Η ΗΜΕΡΑ ΠΟΥ ΣΤΑΜΑΤΗΣΑ ΝΑ ΨΑΧΝΩ ΚΑΠΟΙΟΝ ΝΑ ΜΕ ΑΓΑΠΗΣΕΙ

Το καινούργιο τραγούδι της Lady Gaga και του Bruno Mars στάθηκε αφορμή για να αναλογιστώ τι σημαίνει να αγαπάς και να αγαπιέσαι. Είτε μιλάμε για ανθρώπους είτε για την οικογένεια που επέλεξα εγώ: τους σκύλους μου.

Από όταν θυμάμαι τον εαυτό μου, θυμάμαι και να λέω ότι αυτό που ήθελα περισσότερο στη ζωή μου είναι να με αγαπήσουν, επειδή μου έλειψε η ανιδιοτελής αγάπη μετά τον θάνατο όλων των δικών μου ανθρώπων (γονιών και αδελφιών).

Η πιο προβλεπόμενη συνθήκη θα ήταν να αποκτήσω δικό μου παιδί. Οι «δαίμονες» μου με υποχρέωσαν να εγκαταλείψω την ιδέα, αφού καμία ψυχή δεν άξιζε να βασανιστεί από τα δικά μου βάσανα.

Επειδή, λοιπόν, δεν κατάφερα πριν τα 40 μου να βρω έναν άνθρωπο με τον οποίο να νιώσω πως μαζί θα μπορούσαμε να μεγαλώσουμε έναν άλλο άνθρωπο χωρίς 32.000 ψυχολογικά προβλήματα, κάποιον που να με κάνει να πιστέψω ότι ακόμα και αν τελείωνε η δική μας σχέση η ευημερία του παιδιού θα ήταν η απόλυτη προτεραιότητα, συν του ότι δεν μπόρεσα να διαχειριστώ τις πλείστες όσες φοβίες μου –οι περισσότερες σχετικές με μια ενδεχόμενη νέα απώλεια–, εγκατέλειψα την ιδέα.

Κάποια στιγμή (μετά πολλή δουλειά με τη ψυχολόγο μου) καταλάβω πως το «ανήκειν» που έψαχνα μια ζωή δεν έπρεπε απαραίτητα να αφορά άνθρωπο. Μου το έδωσαν οι σκύλοι μου. Επίσης, όλη μου τη ζωή δεν έψαχνα κάποιον να με αγαπήσει, αλλά κάποιον να αγαπήσω εγώ.

Γι’ αυτό, βέβαια, έπρεπε πρώτα να μάθω να αγαπώ τον εαυτό μου. Να πάψω να τον θεωρώ υπεύθυνο για τα πάντα (και για τον θάνατο της οικογένειάς μου) και να με χτυπάω ανελέητα για όποια «αποτυχία» μου χρέωνε η κοινωνία.

Μετά αγάπησα φίλους (συνεχίζοντας τον αγώνα μου εναντίον της έλλειψης εμπιστοσύνης, προϊόν απανωτών «χαστουκιών» που είχα φάει έως τότε) και έπειτα αγάπησα τις μόνες ψυχές που διαχρονικά και με μοναδική συνέπεια μου έδιναν λόγο να συνεχίσω να υπάρχω: Τους σκύλους μου.

Άργησα να το καταλάβω, γιατί δεν ήταν σύμφωνο με την επικρατούσα –και άρα «νορμάλ»– συνθήκη. Αλλά ποιος ορίζει τελικά τι είναι νορμάλ και τι όχι;

Οι σκύλοι μου ήταν η πρώτη ευθύνη που ανέλαβα όταν δεν με απασχολούσε στο ελάχιστο ο εαυτός μου, και ο λόγος που άλλαξα νοοτροπία και άρχισα να φροντίζω κι εμένα.

Εικονογράφηση: Ελένη Καστρινογιάννη

Κάθε φορά που κουραζόμουν να τραβάω κουπί και ήθελα να παρατήσω τον αγώνα, μου θύμιζαν πως έχω λόγο να συνεχίσω να διεκδικώ κάτι καλύτερο για εκείνους και μοιραία για εμένα.

Αν ζω μέσα από τους σκύλους μου; Όχι.

Αν οι σκύλοι μου με βοηθούν να ζήσω καλύτερα από ό,τι αν δεν τους είχα στη ζωή μου; Σίγουρα.

Αν όλα αυτά σε αφορούν; Πιστεύω πως ναι.

Εκτός κι αν πας από κεκτημένη ταχύτητα ή για κάποιο διεστραμμένο λόγο λειτουργείς σαν να πιστεύεις πως θα ζεις για πάντα, έχεις πρόχειρη την πληροφορία πως είμαστε τα μόνα είδη που σε αυτόν τον πλανήτη που γνωρίζουμε πως έχουμε ημερομηνία λήξης. Το τι κάνουμε στο μεσοδιάστημα είναι εν πολλοίς θέμα επιλογών μας.

Ενώ έχω ακόμα πολλά άλυτα θέμα –σε επίπεδο εμπιστοσύνης και σχέσεων–, έχω επιλέξει να μη με νικήσει η μιζέρια. Να συνεχίσω να βλέπω το «φως». Να συνεχίσω να αγαπώ. Προφανώς όχι αδιάκριτα.

Ανήκω στην κατηγορία των ατόμων που έχουν αποφασίσει να αναγνωρίζουν στους άλλους ό,τι θέλουν οι άλλοι να αναγνωρίζουν σε αυτούς. Δεν θέτω θέμα σεβασμού ή ευγένειας, γιατί ξεκάθαρα είναι έννοιες που τείνουν να εκλείψουν από τη σύγχρονη κοινωνία. Έχουν χαθεί στον «τυφώνα» του politically correct και δη των νεαρότερων γενιών που, δίχως να έχουν κατανοήσει βασικές έννοιες, προσθέτουν διαρκώς νέες και απαιτούν τη συμμόρφωσή μας. Έτσι, χάνεται κάθε ελπίδα οικειοθελούς σύνταξης και κατανόησης του όποιου φαινομένου, και δίνεται χώρος σε όσους προτιμούν το διαταραγμένο σύστημα να συνεχίζουν την κατάλυση βασικών εννοιών/αναγκών της ανθρωπότητας.

Στο μυαλό μου ισχύει ό,τι και στα μαθηματικά: Αν δεν έχεις μάθει πως 1 συν 1 κάνει 2, δεν μπορείς να κάνεις πολλαπλασιασμούς. Όσο φανταστικά ευφυής και αν είσαι.

Γι’ αυτό και θα υπερασπίζομαι το δικαίωμα όλων να κάνουμε πράγματα που μάς βοηθούν να είναι ήρεμη η ψυχή μας, εφόσον φυσικά δεν παρανομούμε. Από το να τραγουδάς στο δρόμο, να μπαίνεις σε περιβάλλον τεχνητής νοημοσύνης για να αποχαιρετήσεις άνθρωπο που έχασες αιφνίδια χωρίς να πεις αντίο,  έως το να παντρεύεσαι δέντρο.

Εγώ διάλεξα σκύλους για οικογένεια μου και να κρατώ μακριά μου τους ανθρώπους που αν μιλούσαν μόνο κάθε φορά που είχαν να πουν κάτι καλό/θετικό, δεν θα είχαν αρθρώσει λέξη εδώ και χρόνια.

Που αν τους τύχει κάτι, ξέρουν πως δεν υπάρχει ένα τηλέφωνο που μπορούν να πάρουν και να είναι βέβαιοι πως ο άνθρωπος που είναι στην άλλη άκρη της γραμμής θα τους βοηθήσει.

Που αν έρχεται το τέλος του κόσμου, δεν έχουν κάποιον να πάρουν αγκαλιά και να πεθάνουν με χαμόγελο, όπως λέει στίχος της πρόσφατης συνεργασίας της Lady Gaga και του Bruno Mars.

Το «Die With A Smile» έγινε η αφορμή που είχα για να γράψω όσα διάβασες. Ένιωσα την ανάγκη να μοιραστώ την ευγνωμοσύνη που ένιωσα όταν έκλεισα τα μάτια και όπως άκουγα τους στίχους φαντάστηκα τη συνθήκη που συνόδευε το τέλος με ένα χαμόγελο.

Σίγουρα δεν είναι ό,τι πιο συμβατικό υπάρχει, πολύ περισσότερο από την στιγμή που οι πιθανότητες θέλουν τον στιχουργό να είχε στο μυαλό του κάποιον έρωτα. Αλλά δεν με νοιάζει. Μου κάνει, δεν ενοχλώ κανέναν, οπότε όλα καλά.

Όλοι οι στίχοι μού δημιούργησαν μια «σύνδεση» με το συναίσθημά μου. Ιδιαίτερα όμως, το ρεφρέν στο οποίο αναφέρονται τα εξής:

If the world was ending, I'd wanna be next to you (Αν ο κόσμος τελείωνε, θα ήθελα να είμαι δίπλα σου)
If the party was over and our time on Earth was through (Αν το πάρτι τελείωνε και ο χρόνος μας στη Γη εξαντλείτο)
I'd wanna hold you just for a while (Θα ήθελα να σε κρατήσω για λίγο)
And die with a smile (Και να πεθάνω με χαμόγελο)
If the world was ending, I'd wanna be next to you (Αν ο κόσμος τελείωνε, θα ήθελα να είμαι δίπλα σου)

Υ.Γ.: Εξυπακούεται πως στο ιδανικό σενάριο καταφέρνω να βρω έναν άνθρωπο με τον οποίον καταφέρνω να συνδεθώ επί της ουσίας. Η ελπίδα υπάρχει. Χρειάζομαι ωστόσο, λίγη περισσότερη δουλίτσα στους τρόπους διεκδίκησης – να σπάσω τους τοίχους που έχω υψώσει, πιστεύοντας πως με προστατεύουν από περαιτέρω δράματα. Άλλωστε, τι είναι η ζωή; Ένα διαρκές «παίζω και μαθαίνω». Αν δεν παίξεις, πώς θα μάθεις;

Καλή συνέχεια.