ΜΙΑ ΓΥΝΑΙΚΑ ΜΕ ΑΜΑΞΙΔΙΟ ΕΚΑΝΕ ΜΟΝΗ ΤΗΣ ΤΟΝ ΓΥΡΟ ΤΟΥ ΚΟΣΜΟΥ

Πώς βιώνει ένα άτομο με αναπηρία ένα ταξίδι από τη μια άκρη του κόσμου στην άλλη; Η Renee Bruns μετακινείται με αμαξίδιο και μοιράζεται τις δυσκολίες που αντιμετώπισε και τα μαθήματα που κέρδισε από την εμπειρία αυτή.

Η Renee Bruns είναι γεννημένη με μια σκελετική διαταραχή και μετακινείται με τη χρήση αμαξιδίου. Είναι, επίσης, λάτρης των ταξιδιών.

Η Renee υπήρξε επιτυχημένη επαγγελματίας, στέλεχος σε μεγάλη ασφαλιστική, αλλά η εξάντληση που βίωσε μετά την πανδημία την οδήγησε στο να κάνει μια μεγάλη αλλαγή. Προς έκπληξη όλων εγκατέλειψε την καριέρα και τη στρωμένη ζωή της για να ταξιδέψει τον κόσμο μέσα σε έναν χρόνο (το 2022) – μια περιπέτεια που άλλαξε τις απόψεις της για την ανθρωπότητα. Μέσω των ταξιδιών της σε 124 χώρες, στις 7 ηπείρους και στις 50 αμερικανικές πολιτείες, η Renee έγινε κάτοχος ενός Παγκόσμιου Ρεκόρ Γκίνες (Most countries visited in one year) και έχει φιλοξενηθεί σε πολυάριθμους ιστότοπους μέσων ενημέρωσης και podcasts.

Όπως γράφει η ίδια, «αυτό το σόλο ταξίδι ήταν κάτι που ήθελα να κάνω καιρό. Ωστόσο, μου φαινόταν κάτι εξαιρετικά δύσκολο. Είχα όλους τους συνήθεις φόβους που έχει κάποιος που ταξιδεύει μόνος, όπως η ανασφάλεια και η μοναξιά. Επιπλέον, είχα φρικτές σκέψεις ότι κάποιος θα μου επιτεθεί και θα μου πάρει τα χρήματα και το αμαξίδιο, αφήνοντάς με ανίκανη να μετακινηθώ και να ζητήσω βοήθεια. Στη συνέχεια, υπήρχαν τα διάφορα logistics που σχετίζονται με την αναπηρία. Δεν θα υπήρχαν παντού ράμπες, ανελκυστήρες ή τουαλέτες που θα χωρούσαν το αμαξίδιο».

Η καλοσύνη των ξένων

Όπως παραδέχεται, ωστόσο, μέσα σε λίγες ώρες τα άγχη αυτά ξεχάστηκαν. «Προσγειώθηκα στο Μπαλί, την πρώτη μου στάση, γύρω στα μεσάνυχτα και σχεδόν αμέσως βρέθηκα αντιμέτωπη με ένα χαλασμένο ασανσέρ. Τελικά, οι άνθρωποι στην υποδοχή μετέφεραν κόσμο και βρέθηκε δωμάτιο στο ισόγειο». Την επόμενη μέρα, η Renee βρήκε εστιατόρια κοντά σε ένα προσβάσιμο για το αμαξίδιό της μονοπάτι και συνάντησε ανθρώπους φιλικούς. «Συνειδητοποίησα ότι οι περισσότεροι άνθρωποι δεν θέλουν να μου επιτεθούν. Έπρεπε απλώς να μάθω να εμπιστεύομαι το ένστικτό μου και την ικανότητά μου να κρίνω διαφορετικές καταστάσεις».

Επίσης, παρά την οργάνωση και την προετοιμασία, η Renee γρήγορα κατάλαβε ότι ο ορισμός του «προσβάσιμου» είναι υποκειμενικός, αφού κατά διαστήματα έπεφτε πάνω σε διάφορες δυσκολίες. Πέρα από τα μικρά μπάνια και τα σκαλοπάτια, ήρθε αντιμέτωπη και με τα στενά πλακόστρωτα των ευρωπαϊκών πόλεων και τα ιστορικά αξιοθέατα που δεν είναι κατάλληλα για χρήστες αναπηρικών αμαξιδίων.

Αν και αγχωτικές, αυτές οι αναποδιές της αποκάλυψαν την καλοσύνη των ξένων. «Στη Βενετία, υπήρχαν συνήθως δύο ή τρία σκαλοπάτια που οδηγούσαν στις γέφυρες. Δεν μιλάω ιταλικά, αλλά κάθε φορά άνθρωποι έρχονταν να με βοηθήσουν. Έπιαναν το αμαξίδιο, με σήκωναν και με κατέβαζαν στην άλλη πλευρά».

Στόχος της ήταν να κινείται μόνη της, ωστόσο υπήρξαν στιγμές που χρειάστηκε υποστήριξη. «Όπου κι αν πήγα, οι άνθρωποι έβρισκαν δημιουργικούς και ευγενικούς τρόπους να με βοηθήσουν. Συχνά, αυτό συνέβαινε χωρίς να μοιραζόμαστε μια κοινή γλώσσα. Ωστόσο, βρίσκαμε τρόπο να επικοινωνούμε και αυτό αποκατέστησε την πίστη μου στην ανθρωπότητα».

Αναπόφευκτα, στη διάρκεια του ταξιδιού βρέθηκε και σε χώρες όπου η αναπηρία θεωρείται ντροπή. «Είχα ανάμεικτα συναισθήματα γιατί ήμουν ευγνώμων που έδειξα ότι το αδιανόητο είναι δυνατό. Αλλά, την ίδια στιγμή, λυπόμουν για εκείνους που μπορεί να μην έχουν ποτέ την ίδια ευκαιρία».

Μην αφήσεις την αναπηρία να σου στερήσει το ταξίδι

Το ταξίδι αυτό της άλλαξε τη ζωή και την έκανε να εστιάσει στην υπεράσπιση των δικαιωμάτων των ατόμων με αναπηρία, συμπεριλαμβάνοντας και τον χώρο του τουρισμού. «Είναι δύσκολο για έναν ταξιδιώτη με αναπηρία να βγει στον κόσμο χωρίς να ξέρει τι να περιμένει. Μου αρέσει όταν μπορώ να δίνω δύναμη σε κάποιον σε αυτή την κατάσταση να το κάνει. Όσο περισσότερο συμβαίνει αυτό, τόσο περισσότερο ο κόσμος θα προσαρμόζεται».

Ποιο είναι το μήνυμα που θέλει να στείλει σε όλους τους ανθρώπους που ζουν με κάποια αναπηρία και σκέφτονται να κάνουν ένα ταξίδι; «Μερικές φορές θα είναι τρομακτικό και σκληρό. Μπορεί να χρειαστείς ξεκούραση στα μισά του δρόμου. Αλλά πρέπει να βγεις εκεί έξω και να καταπολεμήσεις τον φόβο. Επειδή θα αξίζει τον κόπο».