Η ΣΙΩΠΗΡΗ ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ ΠΟΥ ΘΑ ΚΑΝΕΙ ΤΗΝ ΑΝΑΤΡΟΠΗ

Ποια μορφή θα είχε μια επανάσταση σήμερα; Σίγουρα σιωπηρή, βγαλμένη από τα μικρά «μεγάλα» της καθημερινότητάς μας. Μια σιωπηρή συμφωνία ανατροπής όλων όσοι διαπραγματεύονται τις ζωές μας.

Εδώ και καιρό είμαστε θεατές καταστάσεων που συμβαίνουν στον κόσμο γύρω μας, χωρίς να μπορούμε να κάνουμε κάτι ουσιαστικό, εκτός από το να προβληματιζόμαστε και να ανησυχούμε για το πού πάει ο κόσμος. Παράλληλα με όλα αυτά, γινόμαστε μάρτυρες αποφάσεων και μέτρων που ανακοινώνονται και μας αφορούν, τα οποία όμως είναι πολύ μακριά από τις ανάγκες μας και φαίνεται ότι εξυπηρετούν μόνον αυτούς που τα ανακοινώνουν.

Κάθε μέρα ενημερωνόμαστε δημοσιογραφικά για το τι συμβαίνει γύρω μας, χωρίς όμως να ακούμε κάτι για αποφάσεις ή δράσεις και μέτρα που θα τοποθετούσαν τη ζωή και την καθημερινότητά μας σε καλύτερες μέρες. Το μόνο που ακούμε είναι πως, αν εμείς σήμερα είμαστε συνεπείς και υπάκουοι σε μέτρα και αποφάσεις, που τα τελευταία τουλάχιστον 10 χρόνια αποδείχθηκαν από ανεπαρκή έως και καταστροφικά, τότε κάποια στιγμή θα δούμε καλύτερες μέρες.

Στο βλέμμα και τη σκέψη όλων των ανθρώπων γύρω μας συναντάμε αμηχανία, ανασφάλεια και πολλές φορές απόγνωση για αυτά που πρόκειται να έρθουν. Το μεγάλο ερωτηματικό είναι: Πού πάνε τα πράγματα; Τι θα γίνει; Πόσο θα αντέξουμε;

Unsplash Ross Findon

Και μετά ήρθε η πανδημία

Μέσα στα τελευταία 10 χρόνια ζήσαμε καταστάσεις πρωτόγνωρες. Είδαμε διορισμένες κυβερνήσεις, άλλες από αυτές που ψηφίσαμε. Κληθήκαμε να ψηφίσουμε για να φύγουν αυτοί και να έρθουν οι άλλοι. Τέλος κληθήκαμε να πούμε το μεγάλο ΝΑΙ ή το μεγάλο ΟΧΙ, είπαμε ΟΧΙ και βγήκε ΝΑΙ.

Μετά ήρθε η πανδημία. Ακούσαμε πολλές και ετερόκλητες οδηγίες για την προστασία της υγείας μας, χάσαμε πάνω από 25.000 συνανθρώπους μας και συνηθίσαμε την αναγγελία των θανάτων σαν μια τρέχουσα είδηση στα δελτία ειδήσεων της ημέρας. Ταυτόχρονα χωριστήκαμε για άλλη μια φορά ως κοινωνία σε φατρίες υποστηρικτών της μιας ή της άλλης πλευράς. Και πάλι όμως, όσο κι αν συμφωνήσαμε ή διαφωνήσαμε με πράγματα και καταστάσεις, οι όποιες λύσεις ήρθαν απέξω και μας «φορέθηκαν» σαν δανεικό ρούχο.

Τι πρέπει, λοιπόν, να γίνει; Τι μπορούμε να κάνουμε; Μας έχει απομείνει, αλήθεια, δύναμη να αντισταθούμε σε ό,τι σκοτεινιάζει τη ζωή και την καθημερινότητά μας; Τι μας απομένει να κάνουμε όταν όλα γύρω μας είναι υπονομευμένα και κατευθυνόμενα;

Unsplash Diana Parkhouse

Η σιωπηρή επανάσταση που δεν έχουμε δοκιμάσει

Αυτό που μας έχει απομείνει είναι η σιωπηρή επανάσταση της καθημερινότητάς μας. Είναι η μόνη επανάσταση που ακόμα δεν έχουμε δοκιμάσει.  Όλες τις  άλλες τις είδαμε, τις βιώσαμε και γνωρίζουμε πια το ιστορικό, το πολιτικό και το κοινωνικό τους αποτύπωμα.

Η σιωπηρή επανάσταση όμως, αυτή η επανάσταση της καθημερινότητας είναι και η δυσκολότερη. Ίσως γι' αυτό και να την αποφεύγαμε τόσα χρόνια. Η επανάσταση αυτή απαιτεί μια μεγάλη στροφή στον εαυτό μας. Μια επανατοποθέτηση απέναντι στη ζωή μας, την καθημερινότητά μας, απέναντι στην πολιτική και κοινωνική μας θέση.

Ακόμα, απαιτεί ρίξεις με όλα όσα μας περιβάλλουν και ανάληψη της ατομικής μας ευθύνης. Όχι αυτή της επίπλαστης ατομικής ευθύνης που προσπαθούν να μας φορτώσουν για να καλύψουν την πολιτική και διαχειριστική τους ανικανότητα, αλλά μιας ατομικής ευθύνης που προκύπτει από την αυτοδέσμευσή μας στον σκοπό της βελτίωσης της ζωής μας και της καθημερινότητάς μας.

Και για όσους από εμάς είμαστε διατεθειμένοι να δεσμευθούμε σε αυτή τη δράση προκύπτει μια βασική υποχρέωση. Να δώσουμε και να διαδώσουμε το μήνυμα στους γύρω μας, στους δικούς μας ανθρώπους. Να τους εμψυχώσουμε, να τους μεταφέρουμε το πνεύμα αλλά και τις πρακτικές μιας τέτοιας επανάστασης. Κυρίως όμως να τους απαλλάξουμε από τον φόβο ότι έχουν να χάσουν κάτι και ότι ο μόνος δρόμος είναι αυτός της υπακοής και της υποταγής.

Όλα αυτά που θα γίνουν για μένα μαζί με μένα

Unsplash Jessica Lewis

Μόνο έτσι μια τέτοια σιωπηρή επανάσταση θα γενικευθεί και, χωρίς μεγαλοστομίες και φανφάρες, χωρίς πολιτικές υποσχέσεις και αοριστίες, θα οδηγήσει σε σοβαρές προτάσεις και λύσεις. Λύσεις όχι εύκολες αλλά εφικτές και κυρίως λύσεις δικές μας, βγαλμένες μέσα από τις δικές μας εμπειρίες και όχι αποφασισμένες από άλλους.

Πρέπει να σταματήσουμε το φαινόμενο οι ζωές μας να είναι κωδικοί ισολογισμών και ισοζυγίων. Δεν πρέπει να επιτρέπουμε στους εαυτούς μας να είμαστε αριθμοί σε φύλλα υπολογισμού εσόδων-εξόδων.

Αυτή η σιωπηρή επανάσταση είναι που πρέπει να μας δέσει σε μια σιωπηρή συμφωνία ανατροπής όλων όσοι διαπραγματεύονται τις ζωές μας και τις ζωές των παιδιών μας σαν αριθμούς σε κελιά excel.

Αυτή η σιωπηρή συνεννόηση πρέπει να γίνει ένας κώδικας τιμής και όταν αρχίσει να δεσμεύει όλο και περισσότερους, τα πράγματα θα μπορούν να αλλάξουν.

Ο Ηλίας Γιαννικόπουλος είναι απόφοιτος της Σχολής Αφηγηματικής Τέχνης του Κέντρου Μελέτης και Διάδοσης Μύθων και Παραμυθιών. Σχεδιάζει και υλοποιεί εργαστήρια και σεμινάρια για το μέλλον της αφηγηματικής τέχνης.