπροτάσεις, γιατί έχουμε μια εξαιρετική ευκαιρία να το στήσουμε σωστά και να δείξουμε πόσο αυτόνομος είναι ένας τυφλός. Αν ένας ήρωας λέει πως θα μου βάλει νερό, συχνά αντιτείνω: Να σου βάλω νερό εγώ; Νομίζω ότι οι βλέποντες στο κοινό θα εντυπωσιαστούν και θα εμπνευστούν όταν δουν μια τέτοια δυναμική, γιατί δεν θα το περιμένουν.
Κάτι ακόμα, όπως ανέφερα προηγουμένως, είναι ότι η Άννα είναι ο μοναδικός χαρακτήρας που έχει μια ευγενική και έντιμη αντίδραση απέναντι σε όσα συμβαίνουν. Δεν τη βλέπεις ποτέ να ζηλεύει, σχεδόν τη βλέπεις να ενθαρρύνει τη σχέση της άλλης ηρωίδας με τον σύζυγό της. Νομίζω ότι ο συγγραφέας αυτού του λιμπρέτου ένιωσε ότι κατά μία έννοια θα μπορούσε να παρουσιάσει την Άννα ως τέλεια επειδή είναι τυφλή. Αμφιβάλλω ότι γνώριζε κάποιο τυφλό άτομο, γιατί δεν είμαστε τέλειοι. Είμαι από τους πιο ζηλιάρηδες ανθρώπου που ξέρω και δεν υπερηφανεύομαι γι’ αυτό. Αλλά είμαι άνθρωπος!
Μαθήματα ζωής από μια τυφλή τραγουδίστρια όπερας
– Στην αυτοβιογραφία σου εξιστορείς εμπειρίες από την παιδική σου ηλικία μέχρι την εξέλιξή σου σε τραγουδίστρια της όπερας. Ποια είναι τα πιο σημαντικά μαθήματα που σου έδωσε η ζωή;
Νομίζω ότι το πιο σημαντικό μάθημα ζωής που έχω πάρει είναι να είμαι συμπονετική και να γίνω πραγματικά άνθρωπος. Νομίζω πολλοί με έχουν κρίνει από αυτό που βλέπουν, σχεδόν σαν κρίνουν ένα βιβλίο από το εξώφυλλο χωρίς να αφιερώσουν χρόνο για να δουν τι γράφει. Αναπτύσσουν όλων των ειδών τις προκαταλήψεις για το τι είναι ένας τυφλός άνθρωπος, πράγμα που συχνά δυστυχώς δεν τους επιτρέπει να με γνωρίσουν ποτέ ή να μάθουν πραγματικά πόσο καλή φίλη, πόσο διασκεδαστικό άτομο ή πόσο σπουδαία συνεργάτιδα θα ήμουν γι’ αυτούς. Έχω μάθει –αν και μου πήρε αρκετό χρόνο για να το κάνω– ότι εκείνοι χάνουν, όχι εγώ.
Από την άλλη, αυτό με έχει βοηθήσει να δω πόσο υπέροχοι και δυναμικοί είναι οι άνθρωποι, και ποτέ δεν χάνω την ευκαιρία να γνωρίσω κάποιον, γιατί όλοι μας έχουμε μια ιστορία και τον περισσότερο καιρό έχουμε τη δυνατότητα να γνωρίσουμε τους άλλους επιφανειακά. Είναι τόσο υπέροχο όταν προχωράμε σε βάθος!
Επίσης, από τις διακρίσεις και τις προκλήσεις με τις οποίες έχω έρθει αντιμέτωπη, έχω μάθει να βλέπω όλες τις παραμέτρους μιας κατάστασης και να μην κρίνω τους άλλους αυστηρά. Βλέπω πώς είναι οι άνθρωποι όταν με φοβούνται και δεν μου αρέσει καθόλου. Οπότε, προσπαθώ να υπερβαίνω τους δικούς μου φόβους στις συνδιαλλαγές μου με τους άλλους.
Νομίζω ακόμα ότι έχω αναπτύξει μεγάλη ενσυναίσθηση για τους ηλικιωμένους. Βλέπω πόσο τους θλίβει να χάνουν την αυτονομία τους. Στην ουσία, πεθαίνουν πολύ πιο γρήγορα αν οι άλλοι τους αντιμετωπίζουν ως παροπλισμένους. Πιστεύω ότι πρέπει να ενδυναμώνουμε και να ανεξαρτητοποιούμε τους άλλους όσο μπορούμε, ώστε να είναι ασφαλείς και χαρούμενοι μέχρι τον θάνατό τους. Έστω κι αν αφαιρεθεί από κάποιον το δίπλωμα οδήγησης, έστω κι αν δεν μπορεί να διασχίσει τον δρόμο με ασφάλεια, έχουμε την ευθύνη να τους προσφέρουμε καθετί που θα τους βοηθήσει να είναι αυτόνομοι, δεδομένου ότι η αξιοπρέπεια και η αυτονομία είναι δύο από τους πιο βασικούς πυλώνες της αυτοεκτίμησής μας.
Έχω επίσης μάθει ότι πρέπει να είμαι σκληρή και να διεκδικώ αυτό που θέλω. Μου έχουν πει ότι για να πετύχω πρέπει να αποδείξω την αξία μου περισσότερο από τις συναδέλφους που βλέπουν. Συνειδητοποιώ ότι αυτό είναι αδύνατο, γιατί είναι τελείως υποκειμενικό, και θα περάσω τη ζωή μου βασανίζοντας τον εαυτό μου αν προσπαθήσω να είμαι η σούπερ τυφλή. Αντ’ αυτού, πρέπει να εκφράζω με ειλικρίνεια τις ανάγκες μου, ώστε να μπορώ να δίνω τον καλύτερό μου εαυτό σε όποιον με προσλαμβάνει για δουλειά – τότε μπορώ πραγματικά να είμαι στα καλύτερά μου και να κάνω την καλύτερη δουλειά που μπορώ.
– Ως υπέρμαχος των δικαιωμάτων των ατόμων με αναπηρία, πώς αντιλαμβάνεσαι τον ρόλο σου στην ευαισθητοποίηση για τις εμπειρίες των ατόμων με αναπηρία μέσα από τη δουλειά σου;
Αυτή είναι μια πάρα πολύ καλή ερώτηση. Παίρνω πολύ στα σοβαρά τον ρόλο μου ως υπέρμαχος των δικαιωμάτων των ατόμων με αναπηρία όταν είμαι πάνω στη σκηνή. Κατανοώ ότι βρίσκομαι κάτω από ένα μικροσκόπιο και πως ό,τι κάνω θα ερμηνευθεί και θα υπολογιστεί από τους θεατές ως η συνολική εμπειρία της τυφλότητας, παρότι η αλήθεια είναι ότι κάθε τυφλό άτομο είναι διαφορετικό. Πρέπει να παρουσιάσω στη σκηνή τον καλύτερο εαυτό μου, ώστε να καταλάβουν τι σημαίνει τυφλό, δυναμικό και ανεξάρτητο άτομο. Όταν βλέπεις κάτι, το πιστεύεις, και ο καλύτερος τρόπος για να εκπαιδεύσω τον κόσμο είναι με το παράδειγμά μου.
Επίσης, ελπίζω ότι όσο περισσότεροι άνθρωποι με βλέπουν στη σκηνή, τόσο περισσότερο θα καταλάβουν τις δυνατότητες. Για παράδειγμα, θα δουν ότι παρακολουθώ τον μαέστρο, ότι μπορώ να κινηθώ πάνω στη σκηνή, ότι μπορώ να πάω από το ένα σημείο στο άλλο. Και θα ακούσουν ότι τεχνικά και φωνητικά μπορώ να συμβαδίσω με τους συναδέλφους μου.
Μελίσσα Χάρβεϋ: «Υπάρχει περισσότερος χώρος για έργα γυναικών που δεν ανεβαίνουν τόσο συχνά»
– Πρωταγωνιστείς σε μια όπερα που έχει παιχτεί ελάχιστα και περιβάλλεται από ένα είδος μυστηρίου. Τι σημαίνει σήμερα αυτή η ευκαιρία για μια σοπράνο;
Είναι σπάνιο να είσαι από τους πρώτους ερμηνευτές ενός ρόλου σε ένα έργο που γράφτηκε περισσότερο από έναν αιώνα νωρίτερα. Τις περισσότερες φορές, πρωτοερμηνεύουμε ρόλους σε έργα που μόλις γράφτηκαν. Είχα την τιμή να τραγουδήσω στην πρεμιέρα της όπερας «La Fête du Ruel» του Σαρπαντιέ, που γράφτηκε το 1685 κατά παραγγελία του Δούκα του Ρισελιέ προς τιμήν του Βασιλιά Λουδοβίκου του 14ου. Η προγραμματισμένη πρεμιέρα τότε είχε ματαιωθεί και το έργο δεν παρουσιάστηκε ποτέ, μέχρι το δικό μας ανέβασμα το 2016. Αυτό και η «Νεκρή πόλη» είναι πραγματικά σπάνιες και τιμητικές εμπειρίες.
– Η Νάντια Μπουλανζέ θεωρείται μια από τις πιο σημαντικές γυναίκες στην ιστορία της μουσικής. Πώς νιώθεις που παίζεις στη μοναδική όπερα που συνέθεσε ποτέ;
Είναι συναρπαστικό που συμμετέχω στην παρουσίαση ενός τόσο σημαντικού έργου της. Η Νάντια δεν συνέθεσε πολλά κομμάτια για φωνή, και από όσα συνέθεσε δεν είχα ξανατραγουδήσει κάτι μέχρι τώρα. Η μουσική είναι υπέροχη, μακάρι να είχε γράψει περισσότερα κομμάτια για σοπράνο! Η επίγνωση ότι είμαι η πρώτη που ερμηνεύει την Ήβη στη συγκεκριμένη εκδοχή της «Νεκρής πόλης» είναι μεγάλη ευθύνη και ελπίζω να φανώ αντάξια.
– Πώς σου φαίνεται ο ρόλος των γυναικών στη μουσική τότε και τώρα; Παραμένει ένας ανδροκρατούμενος χώρος;
Παρόλο που γενικά παραμένει ανδροκρατούμενος, υπάρχουν κάποιες εξαιρετικά ταλαντούχες και επιτυχημένες συνθέτριες σήμερα. Δεν υφίσταται το ίδιο στίγμα που υπήρχε κάποτε. Όλο και περισσότερο βλέπω να παίζονται όπερες γυναίκες, αλλά νομίζω ότι μπορούμε και καλύτερα. Υπάρχει χώρος για τους κλασικούς, σίγουρα, αλλά υπάρχει πολύ περισσότερος χώρος για λιγότερο γνωστά έργα γυναικών που δεν ανεβαίνουν τόσο συχνά.
Η «Νεκρή πόλη» ενός αιμομικτικού έρωτα
– Η «Νεκρή πόλη» αφηγείται την ιστορία ενός αιμομικτικού έρωτα, με φόντο μια αρχαία ελληνική πόλη. Υπάρχουν παραλληλισμοί με την αρχαία τραγωδία;
Απολύτως! Το λιμπρέτο της όπερας έχει βασιστεί στο ομότιτλο θεατρικό έργο του Γκαμπριέλε Ντ’ Αννούντσιο, που πρωτοκυκλοφόρησε το 1898. Αυτό το έργο του Ντ’ Αννούντσιο ήταν η πρώτη του απόπειρα να δημιουργήσει μία νέα φόρμα αναβιώνοντας τα πρότυπα της αρχαίας ελληνικής τραγωδίας.
Κατά τη διάρκεια της όπερας γίνεται αναφορά στην «Αντιγόνη» του Σοφοκλή και –με διάφορους τρόπους – οι ήρωες της «Νεκρής πόλης» έχουν σχέση με εκείνους της «Αντιγόνης». Για παράδειγμα, η Αντιγόνη παίρνει την εξουσία στα χέρια της και αποφασίζει να δράσει, όπως κάνει και η Ήβη. Τόσο η «Αντιγόνη» όσο και η «Νεκρή πόλη» θίγουν ζητήματα όπως η υπερηφάνεια, το συναίσθημα ενάντια στη λογική, οι άντρες απέναντι στις γυναίκες, το να βλέπεις ενάντια στο να είσαι τυφλός, την εξουσία και τη θνητότητα.
– Πώς βλέπεις την Ήβη;
Νομίζω ότι είναι μια νέα κοπέλα, με όλη την ορμή και την αθωότητα της νιότης. Είναι εξαιρετικά πιστή, αφοσιωμένη, αλλά και δραστήρια και παιχνιδιάρα. Στην πορεία της ιστορίας τη βλέπουμε να εξελίσσεται σε γυναίκα. Αρχίζει να μαθαίνει για τον πόθο, τη ρομαντική αγάπη και πώς αυτά μπορούν να επηρεάσουν τις υπόλοιπες σχέσεις της. Ενώ επιθυμεί τον έρωτα του Αλέξανδρου, η πίστη της απέναντι στην Άννα τον υπερβαίνει. Αυτά είναι περίπλοκα μαθήματα στην ηλικία των 14, αλλά η Ήβη τα παίρνει και εξαιτίας αυτού αποφασίζει να κάνει την υπέρτατη θυσία.
– Τι σημαίνει για σένα αυτός ο ρόλος, στη συγκεκριμένη φάση της καριέρας σου;
Εκτιμώ αφάνταστα την ευκαιρία να ερμηνεύσω τον ρόλο της Ήβης τόσο στην Εθνική Λυρική Σκηνή στην Αθήνα, όσο και στη Νέα Υόρκη, με την Catapult Opera. Μουσικά, η τεσιτούρα στον ρόλο της Ήβης τοποθετείται πιο χαμηλά από το συνηθισμένο μου ρεπερτόριο, ενώ επίσης είναι πιο λυρικός. Ωστόσο, δεδομένου ότι έγινα μητέρα πριν από τρία χρόνια, ταιριάζει πολύ άνετα με τη φωνή μου. Έχω μια τάση να υπερβάλλω, τραγουδώντας με υπερβολική πληρότητα και βάρος, αλλά υπενθυμίζω στον εαυτό μου να λειτουργεί πιο ελαφρά και απλά. Αυτή η παραγωγή είναι ουσιαστικά το ευρωπαϊκό μου ντεμπούτο και είμαι ενθουσιασμένη γι’ αυτό.
Η όπερα «Η νεκρή πόλη» θα παιχτεί σε πρώτη πανελλήνια παρουσίαση στην Εναλλακτική Σκηνή της ΕΛΣ στις 19, 21, 24, 26 και 28 Ιανουαρίου 2024. Κλείσε εισιτήρια
SLOW MONDAY NEWSLETTER
Θέλεις να αλλάξεις τη ζωή σου; Μπες στη λογική του NOW. SLOW. FLOW.
Κάθε Δευτέρα θα βρίσκεις στο inbox σου ό,τι αξίζει να ανακαλύψεις.
