ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΣ ΓΑΒΑΛΑΣ: «ΜΙΑ ΖΩΗ ΧΩΡΙΣ ΠΑΘΗ ΕΙΝΑΙ ΜΙΑ ΖΩΗ ΚΕΝΗ»

Τη φετινή θεατρική και τηλεοπτική σεζόν, ο Κωνσταντίνος Γαβαλάς μοιάζει να είναι παντού. Θα σε εντυπωσιάσει ο γήινος χαρακτήρας που κρύβεται πίσω από τους τόσους διαφορετικούς ρόλους που υποδύεται.

Κάθεται απέναντι μου και παραγγέλνει έναν καπουτσίνο ντεκαφεϊνέ με γάλα αμυγδάλου και σιρόπι αγαύης. Άνθρωπος του OW, σκέφτομαι. Θα έχουμε σίγουρα πολλά να πούμε σήμερα. Και πράγματι έχουμε, αφού ο Κωνσταντίνος Γαβαλάς είναι όχι μόνο άνθρωπος του OW, αλλά και ένας άνθρωπος που συμβαδίζει απόλυτα με τα δεδομένα, τις δυνατότητες και τις δυσκολίες των ηθοποιών της γενιάς του.

Όπως συμβαίνει με τους περισσότερους σημερινούς λίγο-πριν-τα-40 νέους ανθρώπους, μοιάζει να είναι ο σωστός άνθρωπος σε μια λάθος εποχή. Ένας ηθοποιός που ξεχειλίζει από ταλέντο, που λατρεύει την τέχνη του, που έχει απεριόριστη όρεξη για δουλειά, και που την ίδια ώρα –όπως οι περισσότεροι από εμάς-– αναρωτιέται αν θα καταφέρει μια μέρα να έχει ένα δικό του σπίτι ή αν το επόμενο εξάμηνο θα έχει δουλειά.

Δεν εγκαταλείπει, όμως. Δουλεύει ατελείωτες ώρες, όπως έμαθε από μικρός να κάνει, χωρίς διόλου να παραπονιέται, ενώ τα άγχη του (και τη σωματοποίηση αυτών) τα «παλεύει» ανοιχτόμυαλα, αξιοποιώντας τις μεθόδους εναλλακτικών μορφών θεραπείας, όπως η ομοιοπαθητική, η σωστή διατροφή, αλλά και μέσω της τέχνης – σας είπα ότι τραγουδάει και παίζει κιθάρα; Και όλα αυτά τα κάνει με κινητήριο δύναμη την αγάπη για την οικογένειά του, τη γυναίκα του, επίσης ηθοποιό Ελευθερία Κοντογιώργη, και τον μικρούλη γιο του, από τους οποίους δεν θέλει να λείπει τίποτα.

Εξάλλου, φέτος δείχνει να είναι η χρονιά του. Γιατί μπορεί αποφοιτώντας από το θέατρο Τέχνης οι καλές συνεργασίες να μην έλειψαν (ίσως τον είδες στον «Γυάλινο Κόσμο» της Κατερίνας Ευαγγελάτου ή στον «Φιλάργυρο» του Γιάννη Μπέζου), ενώ δεν ήταν λίγες και οι τηλεοπτικές σειρές στις οποίες συμμετείχε («Μην αρχίζεις τη Μουρμούρα», «Χαιρέτα μου τον Πλάτανο», «Το Σόι σου»), αλλά φέτος απολαμβάνουμε τον Κωνσταντίνο Γαβαλά σε κάποιες από τις καλύτερες παραγωγές και μάλιστα σε ρόλους που ξεχωρίζουν.

Ο Κωνσταντίνος Γαβαλάς και οι ρόλοι

– Φέτος σε βλέπουμε στο «Ναυάγιο», στους «Πανθέους», στη «Φιλουμένα Μαρτουράνο», που ανεβαίνει για δεύτερη χρονιά από Τετάρτη έως και Κυριακή, και στο μιούζικαλ «Απλή Μετάβαση», κάθε Δευτέρα και Τρίτη. Κοινώς δεν υπάρχει μέρα που να μην δουλεύεις! Και ενώ από τη μία αυτό δείχνει ότι είναι η χρονιά σου, από την άλλη… πώς τα καταφέρνεις;

Καταρχάς, μη νομίζεις ότι ξυπνάω στις 6:00 το πρωί και μέχρι τα μεσάνυχτα δουλεύω ασταμάτητα. Δεν είναι ακριβώς έτσι. Τη μία σειρά την τελείωσα (ο ρόλος μου στο «Ναυάγιο» τελειώνει στα 10 επεισόδια), έχω τους «Πανθέους», αλλά δεν έχω κάθε μέρα γύρισμα. Τα βράδια μου είναι μεν κλεισμένα με το θέατρο, ενώ έχω κι ένα παιδί, οπότε θέλω να αφιερώνω και χρόνο σε αυτό. Αλλά μου αρέσει πολύ να δουλεύω.

Πέρασα πολύ δύσκολα το καλοκαίρι επειδή είχα το τροχαίο [σ.σ. τον εμβόλισε ένα αμάξι ενώ οδηγούσε μηχανή], έκανα μια δουλειά η οποία δυστυχώς δεν πήγε καλά, οι μισές παραστάσεις κόπηκαν, οπότε μου κακοφάνηκε πάρα πολύ. Και αντί να ξεκουραστώ, αυτό με βάρυνε τόσο πολύ ψυχολογικά, που καλύτερα να δούλευα 15 ώρες την ημέρα, παρά αυτό που έζησα. Οπότε τώρα περνάω μια κόπωση, αλλά μου αρέσει πάρα πολύ, το ευχαριστιέμαι.

– Δεν φοβάσαι την υπερκόπωση;

Όχι, όχι. Είναι πολύ δύσκολο να πάθω εγώ υπερκόπωση.

– Γενικά δουλεύεις πάρα πολύ.

Ναι, έχω ξεκινήσει να δουλεύω από πάρα πολύ μικρός. Η δουλειά είναι ένα πάρα πολύ βασικό κομμάτι για εμένα, για όλους φαντάζομαι, απλά εγώ δεν μπορώ να υπάρξω χωρίς να δουλεύω στο θέατρο.

– Γιατί θέατρο; Πώς μπήκε στη ζωή σου;

Εγώ προέρχομαι από μία μεσοαστική, ας πούμε, οικογένεια του Πειραιά. Ο μπαμπάς μου είναι ηλεκτρολόγος, οπότε από τα 8 μου και μετά άρχισε να με παίρνει μαζί στη δουλειά. Παρόλο που ήμουν μικρός, έβγαζα δουλειά και περισσότερο μεγαλώνοντας. Έμαθα, λοιπόν, νωρίς ότι για να κάνω ό,τι θέλω πρέπει να δουλεύω.

Σαν μαθητής ήμουν κάκιστος. Δεν ήθελα να υπάρχει το σχολείο. Πιεζόμουν φρικτά, δεν μπορούσα με τίποτα να συγκεντρωθώ για να διαβάσω, ήμουν υπερκινητικός, χωρίς να έχω κάποια επίσημη διάγνωση, γενικά δεν καθόμουν. Το πιο ευχάριστο ήταν η παρέα που είχα, αλλά και η θεατρική ομάδα που είχαμε, με την οποία κάναμε και μουσικές εκδηλώσεις. Εγώ ήμουν για τις μουσικές, έπαιζα και κιθάρα, κάτι που μου έδινε μια εξαιρετική ευκαιρία να χάνω μάθημα. Αλλά μου άρεσε κιόλας. Μέχρι που κάποια καθηγήτριά μου, Βιολόγος που ασχολιόταν και με τα καλλιτεχνικά, μου είπε «ψάξ’ το, μην το αφήσεις, είναι κρίμα»! Έτσι δεν ασχολήθηκα καν με μηχανογραφικό, μπήκα στο σχολή και στα 19 μου άρχισα να γνωρίζω τον κόσμο του θέατρου.

– Οι γονείς σου ήταν σύμφωνοι με αυτό;

Οι γονείς μου ήταν πάντα υποστηρικτικοί σε ό,τι ήθελα να κάνω. Μου έλεγαν «ό,τι θες κάνε, αλλά κάνε κάτι».

– Αυτό που μου έχει κάνει μεγαλύτερη εντύπωση παρατηρώντας σε στις σειρές είναι η ευμεταβλητότητά σου. Είσαι λίγο ηθοποιός-χαμαιλέων, δεν έχεις μανιέρα στον τρόπο που παίζεις. Αυτό είναι ταλέντο ή κάτι στο οποίο εκπαιδεύεσαι;

Όσον αφορά το ταλέντο, δεν θα εκφέρω άποψη γιατί νομίζω πως δεν είμαι ειδικός. Δεν μπορώ να κρίνω ούτε κάποιον άλλον, ούτε τον εαυτό μου αν έχει ταλέντο. Είναι θέμα αντίληψης. Εμένα η αντίληψή μου με οδηγεί προς τα εκεί, να κάνω αυτό. Αλλά το κοινό θα με κρίνει. Εμένα αυτό με ευχαριστεί στη δουλειά, προσπαθώ πάντα να με παρατηρώ και να μην κάνω κάτι που μοιάζει με κάτι που έχω κάνει σε άλλον ρόλο. Προσπαθώ να αποφεύγω να επαναλαμβάνομαι – είναι πολύ δύσκολο και νομίζω δεν το καταφέρνω πάντα. Πάντως, για εμένα αυτό θεωρώ ότι είναι σωστό, αυτό θεωρώ ότι είναι ένας ηθοποιός. Άλλο είσαι εδώ, άλλο είσαι εκεί.

Βέβαια όλα φιλτράρονται μέσα από εσένα, μέσα από το δικό σου σώμα, την έκφρασή σου. Αλλά εγώ θαυμάζω, ας πούμε, τον Χαβιέ Μπαρδέμ, τον Αντριέν Μπρόντι, τον Τομ Χάρντι… τον βλέπεις και λες τι κάνει αυτό το παιδί; Αυτός είναι ένας στόχος μου να καταφέρω μια μέρα να κάνω αβίαστα, χωρίς να κοπιάζω πολύ. Δεν ξέρω αν θα το καταφέρω.

Δεν υπάρχει, όμως, και η κατάλληλη εκπαίδευση στις σχολές στην Ελλάδα. Αυτό θέλει μέθοδο που να την παρακολουθήσεις χρόνια.

– Θα έλεγες, δηλαδή, ότι ο πολιτισμός πάσχει;

Ξεκάθαρα. Κοντεύουμε να μην έχουμε πολιτισμό. Αλλά το καλό είναι ότι υπάρχουν πολλοί άνθρωποι που κάνουν τα πάντα για να τον κρατήσουν. Τουλάχιστον στον καλλιτεχνικό χώρο, από το δικό μου το συνάφι, υπάρχουν άνθρωποι που δίνουν την ψυχή τους για να το κρατήσουν αυτό, να καταθέσουν κάτι που να έχει ουσία.

Ο Κωνσταντίνος Γαβαλάς πέρα από τους ρόλους

– Πριν λίγο καιρό είχες ένα σοβαρό ατύχημα με τη μηχανή σου. Αυτό δεν σε φόβισε; Δεν σε έκανε να σκεφτείς να την ξεφορτωθείς;

Ναι, είχα πει δεν ξανακαβαλάω ποτέ μηχανή στη ζωή μου. Βέβαια, η μηχανή για εμένα τουλάχιστον είναι… πάθος. Δεν κόβεται εύκολα. Πάντα, από μικρός, καβάλαγα μηχανή επειδή γούσταρα. Και ακόμα όταν ανεβαίνω πάνω είναι η απόλυτη ελευθερία για εμένα. Λέει ο Κούντερα στη «Βραδύτητα» ότι για τον μηχανόβιο την ώρα που οδηγεί δεν υπάρχει ούτε το πριν ούτε το μετά, υπάρχει μόνο το τώρα. Κάπως έτσι νιώθω. Όμως πλέον εξυπηρετεί και πάρα πολύ στη δουλειά. Αν πρέπει να φύγω από το γύρισμα και να πάω στο θέατρο στο κέντρο, με το αυτοκίνητο είναι αδύνατον.

– Πώς να πεις, όμως, στο παιδί μετά να μην ανέβει σε μηχανή;

Ναι, αυτό είναι δύσκολο. Αυτό που έχω σκεφτεί, επειδή έχω κάνει και γιο, είναι ότι είναι προτιμότερο να πεις στο παιδί πώς να διαχειριστεί αυτό το πράγμα, ότι δηλαδή δεν είναι ένα μέσο να κάνουμε επίδειξη και να δείξουμε πόσο μάγκες είμαστε, είναι κάτι που το κάνεις για να νιώθεις όμορφα εσύ, και να του μάθεις μια οδική συμπεριφορά σωστή, παρά να του βάλεις μια απαγόρευση και να τον ιντριγκάρεις να το κάνει κρυφά. Γιατί τότε μπορεί να ανεβαίνει από αντίδραση και να κάνει χειρότερα στο δρόμο. Όπως έκανα κι εγώ που φώναζε η μάνα μου «δεν θα ανέβεις σε μηχανή!» κι εγώ έκανα σούζες.

– Ήσουν, δηλαδή, άγριο εφηβάκι;

Ήμουν αλητάκος, αλλά με ευγένεια. Όπως έχει πει και ο Πουλικάκος, «η αλητεία απαιτεί ευγένεια, αλλιώς είσαι τσόγλανος».

– Τι άλλα πάθη έχεις;

Πέρα από τη δουλειά; Την οικογένειά μου: τη γυναίκα μου, το παιδί μου. Και τη μουσική βέβαια. Αν δεν είχα ασχοληθεί με το θέατρο, θα είχα ασχοληθεί σίγουρα με τη μουσική. Θα τραγουδούσα.

– Υπάρχει κάτι που σε φοβίζει;

Ναι, με φοβίζει η ασθένεια.

– Μια ζωή χωρίς πάθη είναι μια ζωή...;

Κενή. Είναι μια ζωή… όχι ζωή. Από τα πάθη μαθαίνεις, από αυτά προχωράς, αυτά σε κάνουν πιο δυνατό, όταν μπορείς να αποτύχεις σε ένα από τα πάθη σου ή και να πληγωθείς ακόμα. Αλλά νομίζω αυτά είναι το κίνητρο κάθε φορά για να πας λίγο πιο μπροστά.

– Έχεις χρόνο να διασκεδάσεις; Βγαίνετε με τη γυναίκα σου;

Μπορεί κάποιες φορές να βγούμε μετά την παράσταση, δεν το κάνουμε συχνά, όμως, γιατί σηκώνομαι νωρίς το πρωί.

– Αθλείσαι;

Τις μέρες που δεν έχω γύρισμα και είναι ο μικρός στον παιδικό σταθμό πάω για τρέξιμο.

– Είστε δύο ηθοποιοί μαζί στο ίδιο σπίτι, είστε και στη Φιλουμένα μαζί, πώς πάει αυτό; Πώς βρίσκονται οι ισορροπίες, ειδικά μετά το παιδί, δεδομένου ότι και οι δύο θέλετε να κάνετε καριέρα στον χώρο του θεάματος;

Δεν είμαστε καθόλου ανταγωνιστικοί ο ένας με τον άλλον. Πιο πολύ χαίρομαι όταν κλείνει μια δουλειά η Ελευθερία παρά εγώ. Γιατί ξέρω τι χαρά της δίνει. Ναι, είναι επικίνδυνη μια τέτοια σχέση, γιατί ασχολούμαστε με μια δουλειά οικονομικά αβέβαιη, που κάθε 3 με 6 μήνες πρέπει να ψάξεις να βρεις αλλού δουλειά. Δεν υπάρχει μια σταθερή οικονομική κατάσταση. Και αυτό είναι που με τσακίζει εμένα. Μόνο αυτό.

– Ποιο είναι το μεγαλύτερό σου μειονέκτημα;

Νομίζω έχω τρία: Το άγχος μου, τα νεύρα μου και ο ενθουσιασμός μου. Είναι εκρηκτικός συνδυασμός αυτά τα τρία, καταστροφικός!

– Τι αγχώνει σήμερα έναν νέο μπαμπά;

Με φοβίζει πολύ η σκέψη αν με όλα αυτά που γίνονται στον κόσμο το παιδί μου –χτυπάω και ξύλο– θα φτάσει στην ηλικία τη δική μου. Με ανησυχεί πολύ το αν θα συνεχίσει η ανθρωπότητα να πηγαίνει όπως πήγαινε τόσα χρόνια. Προσπαθώ, όμως, να σκέφτομαι το τώρα. Δεν μπορείς να κάνεις κάτι άλλο.

Αυτό που προσπαθούμε με τη μαμά του είναι να μεγαλώσουμε ένα παιδί που θα έχει όσο το δυνατόν λιγότερα ψυχικά τραύματα. Που θα μπορεί να εκφράζεται, να λέει τι θέλει, τι νιώθει. Που θα μάθει να σέβεται, να είναι ανοιχτός.

– Τι απεικονίζουν τα τατουάζ σου;

Αυτό που έχω στο χέρι μου έχει διάφορα κομμάτια που μου αρέσουν ή που αγαπώ. Επειδή λατρεύω τις καταδύσεις, έχω ένα τέτοιο κομμάτι. Μου αρέσουν πάρα πολύ τα φίδια –είχα κάποτε φίδια, είναι ένα παρεξηγημένο ζώο!– και μου αρέσουν πολύ οι νεκροκεφαλές, δεν ξέρω γιατί, απλά μου αρέσουν.

– Φαντάσου τον Κωνσταντίνο Γαβαλά σου σε 40 χρόνια από σήμερα: πού είσαι, με ποιους και τι κάνεις.

Είμαι σε ένα πολύ ωραίο σπίτι, δικό μου, κάπου στη φύση, με τα παιδιά μου, τα εγγόνια μου, τη γυναίκα μου… Έχω μια μηχανή εκεί, εννοείται. Και είμαι ξέγνοιαστος. Να μην έχω άλλες έγνοιες. Να είναι έτσι λίγο παραμυθένιο. Και φυσικά, να συνεχίσω να δουλεύω. Να κάνω τη δουλειά αυτή.

Ο Κωνσταντίνος Γαβαλάς φωτογραφήθηκε στο Music-Cafe-Food-Bar «Άρωμα Πλατείας», στη Ν. Σμύρνη. Ευχαριστούμε για τη φιλοξενία.