ΜΙΑ ΔΙΑΔΡΟΜΗ ΣΤΟ ΣΩΜΑ ΤΗΣ ΑΝΤΙΦΑΤΙΚΗΣ ΠΑΤΡΙΔΑΣ ΜΑΣ

Μια πρόσκληση για εκδήλωση στην Κύμη στάθηκε αφορμή για να περάσει μπροστά από τα μάτια μου αποκαλυπτική η εικόνα της αντιφατικής πατρίδας μας. Με τα χίλια καλά και τα μύρια τρωτά της.

Πήγαινα με χίλια στην εθνική, λες και ήθελα να ξεμπερδέψω γρήγορα με την Αττική, για να βρεθώ στην παραλία της Κύμης όταν αρχίσει να γέρνει ο ήλιος. Δεν θα έχανα με τίποτε το πορφυρούν της δύσης δίπλα στη θάλασσα.

Στο μηχάνημα έπαιζε το «Ουλαλούμ» του Άσιμου –ποίηση του Σκαρίμπα, βέβαια– κι ούτε που το σκέφτηκα δεύτερη φορά: θα περνούσα μέσα απ’ τη Χαλκίδα, προς τιμήν του μπάρμπα Γιάννη, του σπουδαίου λογοτέχνη, κι ας καθυστερούσα λίγο. Μου βγήκε ξινό –μεγάλες ουρές μέχρι να βγω στην άκρη της πόλης– αλλά δεν πειράζει.

Μην τα πολυλογώ, έφτασα στην ώρα μου κι ας πέρασα ένα μικρό βασανιστήριο οδηγώντας αργόσυρτα μέσα από κωμοπόλεις και χωριά – πού να τρέξεις, παιδάκι μου, με τέτοιες συνθήκες;

Κοιτάξτε να σας πω. Για μένα ο δρόμος είναι ευφορικό διαρκείας. Να ’χει ατέλειωτες ευθείες και ζόρικες στροφές και γέφυρες και τούνελ, αρκεί να λείπουν οι παγίδες και οι κακοτεχνίες, κι ας υπάρχουν κακοί οδηγοί δίπλα σου.

Μ’ αυτούς τα καταφέρνεις. Προσέχεις, επιταχύνεις, προσπερνάς κι ούτε που χαραμίζεις το επιτιμητικό σου βλέμμα. Αυτό έκανα κι ας ένιωθα να με κακολογούν οι άσχετοι με τις μεταλλικές χελώνες που άφηνα πίσω μου…

Χριστίνα Αβδίκου

Τέλος πάντων, κάποια στιγμή είπα να βάλω εκείνο το τραγουδάκι που μιλάει για «άδεια χωριουδάκια κι ασυνάρτητη επαρχία», αλλά το άφησα γι’ αργότερα. Εξάλλου, δεν έλειπαν οι ομορφιές στο διάβα μου: πεύκα, κυπαρίσσια, ελιές, ανοιξιάτικα λιβάδια και νερά. Η διπρόσωπη χώρα, η πατρίδα μας, πανταχού παρούσα…

Μια πατρίδα που γοητεύει και θυμώνει

Το βράδυ είπα απορημένος στην ομήγυρη: Μα γιατί δεν φτιάχνουν τόσα χρόνια έναν δρόμο της προκοπής για την Κύμη; Γέλασαν οι άνθρωποι. Χαμόγελο πικρό και αποτρεπτικό συνάμα. Δεν συνέχισα να ρωτάω. Όμως η απορία μου ήταν και δική τους, εναλλασσόμενη με οργή, αγανάκτηση και απογοήτευση.

Όπως φυσούσε το αεράκι κι ανατρίχιαζε λίγο η θάλασσα –«Θυμώνει τον χειμώνα και βγαίνει έξω μέχρι το δρόμο», μου είπε ο φίλος μου ο Κώστας–, άφησα το βλέμμα να φτάσει μέχρι την άκρη του λιμανιού, όπου ξενύχταγε το καράβι της γραμμής για Σκύρο.

Να και το καλό νέο: το καράβι ανήκει στην εταιρεία λαϊκής βάσης που έφτιαξαν οι Σκυριανοί για να μην εξαρτώνται από εφοπλιστές. «Σκληροί και αποφασισμένοι οι κάτοικοι της Σκύρου», είπε ο Κώστας. «Τους έμειναν τα καλά από τους παλιούς εκείνους, τους Δόλοπες, τους πειρατές που κατοικούσαν κάποτε στο νησί».

Γλυκόπικρα τα υπόλοιπα νέα της βραδιάς. Από τη μια οι νέοι που φεύγουν για τα αχανή της πρωτεύουσας αφήνοντας χέρσα και παραπονεμένα τα χωράφια, κι απ’ την άλλη κάποιοι που επιστρέφουν και φροντίζουν να καρπίσει η δοτική και εύφορη γη του τόπου τους.

Τα ήξερα τα περίφημα σύκα της Κύμης, αλλά εδώ είδα πράματα και θάματα. Ποικίλα προϊόντα πρώτης τάξεως, όλα με βασικό υλικό το σύκο, βιολογικά, με έξοχο ντιζάιν και καλό μάρκετινγκ. Ε, δεν είναι τυχαίο το ότι εξάγονται σε αρκετές χώρες, όπως και αρκετά γεωργικά προϊόντα από διάφορες περιοχές της πατρίδας μας. Να η χαμογελαστή πλευρά της άνισης Ελλάδος…

Πήγε τέσσερις το πρωί, κι εγώ δεν έλεγα να ξεκολλήσω απ’ το μπαλκόνι. Ιαματικό αεράκι, λίγο πιο δυνατό τώρα, φώτα καραβιών και φάρων που τρεμοπαίζουν στο βάθος και στη φαντασία μου, απόλυτη ησυχία –να φανταστείς, άκουγα μονάχα την αναπνοή μου και τους απαλούς παφλασμούς των κυμάτων– κι έτσι με πήρε ο ύπνος. Στο μπαλκόνι.

Στον δρόμο της επιστροφής, φορτωμένος χρώματα και ήχους, άλλο δεν είχα στο νου μου παρά την αποκαλυπτική εικόνα της αντιφατικής πατρίδας. Με τα χίλια καλά και τα μύρια τρωτά της.

Πάτησα γκάζι, έβαλα το τραγούδι που σας έλεγα –την «Πρωτομαγιά» του Σαββόπουλου–, έστειλα φιλιά στον Πορθμό του Ευρίπου και στην μαρμαρωμένη Ιφιγένεια της Αυλίδας κι άρχισα να σκέφτομαι απ’ την αρχή το ταξίδι μου στην Κύμη.

Ήταν μια διαδρομή στο σώμα της πατρίδος…

Υστερόγραφο

Στην Κύμη, πατρίδα του σπουδαίου Γιώργου Παπανικολάου (τεστ ΠΑΠ), πήγα προσκεκλημένος από το Σωματείο «Ιπποκλής», ως συντονιστής για εκδήλωση-συζήτηση με τίτλο «Η αξία του ανθρώπου». Έξοχοι εισηγητές ο τέως Πρόεδρος της Δημοκρατίας Προκόπης Παυλόπουλος και ο πρώην πρύτανης Θεοδόσης Πελεγρίνης. Ασφυκτικά γεμάτη η μεγάλη αίθουσα, ενδιαφέρουσα συζήτηση μετά τις εισηγήσεις και κάτι εξίσου αξιοσημείωτο: ούτε ένας δεν σηκώθηκε να φύγει κατά τη διάρκεια της εκδήλωσης!