Η ΣΠΑΝΙΑ ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑ ΤΟΥ ΑΛΚΗ ΚΑΜΠΑΝΟΥ

Υποκλίνομαι στην οικογένεια του δολοφονημένου Άλκη Καμπανού, τους συγγενείς που άφησαν να στάξουν απ’ τα χείλη τους λέξεις σπάνιες για τέτοιες στιγμές οδύνης και πένθους.

Ποιος να τολμήσει τέτοιες ώρες –με το παιδί νεκρό στις ερημιές της Χαριλάου και την κατακραυγή στα ύψη–, ποιος να τολμήσει να πει για τους φονιάδες μια κουβέντα που θα ξεφεύγει από τις φόρμες της ευεξήγητης αγανάκτησης και της αναπόφευκτης αποστροφής;

Κάτι λίγοι προσπάθησαν μιλώντας σωστά για το ανυπόφορο ξεροβόρι που σπρώχνει τα παιδιά αυτά στην επικράτεια του λούμπεν: η ανέχεια, η μαγκιά, η καλύπτρα του ανήκειν που απονέμει ρόλο, τα drugs που δίνουν χρώμα στον γκρίζο κόσμο τους, οι πρόθυμοι υποδοχείς κ.λπ.

Κι όμως. Κάποιος τόλμησε. Όχι, δεν ήταν αναλυτής ή ψυχολόγος απ’ αυτούς που σεργιανούν στα σοκάκια της τιβί και αποφαίνονται επί παντός. Μια μάνα τόλμησε. Η Μελίνα Κακουλίδου. Η μητέρα του δολοφονημένου Άλκη Καμπανού.

Κλειδωμένη στην πίκρα και στην ανείπωτη θλίψη της, παραμέρισε την εύλογη οργή και άφησε να στάξουν απ’ τα χείλη της λέξεις σπάνιες για τέτοια στιγμή οδύνης και πένθους. Πρόκειται για μια κουβέντα συγκλονιστική, μεγαλειώδη:

«Αυτά τα παιδιά μεγάλωσαν χωρίς αγάπη και ίσως να ένιωσαν απόρριψη από την οικογένειά τους».

Η φωτογραφία του Άλκη Καμπανού στο γήπεδο της Τούμπας, στο πρόσφατο ματς ανάμεσα στον ΠΑΟΚ και τον Παναθηναϊκό. ΠΑΥΛΟΣ ΜΑΚΡΙΔΗΣ/MEGA PRESS/EUROKINISSI

Αν υπήρχε τρόπος να σωπάσουν όλα στη χώρα και να τηρηθεί ενός λεπτού πάνδημη σιγή, αυτές οι λέξεις θα έπρεπε να κυριαρχήσουν μετά από την θρηνώδη σιωπή. Μαζί με τη φωτογραφία της. Κι έτσι να μείνουν τα λόγια και το πρόσωπό της: ανεξίτηλα στη μνήμη του κόσμου.

Η Μελίνα Κακουλίδου δεν δικαιολογεί τους μαχαιροβγάλτες που στέρησαν τη ζωή από τον Άλκη και τσάκισαν τη δική της ζωή. Ούτε κοινωνιολογίζει καταπώς συνηθίζουν οι «καθ’ ύλην αρμόδιοι». Παρότι συντετριμμένη, απέφυγε να μιλήσει για στυγερούς δολοφόνους και συμμορίες. Κι αν τα έλεγε, κανένας δεν θα την παρεξηγούσε.

Καταδύθηκε στις ψυχές των δραστών ο δικός της πόνος. Είδε και κατάλαβε την ψύχρα και τον ανεπίδοτο καημό τους, αυτόν που μετατρέπεται εύκολα σε φονικό μαχαίρι. Εντόπισε την αφετηρία της αφηνιασμένης διαδρομής τους. Και πετώντας σε ιλιγγιώδη ύψη, συνόψισε το προσωπικό της «πιστεύω» σε πέντε λέξεις: «Δεν κρατάμε κακία σε κανέναν».

Οι γονείς του Άλκη προσέρχονται στα Δικαστήρια της Θεσσαλονίκης. ΒΑΣΙΛΗΣ ΒΕΡΒΕΡΙΔΗΣ/MOTION TEAM/EUROKINISSI

Μα, μήπως υστέρησε σε πραότητα και ανεξικακία ο σύζυγός της; Ένα τέχνημα συμφιλίωσης, καλοσύνης και νηφαλιότητας τα λόγια του. Και δεν είναι εξίσου μεγαλειώδεις οι εκ βαθέων κουβέντες του παππού του Άλκη; Ακούστε τη σοφία του καημού του:

«Δεν έχω μίσος, δεν τους μισώ. Πρέπει να δείξουμε αγάπη».

Τώρα που το σκέφτομαι, θα μπορούσε να μην υπάρχει καμία δική μας λέξη σε τούτο το κείμενο. Να μπει ο τίτλος κι από κάτω σε λευκό, άδειο πλαίσιο, να υπάρχουν μονάχα οι τρεις δηλώσεις με μαύρα γράμματα, μαζί με τα ονόματα του Άλκη, των γονιών του και του παππού.

Ίσως και ως κατακλείδα μια λέξη: υποκλίνομαι.