Η ΚΕΛΛΥ ΤΟΥ «ΜΠΕΒΕΡΛΙ ΧΙΛΣ» ΠΑΛΕΥΕΙ ΜΕ ΤΗΝ ΟΣΤΕΟΑΡΘΡΙΤΙΔΑ ΑΠΟ ΤΑ 45
Η Jennie Garth είναι πλέον 52 ετών. Περνά εμμηνόπαυση, παλεύει γενναία με την οστεοαρθρίτιδα και θέλει κάτι να σου πει αν βρίσκεσαι στην ίδια «φάση» με εκείνη.
Την τελευταία φορά που είδες την Jennie Garth, πιθανότατα πήγαινες ακόμα σχολείο. Και εκείνη δεν είχε γίνει 30. Συμπλήρωνε ήδη, όμως, μια 10ετία γοητεύοντας ως Κέλλυ στα «Χτυποκάρδια στο Μπέβερλι Χιλς» (Beverly Hills, 90210), μία από τις τηλεοπτικές σειρές που αδιαμφiσβήτητα άφησαν ιστορία, καταγράφοντας στο μυαλό μας τους πρωταγωνιστές ως αιώνιους έφηβους.
Περίπου 25 χρόνια μετά το τελευταίο επεισόδιο, οι δύο από τους δημοφιλέστερους έχουν πεθάνει, ενώ οι υπόλοιποι, στη μέση ηλικία πλέον, κερδίζουν τα φώτα της δημοσιότητας περισσότερο όταν μιλούν για τις προσωπικές τους ιστορίες, παρά για τις τηλεοπτικές δουλειές τους. Αναμενόμενο: Για 10 ολόκληρα χρόνια το μεγαλύτερο μέρος των έφηβων του πλανήτη παρακολουθούσε τη ζωή τους εντός και εκτός πλατό με αδιάλειπτο ενδιαφέρον, καθώς αποτελούσε τη δική τους wannabe ζωή. Συνεχίζει, άραγε, να ισχύει αυτό; Πού βρίσκονται σήμερα τα Gen X icons και κατά πόσον μπορεί κανείς να συνεχίσει να ταυτίζεται μαζί τους;
Ίσως περισσότερο από όσο φαντάζεσαι, θέλει να αποδείξει η Jennie Garth, η οποία τα τελευταία χρόνια δεν σταματά να μιλά ανοιχτά για τα θέματα υγείας που απασχολούν τους περισσότερους (ειδικά τις γυναίκες) κατά τη μέση ηλικία. Στο δημοφιλές podcast της με το όνομα «I Choose Me» –ατάκα της Κέλλυ όταν κάποια στιγμή κλήθηκε να επιλέξει ανάμεσα στον Ντίλαν και τον Μπράντον–, έχει αποκαλύψει ότι πάσχει από διαρροή καρδιακής βαλβίδας, ότι ταλαιπωρήθηκε με την εμμηνόπαυση για την οποία καλεί να μιλάμε ανοιχτά, ενώ πρόσφατα σε μακροσκελή συνέντευξη αναφέρθηκε στον αγώνα της με την οστεοαρθρίτιδα.
Jennie Garth: «Το ταξίδι της οστεοαρθρίτιδας μου άνοιξε τα μάτια»
Όπως εξομολογείται, είχε μάθει να ζει με τον πόνο για χρόνια, ενώ άκουγε συχνά ένα «κλικ» από τα πόδια της, το οποίο απέδιδε στην ιππασία που έκανε ως παιδί ή στον χορό ως έφηβη. Τα πράγματα όμως χειροτέρευαν με τα χρόνια, σε βαθμό που δεν μπορούσε ούτε τα σκυλιά της να βγάλει βόλτα. Δεδομένου του ιστορικού της οικογένειάς της, η αρθρίτιδα ήταν το πρώτο που σκέφτηκε και επιβεβαιώθηκε λίγο καιρό μετά, όταν κλήθηκε να κάνει ακτινογραφίες και μαγνητική.
«Είχα οστεοαρθρίτιδα στους αντίχειρες, τα γόνατα και τους γοφούς – όλους τους συνδέσμους που δεν θέλεις να σταματήσουν να κινούνται. Γνωρίζοντας πόσο γρήγορα εξελίσσεται αυτή η κατάσταση, η διάγνωση ήταν τρομακτική. Και ήμουν μόλις 45. Θυμάμαι να νιώθω γριά, να είμαι σε σύγχυση. Όμως ήθελα να παραμείνω δραστήρια και να το παλέψω», λέει η ίδια περιγράφοντας τις πρώτες στιγμές.
Στα 48 δεν μπορούσε πλέον να συμμετέχει στις οικογενειακές δραστηριότητες. Πονούσε τόσο πολύ, που αναγκαζόταν διαρκώς να μένει πίσω και αυτό την έκανε να νιώθει πως μειώνει την ποιότητα ζωής της. «Εξάλλου, ο άντρας μου είναι 9 χρόνια νεότερος και σε πολύ καλή φυσική κατάσταση. Δεν ήθελα να είμαι παντρεμένη με έναν νεότερο άντρα και εγώ να καταρρέω. Το ταξίδι αυτό μου άνοιξε τα μάτια: Έπρεπε να φροντίσω τον εαυτό μου», λέει η ίδια.
Ο γιατρός που την ανέλαβε σοκαρίστηκε από το πόσο νέα ήταν. Της είπε, ωστόσο, πως καθώς η άρθρωση του ισχίου της δεν εφάρμοζε σωστά στην κόγχη και ο ιστός στη γύρω περιοχή χειροτέρευε, το χειρουργείο θα τη βοηθούσε. Δεν ήταν άμεσα απαραίτητο, αλλά εκείνη δεν το καθυστέρησε. Στα 48 της προχώρησε σε αντικατάσταση ισχίου. «Είχα τόση ζωή μπροστά μου και δεν ήθελα να περιμένω. Ζήτησα, λοιπόν, από τον γιατρό μου να κλείσει το πρώτο διαθέσιμο ραντεβού. Ήθελα να το φροντίσω άμεσα».
Το χειρουργείο πραγματοποιήθηκε κατά τα πρώτα lockdowns, κάτι που τη βοήθησε να το κρατήσει ιδιωτικό και να ξαναβρεί τους ρυθμούς της στους χρόνους της. Και παρόλο που είχε μεγάλο φόβο ότι θα δυσκολευτεί πολύ να περπατήσει, τελικά έφυγε από το νοσοκομείο χρησιμοποιώντας μόνο έναν περιπατητή, τον οποίον 3 ημέρες μετά αντικατέστησε με… την ηλεκτρική σκούπα.
«Τώρα που το σκέφτομαι δεν έδωσα στο σώμα μου χρόνο να αναρρώσει, κάτι που δεν είναι καλή ιδέα όταν σου έχουν κόψει το πόδι και έχουν εισάγει σε αυτό μέταλλο και πλαστικό. Πάντως η ανάρρωσή μου ήταν καλή και σε δύο μήνες ήμουν ξανά δραστήρια. Στα χρόνια που ακολούθησαν ένιωθα σαν τη Βιονική Γυναίκα. Δεν υπήρχε κάτι που να μη μπορώ να κάνω. Έπρεπε να υπενθυμίζω στον εαυτό μου να συγκρατείται, όταν π.χ. έκανα σκι», εξιστορεί η ίδια.
«Το ότι έχασα συναδέλφους από τη σειρά τόσο νέους με κάνει να θέλω να είμαι δραστήρια και υγιής»
Τον Μάρτιο του 2024, στα 52 της, χρειάστηκε να χειρουργήσει και το δεξί της ισχίο, καθώς ο πόνος γινόταν πλέον κι εκεί ανυπόφορος. Πίστευε ότι θα είναι μια εξίσου απλή υπόθεση, όμως διαψεύστηκε. Η ανάρρωση αυτή τη φορά δεν ήταν εύκολη. Ήταν μάλιστα αποκαρδιωτική, γιατί «εγώ ήθελα να δείξω στον κόσμο ότι μπορείς να είσαι fit και υγιής μετά τα 50. Ένιωθα τόσο δυνατή μέχρι εκείνη τη στιγμή και έβλεπα πως το να κινούμαι τόνωνε και τη διάθεσή μου. Οπότε, το να μην μπορώ να γυμναστώ μετά το δεύτερο χειρουργείο επηρέαζε και την ψυχική μου υγεία».
Δεν το έβαλε κάτω, όμως, και συνέχισε να προσπαθεί να κινητοποιείται. «Ένιωθα την ανάγκη να συνεχίσω να εμπνέω τους άλλους, αλλά και να γίνομαι παράδειγμα για τις τρεις κόρες μου, οι οποίες έχουν την ηλικία που είχα εγώ στο Beverly Hills», λέει και εξηγεί: «Τα χρόνια που πέρασα στη σειρά αυτή με διαμόρφωσαν ως χαρακτήρα. Δούλευα τόσο σκληρά, που δεν είχα αίσθηση του εαυτού μου. Πίστευα ότι η αξία μου βασίζεται στο να δείχνω με έναν συγκεκριμένο τρόπο και στο πώς με βλέπουν οι άλλοι. Με ένοιαζε πάντα να ευχαριστώ τους άλλους και να δείχνω ωραία. Πίεσα πολύ τον εαυτό μου στα νιάτα μου, ενώ μπορούσα να είμαι πιο επιεικής. Σήμερα λέω στις κόρες μου αυτά που θα ήθελα να ξέρω τότε κι εγώ: Ησύχασε. Όλα θα πάνε καλά. Μη χτυπάς τον εαυτό σου τόσο δυνατά».
Μετά τα δύο αυτά χειρουργεία, η Jennie Garth έμαθε να εκτιμά το σώμα και τις δυνάμεις της πολύ περισσότερο. Έμαθε να φροντίζει περισσότερο τον εαυτό της, αλλά και να επιτρέπει στους άλλους να τη φροντίζουν. Ήθελε να κάνει τον αγώνα της με την οστεορθρίτιδα να δείχνει εύκολος, ειδικά στον άντρα της, αλλά δεν μπορούσε πια να κρύβεται. Η στήριξή του, όπως λέει, ήταν συγκινητική. Επιπλέον, κατάλαβε πως η σωματική της κατάσταση δεν έχει να κάνει με το πνεύμα της, το οποίο παραμένει νεανικό όσα κι αν έχει περάσει.
«Αν έχω να δώσω μια συμβουλή σε κάποιον που πλησιάζει τα 50 και είναι σε αντίστοιχη θέση με τη δική μου ως προς την υγεία του, θα ήθελα να ξέρει ότι η ζωή αρχίζει να αλλάζει σε αυτή την ηλικία με τον πιο όμορφο τρόπο. Υπάρχουν ορισμένες τρομακτικές ή απογοητευτικές αλλαγές, όπως όταν αρχίζεις να βλέπεις τα σημάδια της ηλικίας πάνω σου, αλλά μην το φοβάσαι. Είναι μέρος του ποιος είσαι καθώς προχωράς», προσθέτει.
Και καταλήγει: «Το ότι έχασα συναδέλφους από τη σειρά τόσο νέους με κάνει να θέλω να είμαι δραστήρια και υγιής. Οι άνθρωποι αναβάλλουν την αυτοφροντίδα τους μέχρι να μην αντέχουν άλλο. Όταν κάτι σε πονάει, πήγαινε σε έναν γιατρό και κάνε ό,τι μπορείς για να ανακουφίσεις τον πόνο, γιατί δεν χρειάζεται να ζεις μ’ αυτόν. Άκου το σώμα σου. Σεβάσου το, γιατί με αυτό το σώμα ήρθες σε αυτόν τον κόσμο και με αυτό θα γεράσεις. Χρειάζεται, λοιπόν, να το φροντίζεις».
SLOW MONDAY NEWSLETTER
Θέλεις να αλλάξεις τη ζωή σου; Μπες στη λογική του NOW. SLOW. FLOW.
Κάθε Δευτέρα θα βρίσκεις στο inbox σου ό,τι αξίζει να ανακαλύψεις.
