ΚΡΟΥΣΜΑΤΑ ΕΛΑΦΡΟΤΗΤΟΣ ΣΤΑ ΜΟΥΔΙΑΣΜΕΝΑ ΧΡΟΝΙΑ ΤΗΣ ΠΑΝΔΗΜΙΑΣ

Φειδώ, υποχρεωτικότητα, αντίσταση, πίστη. Έννοιες που έχουν κακοπάθει στα χρόνια της πανδημίας από πολλούς που όφειλαν να είναι σοβαροί και υπεύθυνοι.

Κάποιες έννοιες έχουν κακοπάθει την εποχή του κορονοϊού. Και κάποια οργανωμένα συστήματα ισχύος –κεντρική εξουσία, Εκκλησία, πολιτικοί φορείς, μερίδα της διανόησης– παρουσιάζουν συμπτώματα ανεύθυνης συμπεριφοράς και ιδιαζούσης ελαφρότητος. Ας δούμε τις ταλαιπωρημένες έννοιες:

– Φειδώ

Λες και κήρυξε πόλεμο εναντίον της η κυβέρνηση. Αντί να υπάρχουν φειδωλοί στις δηλώσεις τους οι κυβερνώντες –με πρώτο τον πρωθυπουργό–, διαγωνίζονται αφρόνως στον στίβο της φλυαρίας. Προβαίνουν σε βιαστικές εκτιμήσεις για την εξέλιξη της πανδημίας, καλλιεργούν αδικαίωτη –όπως αποδεικνύεται– αισιοδοξία και δίνουν ρεσιτάλ αλληλοαναιρούμενων δηλώσεων για τα μέτρα.

Μια άνευ προηγουμένου καυχησιολογία κυριαρχεί στον λόγο τους. Ρητορεύουν από το στασίδι της τηλοψίας και των ραδιοφώνων –θαμώνες αρκετοί εξ αυτών– και αλαζονεύονται.

Παρουσιάζουν μια σχεδόν ειδυλλιακή εικόνα, χωρίς συναίσθηση ότι, όταν απευθύνεσαι σε μια κοινωνία επιβαρυμένη ψυχολογικά και οικονομικά, οφείλεις να είσαι σεμνός και συγκρατημένος ακόμη και για όποιες καλές επιλογές και επιτυχίες σου.

Δυστυχώς, φλύαρη τυγχάνει και η αντιπολίτευση – κυρίως ο ΣΥΡΙΖΑ. Τον στιβαρό, τεκμηριωμένο αντιρρητικό λόγο υποκαθιστά ο έκδηλος, συχνά ασθμαίνων αρνητισμός έναντι των κυβερνητικών επιλογών.

Όμως η κρημνιστική λογική, πάσχουσα εγγενώς άλλωστε, δεν αποδίδει. Αφενός υπονομεύει κάποιες σοβαρές προτάσεις της αξιωματικής αντιπολίτευσης, καθώς αυτές χάνονται μέσα στο κραυγαλέο αντιπολιτευτικό σφυροκόπημα, και αφετέρου δεν φαίνεται να συγκινεί την κοινωνία. Αψευδής μάρτυς όλες οι μετρήσεις της κοινής γνώμης, δημοσιευμένες ακόμη και σε φιλικά προς τον ΣΥΡΙΖΑ μίντια.

– Υποχρεωτικότητα

Από κάποιους θεωρείται ζυγός και παραβίαση συνταγματικών δικαιωμάτων. Άσαρκες αιτιάσεις που έχουν καταπέσει θεσμικά, αλλά εξοστρακίζονται και από την κοινή λογική: η συμμόρφωση στις επιταγές της πολιτείας, ιδία σε έκτακτες περιστάσεις –και για ζητήματα ζωής και θανάτου– συνιστά αυτονόητη υποχρέωση των πολιτών.

Φυσικά(!), η κυβέρνηση δεν θα μπορούσε να αφήσει ελλιπές το φεστιβάλ των δικών της αντιφάσεων. Έτσι, με αστεία επιχειρήματα άφησε εκτός υποχρεωτικού εμβολιασμού την αστυνομία και τον στρατό. Η φτηνή λογική του πολιτικού κόστους στο φόρτε της…

Αμφιρρέπων ο ΣΥΡΙΖΑ δεν συναινεί στον υποχρεωτικό εμβολιασμό για ηλικίες κάτω των 50, παρά το γεγονός ότι υπέρ αυτού έχει ταχθεί ο κ. Γεροτζιάφας, σύμβουλος του Τσίπρα. Πάντως, και άλλοι σοβαροί άνθρωποι, όπως ο γιατρός Νίκος Καπραβέλος, υπερθεματίζουν και διατείνονται ότι η υποχρεωτικότητα θα πρέπει να αρχίσει από την ηλικία των 18 χρόνων.

– Αντίσταση

Θα ήταν ανάξια λόγου οιαδήποτε αναφορά στους λογής αρνητές –πανδημίας και εμβολιασμού–, αν μέσα στο σμάρι ακροδεξιών… αντισυστημικών, τραμπιστών, θρησκόληπτων και  ενημερωμένων από τις ανοησίες του διαδικτύου δεν υπήρχαν και προοδευτικοί άνθρωποι – μεθ’ ων και στοχαστές της Αριστεράς (π.χ. Αγκάμπεν).

Οι ψευδώνυμοι αντιστασιακοί, ακροδεξιοί και αριστεροί, επικαλούνται τον δυναστικό σχεδιασμό ενός αοράτου κέντρου παγκόσμιας εξουσίας, την ισχύ των φαρμακευτικών εταιρειών –και την υπαρκτή, είναι η αλήθεια, κερδοσκοπία τους–, και βέβαια τον καπιταλισμό που θέλει να υποτάξει την ανθρωπότητα και να την ελέγχει.

Unsplash Ehimetalor Akhere-Unuabona

Ας μου επιτραπεί το πρώτο πρόσωπο: Έχω μείνει ενεός από τα θλιβερά επιχειρήματα σοβαρών και συγκροτημένων γνωστών και φίλων που ανήκουν στην Αριστερά. Επί της ουσίας δεν διαφέρει σε τίποτε ο λόγος τους από τις άναρθρες κραυγές ζηλωτών της Ακροδεξιάς.

Απλώς είναι διαφορετικό το επίχρισμα. Ξέρουν φαρσί τι έχει πει ο Αγκάμπεν, τι έχουν γράψει ο Φώτης Τερζάκης, ο Κλεάνθης Γρίβας κ.ά. Και, βέβαια, αποδίδουν τα πάντα στις δαιμονικές ικανότητες του καπιταλιστικού συστήματος. Ειλικρινά, η θλίψη όταν τους ακούω δεν επιτρέπει καν στην οργή να εκφραστεί…

– Πίστη

Την επικαλούνται πλείστοι όσοι ιερωμένοι ως σωτήρια επιλογή έναντι της πανδημίας. Έτσι δημιουργήθηκαν στρατιές αρνητών και, αναπόφευκτα, ένας πυκνός κατάλογος θυμάτων – νεκρών και αρρώστων.

Πρόκειται για εγκληματική συμπεριφορά. Η οποία –ας το επαναλάβουμε– πέραν των θυμάτων που έχει προκαλέσει, τιτρώσκει καίρια την ίδια τη θρησκεία και την Εκκλησία, συμβάλλοντας καθοριστικά στην προϊούσα αποϊεροποίηση της κοινωνίας.

Αυτά ενδεικτικώς. Όσο για κάποιες άλλες έννοιες που επίσης έχουν κακοπάθει διαχρονικά, θα πούμε προσεχώς.