ΜΑΡΤΥΡΙΑ: «Η ΕΛΚΩΔΗΣ ΚΟΛΙΤΙΔΑ ΜΕ ΕΚΑΝΕ ΝΑ ΑΛΛΑΞΩ ΤΗ ΖΩΗ ΜΟΥ»

Πόσο εύκολα αλλάζει ένας νέος άνθρωπος συνήθειες, προκειμένου να αντιμετωπίσει ένα αυτοάνοσο, όπως η ελκώδης κολίτιδα; O Παύλος Κωνσταντίνου μοιράζεται μαζί μας τη δική του ιστορία και μιλά για τη νόσο που του άλλαξε τη ζωή.

Σχεδόν το 4% του παγκόσμιου πληθυσμού ζει με ένα από τα 80 και πλέον αυτοάνοσα νοσήματα, μεταξύ των οποίων είναι και η ελκώδης κολίτιδα. Το ποσοστό των ανθρώπων που πάσχει από μια τέτοια νόσο φαίνεται να αυξάνεται τα τελευταία χρόνια. Αυτά αποκαλύπτουν τα δεδομένα.

Τι σημαίνει, όμως, για ένα νέο άνθρωπο η διάγνωση ενός αυτοάνοσου; Τι αλλαγές μπορεί να φέρει στην καθημερινότητά του; Ο Παύλος Κωνσταντίνου μοιράζεται μαζί μας τη δική του ιστορία και τη νίκη που κατάφερε ενάντια σε όλες τις προβλέψεις.

Η δύσκολη αρχή

«Το Νοέμβριο του 2012, σε ηλικία 27 ετών, εμφάνισα μια σειρά έντονων συμπτωμάτων, ανάμεσα σε αυτά πόνο στην κοιλιά, κόπωση, πυρετό, τα οποία δεν υποχωρούσαν. Εξαιτίας της έντασής τους, η καθημερινότητα και η ψυχολογία μου είχαν επηρεαστεί σημαντικά. Δεν μπορούσα να απολαύσω μια βόλτα με τους φίλους μου. Χρειάστηκε τελικά να νοσηλευτώ για περίπου έναν μήνα σε νοσοκομείο της Αθήνας και να περάσω μια σειρά εξετάσεων, όπως αίματος, ενδοσκόπηση του πεπτικού σωλήνα, κολονοσκοπήσεις, βιοψίες, μέχρι να καταλήξουμε –χάρη στη βοήθεια ενός εξαιρετικού λοιμωξιολόγου– σε διάγνωση».

Η διάγνωση ήταν ελκώδης κολίτιδα. Μία χρόνια πάθηση που προσβάλλει το παχύ έντερο και προκαλεί διάχυτη, αλλά επιφανειακή φλεγμονή στο βλεννογόνο του. Θεωρείται αυτοάνοσο νόσημα, καθώς οφείλεται σε ανοσολογικούς μηχανισμούς που ενεργοποιούνται σε άτομα με γενετική προδιάθεση μετά την επίδραση περιβαλλοντολογικών παραγόντων, όπως η διατροφή, το κάπνισμα και το στρες.

ΤΟ ΣΟΚ ΤΗΣ ΔΙΑΓΝΩΣΗΣ ΗΤΑΝ ΠΙΘΑΝΟΤΑΤΑ ΑΥΤΟ ΠΟΥ ΧΡΕΙΑΖΟΜΟΥΝ ΓΙΑ ΝΑ ΑΛΛΑΞΩ ΡΟΤΑ.

Ελκώδης κολίτιδα: Το χειρότερο σενάριο

«Όταν με ενημέρωσαν από τι πάσχω, γνώριζα ελάχιστα για τη νόσο. Η περίπτωσή μου ήταν αρκετά σοβαρή και, όπως μου εξήγησαν, θα χρειαζόταν να ακολουθήσω αγωγή με κορτικοστεροειδή. Αν ο οργανισμός μου δεν ανταποκρινόταν, τότε υπήρχε πιθανότητα να καταλήξουμε σε χειρουργική επέμβαση και ολική αφαίρεση παχέος εντέρου, τη λεγόμενη κολεκτομή, με ειλεοστομία».

Αλλαγή νοοτροπίας

«Μετά την ανακοίνωση αυτή, άρχισα το ψάξιμο γύρω από την ελκώδη κολίτιδα. Σύντομα συνειδητοποίησα ότι ο οργανισμός μου είχε αρχίσει καιρό πριν να… βαράει καμπανάκια. Δυστυχώς, δεν του είχα δώσει σημασία. Η αλήθεια είναι ότι η διατροφή μου ήταν πλούσια σε γλυκά, κάθε είδους αρτοσκευάσματα και αλκοόλ, ενώ το άγχος λόγω της δουλειάς και η αβεβαιότητα εξαιτίας της οικονομικής κρίσης αποτελούσαν αναπόσπαστο κομμάτι της καθημερινότητάς μου. Το σοκ της διάγνωσης ήταν πιθανότατα αυτό που χρειαζόμουν για να αλλάξω ρότα.

Χριστίνα Αβδίκου

»Βγαίνοντας από το νοσοκομείο, στο μυαλό μου υπήρχε μόνο μία σκέψη: ή θα έπαιρνα μια ζωή κορτιζόνη με ό,τι αυτό συνεπάγεται, ή θα έκανα ό,τι περνά από το χέρι μου για να με γιατρέψω.

»Ήθελα να γίνω καλά. Έτσι, πέρα από τη βοήθεια της δυτικής ιατρικής, αναζήτησα και την υποστήριξη της ολιστικής θεραπείας, της ψυχοθεραπείας. Αναζητούσα μια προσέγγιση που θα με βοηθούσε ως ολότητα και θα εστίαζε τόσο στο πρόβλημα του οργανισμού μου όσο και στις ανάγκες της ψυχής και του μυαλού.

»Τυχόν διατροφικές ελλείψεις και δυσανεξίες, παράγοντες που μου δημιουργούν άγχος, η καθημερινότητά μου, όλα μπήκαν στο μικροσκόπιο. Ενώ μέχρι τότε δεν γυμναζόμουν –τουλάχιστον συστηματικά–, από εκείνη τη στιγμή έβαλα την άσκηση στο πρόγραμμά μου, όχι μόνο για τα σωματικά της οφέλη, αλλά και για τα ψυχολογικά. Μπήκα στη διαδικασία να παρατηρώ τον εαυτό μου, να με αναλύω, ακόμα και να καταγράφω στο χαρτί καταστάσεις, σκέψεις και συναισθήματα την ώρα που αυτά εξελίσσονταν. Απευθύνθηκα σε ειδικό, όταν συνειδητοποίησα ότι δεν μπορούσα να διαχειριστώ τον θυμό που ένιωθα. Άλλαξα νοοτροπίες, τον τρόπο που αντιλαμβανόμουν τη ζωή μου, αλλά και τον τρόπο που διαχειριζόμουν μικρά και μεγάλα προβλήματα, βλέποντας τα πράγματα πιο ψύχραιμα χωρίς να καταφεύγω στην χαλάρωση που προσφέρει το αλκοόλ. Ένα μεγάλο κομμάτι της… δουλειάς προς την ίαση ήταν εσωτερικό».

Υπομονή και επιμονή

«Για να επέλθει η ισορροπία στον βλεννογόνο χρειάστηκαν περίπου 6 με 7 χρόνια. Έπρεπε να έχω υπομονή. Και την είχα. Όλο αυτό το διάστημα τήρησα πιστά και χωρίς πίεση τις οδηγίες των ειδικών για την διαχείριση της ελκώδους κολίτιδας. Είχα στεναχωρηθεί τόσο πολύ με το πώς θα μπορούσε να εξελιχθεί η κατάσταση της υγείας μου, που ήμουν έτοιμος να κάνω ό,τι μου πουν. Ξεκίνησαν έναν αγώνα, γνωρίζοντας ότι μπορεί να χρειαστεί να παίρνω κορτιζόνη εφ’ όρου ζωής, ότι υπάρχει το ενδεχόμενο να αφαιρέσουν 1,5 μέτρο ενός οργάνου του σώματός μου».

ΔΕΝ ΘΕΛΩ ΤΟ… ΤΕΡΑΣ ΝΑ ΞΥΠΝΗΣΕΙ, ΑΛΛΑ ΔΕΝ ΖΩ ΚΑΙ ΜΕ ΤΟ ΑΓΧΟΣ ΤΗΣ ΕΠΑΝΕΜΦΑΝΙΣΗΣ ΤΟΥ.

Ελκώδης κολίτιδα: Το τέλος της ιστορίας

«Σήμερα πλέον είμαι καλά. Ακούω το σώμα μου, παίρνω τις βιταμίνες που χρειάζεται ο δικός μου οργανισμός, παίρνω προβιοτικά, έχω κόψει τη γλουτένη και το αγελαδινό γάλα, έχω περιορίσει δραστικά το αλκοόλ, ενώ εισάγω ξανά στη διατροφή μου, σταδιακά και με μέτρο, τροφές που είχα αποκλείσει. Ο τακτικός επανέλεγχος δείχνει πλήρη επούλωση της φλεγμονής χωρίς τη συνεχή χρήση αντιφλεγμονωδών φαρμάκων!

»Σήμερα μπορώ να πω “νίκησα”. Δεν το λέω με υπεροψία, αλλά με σεβασμό. Δεν θέλω το… τέρας να ξυπνήσει, αλλά δεν ζω και με το άγχος της επανεμφάνισής του. Το σέβομαι και το ευχαριστώ, γιατί χάρη σε αυτό κατάλαβα ότι χρειάζεται να αλλάξω πορεία και να φροντίσω το σώμα μου και εμένα. Η υγεία μας είναι ένας αγώνας διαρκείας, χρειάζεται συνεχώς να τη φροντίζουμε. Δεν γίνεται να την παραμελούμε και μια στο τόσο να τη θυμόμαστε».