«ΠΩΣ Ο ΚΑΡΚΙΝΟΣ ΜΕ ΒΟΗΘΗΣΕ ΝΑ ΒΡΩ ΤΟΝ ΠΡΟΟΡΙΣΜΟ ΜΟΥ ΣΤΗ ΖΩΗ»

Η Κορίνα Καραδήμου, ιδρύτρια της διατροφοπαθητικής κλινικής KK Nutrition, εξηγεί πώς ο καρκίνος και η αναμέτρησή της με αυτόν την έκανε να αναθεωρήσει τη ζωή της σε όλα τα επίπεδα.

Μπορεί σε κάποιους να ακουστεί υπερβολικό, αλλά για μένα τα καρκινικά μου κύτταρα δεν είναι ο εχθρός. Είναι κύτταρα του σώματός μου που δεν πήραν την αγάπη και τη φροντίδα που τους άξιζε. Αυτό τα έκανε να διαμαρτυρηθούν. Σταμάτησαν να εκτελούν τη δουλειά τους και άρχισαν να πολλαπλασιάζονται ξέφρενα. Είναι τα «κακά παιδιά» του σώματος μου. Όπως τα κακά παιδιά σε μια οικογένεια, χρειάζονται αγάπη και φροντίδα μέχρι να ορθοποδήσουν.

Σε χρόνιες ασθένειες, όπως ο καρκίνος, η βασική δουλειά ξεκινά μετά το νοσοκομείο. Όταν, δηλαδή, γυρίζεις σπίτι και έρχεσαι αντιμέτωπος με τον εαυτό σου και με όσα σε οδήγησαν εκεί. Γι’ αυτό θεωρώ ότι η ουσιαστική θεραπεία μου ξεκίνησε μετά τη χημειοθεραπεία, με όσα κάνω στη διατροφή και τις τεχνικές χαλάρωσης που ακολουθώ, προκειμένου να παραμείνει ο καρκίνος σε καταστολή. Αλλά ας πάρουμε τα πράγματα από την αρχή.

Ποια είμαι και πώς ξεκίνησε η περιπέτειά μου

Είμαι η Κορίνα Καραδήμου, μισή Ελληνίδα και μισή Κύπρια στην καταγωγή. Επί 20 χρόνια δούλευα στο τμήμα μάρκετινγκ πολυεθνικής εταιρείας, με έδρα αρχικά την Αθήνα και μετέπειτα το Λονδίνο, όπου έμεινα μια δεκαετία.

Το 2013, ενώ ταξίδευα για δουλειά στο Λάγος της Νιγηρίας, χτύπησε το πρώτο καμπανάκι ότι κάτι δεν πήγαινε καλά με την υγεία μου. Βρέθηκα ημιλιπόθυμη στο νοσοκομείο από κρίση αναφυλαξίας, αυτή που κλείνουν οι πνεύμονες σου και μπορεί να πεθάνεις, αν δεν σου κάνουν άμεσα ένεση. Υπεύθυνη ήταν μια τροφή την οποία κατανάλωνα συχνά, χωρίς ποτέ μέχρι τότε να έχω πρόβλημα. Πήγα σε πολλούς γιατρούς για να καταλάβω γιατί συνέβη αυτό. Απάντηση καλή δεν πήρα – μόνο μια συνταγή για ένεση επινεφρίνης, που την έχω μαζί μου όταν ταξιδεύω.

Η Κορίνα σε φεστιβάλ γιόγκα στο Bath.

Η γνωριμία με την φυσικοπαθητική

Στο ταξίδι εκείνο, για πρώτη φορά στη ζωή μου συνειδητοποίησα πως ό,τι βάζουμε στο σώμα μας μπορεί εν τέλει να μας σκοτώσει. Ταυτίστηκα με τη ρήση του Ιπποκράτη ότι το φαγητό είναι ταυτόχρονα φάρμακο αλλά και φαρμάκι. Αυτό μου έδωσε το έναυσμα να ασχοληθώ περισσότερο με τη διατροφή μου. Ξεκίνησα σπουδές θεραπευτικής διατροφολογίας στο College of Naturopathic Medicine, στο Λονδίνο, παράλληλα με την κανονική μου δουλειά.

Η φυσικοπαθητική (naturopathy) αντιμετωπίζει τον άνθρωπο ολιστικά, ως σώμα και πνεύμα, και την ασθένεια ως ανισορροπία σε ένα ή και στα δύο αυτά επίπεδα. Βασικές αρχές της είναι το «πρώτα δεν κάνουμε κακό» και το «βρίσκουμε την αιτία πίσω από το σύμπτωμα». Είναι δυο αλήθειες που μίλησαν στην καρδιά και στο μυαλό μου, κάνοντάς με να θέλω να εντρυφήσω περισσότερο σε αυτή την επιστήμη. Έτσι, βρέθηκα θαμμένη κάτω από εργασίες και σημειώσεις Οργανικής Χημείας και Βιοατρικής.

Αντιμέτωπη με τον καρκίνο

Το δεύτερο καμπανάκι –ή, μάλλον, καμπανάρα– χτύπησε το 2016, όταν διαγνώστηκα με λέμφωμα, μια μορφή καρκίνου των λευκών αιμοσφαιρίων. Τα συμπτώματα ήταν χαμηλός πυρετός που επέστρεφε καθημερινά, την ίδια πάντα ώρα, και νυχτερινή εφίδρωση. Αρχικά, οι γιατροί νόμιζαν πως ήταν κάποια τροπική ασθένεια που κόλλησα σε ένα από τα ταξίδια μου στην Αφρική. Αφού απέκλεισαν αυτό το ενδεχόμενο, άρχισαν να με προετοιμάζουν για το χειρότερο σενάριο, εκείνο του καρκίνου.

Όπως θα έκανε ο καθένας μας, στην αρχή αρνιόμουν να πιστέψω ότι μπορούσε ο καρκίνος να χτυπήσει τη δική μου πόρτα. Ήμουν πολύ νέα, δραστήρια, χορτοφάγος και είχα κόψει το κάπνισμα χρόνια. Τέτοιες ασθένειες δεν συνέβαιναν σε ανθρώπους σαν κι εμένα. Δυστυχώς, όμως, συμβαίνουν. Εκ των υστέρων, έχοντας πλέον μάθει να ζω με την ασθένειά μου, ευτυχώς σε καταστολή, συνειδητοποίησα ότι ο καρκίνος ήταν ένα μεγάλο σχολείο. Ένα «μεταμφιεσμένο δώρο» που μεταμόρφωσε τη ζωή μου.

ΠΟΤΕ ΔΕΝ ΗΜΟΥΝ ΚΑΛΗ ΣΤΟ ΝΑ «ΑΚΟΥΩ» ΤΟ ΣΩΜΑ ΜΟΥ ΚΑΙ ΝΑ ΤΟΥ ΔΙΝΩ ΣΤΙΓΜΕΣ ΧΑΛΑΡΩΣΗΣ.

Ο καρκίνος και το στρες

Καταρχάς, ο καρκίνος με έκανε να κοιτάξω βαθιά μέσα μου και δω τι πραγματικά υποθάλπει την υγεία μου. Το στρες ήταν πάντα ο μεγάλος μου εχθρός. Με κυνηγούσε από το δημοτικό. Ήμουν το καλό παιδί, η καλή μαθήτρια. Μετά ήμουν η φιλόδοξη και υπεύθυνη εργαζόμενη που δεν θέλει να στεναχωρήσει κανέναν και δεν λέει «όχι». Θεωρούσα τον εαυτό μου δυνατό. Πίστευα ότι μπορούσα να κάνω πάντα κάτι παραπάνω, να ζοριστώ λίγο περισσότερο αλλά στο τέλος να καταφέρω να βγάλω ένα πρότζεκτ ή να βγω για ένα ποτάκι. Για πολλά χρόνια θεωρούσα ότι η υγεία μας επηρεάζεται μόνο από το τι τρώμε, ξεχνώντας πόσο τοξικά μπορεί να είναι τα συναισθήματα και οι σκέψεις μας.

Θα μου πείτε, ποιος δεν έχει στρες στη ζωή του; Το στρες δεν μπορούμε να το αποφύγουμε, μπορούμε όμως να αλλάξουμε το πώς αντιδρούμε στους στρεσογόνους παράγοντες. Αυτό για το οποίο κατηγορώ τον εαυτό μου είναι ότι ποτέ δεν ήμουν καλή στο να «ακούω» το σώμα μου, να καταλαβαίνω πότε ζορίζεται και να του δίνω τις στιγμές χαλάρωσης που του αξίζουν.

Τα νέα μου όπλα

Μετά τον καρκίνο, ξεκίνησα διαλογισμό και κουνταλίνι γιόγκα, μια πιο ήπιας μορφής γιόγκα, που με βοηθά να αναδιοργανώνω την ενέργειά μου μέσα στη μέρα. Παράλληλα, ξεκίνησα ψυχοθεραπεία με την τεχνική απελευθέρωσης των συναισθημάτων (Emotional Freedom Therapy). Με βοήθησε να διαχειριστώ το συναισθηματικό φορτίο της ασθένειάς μου και να εντοπίσω τις αντιλήψεις και τις συμπεριφορές που ενδεχομένως με οδήγησαν εκεί.

Κυρίως, όμως, ξεκίνησα να αναζητώ συνειδητά στιγμές μέσα στη μέρα που να κλείνω τα πάντα και να αφιερώνομαι στον εαυτό μου. Στιγμές για να αναπνεύσω βαθιά και να τσεκάρω πώς είμαι και τι αισθάνομαι. Έμαθα να αγαπώ περισσότερο τον εαυτό μου και να του το δείχνω. Να είμαι ευγνώμων για το τώρα, που είναι ό,τι πιο σημαντικό έχουμε.

Όσο έκανα χημειοθεραπείες, συνεργάστηκα με μια διατροφοπαθητικό που με υποστήριξε σημαντικά ως μέλος της ιατρικής μου ομάδας. Συγχρόνως, εφάρμοζα και όσα μάθαινα η ίδια στη σχολή. Παράλληλα με τις διατροφικές παρεμβάσεις που έκανα, ξεκίνησα να μειώνω όσο γίνεται το τοξικό φορτίο που βάζω στο σώμα μου, «καθαρίζοντας» όχι μόνο το ψυγείο μου, αλλά και το ντουλάπι με τα καλλυντικά, τα προϊόντα προσωπικής περιποίησης και τα απορρυπαντικά.

Η Κορίνα στην κουζίνα της στο Λονδίνο.

Το blog και η νέα καριέρα

Παράλληλα με τις περιπέτειες υγείας και τις σπουδές μου, ξεκίνησα το blog The Saucha Life, για να καταγράφω τη μετάβασή μου σε έναν διαφορετικό τρόπο ζωής και να μοιράζομαι συνήθειες και γνώσεις που με άλλαξαν. Έχοντας συνειδητοποιήσει ότι όλοι θέλουμε να τρώμε υγιεινά αλλά δεν ξέρουμε πώς, και ότι συχνά υπάρχει η παρεξήγηση ότι το υγιεινό φαγητό είναι δύσκολο, βαρετό και άνοστο, βάλθηκα να αποδείξω ότι το υγιεινό φαγητό μπορεί να είναι λαχταριστό, εύκολο και δημιουργικό. Οι συνταγές μου είναι εύκολες και δεν απαιτούν ιδιαίτερες γνώσεις ή δεξιότητες. Δεν είμαι, άλλωστε, σεφ. Είμαι μια εργαζόμενη, που έψαχνε για εύκολες και γρήγορες λύσεις για να τρώει σωστά.

Τελικά, άρχισα να καταλαβαίνω ότι αυτό που με γεμίζει περισσότερο ως άνθρωπο είναι να βοηθάω συνανθρώπους μου να κάνουν καλύτερες διατροφικές επιλογές, ώστε να στηρίξουν το σώμα και την ευεξία τους. Οι πρώτες μου σπουδές ήταν στην ψυχολογία. Πάντα με κινητοποιούσε η προσφορά και το μπαίνω στην ουσία συμπεριφορών ή συμπτωμάτων, να εντοπίζω τα βαθύτερα αίτια που επηρεάζουν την ψυχική και σωματική μας υγεία. Πλέον, ως «ντετέκτιβ υγείας», προσπαθώ να εντοπίζω συνδέσεις ανάμεσα στα συστήματα του σώματος και υποβαθμισμένους σωματικούς μηχανισμούς που μπορεί να οδηγούν στην εμφάνιση μιας νόσου. Έτσι, υποστηρίζω τους ασθενείς μου ολιστικά, ώστε να επιστρέψουν στην ισορροπία.

Τα 20 χρόνια υπηρεσίας στην έρευνα καταναλωτή μού έχουν προσφέρει πολύτιμες γνώσεις στην «τροποποίηση συμπεριφοράς». Εφαρμόζω όλα όσα έμαθα από το μάρκετινγκ και τα behavioral economics στο να έχω αποτελέσματα με τους ασθενείς μου. Γνωρίζω καλά ότι η αλλαγή συμπεριφοράς δεν είναι εύκολη και συχνά στέκει εμπόδιο στην επίτευξη των στόχων μας.

Ο ΚΑΡΚΙΝΟΣ ΜΕ ΕΚΑΝΕ ΝΑ ΒΑΛΩ ΤΗΝ ΨΥΧΙΚΗ ΜΟΥ ΥΓΕΙΑ ΠΑΝΩ ΑΠΟ ΤΗ ΦΙΛΟΔΟΞΙΑ ΜΟΥ.

Η επιστροφή στην Ελλάδα

Τον Νοέμβριο του 2020 γύρισα στην Ελλάδα. Θεωρούμαι επιζήσασα από τον καρκίνο. Έχω εγκαταλείψει οριστικά την «τοξική» μου δουλειά στο μάρκετινγκ και ασχολούμαι πλέον αποκλειστικά με τη διατροφοπαθητική μου κλινική. Η απόφαση να αφήσω την ασφάλεια της ζωής και της δουλειάς στο Λονδίνο δεν ήταν εύκολη. Ο κορονοϊός την επέσπευσε, γιατί ζορίστηκα πολύ στην πρώτη καραντίνα. Το μεγαλύτερο μάθημα που μου δίδαξε ο καρκίνος είναι να δίνω προτεραιότητα στη σωματική και ψυχική μου υγεία, και να ζω την κάθε στιγμή σαν τελευταία. Έτσι, πακετάρισα τη ζωή μου στην Αγγλία και επέστρεψα. Κάθε μέρα που ανοίγω το παράθυρο μου και με λούζει ο ήλιος της Αθήνας, αισθάνομαι να με πλημμυρίζει τεράστια ευγνωμοσύνη που βρίσκομαι εδώ και που ακολουθώ τον δρόμο της καρδιάς μου.

Μπορεί να ακουστεί υπερβολικό, αλλά έμαθα να αγαπώ τον καρκίνο μου. Γιατί; Αν μη τι άλλο, μου έδωσε ένα σημαντικό μήνυμα. Με έκανε να βάλω την ψυχική μου υγεία πάνω από τη φιλοδοξία μου, να βρω την αποστολή μου.

Γιατί θέλησα να μοιραστώ την ιστορία μου; Γιατί αν καταφέρω να αγγίξω έστω κι έναν αναγνώστη, αν κάνω κάποιον να φροντίσει έστω και λίγο παραπάνω τον εαυτό του, θα είναι για μένα μεγάλη ευτυχία!