Η ΗΘΟΠΟΙΟΣ ΛΥΔΙΑ ΣΤΕΦΟΥ ΝΤΥΝΕΤΑΙ «ΙΖΑΝΤΟΡΑ ΝΤΑΚ» ΣΕ ΕΝΑ ΜΙΟΥΖΙΚΑΛ ΓΙΑ ΟΛΗ ΤΗΝ ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑ

Ως Ιζαντόρα Ντακ, η Λυδία Στέφου συνδυάζει την υποκριτική με την αγάπη της για τον χορό και στοχάζεται πάνω στο ζήτημα της διαφορετικότητας ντυμένη... πάπια!

Θυμάμαι διάφορες πάπιες που πρωταγωνιστούσαν στις ιστορίες και τα παραμύθια των παιδικών μας χρόνων, από εκείνες της οικογένειας Ντακ στα κινούμενα σχέδια του Ντίσνεϊ, μέχρι το «Ασχημόπαπο» του Χανς Κρίστιαν Άντερσεν. Μια πάπια πρωταγωνιστεί και στο παραμύθι «Ιζαντόρα Ντακ», της ηθοποιού και χορογράφου Στέλλας Μιχαηλίδου, που βγαίνει από τις σελίδες του ομότιτλου βιβλίου και μετατρέπεται σε μιούζικαλ για όλη την οικογένεια στην Εναλλακτική Σκηνή της Λυρικής.

Τον επώνυμο ρόλο ερμηνεύει η 24χρονη Λυδία Στέφου, απόφοιτη της Ανώτερης Σχολής Δραματικής Τέχνης του Ωδείου Αθηνών, που ασχολείται από μικρή ηλικία με τον κλασικό και σύγχρονο χορό, ενώ επίσης καταπιάνεται με το μιούζικαλ και το κλασικό τραγούδι.

Ως προς το έργο, που ανεβαίνει σε κείμενο και σκηνοθεσία της ίδιας της Στέλλας Μιχαηλίδου και μουσική του συνθέτη Κώστα Βόμβολου, το παζλ της έμπνευσης συμπληρώνεται από δύο ακόμη –απόλυτα χορευτικές– αναφορές: τη σπουδαία χορογράφο και χορεύτρια Ιζαντόρα Ντάνκαν και τη «Λίμνη των κύκνων», ένα από τα διασημότερα μπαλέτα του κλασικού ρεπερτορίου.

Σκηνή από την παράσταση. Φωτογραφία: Ανδρέας Σιμόπουλος

Στη Λίμνη των Κύκνων ζει η μικρόσωμη Ιζαντόρα Ντακ, που ονειρεύεται να γίνει μπαλαρίνα, μόνο που τα γαλάζια φτερά και ο σωματότυπός της δεν ανταποκρίνεται στα πρότυπα των κατάλευκων, τέλειων κύκνων, άσε που είναι τελευταία στην τάξη!

Οι συμμαθήτριές της της φέρονται βίαια και απαξιωτικά, ο δάσκαλός της τη διώχνει από το μάθημα και η Ιζαντόρα περιπλανιέται απελπισμένη, μέχρι σιγά σιγά να πιστέψει στον εαυτό της και να ανακαλύψει τον δικό της μοναδικό χορό. Έναν χορό ελεύθερο, που βρίσκεται σε τέλεια αρμονία με τη φύση –χωρίς τους περιορισμούς που βάζει το μπαλέτο– και που της επιτρέπει να εκφράσει τα αληθινά της συναισθήματα, ξεπερνώντας φόβο, μοναξιά και δυσκολίες.

Η Λυδία Στέφου ως Ιζαντόρα Ντακ. Φωτογραφία: Ανδρέας Σιμόπουλος

Η Λυδία Στέφου για την «Ιζαντόρα Ντακ»

– Υποδύεσαι μια ηρωίδα παθιασμένη με τον χορό. Υπάρχουν σημεία με τα οποία ταυτίζεσαι μαζί της;

Χορός υπάρχει παντού, από την κίνηση των δέντρων και τις καθημερινές χειρονομίες μας μέχρι την αίθουσα χορού. Για μένα είναι τρόπος ηρεμίας, έκφρασης, και ένα μέσο αποδοχής πως το τέλειο δεν υφίσταται, πάντα υπάρχει κι άλλο. Ένας τρόπος να νιώσεις το σώμα σου διαφορετικά απ’ ό,τι μπορείς στην καθημερινή ζωή. Ασχολούμαι με τον κλασικό και τον σύγχρονο χορό από πολύ μικρή ηλικία και όσο επιβαρυμένη κι αν ήταν η εκάστοτε περίοδος, με θυμάμαι να τρέχω να προλάβω το μάθημα χορού ώστε να αποφορτιστώ από ό,τι κι αν συνέβαινε.

– Το όνομα Ιζαντόρα Ντακ από τη μια παραπέμπει σε μια θρυλική περσόνα του χορού, την Ιζαντόρα Ντάνκαν, από την άλλη βάζει στο παιχνίδι τις πάπιες, από την οικογένεια Ντακ του Ντίσνεϊ μέχρι τη «Λίμνη των Κύκνων». Τι φέρνουν στο μυαλό σου συνειρμικά αυτές οι αναφορές;

Θυμάμαι τη μεγάλη κασετίνα με τα DVD των ταινιών, που είχα στο πατρικό μου. Οι πρώτες μας επαφές με αξίες όπως η φιλία, η συγχώρεση, το μεγάλο όνειρο γίνονται συνήθως μέσα από τα παραμύθια που μας διάβασαν και είδαμε μικροί. Ακόμη και σήμερα, ως ενήλικη πια, μ’ αρέσει πολύ να διαβάζω μύθους και λαογραφικές ιστορίες από όλο τον κόσμο, ή να βλέπω μια καλή ταινία της Disney, γιατί απολαμβάνω τον συμβολισμό που κρύβεται πίσω από τους παραμυθένιους κώδικες. Έχει πλάκα να αφήνεσαι να επηρεαστείς από το φανταστικό και ξαφνικά ο κακότροπος εργοδότης να μετατρέπεται στην κακιά μάγισσα από κάποιο παραμύθι των αδελφών Γκριμ!

Φωτογραφία: Ανδρέας Σιμόπουλος

– Τι απαιτήσεις έχει ο ρόλος σου;

Λόγω της φύσης του μιούζικαλ, έμαθα να χειρίζομαι το τραγούδι με πολύ διαφορετικό τρόπο από αυτόν που είχα συνηθίσει μέχρι πρότινος, κάτι στο οποίο με βοήθησε απεριόριστα και ο πιανίστας της παράστασης, Χρήστος Σακελλαρίδης. Ακόμη, χρειάστηκε να γίνουν πιο εντατικά τα μαθήματα pointe που παρακολουθώ, γιατί στο μεγαλύτερο μέρος της παράστασης καλούμαι να χορεύω ή να τραγουδάω στριφογυρνώντας σε αυτές.

– Τι σε ενέπνευσε περισσότερο στην «Ιζαντόρα Ντακ»;

Η προσωπική ανακάλυψη της Ιζαντόρας στο τι είναι αυτό που θέλει να κάνει στη ζωή της και το πείσμα της να τα καταφέρει. Πρόκειται για ένα πλάσμα που, παρότι παραγκωνίζεται για τη διαφορετικότητά της, δεν σταματά να βρίσκει τρόπους να εκφραστεί και να γίνει καλύτερη. Όταν τη διώχνουν από το αγαπημένο της μάθημα χορού, εκείνη επιστρέφει ζητώντας απλώς την άδεια να το παρακολουθεί σκιτσάροντας τις συμμαθήτριες της, ώστε να παρατηρήσει την τεχνική τους και να τη δουλέψει μόνη της. Είναι μια ελπίδα πως, πράγματι, «αν δουλέψω θα τα καταφέρω», όπως τραγουδάει και η ίδια, και μια υπενθύμιση πως δεν υπάρχει «ο διαφορετικός», μονάχα εκείνοι που έθεσαν τις «προϋποθέσεις».

Φωτογραφία: Ανδρέας Σιμόπουλος

– Πώς σε επηρεάζουν προσωπικά τα θέματα της συμπερίληψης και της διαφορετικότητας;

Η διαφορετικότητα εξαρτάται από τη σκοπιά που την παρατηρείς και το αστείο είναι πως ανά τα χρόνια μεταλλάσεται ανάλογα με τους εκάστοτε κοινωνικούς κανόνες. Το δύσκολο είναι πως πολλές φορές μαθαίνουμε να ορίζουμε τους εαυτούς μας σε σχέση με το «πού» διαφέρουμε και όχι πού μοιάζουμε με τους άλλους. Κάτι το οποίο μας το μαθαίνουν από πολύ μικρή ηλικία, συνοδευόμενο συνήθως από την φράση: Πρέπει να βρεις το ταλέντο σου. Φυσικά, οι άνθρωποι ποικίλλουμε σε ιδέες και απόψεις, αλλά θα μπορούσε όλο αυτό να λειτουργεί περισσότερο ενωτικά.

– Τι απολαμβάνεις περισσότερο από τη συμμετοχή σου σε ένα μιούζικαλ για όλη την οικογένεια;

Περισσότερο, δεν ξέρω. Ήταν ένα όνειρο που είχα από πολύ παλιά, το να μπορώ να παίζω και να χορεύω. Όταν ήμουν μικρότερη, είχα την τύχη να χορέψω στην όπερα του Βουκουρεστίου με τη σχολή χορού όπου πήγαινα, καθώς η δασκάλα μου είχε υπάρξει εσώκλειστη εκεί. Θυμάμαι να μπαίνω στον χώρο της σκηνής και να περπατάω ώρα μέχρι να προσπεράσω τις κουίντες και να φτάσω στο προσκήνιο. Όταν αντίκρισα το θέατρο ούσα στη σκηνή, είχα νιώσει ρίγος από τη χαρά, αλλά κάτι μέσα μου θα ’θελε να μπορούσε να μιλήσει. Είναι απίστευτη η χαρά μου για τον συνδυασμό που συμβαίνει τώρα! Και, φυσικά, όταν στο κοινό υπάρχουν υπέροχα παιδικά ματάκια που με το τέλος της παράστασης θα πέσουν στην αγκαλιά σου, ε, το κάνει ακόμη πιο γλυκό. Είναι δύσκολο κοινό, δεν κερδίζεται εύκολα, αλλά αν το καταφέρεις είναι απόλαυση.

Φωτογραφία: Ανδρέας Σιμόπουλος

– Τι έχεις μάθει γενικά για τον εαυτό σου μέσα από την ενασχόλησή σου με τον χορό και την υποκριτική;

Όσα περισσότερα μαθαίνω, τόσα λιγότερα συνειδητοποιώ ότι ξέρω. Κλισέ, αλλά αλήθεια. Κι αυτό είναι το μαγικό με τον χορό και την υποκριτική: δεν μπορεί να υπάρξει συνταγή. Το σώμα είναι διαφορετικό κάθε μέρα, στον χορό κάτι που δεν μπορούσες να κάνεις εχθές το μπορείς σήμερα, αλλά ο τρόπος που ανοίγεις τον καρπό παραμένει σφιγμένος, μετά φτιάχνει αλλά υπάρχει κάτι ακόμη να δουλέψεις. Έτσι και στην υποκριτική. Χρειάζεται υπομονή, επιμονή και ειλικρίνεια στο πώς μεταφράζεις αυτό που συμβαίνει.

– Πώς επηρεάζει η καλλιτεχνική σου πορεία τη ζωή σου εκτός σκηνής, από τις καθημερινές σου συνήθειες μέχρι τις σχέσεις;

Είναι από εκείνα τα επαγγέλματα που θα χρειαστεί να εργαστείς πάνω σε αυτό μ’ έναν non stop τρόπο. Από τη μελέτη του κειμένου της παράστασης και τη δική σου έρευνα πάνω σε αυτό, μέχρι ένα χόμπι που ίσως χρειαστεί να ξεκινήσεις. Πια, σε πολλές ακροάσεις «θα συνεκτιμηθεί θετικά» αν ο ηθοποιός γνωρίζει κάποιο μουσικό όργανο, τραγουδά, χορεύει, κάνει ακροβατικά, έχει δίπλωμα οδήγησης και ψήνει και καφέ. Ασχολίες οι οποίες απαιτούν χρόνο και χρήματα, που σε κάποιες περιόδους δεν επαρκούν. Προσωπικά, οι σπουδές μου στην υποκριτική με έχουν επηρεάσει στον τρόπο που παρατηρώ και βιώνω καταστάσεις, και στις μικρές τελετουργίες που συμβαίνουν καθημερινά.

Φωτογραφία: Ανδρέας Σιμόπουλος

– Έχεις κάποιο καθημερινό τελετουργικό που σε βοηθά να ισορροπείς;

Αναπόσπαστοι παράγοντες της ισορροπίας μου είναι οι συζητήσεις με τους ανθρώπους μου, τα μαθήματα χορού μου, το γουργουρητό του γάτου μου και το περπάτημα στην πόλη με έναν ζεστό καφέ.

– Υπάρχει κάποιος ρόλος ή είδος που θα ήθελες να εξερευνήσεις ή στο οποίο θα ήθελες να εστιάσεις στο μέλλον;

Θέλω να τα κάνω όλα, για να είμαι ειλικρινής – χα, χα, χα! Πιο ψύχραιμα, όμως, θα απαντήσω πως με γοητεύει πολύ η προσωπική αλλαγή που χρειάζεται να κάνεις ώστε να προσαρμοστείς στο εκάστοτε είδος. Θα ήθελα να υπάρξω και σε μια παράσταση όπου πρωτεύοντα ρόλο έχει το σώμα, και σ’ ένα κινηματογραφικό set, και σε μια σκηνή όπου χρειάζεται η πρόζα, τραγουδιστική ή μη.  Το τραγούδι και ο χορός θα ήθελα να είναι κάτι που επανέρχεται στις δουλειές μου. Κυρίως, θα ήθελα οι συνεργασίες μου να είναι με ανθρώπους που υπάρχει αλληλοσεβασμός στην δουλειά του καθενός μας.

Το μιούζικαλ για όλη την οικογένεια «Ιζαντόρα Ντακ» θα παίζεται στην Εναλλακτική Σκηνή της Εθνικής Λυρικής Σκηνής μέχρι την 1 Δεκεμβρίου 2024, με ώρα έναρξης στις 11 το πρωί. Κλείσε εισιτήρια