Η ΓΟΗΤΕΙΑ ΤΟΥ ΑΤΕΛΟΥΣ

Πασχίζουμε –ο καθένας με τον τρόπο του– να καλύπτουμε τα σημεία στα οποία υστερούμε. Θεμιτό. Κι όμως, υπάρχουν άνθρωποι που υμνούν τις ατέλειες, γιατί «προσδίδουν ενδιαφέρον στους ανθρώπους».

Ευειδής και καλοκαμωμένος εκείνος ο παλιός φίλος, αλλά είχε μια χτυπητή ατέλεια: τα χέρια του –ειδικά τα μπράτσα– ήταν ισχνά και αδύναμα σαν άκρα ηλικιωμένου που αφέθηκαν στη μοίρα του χρόνου.

Το ’χε πρόβλημα ο φίλος και γι’ αυτό στις ιδιαίτερες στιγμές του δεν έβγαζε το μακό (δεν φορούσε ποτέ κλασικό φανελάκι) για να μην φαίνονται τα καχεκτικά μπράτσα του. Φοβόταν ότι θα απογοητεύσει τις κατά καιρούς σχέσεις του, περαστικές και μονιμότερες.

Ώσπου μια βραδιά έγινε το κακό: ένα κορίτσι γλυκό και σπαθάτο, που τον λάτρευε, αφαίρεσε το μακό με μια κίνηση που θύμιζε ζογκλέρ στο ημίφως. Χλώμιασε ο φίλος –όπως μας έλεγε αργότερα– και έμεινε παγωμένος και αμήχανος, ακίνητος και άπραγος.

Τότε, το θαύμα: «Λατρεύω τα χέρια σου», του είπε εκείνη και τον τράβηξε τρυφερά κοντά της χαϊδεύοντας τα μπράτσα του. Σα να φωτίστηκε ξαφνικά το δωμάτιο από φως υπερκόσμιο που σάρωσε τις σκοτεινιές της ψυχής του και τον έκανε να νιώθει σαν άγγελος στην Ωραία Πύλη της Υπαρξής του.

Το λάτρεψε εκείνο το κορίτσι. Και δεν το ξέχασε ποτέ, κι ας άλλαξαν μετά από χρόνια οι δρόμοι τους. Το λάτρεψε γιατί έβλεπε, ένιωθε, ήξερε ότι εκείνο που προσπερνούσε τα ισχνά χέρια του ήταν η αγάπη της. Τα έσβηνε από τον χάρτη του σώματος σα να μην υπήρχαν. Στη θέση τους έβλεπε τα άκρα ενός αγάλματος. Ήταν μια υπέροχη τύφλωση που αδιαφορούσε για το ατελές.

Ήταν η ερωτική συγκίνηση που της δημιουργούσε συνολικά η παρουσία του στη ζωή της, συγκίνηση που την έκανε να βλέπει την ατέλεια σαν αναπόσπαστο μέρος της ομορφιάς του.

Σταθμός στη ζωή του εκείνο το βράδυ. Κι από τότε έβλεπε τις ατέλειες των γυναικών που μπήκαν στη ζωή του (ρυτίδες, άτσαλη μύτη, ραγάδες κ.λπ.) σα να μην υπήρχαν. Δεν εξωράιζε τεχνητά την εικόνα. Τις ατέλειες τις εξαφάνιζε ο χρωστήρας της αγάπης και του πάθους του…

Εικονογράφηση: Χριστίνα Αβδίκου

Πασχίζουμε –ο καθένας με τον τρόπο του– να καλύπτουμε τα σημεία στα οποία υστερούμε. Θεμιτό. Αρκεί να μην γινόμαστε άλλοι, αγνώριστοι, όπως κάποιες γυναίκες που επιστρατεύουν καθ’ υπερβολήν τα προνόμια των ψιμυθίων, του μέικ απ, των βλεφαρίδων, του μπότοξ κ.λπ.

Ίσως δεν καταλαβαίνουν ότι δεν υπάρχει τίποτε χειρότερο από το να ξυπνάς το πρωί και σχεδόν να μην αναγνωρίζεις την ομορφιά που σε δελέασε τη νύχτα. Απλώς γιατί δεν ήταν αληθινή. Όμως αργά ή γρήγορα το πεποιημένο θα φανεί λειτουργώντας απωθητικά…

Λατρευτές μου ατέλειες (συνέχεια)

Κι όμως, υπάρχουν άνθρωποι που υμνούν τις ατέλειες γιατί «προσδίδουν ενδιαφέρον στους ανθρώπους». Όπως η ηθοποιός Λένα Παπαληγούρα, που είπε εξομολογητικά τα εξής υπέροχα με αφορμή μια ελιά στο πρόσωπό της:

«Εγώ νομίζω ότι σε αυτή την εποχή που ζούμε, την εποχή του φίλτρου και της φαινομενικής τελειότητας και από μέσα του κενού θα έλεγα, οι ατέλειες –τουλάχιστον στο δικό μου το μυαλό– είναι αυτές που προσδίδουν ενδιαφέρον στους ανθρώπους».

«Δεν ξέρω αν θα χαρεί και πολύ που το λέω αλλά εγώ στον άντρα μου πρώτα αγάπησα τον τρόπο που λέει το λάμδα, το λέει με έναν λίγο περίεργο τρόπο και αυτό ήταν που μου κέντρισε αρχικά το ενδιαφέρον. Εγώ έχω πολλές φορές κλείσει ραντεβού για να βγάλω αυτή την ελιά που έχω στο πρόσωπό μου και όλο το ακυρώνω για κάποιον λόγο».

Και συνέχισε: «Σαν να σκέφτομαι ότι είναι κάτι δικό μου, κάποιο χαρακτηριστικό μου. Μπορεί κάποια στιγμή να θελήσω να το κάνω τελικά, δεν ξέρω. Είναι όμως κάποια χαρακτηριστικά μας για τα οποία οι άλλοι μας ξεχωρίζουν».

Το μάταιο κυνήγι της τελειότητας

Στο περίφημο βιβλίο της «Θάλασσα, Θάλασσα», η Άιρις Μέρντοχ αναφέρεται στο κυνήγι της τελειότητος – όχι της εμφανισιακής. Ο ήρωάς της παλεύει για να κατακτήσει το τέλειον στους ρομαντικούς έρωτες και στην ηθική του συγκρότηση, αλλά διαπιστώνει ότι αυτό είναι ανθρωπίνως αδύνατο και γι’ αυτό εγκαταλείπει το κυνήγι της τελειότητας.

ΘΑΛΑΣΣΑ ΘΑΛΑΣΣΑ

Εκδόσεις Gutenberg

Αγόρασέ το

Ianos.gr

Στη νεκρολογία της Μέρντοχ (πέθανε τον Φεβρουάριο του 1999), οι Times σημείωσαν τα εξής: «Την απασχολούσε η μελέτη του ατελούς, ή μάλλον της αδυνατότητας του τέλειου […] Αν για την ίδια το κάθε μυθιστόρημά της ήταν μια καινούργια απόπειρα να κατακτήσει το ιδεώδες της, διαπίστωνε κάθε φορά πως το ιδεώδες της είχε πάει παρακάτω»…

Για το συγκεκριμένο βιβλίο της Μέρντοχ (εκδ. Gutenberg) θα τα ξαναπούμε σύντομα. Όμως σας αφήνω τώρα, γιατί άφησα στη μέση μια κουβέντα που είχα με μια καινούργια ρυτίδα που εμφανίστηκε απρόσκλητη το πρωί και εγκαταστάθηκε ποζάτη ανάμεσα στα φρύδια μου…