ΝΑΝΤΙΑ ΚΟΝΤΟΓΕΩΡΓΗ: «Η ΨΥΧΟΘΕΡΑΠΕΙΑ, Ο ΔΙΑΛΟΓΙΣΜΟΣ ΚΑΙ Η ΔΟΥΛΕΙΑ ΜΟΥ ΔΙΩΧΝΟΥΝ ΤΗ ΜΑΥΡΙΛΑ»

Με αφορμή τα ψυχοθεραπευτικά παραμύθια της νέας της παιδικής παράστασης, η Νάντια Κοντογεώργη μίλησε στο OW για την ψυχοθεραπεία, τον διαλογισμό, το burnout, τα μεγάλα της όνειρα.

Με ένα μεγάλο φωτεινό χαμόγελο και μια ζεστή αγκαλιά καταφτάνει η Νάντια Κοντογεώργη στο ραντεβού μας και η φιλόξενη αυλή του Butterfly, στο Χαλάνδρι, μεταμορφώνεται μεμιάς σε κήπο ολάνθιστο, από αυτούς που σου δημιουργούν αισθήματα χαράς και αγαλλίασης. Βρεθήκαμε με αφορμή την πρωτότυπη παιδική παράσταση που ανεβάζει φέτος στο Θέατρο του Νέου Κόσμου, «Τα κλειδιά – για μια δυνατή ζωή», η οποία θα αποτελείται από ψυχοθεραπευτικά παραμύθια. Συζητήσαμε όμως πολλά περισσότερα, αφού με τρόπο ταχυδακτυλουργικό μού αποκάλυπτε τη μία έκπληξη μετά την άλλη μέσα από το αστραφτερό καπέλο της!

Την πέτυχα, νομίζω, στην πιο ώριμη και συνειδητοποιημένη φάση της ζωής της, ευγνώμων για όσα με μπόλικη τύχη μα και σκληρή δουλειά έχει καταφέρει μέχρι σήμερα, σε θέση να μπορεί πλέον να κάνει όσα την ευχαριστούν, χωρίς να πέφτει όπως άλλοτε στην παγίδα του burnout.

«Δουλειά, δουλειά, δουλειά για να γίνεις το καλύτερο που μπορείς να είσαι και να προσφέρεις στην κοινωνία», μου λέει πως είναι το μότο με το οποίο μεγάλωσε. Η επιτυχία της είναι ότι τώρα ξέρει πως η προσφορά πρέπει να ξεκινά από τη φροντίδα του ίδιου του εαυτού της.

Νάντια Κοντογεώργη: Τα δικά της 3 κλειδιά για μια δυνατή ζωή

– Μου είπες ότι διαβάζεις το OW καθημερινά. Σημαίνει αυτό ότι το wellness παίζει πρωταρχικό ρόλο στη ζωή σου;

Το wellness μάς αφορά όλους γιατί έχει γίνει… badness αυτό που ζούμε. Είμαστε αναγκασμένοι να ζούμε σε μια πολύ διαστρεβλωμένη πραγματικότητα και καθημερινότητα. Και μόνο η επαφή με το κινητό, με τα social, με το ίντερνετ, το να είμαστε alert ανά πάσα στιγμή για το οτιδήποτε, μας βάζει σε μια κατάσταση άγχους και στρες, η οποία κατά την άποψή μου τουλάχιστον, απέχει πολύ από την πραγματική φύση του ανθρώπου και από τους βιορυθμούς του.

Οπότε, για να διαχειριστούμε αυτήν την τόσο τραυματική και δύσκολη κατάσταση έχουμε ανάγκη από εργαλεία που θα μας φέρουν σε μια ισορροπία. Είναι βαθιά ανθρώπινη ανάγκη για να μπορέσουμε να επιβιώσουμε. Και δεν μπορούμε να εθελοτυφλούμε σε αυτό, γιατί θα βουλιάξουμε σε μια κατάσταση γενικευμένης παγκόσμιας αγχώδους διαταραχής, με μικρές φωτεινές εξαιρέσεις, οι οποίες θεωρώ ότι δημιουργούν και ένα ρεύμα, γιατί χρειάζεται αυτού του είδους η εξισορρόπηση. Είναι, δηλαδή, το αποτέλεσμα της φυσικής εξέλιξης των πραγμάτων. Όταν κάτι είναι τόσο τραυματικό, στη ζυγαριά οφείλει να αναδυθεί και το άλλο, το ανακουφιστικό.

– Τι σε βοηθά να διαχειρίζεσαι τη «μαυρίλα» της καθημερινότητας;

Από μικρή με απασχολούσε το ότι ο τρόπος που σκέφτομαι και νιώθω, ορίζει τον τρόπο που πράττω. Ίσως αυτό να είναι εγγενές χαρακτηριστικό των καλλιτεχνών ή ίσως επειδή είχα αυτό το χαρακτηριστικό να έγινα και καλλιτέχνης. Να μπορείς, δηλαδή, να παρατηρείς τις ψυχές και τις εκφάνσεις που έχουν μέσα από τον χαρακτήρα, και ομοίως τη δική σου. Επειδή, όμως, είμαι (και πάντα ήμουν) ένας βαθιά αγχώδης άνθρωπος, η αναζήτηση του wellness ήταν ανάγκη και δική μου. Γιατί πολλές φορές έχω βρεθεί σε κατάσταση burnout, πολλές φορές με έχω πιέσει πέραν των ορίων μου, πολλές φορές έχω συνειδητοποιήσει ότι δεν γνωρίζω πώς να βάλω όρια κ.λ.π. και όλα αυτά με οδήγησαν μεταξύ άλλων και στην ψυχοθεραπεία. Ψυχοθεραπεία έχω ξεκινήσει από το 2008 και συνεχίζω ακάθεκτη με μικρά διαλείμματα. Και όσες φορές έχω πιέσει τον εαυτό μου και δεν έχω ξαναζητήσει βοήθεια, το έχω μετανιώσει.

Υπάρχει και όλο αυτό το ζήτημα σε σχέση με την ψυχή, καθώς τώρα η δυτική ιατρική μάς επιβεβαιώνει ότι ψυχή και σώμα είναι ένα. Υπάρχει αυτό το ταμπού ότι «θα τα καταφέρεις», «θα το λύσεις» κ.λ.π. Όπως, όμως, λέει και η κολλητή μου η Βάλια που είναι ψυχίατρος, δεν ξέρω κανέναν διαβητικό που να του λένε: «Θα τα καταφέρεις, μην κάνεις αυτή την ένεση, είσαι δυνατός!».

Οπότε, τώρα που υπάρχει όλη αυτή η πληροφόρηση σχετικά με την ψυχική υγεία, ευελπιστώ και εκπαίδευση και εν δυνάμει θεραπεία, αρχίζουμε όλοι να αναγνωρίζουμε αυτά που μας συνδέουν, τα οποία μπορεί να είναι και ο πόνος μας, κάτι αρκετά απενοχοποιητικό.

Η δουλειά μου είναι το δεύτερο εργαλείο που με βοηθάει να διαχειρίζομαι τη «μαυρίλα». Η δημιουργία. Και το ότι έχω κάνει τη δημιουργία δουλειά. Το ότι επέλεξα τη δουλειά που αγαπώ είναι η λιγότερο στρεσογόνα επιλογή που θα μπορούσα να κάνω. Και αυτή θα έπρεπε να είναι η φυσική κατεύθυνση όλων.

Τέλος, ο διαλογισμός, ο οποίος ήρθε στη ζωή μου πριν την καραντίνα ως καθοδηγούμενος. Στη συνέχεια ξεκίνησα μαθήματα διαδικτυακά για να μπορώ να κάνω διαλογισμό μόνη μου και πλέον κάνω κάθε πρωί, πριν ξεκινήσω για τη δουλειά. Αυτό είναι ένα εργαλείο που με βοηθάει πάρα πολύ και μου έχει φέρει απίστευτα θετικά αποτελέσματα στη ζωή μου. Ο διαλογισμός υπάρχει εδώ και αιώνες, είναι δωρεάν και  μπορούμε να διαλογιστούμε ανά πόσα ώρα και στιγμή. Επιτρέπεις στον εαυτό σου να λάβει χώρο και χρόνο για να σε ακούσεις και να σε αφουγκραστείς, για να συνομιλήσεις με τον εαυτό σου. Όταν το κάνουμε αυτό καθημερινά μάς βοηθά να μη φεύγουμε από τον δρόμο μας, από την αυθεντικότητά μας, δεν επιστρέφουμε στους αυτοματισμούς που ήταν ο χαρακτήρας που φτιάξαμε για να επιβιώσουμε και να μας πουν «μπράβο» οι γονείς και οι δάσκαλοι.

– Σίγουρα, πάντως, δεν είσαι άνθρωπος που καταπιέζεται: Δηλαδή πέρασες στη Νομική Αθηνών και την παράτησες για να κυνηγήσεις το πάθος σου, την υποκριτική.

Ήμουν πάντα ένα πολύ πειθαρχημένο παιδί. Υπηρετούσα πολύ καλά αυτό που μου ζητείτο πάντα και γι’ αυτό έχω και σχετική πειθαρχία στη δουλειά. Αλλά στα βαθιά σημαντικά ζητήματα καρδιάς της ζωής μου προτάσσω τη συναισθηματική μου επιβίωση. Το θέατρο ήταν θέμα συναισθηματικής επιβίωσης, μια μεγάλη μου ανάγκη. Αν ήταν κάτι λιγότερο μπορεί και να το είχα «πνίξει».

Το σχολείο μου με βοήθησε σε αυτό, γιατί μου έδωσε ερεθίσματα. Είχε δραματικό όμιλο, μέσα από τον οποίο πήρα αποδοχή όταν ήμουν στο Δημοτικό και το Γυμνάσιο, ενώ εκεί είδα πόσο το απολαμβάνω. Επίσης, μου είχε δοθεί και η ευκαιρία από τον Γιώργο Κωνσταντίνου, που ήταν γείτονάς μας όταν ήμουν στο Γυμνάσιο, να συμμετέχω σε μία σειρά που έκανε τότε, οπότε είχα δει και το επαγγελματικό κομμάτι. Έτσι, από πολύ μικρή είχα καταλάβει τι θέλω να κάνω, άσχετα αν αρχικά σκόπευα να το βάλω στο πλαίσιο του χόμπι.

«ΣΤΑ ΣΗΜΑΝΤΙΚΑ ΖΗΤΗΜΑΤΑ ΚΑΡΔΙΑΣ ΠΡΟΤΑΣΣΩ ΤΗ ΣΥΝΑΙΣΘΗΜΑΤΙΚΗ ΜΟΥ ΕΠΙΒΙΩΣΗ».

– Ανταμείφθηκες για την επιλογή αυτή; Τι θα έλεγες στον εαυτό σου αν μπορούσες να ταξιδέψεις 20 χρόνια πίσω;

Ασυζητητί ανταμείφθηκα και σίγουρα θα έλεγα στον προ 20ετίας εαυτό μου να προχωρήσει στις επιλογές αυτές.

Η Νάντια Κοντογεώργη αφηγείται ψυχοθεραπευτικά παραμύθια σε παιδιά (και όσους νιώθουν παιδιά)

– Τη φετινή σεζόν σε βρίσκουμε στο παιδικό θέατρο, στην παράσταση «Τα κλειδιά – για μια δυνατή ζωή» που ανεβαίνει στις 14 Οκτωβρίου στο θέατρο του Νέου Κόσμου.

Είμαστε σε μία ηλικία τώρα που οι περισσότεροι έχουν παιδιά, εγώ έχω ανίψια, και παρατηρώ να υπάρχει συνολικά μια βαθιά ανάγκη για ψυχική ενημέρωση των γονέων σε σχέση με τα δικά τους θέματα. Ακόμα κι αν οι ίδιοι δεν θεραπεύονται, θέλουν πάντως να κόψουν τους φαύλους κύκλους μέσα στους οποίους μεγάλωσαν. Ήρθε, λοιπόν, στα χέρια μου –μέσα από την αγάπη, βέβαια, γιατί έτσι έρχονται στη ζωή τα πιο δημιουργικά πράγματα– ένα βιβλίο. Μου το έδωσε η καλύτερή μου φίλη από την Α’ Γυμνασίου, η Βάλια Καράγιωργα, η οποία είναι παιδοψυχίατρος και ηθοποιός. Το βιβλίο αυτό είναι της ψυχοθεραπεύτριας Nancy Davis που έχει εντρυφήσει στη διαταραχή μετατραυματικού στρες και έχει τον τίτλο «Therapeutic Stories that Teach and Heal». Πρόκειται για ψυχοθεραπευτικές ιστορίες που έχει γράψει η ίδια και που διάβαζε ως κλινικό εργαλείο στο τέλος κάθε συνεδρίας με παιδιά, για να τις ακούσουν χωρίς επεξήγηση, να τις καταγράψουν στο ασυνείδητο και αυτές να λειτουργήσουν ψυχοσυναισθηματικά.

Αφού διάβασα τις ιστορίες και κατόπιν συζητήσεων με τον Αλέξανδρο Μποτίνη, έναν πολυσχιδή τσελίστα, μια πολύ ωραία καλλιτεχνική προσωπικότητα, που τον αφορούσε και η μουσική εκπαίδευση και έχει παιδιά σε μικρή ηλικία, αποφασίσαμε από κοινού να τις συνδυάσουμε με κλασική μουσική, η θεραπευτική δύναμη της οποίας έχει αποδειχθεί μέσα από έρευνες. Εγώ θα αναλάβω την αφήγηση, γιατί είναι για εμένα συμπαντική τύχη και ευλογία να μπορώ να είμαι αγωγός αυτού που θέλω να συμβεί σκηνικά. Αυτό που θέλουμε να δημιουργήσουμε με τον Στέφανο Δρουσιώτη, που έχει αναλάβει τη σκηνοθεσία της παράστασης, είναι ποίηση, η οποία θα λειτουργήσει θεραπευτικά, μουσικοεκπαιδευτικά και αισθητικά, συγκινητικά.

– Ακούγεται σαν μια ψυχοθεραπευτική παράσταση για παιδιά. Τι εργαλεία χρησιμοποιεί και τι στόχους επιτυγχάνει;

Η ψυχοθεραπεία είναι μία από τις τρεις προθέσεις αυτής της παράστασης. Γιατί το παιδί δεν θα αντιληφθεί το ψυχοθεραπευτικό αποτέλεσμα – πιθανώς να το δει αργότερα στη ζωή του, κάτι που για εμάς θα είναι πολύ ευτυχές. Αλλά αυτό που θα βιώσει έχει επιστημονική πρόθεση. Υπάρχει το κομμάτι της μουσικής εκπαίδευσης, αφού θα εκτεθεί σε ακούσματα που λειτουργούν μέσα στην ιστορία και καταγράφονται με τρόπο που το παιδί θα συνδέσει όταν τα ξανακούσει κάποτε, καθώς και το κομμάτι το καλλιτεχνικό, ένα παραστασιακό αποτέλεσμα για το οποίο είμαι ήδη πολύ υπερήφανη.

Η παράσταση απευθύνεται σε όλες τις ηλικίες, γιατί οι ιστορίες έχουν επεξεργαστεί με τέτοιον τρόπο από τη Βάλια ώστε να αφορούν τους πάντες – είναι απλές ιστορίες που θα μπορούσε κανείς να ακούσει από οποιονδήποτε. Μπορεί να τις ακούσει, λοιπόν, από ένα μικρό παιδί μέχρι ένας 50χρονος που θέλει να φροντίσει το εσωτερικό του παιδί με αυτόν τον τρόπο. Εξάλλου, δίνουμε εργαλεία και στους γονείς που θα την παρακολουθήσουν, στον τρόπο που κι αυτοί θα καταγράψουν την ιστορία.

Οι ιστορίες δεν είναι μεν προς επεξήγηση, αλλά θα μπορούν να αποτελέσουν ωραία εργαλεία συναισθηματικής επικοινωνίας αργότερα με τα παιδιά. Ένας ποιοτικός χρόνος με ενσυναίσθηση και συμπόνια. Γιατί το να μιλάς γι’ αυτά τα ζητήματα που αφορούν το συναίσθημα σημαίνει ότι αφήνεις χώρο στο παιδί να υπάρξει ολόκληρο, ως ο εαυτός του. Αυτή είναι μια επαναστατική διαδικασία που συμβαίνει στις σημερινές οικογένειες – κάτι που όταν εμείς ήμασταν παιδιά δεν συνέβαινε. Σήμερα το να μπορεί το παιδί να αναγνωρίσει αυτό που νιώθει και να το εκφράσει ελεύθερα είναι σπουδαίο. Εύχομαι αυτή η παράσταση να είναι μια ευκαιρία σύνδεσης, στον δρόμο της αγάπης προς την εξέλιξη.

Υπάρχει, λοιπόν, μια επιστημονικότητα στον τρόπο που διαμορφώθηκε η αφήγηση των ιστοριών από τη Βάλια: Το παιδί βιώνει το ζήτημα, το αναγνωρίζει, του προτείνεται ένας άλλος τρόπος σύνδεσης από αυτό που το ίδιο μπορεί να φανταστεί ως μόνη λύση, ένα επιμύθιο για να καταγραφεί με έναν τρόπο που δεν είναι απλοϊκός. Π.χ. στην ιστορία με το bullying, προτείνεται ο θετικός οραματισμός ως εργαλείο στο τέλος – δεν επιλέγω, δηλαδή, την αντεπίθεση, επιλέγω έναν άλλον τρόπο που γνωρίζω ότι δεν πληγώνει. Ή στην ιστορία με το κόκκινο φορτηγό που παίρνει τα βάρη όλων των άλλων για να νιώσει αποδεκτό, όμως σύντομα συνειδητοποιεί ότι κανείς δεν το εκτιμά γι’ αυτή του την πρόθεση, ότι κάνει κακό στον εαυτό του και ότι για να λειτουργήσει καλύτερα όλο το σύστημα και να νιώσει και το ίδιο καλά πρέπει να πει όχι, χωρίς να φοβάται μη χάσει τη σχέση του με τους άλλους. Σκέψου ψυχικό βάρος που θα γλυτώσει το παιδί αν μάθει από τώρα αυτή την ιστορία – αν μάθει από τώρα να λέει όχι.

– Φαίνεται να σε απασχολεί πολύ η παιδική ψυχοσύνθεση.

Δεν το έχω απαντήσει κι εγώ με σαφήνεια. Μπορεί να σχετίζεται με κάποια ανάγκη του εσωτερικού μου παιδιού – πολλές φορές κατά τη διάρκεια της πρόβας συγκινούμαι πολύ. Ακόμα και ιστορίες που νόμιζα ότι δεν με αφορούσαν, τελικά με αφορούν απόλυτα. Το ότι γίνεται με την παιδική μου φίλη, επίσης είναι σημαντικό. Και μάλλον είναι και ένας δρόμος, ο οποίος είναι ευθυγραμμισμένος με αυτό που θέλω να ζήσω.

Τι άλλο κάνεις, φέτος, Νάντια Κοντογεώργη;

– Φέτος αναλαμβάνεις και διδασκαλία.

Τώρα ξεκινάς ένα πολύ μεγάλο ζήτημα… Λοιπόν, εγώ χρόνια είχα όνειρο, από όταν ξεκίνησα το Εθνικό Θέατρο, να ασχοληθώ με το μιούζικαλ. Στη Δραματική Σχολή, όμως, δεν υπήρχε τότε κάποια σχετική εκπαίδευση. Δηλαδή, τα μιούζικαλ στην Ελλάδα ήταν ελάχιστα, οι καλλιτέχνες όχι ιδιαίτερα έμπειροι κ.λ.π. Εγώ ευτυχώς είχα δύο γονείς που με έτρεχαν και ένα σχολείο που έδινε ευκαιρίες, οπότε είχα μια σχετική βάση, αλλά έπρεπε να ψάξω μόνη μου τα ερεθίσματα που χρειάζονται για το μιούζικαλ, είτε μέσα από διάφορες σχολές είτε μέσα από τη δουλειά. Φυσικά, αν είχα όλα αυτά τα εργαλεία μέσα στη σχολή δεν θα έχανα χρόνο ψάχνοντάς τα και χρόνο από το αρτιότερο καλλιτεχνικό αποτέλεσμα που θα μπορούσα να δώσω.

Για πολλά χρόνια σκεφτόμουν ότι θα ήθελα να κάνω κάτι τέτοιο. Μου δόθηκε, λοιπόν, φέτος η ευκαιρία, μαζί με έναν από τους πρώτους μου δασκάλους, τον Πάνο Δήμα, να κάνουμε σε έναν ιστορικό χώρο, το Ωδείο Atheneum, ένα πρόγραμμα μετεκπαίδευσης. Θα αφορά, δηλαδή, επαγγελματίες ηθοποιούς, χορευτές ή τραγουδιστές που θέλουν να ασχοληθούν με το μιούζικαλ, κι εκεί έβαλα όλη μου την αγάπη, δεν μπορώ να σου εξηγήσω τι χαρά έχω με αυτό!

Τα μαθήματα ξεκινούν αρχές Οκτώβρη και θα προσπαθήσω να δώσω ό,τι μπορώ να φανταστώ ότι θα χρειαστεί ένας άνθρωπος στον χώρο αυτόν: από χορό (τζαζ, κλακέτες, μπαλέτο, σύγχρονο, ανσάμπλ), θεωρητικά μαθήματα (ιστορία θεάτρου και μουσικού θεάτρου), ΩΡΛ για να μιλήσει για την υγεία της φωνής, ηχολήπτη για να μπορούμε να φτιάξουμε μια κοινή γλώσσα, φωνητική με άριες και τα μουσικά τους κομμάτια από το 1900 μέχρι το σύγχρονο μιούζικαλ, με συγκεκριμένους καθηγητές που θα φροντίζουν ρεπορτοριακά το φραζάρισμά τους και όλα… Είμαι τρισευτυχισμένη!

– Εσύ, τι θα διδάσκεις εκεί;

Πέρα από το ότι δημιούργησα το πρόγραμμα, εγώ θα κάνω το Golden Age του μιούζικαλ: 1940-1960, 1960-1980. Κράτησα για εμένα το... φιλέτο!

– Έχεις πραγματοποιήσει, λοιπόν, τα μεγάλα σου όνειρα;

Δεν το συζητώ, ανάβω λαμπάδες! Για χρόνια έλεγα ότι είμαι ευγνώμων και πολύ τυχερή, γιατί μου έδωσε η ζωή τις ευκαιρίες να βιώσω τα όνειρά μου με τον πιο ωραίο τρόπο, είμαι τρισευτυχισμένη. Ωστόσο, υπάρχει και κάτι που δεν έλεγα για χρόνια: Είμαι μεν τυχερή, αλλά πάντα δούλευα για το πιο δύσκολο, για το επόμενο. Αυτό φυσικά με οδήγησε στο burnout, αλλά και στην ολοκλήρωση.

– Το επόμενο όνειρό σου είναι το site σου, το scoop of life;

Θέλω πολύ να αποτελώ μέσο για να μεταφέρεται το μήνυμα και της συνειδητής ζωής και των εργαλείων που μπορεί να λάβει ένας άνθρωπος για να ζει συνειδητά. Αυτό είναι κάτι για το οποίο μπορώ να καταναλώνω ώρες της ημέρας, αφειδώς. Το τι χρειάζεται, βέβαια, για να γίνει ένα τέτοιο site… το βλέπω τώρα (γελάει). Είναι ένα site που αφορά τη θεραπεία της ψυχής. Οι κατηγορίες του είναι: τέχνη, ψυχολογία, mindfulness και meditation. Δεν έχω μια δημοσιογραφική ομάδα από πίσω μου, ούτε 150.000 ευρώ για να βάλω, οπότε προσπαθώ να το γεμίσω όλο με δικό μου υλικό. Στο κομμάτι της ψυχολογίας έχω podcasts και άρθρα που μπορούν να βοηθήσουν κάποιον που π.χ. θέλει τώρα να ξεκινήσει ψυχοθεραπεία. Στο meditation έχω ενημέρωση για το τι είναι στα αλήθεια ο διαλογισμός και προτείνω και έναν τρόπο που είναι δική μου, προσωπική πρακτική, για να μπορεί ο καθένας να βιώνει 20 λεπτά της ημέρας του και να έρχεται σε επαφή με την εσωτερική του φωνή, χωρίς καθοδήγηση. Χρειάζεται, πάντως, λίγη ακόμα δουλειά πριν βγει στον αέρα.

– Και ο χρόνος κλείνει φέτος με το «Into the Woods», στη Λυρική τον Δεκέμβριο.

Ο Stephen Sondheim, ο οποίος έγραφε καταπληκτικά λιμπρέτα και μουσική, πήρε όλα τα παραμύθια των αδελφών Γκριμ και τους έδωσε ενήλικη εξέλιξη. Δηλαδή, η Σταχτοπούτα παντρεύεται μεν με τον πρίγκιπα, αλλά ο πρίγκιπας δεν είναι συναισθηματικά διαθέσιμος, την απατά κ.λ.π. Η Ραπουνζέλ υπόκειται συναισθηματική κακοποίηση από την κακιά μάγισσα που την έχει κλείσει στον πύργο και αυτό έχει επιπτώσεις στο τι συμβαίνει όταν βρίσκει τους γονείς της. Η παράσταση έχει ενδιαφέρον σε σχέση με το τι ευχές κάνεις σε αυτή τη ζωή και πόσο έτοιμος είσαι να τις δεχτείς, έχοντας επίγνωση και του κόστους που μπορεί να επιφέρουν.

– Εσύ, τι ευχές κάνεις;

Να είμαι καλά, κι εγώ και οι δικοί μου άνθρωποι, να μπορώ να απολαμβάνω τη ζωή και να δημιουργήσω καλύτερες συνθήκες για να ζήσουν και οι άλλοι πιο φωτεινά.

– Ναι, αλλά τι εύχεσαι για εσένα;

Θέλω να αγαπηθώ όπως αγαπάω.