ΜΑΡΤΥΡΙΑ: «Η ΠΡΩΤΗ ΜΟΥ ΦΟΡΑ ΣΤΟ PRIDE»

Η πρώτη φορά που συμμετείχα στο αθηναϊκό Pride ανέτρεψε όλες μου τις προκαταλήψεις και μου έδωσε ένα σπουδαίο μάθημα: Πως η ντροπή και η αγάπη δεν πάνε ποτέ μαζί.

Η πρώτη χρονιά που έζησα από κοντά την εμπειρία του Pride ήταν ακριβώς δέκα χρόνια πριν, το 2014. Μόλις είχα μπει στο πανεπιστήμιο, είχα γνωρίσει μια μεγάλη παρέα παιδιών και, εκείνο το Σάββατο του Ιούνη, μου πρότειναν να τους ακολουθήσω στην πορεία Υπερηφάνειας.

Ομολογώ ότι αρχικά δέχτηκα για να μην κακοκαρδίσω την καινούργια μου παρέα, καθώς μέχρι τότε θεωρούσα την πορεία αυτή κάτι που αφορά αποκλειστικά και μόνο τα μέλη της κοινότητας, μια ομάδα ανθρώπων που λίγο διεκδικούσαν και λίγο έψαχναν αφορμή να παρτάρουν. Μέχρι τελευταία στιγμή, σκεφτόμουν «Μα καλά, ποιος θα κατέβει τώρα στο κέντρο με τέτοια ζέστη;» και μέχρι να φτάσω, αναρωτιόμουν «Τι δουλειά έχω, τελοσπάντων, εγώ εκεί;»

Pride: Μια Αθήνα γεμάτη χρώματα

Βγαίνοντας στην πλατεία Συντάγματος κατάλαβα εξαρχής ότι εκείνο το απόγευμα το κέντρο της πόλης ήταν διαφορετικό. Δεν ήταν μόνο τα χρώματα, οι σημαίες του ουράνιου τόξου και οι μουσικές. Ήταν κυρίως οι άνθρωποι, πολλοί περισσότεροι από τη μικρή ομάδα που φανταζόμουν ότι θα συμμετείχε. Μπαίνοντας στην πορεία και ακολουθώντας τον ρυθμό της, είδα ζευγάρια αγοριών και κοριτσιών που, για τουλάχιστον εκείνη την ημέρα, μπορούσαν να φιλιούνται χωρίς τα στραβά βλέμματα του κόσμου πάνω τους.

Παρέλαση υπερηφάνειας της ΛΟΑΤΚΙ και LGBTQI+ κοινότητας στα πλαίσια του Athens Pride 2024. Σάββατο 15 Ιουνίου 2024. ΤΑΤΙΑΝΑ ΜΠΟΛΑΡΗ / EUROKINISSI

Είδα τρανς άτομα να χορεύουν χαρούμενα και όχι να τρέχουν τρομαγμένα σε στενούς δρόμους επειδή κάποιος τους απειλεί. Είδα ετεροφυλόφιλες οικογένειες να παρελαύνουν μαζί με την queer κοινότητα έχοντας στους ώμους τα παιδιά τους και σκέφτηκα πως τουλάχιστον αυτά τα παιδιά δεν θα μεγαλώσουν με φόβο, με ντροπή για ό,τι όμορφο μπορεί να νιώσουν μια μέρα για έναν άλλον άνθρωπο.

Μια ημέρα διεκδίκησης

Πέρα από το εορταστικό κλίμα της ημέρας, την προσοχή μου τράβηξαν και τα πλακάτ, τα οποία δεν έγραφαν κλισέ συνθήματα (όπως προκατειλημμένα περίμενα), αλλά εξέφραζαν ρητά το πόσο περιθωριοποιημένη αισθάνεται η ΛΟΑΤΚΙ+ κοινότητα από τις κυβερνήσεις και την κοινωνία. Ήταν και είναι ένας τρόπος να γίνουν τα μέλη της ορατά, όχι μόνο ως υπάρξεις αλλά και ως πολίτες που στερούνται βασικά, θεμελιώδη δικαιώματα, με μόνη δικαιολογία τη σεξουαλική τους ταυτότητα.

Εκείνη τη χρονιά, δεν είχε καν ψηφιστεί το σύμφωνο συμβίωσης, επομένως εύλογα αυτό ήταν ένα από τα βασικά αιτήματα. Σήμερα, δέκα χρόνια μετά, έχει σημειωθεί σαφώς πρόοδος στο κομμάτι αυτό της ανισότητας, αλλά υπάρχουν άλλα τόσα να γίνουν.

Παρέλαση υπερηφάνειας της ΛΟΑΤΚΙ και LGBTQI+ κοινότητας στα πλαίσια του Athens Pride 2024. Σάββατο 15 Ιουνίου 2024. ΤΑΤΙΑΝΑ ΜΠΟΛΑΡΗ / EUROKINISSI

Μιλώντας αργότερα με μέλη της κοινότητας και συνειδητοποιώντας πόσο στριμωγμένα και βουβά αναγκάζονται να ζουν, πήρα και μια απάντηση στο αρχικό μου ερώτημα, το «Tι δουλειά έχω εγώ εδώ;»: Όταν πλήττεται μια –καθόλου αμελητέα σε αριθμό– ομάδα ανθρώπων τόσο κατάφορα, όλοι έχουμε «δουλειά εκεί» και όλων η φωνή μετράει.

Don’t be shy!

Από εκείνο το Pride του ’14, πέρα από την καθιερωμένη μου πια παρουσία στην Πορεία Υπερηφάνειας και την πιο συνειδητοποιημένη μου στάση απέναντι στα ΛΟΑΤΚΙ ζητήματα, κέρδισα και ένα σύνθημα: Είναι ένα πολύχρωμο μικρό ταμπελάκι που υπάρχει ακόμα κολλημένο στο γραφείο μου και γράφει: Don’t be shy!

Παρέλαση υπερηφάνειας της ΛΟΑΤΚΙ και LGBTQI+ κοινότητας στα πλαίσια του Athens Pride 2024. Σάββατο 15 Ιουνίου 2024. ΚΩΣΤΑΣ ΤΖΟΥΜΑΣ / EUROKINISSI

Ήταν αυτό που, όταν μετά από χρόνια ανακάλυψα –ή συμφιλιώθηκα με– τη δική μου queer πλευρά, μου έκλεισε συνωμοτικά το μάτι και μου ζήτησε να διαλέξω ανάμεσα στην ντροπή ή την αγάπη. Εκείνο το απόγευμα του Ιούνη και όσα ακολούθησαν μετά μου είχαν δώσει ήδη την απάντηση: Ήμουν και θα είμαι πάντα με το μέρος της αγάπης!