ΜΕΛΟΣ ΤΩΝ PULP ΕΚΡΥΒΕ ΓΙΑ ΧΡΟΝΙΑ ΕΝΑ ΣΟΒΑΡΟ ΠΡΟΒΛΗΜΑ ΥΓΕΙΑΣ

Η Candida Doyle, που από τα 17 της παίζει πλήκτρα στο συγκρότημα Pulp, έκρυβε για χρόνια ένα σοβαρό μυστικό για την υγεία της, από φόβο μην απορριφθεί από την υπόλοιπη μπάντα.

Έκλεινα τα 12 όταν κυκλοφόρησε το «Common People». Χάρη σε αυτό γνώρισα τους Pulp, ίσως όχι τη συγκεκριμένη χρονιά, μα σίγουρα 2-3 χρόνια αργότερα. Η Candida Doyle, η οποία από τα 17 έπαιζε πλήκτρα στο συγκρότημα, εκείνο τον Μάιο έκλεισε τα 32.

Αν την παρατηρήσεις στο video clip, ίσως σου κάνει εντύπωση το πόσο ανασηκωμένο είναι το keyboard της, πόσο λυγισμένοι οι αγκώνες της.

Ούτε τα υπόλοιπα μέλη της μπάντας, πέρα ίσως από τον Jarvis Cocker, το είχαν τότε προσέξει. Και ο λόγος είναι ότι για πάρα πολλά χρόνια, η Doyle τους έκρυβε ένα μεγάλο μυστικό: από τα 16 της υποφέρει από ρευματοειδή αρθρίτιδα.

Με αφορμή την επιστροφή των Pulp στις live εμφανίσεις (θα έρθουν και στο Release Athens 2024, στις 20 Ιουνίου, στην Πλατεία Νερού), η Candida Doyle μίλησε πρόσφατα στον Guardian για το πρόβλημα υγείας της και την επίδραση που αυτό είχε πάνω της τόσο σωματικά όσο και ψυχολογικά.

Ήταν μια «σκοτεινή εποχή», μα η μουσική έκανε τα πάντα καλύτερα

Τα πρώτα συμπτώματα ξεκίνησαν στα 16 της, έναν μήνα αφού της ήρθε για πρώτη φορά περίοδος. Έχει διαπιστωθεί ότι η ρευματοειδής αρθρίτιδα, η οποία είναι πιο συχνή στις γυναίκες, σχετίζεται κάπως με τα οιστρογόνα. Όπως η ίδια περιγράφει, άρχισε ξαφνικά να πονά σε όλο της το σώμα, έχασε την όρεξή της, της ήταν δύσκολο να ανέβει σκάλες, να σκύψει, να γονατίσει. Και αυτή η δυσφορία την ακολούθησε για τα επόμενα 30 χρόνια.

PA Images/Alamy/Visualhellas.gr

Η διάγνωση ήρθε μερικούς μήνες αργότερα. Της εξήγησαν ότι επρόκειτο για ένα αυτοάνοσο νόσημα κατά το οποίο ο οργανισμός επιτίθεται στις αρθρώσεις του και σταδιακά τις καταστρέφει. Την προειδοποίησαν ότι η νόσος μπορεί να εξελιχθεί τόσο, που στα 30 της να χρειάζεται αμαξίδιο. Πώς να αποδεχθεί μια έφηβη κάτι τέτοιο; «Ήταν μία σκοτεινή εποχή», λέει σήμερα. «Μα η μουσική έκανε τα πάντα καλύτερα».

Πιστεύοντας ότι δεν έχει καιρό για χάσιμο, εγκατέλειψε τις σπουδές της και έπεσε «με τα μούτρα» στη μουσική. Καθώς έπαιζε πιάνο από 7 χρονών, έγινε μέλος αρχικά των Undertones και πολύ σύντομα των Pulp, στους οποίους έπαιζε τότε ντραμς ο αδερφός της. «Το μόνο που ήθελα εκείνη την εποχή ήταν να βγαίνω με αγόρια, να χορεύω και να πηγαίνω σε συναυλίες», λέει.

Η δεκαετία που ακολούθησε απογείωσε τη βρετανική μπάντα. «Ο πρώτος καιρός ήταν καταπληκτικός! Ήμουν σχεδόν συνέχεια μεθυσμένη, αλλά δεν φαινόταν. Ήμουν γενικά εσωστρεφής. Ευτυχώς ο Jarvis μαγνήτιζε όλα τα βλέμματα και εγώ έμενα χαρούμενη στο παρασκήνιο», συνεχίζει.

Όπως λέει, σε εκείνον είχε εκμυστηρευτεί το πρόβλημα υγείας της, όμως του είχε ζητήσει να μην αποκαλύψει κάτι στους υπόλοιπους. «Δεν ήθελα να διαφέρω», εξηγεί και πράγματι στην αρχή δεν έδειχνε να την επηρεάζει.

Από το live των Pulp στο Coachella Valley Music and Arts Festival, τον Απρίλιο του 2012. AP Photo Chris Pizzello

Τα πλήκτρα άρχισαν να «ανεβαίνουν»

Σταδιακά, όμως, άρχισε να χάνει την κινητικότητα του ενός χεριού της. Για να το αντιπαρέλθει σήκωσε το keyboard λίγο πιο ψηλά, ώστε να μη χρειάζεται να το τεντώνει. Η μπάντα εντωμεταξύ άγγιζε τα αστέρια και οι περιοδείες δεν είχαν σταματημό. «Σε μία από αυτές είχα στρεσαριστεί τόσο, που έπαθα κρίση πανικού», θυμάται.

Το 2002 οι Pulp αποφάσισαν να κάνουν ένα διάλειμμα. Η Doyle για έναν ολόκληρο χρόνο ταξίδευε. Δεν ήταν εύκολο. Κάποιες φορές τα γόνατά της την πρόδιδαν και αναγκαζόταν να μένει μέσα για μέρες, όμως δεν σταμάτησε να προσπαθεί. Ένα βιβλίο αυτοβοήθειας μιας φίλης την έκανε να καταλάβει ότι δεν είναι ντροπή να παραδέχεσαι ότι χρειάζεσαι βοήθεια.

«Πλησίαζα τα 40 και έβλεπα ότι το πρόβλημα χειροτέρευε. Τα χέρια μου ήταν σαν ξύλα. Με δυσκολία έβγαζα χρήματα από το πορτοφόλι μου για να πληρώσω. Είχα ξεχάσει πλέον πώς είναι να έχεις ίσια χέρια και δάχτυλα που μπορούν να κάνουν τα πάντα», περιγράφει. Επιστέφοντας στην Αγγλία, αποφάσισε να στραφεί στην ψυχοθεραπεία με την οποία ασχολήθηκε για τα επόμενα χρόνια τόσο ως θεραπευόμενη όσο και ως σύμβουλος. «Τότε συνειδητοποίησα πως οι σκέψεις μπορούν να επηρεάσουν τον τρόπο που βλέπεις τον κόσμο ή τον εαυτό σου. Ανακάλυψα ότι βρισκόμουν σε άρνηση».

Η εμμηνόπαυση σχεδόν εξαφάνισε τα συμπτώματα

Και μετά ήρθε η εμμηνόπαυση. Και τα συμπτώματα της Doyle ως διά μαγείας άρχισαν να εξαφανίζονται. Στα 60 της σήμερα έχει σταματήσει να πονάει διαρκώς και αυτό την κάνει να νιώθει μεγάλη ανακούφιση. Παίρνει ακόμα κάποια αντιφλεγμονώδη φάρμακα, ενώ το ότι παίζει ακόμα πλήκτρα βοηθά τα δάχτυλά της. Ωστόσο, δυσκολεύεται με τις σύνθετες συγχορδίες, οπότε τις αλλάζει έτσι, ώστε να μπορεί να τις παίξει με μία νότα αντί για τρεις.

Είναι μια δεκαετία τώρα, όμως, που νιώθει άνετα να μιλά για την κατάστασή της χωρίς να ντρέπεται. «Είναι ντροπιαστικό να μην μπορείς να φορέσεις ούτε το παλτό σου μόνη σου. Όμως έχω αποφασίσει να σταματήσω να νιώθω άσχημα για τον εαυτό μου. Όσο περισσότερο μπορέσω να αποδεχτώ το σώμα μου, τόσο πιο ευχάριστη θα είναι η ζωή μου», καταλήγει.