ΗΛΙΑΣ ΜΟΥΛΑΣ: «ΔΕΝ ΕΙΜΑΣΤΕ ΓΡΑΦΙΚΟΙ ΟΤΑΝ ΒΓΑΙΝΟΥΜΕ ΓΙΑ ΝΑ ΔΙΕΚΔΙΚΗΣΟΥΜΕ ΤΑ ΒΑΣΙΚΑ»

Ο Ηλίας Μουλάς καταχειροκροτείται για δεύτερη χρονιά φέτος στο κατάμεστο θέατρο Κιβωτός, ως Αλεξάντρ –Σάσα– Γκλοβ στους «Παίχτες». Και μας μιλάει για το ηθοποιηλίκι του καλού και κακού καιρού, και τους αγώνες που κινητοποιούν σήμερα τη γενιά του.

Ο Ηλίας Μουλάς είναι παλιός μου γνώριμος, από μικρός. Βέβαια, από την εικόνα ενός μικρού παιδιού, που ξεμακραίνει από την παρέα των μεγάλων για μια τολμηρή βουτιά στα βαθιά νερά της Ικαρίας, κάπου στα τέλη της δεκαετίας του ’90, μέχρι το βραβείο Καλύτερης Ανδρικής Ερμηνείας στις Νύχτες Πρεμιέρας (για την ταινία «Μετά το Μεσημέρι», του Αλέξη Κουκιά-Παντελή) και την υπόκλισή του στο τέλος της παράστασης «Οι παίχτες» έχουν μεσολαβήσει πολλά: το Πειραματικό Σχολείο στους Αμπελόκηπους και το μπόλιασμα με τη μουσική και το θέατρο. Η Δραματική σχολή του Ωδείου Αθηνών. Η αποτύπωση της αγωνίας του στην ταινία «Ο εχθρός μου», του Γιώργου Τσεμπερόπουλου. Η πρώτη του θεατρική εμφάνιση στο «Νησί των Θησαυρών» με το μπιζάρισμα της πιτσιρικαρίας στο Μέγαρο Μουσικής Αθηνών.

«Είχα μόλις τελειώσει τη δραματική σχολή και μαζί με τον φίλο Αργύρη Ξάφη ξεκίνησα πρόβες για το Νησί των Θησαυρών», θυμάται σήμερα ο Ηλίας Μουλάς. «Τι μεγάλη τύχη για έναν νέο ηθοποιό να δουλέψει με τον Θωμά Μοσχόπουλο! Παίξαμε μπροστά στο πιο απαιτητικό κοινό, τα παιδιά: Βαριούνται εύκολα, είναι ειλικρινή και πείθονται δύσκολα από τα δρώμενα στη σκηνή».

Φέτος –όπως και πέρυσι– γυρίζει στη σκηνή σαν σβούρα ως ένας από τους «Παίχτες» στο έργο του Νικολάι Γκόγκολ, μία από τις πιο πολυσυζητημένες θεατρικές παραστάσεις. Παράλληλα, τρέχει με κομμένη την ανάσα στα γυρίσματα για το «I.G. 160», τη νέα τηλεοπτική σειρά του STAR με τον Νίκο Κουρή και τη Σμαράγδα Καρύδη.

«Τρίτη είναι η καλύτερή μου μέρα», μου είπε ο Ηλίας Μουλάς. Έτσι, σε μισό απόγευμα χώρεσε η συζήτησή μας, που ξεκινάει με αφορμή την παράσταση και τη φρενίτιδα επί σκηνής.

Φωτογραφία: Ανδρέας Σιμόπουλος

– Γυμνάζεσαι για να τα βγάλεις πέρα;

Εννοείται. Κάθε ηθοποιός πρέπει να είναι σε καλή φυσική κατάσταση, να μη χάνει την ανάσα του, να μπορεί να κινηθεί με άνεση. Μόλις τελειώσουμε με τη συνέντευξη, θα τρέξω στο γυμναστήριο. Ακόμη και τη διατροφή μου άλλαξα για να βγάλω σε πέρας αυτόν τον «άθλο». Αν σκεφτεί κανείς ότι η παράσταση που είδες παίζεται δύο φορές κάθε Σάββατο, ε, ναι! Χρειάζεται προπόνηση.

– Οι «Παίχτες» παίζονται για δεύτερη χρονιά και τώρα που μιλάμε είναι sold out μέχρι και τις 5 Μαρτίου. Πού οφείλεται η επιτυχία και η ζέση του κόσμου να σας δει;

Στην ανάγκη του μετά από όλα όσα πέρασε να βγει και να ξεσκάσει, να γελάσει με μία κωμωδία. Ένα άλλο κομμάτι της επιτυχίας αφορά εμάς, τους ηθοποιούς και τη σφοδρή μας επιθυμία να ανεβούμε στη σκηνή, να επιστρέψουμε στο θέατρο. Αυτή η ενέργειά μας συμπαρασύρει τους θεατές. Ένας κύριος με έπιασε αυθόρμητα στο τέλος της παράστασης και μου είπε: «Ήρθα στο θέατρο πτώμα από τη δουλειά και φεύγω με διάθεση να παρτάρω». Αυτό συμβαίνει.

– Και το κοινό όμως επηρεάζει τους ηθοποιούς.

Σε κάθε παράσταση το κοινό είναι διαφορετικό. Με έναν περίεργο τρόπο οι θεατές συνδέονται μεταξύ τους με μια κοινή αισθητική, δημιουργώντας ένα σύνολο που μπορεί να σε εμψυχώσει ή όχι, αλλά δεν μπορεί να σε «ρίξει». Σε αναγκάζει να προσαρμοστείς για χάρη του, να επιλέξεις τον ρυθμό που του ταιριάζει. Υπάρχει κοινό που δεν πιάνει αμέσως τον κώδικα της παράστασης, ώστε να σε τροφοδοτήσει με τη δική του ενέργεια.

Φωτογραφία: Ανδρέας Σιμόπουλος

Πέρυσι, που πρωτοβγήκαμε σαν «Παίχτες» στη σκηνή, ήμασταν αουτσάιντερ. Το κοινό δεν είχε μεγάλες προσδοκίες και είχε άλλη στάση απέναντί μας. Φέτος, λόγω της μεγάλης εμπορικής επιτυχίας το κοινό είναι πολύ απαιτητικό. Κι εσύ ως ηθοποιός πρέπει να το καταλάβεις για να μπορέσεις σιγά-σιγά να ξεδιπλώσεις την υποκριτική σου και να πεις την ιστορία σου.

– Πολλοί ηθοποιοί γκρινιάζουν όταν μία παράσταση πηγαίνει για δεύτερη χρονιά. Εσύ τι λες;

Πρέπει να ανακαλύπτεις διαρκώς τον τρόπο να αναζωπυρώνεις τη φλόγα μέσα σου. Να βρίσκεις πάντα έναν λόγο για να ανέβεις στη σκηνή. Αν δεν το κάνεις αυτό, κοροϊδεύεις πρώτα τον εαυτό σου και μετά το κοινό. Μη νομίζεις: Δεν θέλει κανείς να λέει απλώς τα λόγια του και να φεύγει.

Είμαι τυχερός, γιατί σε αυτή την παράσταση οι ηθοποιοί είμαστε φίλοι μεταξύ μας, οπότε μπορούμε ανοιχτά να συζητάμε αυτά τα ζητήματα. Να λέμε «βοηθήστε με παιδιά, σήμερα δυσκολεύομαι» και να ψάχνουμε όλοι μαζί αυτό που θα βοηθήσει, να βρίσκουμε κάτι φρέσκο και να παίζουμε με ενθουσιασμό σαν να είναι η πρώτη φορά.

– Αληθεύει ότι οι καλές παραστάσεις έχουν να κάνουν και με τη «χημεία» μεταξύ των συντελεστών; Και τι είναι τέλος πάντων αυτή η «χημεία»;

Πολλές φορές ακούς να λένε οι ηθοποιοί «κάνουμε ωραίο καμαρίνι» και τέτοια. Θέλουν μάλλον να πουν ότι από τις πρώτες κιόλας πρόβες έρχεται η εξοικείωση. Επάνω στη σκηνή οι ηθοποιοί μπαίνουν στη διαδικασία της «αναγνώρισης» του άλλου: πώς περπατάει, πώς αναπνέει… Οι ηθοποιοί αλληλοκοιτάζονται, μεταφέρουν τις δικές τους πληροφορίες. Φτιάχνουμε τους μεταξύ μας κώδικες στις πρόβες, αποκτάμε κοινή σκηνική γλώσσα. Αυτή είναι η «χημεία».

Φωτογραφία: Ανδρέας Σιμόπουλος

Ο σκηνοθέτης είναι πολύ σημαντικός στη δημιουργία αλλά και στη λειτουργία της χημείας. Στους «Παίχτες», από τις πρώτες πρόβες ο σκηνοθέτης μας, ο Γιώργος Κουτλής, έβγαλε σε καθέναν από εμάς τον καλύτερό του εαυτό, αλλά και τη μεταξύ μας δημιουργική επικοινωνία.

Ο Ηλίας Μουλάς δεν είναι μόνο κωμικός ηθοποιός

– Αναφέρονται σε εσένα ως «κωμικός ηθοποιός». Υπάρχουν στην πραγματικότητα αυτού του είδους οι ταυτότητες;

Έχω παίξει πολλούς κωμικούς ρόλους και στο θέατρο και στην τηλεόραση και μου αρέσουν. Αλλά το καλοκαίρι ήμουν στην Επίδαυρο με τους «Πέρσες» και δεν υπήρχε τίποτα το κωμικό σ’ αυτό. Από την άλλη μεριά, αν θέλουν να με πουν κωμικό ηθοποιό θα κοιμηθώ το βράδυ…

Προτιμώ όμως να έρχομαι αντιμέτωπος με όλους τους ρόλους, και με τους δραματικούς. Αρκεί να μου γεννούν τη διάθεση να τους εξερευνήσω. Τέτοιος ρόλος ήταν αυτός που είχα στο έργο «Φράνκεσταϊν – Ο Χαμένος Παράδεισος», της Λένας Κιτσοπούλου, που ανέβηκε τον περασμένο Μάιο στη Στέγη Γραμμάτων και Τεχνών: Ούτε κωμωδία, ούτε δράμα. Όπως κινείται η ζωή: Με γέλιο και κλάμα μαζί.

Φωτογραφία: Ανδρέας Σιμόπουλος

– Στη ζωή ενός ηθοποιού υπάρχουν καλές και κακές μέρες;

Οι καλές μέρες είναι αυτές που βρίσκεσαι σε ωραίες δουλειές με ανθρώπους που θαυμάζεις. Οι κακές μέρες είναι εκείνες που ενώ θέλεις να δουλέψεις, σου φέρνουν τις λάθος προτάσεις, εκείνες που σε κάνουν να πεις «όχι». Τότε πρέπει να βρεις έναν τρόπο για να ζήσεις. Η ζωή δεν περιμένει το δικό σου γούστο, τις προτιμήσεις σου. Οι υποχρεώσεις τρέχουν. Στις κακές μέρες βγάζεις το ψωμί σου αλλιώς. Έχω δουλέψει μέχρι και σε escape room σε μια τέτοια περίοδο.

– Είσαι απόφοιτος της Δραματικής Σχολής του Ωδείου Αθηνών. Σύμφωνα με το νέο ΦΕΚ εξισώνεσαι κατά κάποιον τρόπο με τους απόφοιτους λυκείου, όπως ισχυρίζεστε δημόσια και επίσημα οι ηθοποιοί.

Με το νέο ΦΕΚ σαφώς υποβαθμίζονται οι θεατρικές σπουδές. Θα ήθελα να σου έλεγα ότι πέφτω από τα σύννεφα, αλλά οι αποφάσεις είναι στα όρια του αναμενόμενου. Εδώ και χρόνια οι καλλιτέχνες αντιμετωπίζονται σαν δεύτερης κατηγορίας άνθρωποι. Διατυμπανίζουμε ότι είμαστε η κοιτίδα του πολιτισμού, ότι δώσαμε τα φώτα μας στον δυτικό κόσμο, αλλά στη χώρα μας υποτιμούμε τον τέχνη. Οι ηθοποιοί είμαστε καλοί μόνο για να φωτογραφιζόμαστε με βουλευτές και υπουργούς στις πρεμιέρες. Μέχρι εκεί είναι η σχέση της πολιτικής με την τέχνη. Δεν υπάρχει ουσιαστική βοήθεια.

Φωτογραφία: Ανδρέας Σιμόπουλος

– Είσαστε ενωμένοι οι ηθοποιοί απέναντι στην κρατική αδιαφορία;

Ναι, η γενιά μου αλλά και οι μεταγενέστεροι ηθοποιοί συσπειρώνονται. Το ΣΕΗ έχει κάνει πολλές επιτυχημένες δράσεις και προσελκύει πλέον τους νέους ηθοποιούς που γράφονται σε αυτό. Παλιότερα ήμασταν μοναχικοί, ο καθένας κοιτούσε την καριέρα του. Είναι ελπιδοφόρα αυτή η αλλαγή. Οι νέες γενιές ίσως καταφέρουμε κάτι.

– Για ποιον αγώνα θα έβγαινες στον δρόμο;

Πολλές φορές έχω κατέβει σε πορείες. Η διαμαρτυρία, ο αγώνας είναι η δύναμή μας. Δεν υπάρχει κάτι άλλο που να μπορείς να κάνεις. Όποτε νιώθουμε ότι μας καταπατούν τα δικαιώματα, η αντίσταση βγαίνει στον δρόμο. Ακόμη κι αν ξέρεις ότι μπορεί να μη γίνει τίποτα.

– Παλιότερα θεωρούσαν γραφικούς όσους συμμετείχαν σε πορείες.

Είμαστε η γενιά του Γρηγορόπουλου. Δεν το θεωρούμε γραφικό. Είμαστε και η γενιά της κρίσης, η γενιά των 500 ευρώ. Με το που πήγαμε να ενηλικιωθούμε όλα έγιναν χάλια. Βαρεθήκαμε να ακούμε πόσο τέλεια ήταν όλα παλιά και πόσο εμείς την έχουμε πατήσει. Οπότε, όχι, δεν είμαστε γραφικοί όταν βγαίνουμε για να διεκδικήσουμε τα βασικά.

«Οι παίχτες» – 2ος χρόνος. Θέατρο Κιβωτός: Πειραιώς 115. Κλείσε εισιτήρια