H LLOXY ΠΟΥ ΕΣΠΑΣΕ ΤΑ ΣΤΕΡΕΟΤΥΠΑ ΓΙΑ ΤΟ ΣΥΝΔΡΟΜΟ DOWN ΜΙΛΑΕΙ ΣΤΟ OW

Πόσο μακριά μπορείς να φτάσεις μέσα από την αποδοχή, την αγάπη και την απόλυτη εμπιστοσύνη στις δυνατότητές σου; Η Λωξάνδρα Lloxy Λούκας δίνει απαντήσεις μέσα από το παράδειγμά της.

Η Λωξάνδρα Λούκας ή Lloxy –όπως υπογράφει τα έργα που φιλοτεχνεί– είναι το πρώτο άτομο με σύνδρομο Down που υπέγραψε συμβόλαιο ηθοποιού με τον μεγαλύτερο θεατρικό οργανισμό της χώρας: Ανέβηκε στη σκηνή του Εθνικού Θεάτρου κι έπαιξε «Τρωάδες» στην Επίδαυρο, ενώ έχει συνεργαστεί με το Κρατικό Θέατρο Βορείου Ελλάδος, έχει παίξει σε τηλεοπτικά σίριαλ και έχει πρωταγωνιστήσει σε ένα ντοκιμαντέρ με θέμα τη ζωή της.

Παράλληλα, χορεύει και εκθέτει τη ζωγραφική της, ενώ είναι ενεργό μέλος της καλλιτεχνικής κολεκτίβας «Εν Δυνάμει» για άτομα με αναπηρία και χωρίς – η μητέρα της, Ελένη Δημοπούλου, είναι ιδρυτικό μέλος και καλλιτεχνική διευθύντρια.

Η Lloxy είναι ερωτευμένη με τον Αλέκο Χάτσιο, η μέρα της είναι γεμάτη αγάπη και δημιουργία και, όπως χαρακτηριστικά λέει η κυρία Δημοπούλου σε μία κοινή τους συνέντευξη στο κανάλι The Outsiders στο YouTube, «έχει πειθαρχία κι εστίαση που μεταφράζεται σε απόλυτη εμπιστοσύνη. Δεν χρειάζεται να την εμψυχώνουμε, έχει από μόνη της τη λαχτάρα να φτάσει κάπου. Με μία χούφτα χώμα, η Λωξάνδρα έφτιαξε έναν κήπο».

Η Lloxy απαντάει στις ερωτήσεις του OW

Το OW μίλησε με τη Lloxy με τη βοήθεια του αδελφού της, Νέλσωνα, και της Θεανώς Κόντα, από την ομάδα «Εν Δυνάμει».

– Lloxy, είσαι ζωγράφος, είσαι ηθοποιός. Τι άλλο θέλεις να είσαι;

Θέλω να είμαι καλύτερη.

– Όταν ξυπνάς το πρωί τι σου αρέσει να κάνεις;

Το πρωί τρώω πρωινό, μετά κάνω ντους, δόντια, και βλέπω καμία ταινία όπως Μπρούσκο ή Πάττυ.

– Όταν βλέπεις το άσπρο πανί για να ζωγραφίσεις, τι αισθάνεσαι;

Προτιμώ να ζωγραφίζω τοίχους αλλά και χαρτί. Βάζω και μουσική και χορεύω. Και νιώθω καλύτερα.

– Ποια χρώματα αγαπάς;

Αγαπώ το φούξ. Θέλω να κάνω φούξ τον ουρανό.

– Ποιος άνθρωπος σε βοηθάει να μη φοβάσαι;

Ο Αλέκος Χάτσιος.

– Πώς θυμάσαι τη Lloxy όταν ήταν μικρό κορίτσι;

Θυμάμαι το νοσοκομείο. Έκανα εγχείρηση πολύ μικρή. Δεν είχα φίλους πολλούς. Τώρα έχω πάρα πολλούς.

– Τι φοβάσαι;

Φοβάμαι λίγο το σκοτάδι όταν είμαι μόνη μου.

– Τι φοβόσουν παλιά αλλά δεν το φοβάσαι τώρα;

Φοβόμουν τη φαγούρα.

– Ποιος άνθρωπος σου δίνει δύναμη;

Η Χριστίνα Ασλανίδου, επειδή είναι πολύ καλή μου φίλη και με αγαπάει.

– Όταν παίζεις πάνω στη σκηνή τι νιώθεις;

Νιώθω σαν μικρό κοτοπουλάκι [σ.σ. το λέει και γελάει με τον Αλέξανδρο και τη Θεανώ, παραπέμποντας στη σκηνή που έπαιζε το κοτοπουλάκι στους «Υπνοβάτες»]. Δεν έχω άγχος όμως και μπορώ. Και χαίρομαι πολύ όταν παίζω.

– Πότε άρχισες να παίζεις στο θέατρο;

Παίζω πολλά χρόνια θέατρο, από μικρή. Πολλά χρόνια και με την Ελένη Ευθυμίου.

– Όταν έχει κόσμο που σε βλέπει να παίζεις τι σκέφτεσαι; Φοβάσαι ή χαίρεσαι;

Όταν είμαι πάνω στη σκηνή φοβάμαι λίγο. Γενικά όμως χαίρομαι πολύ όταν παίζω.

– Πότε γελάς πολύ;

Γελάω πολύ όταν μου κάνει αστεία εκείνος [σ.σ. ο Αλέκος].

– Τι είναι η αγάπη;

Αγάπη είναι όταν είμαι χαρούμενη.

– Είσαι δυνατή;

Είμαι δυνατή, νομίζω γιατί είμαι καλός άνθρωπος.

– Πότε δεν είσαι δυνατή;

Δεν υπάρχει φορά που νιώθω ότι δεν είμαι δυνατή.

– Τι όνειρα βλέπεις;

Βλέπω όνειρο τον γάμο μας με τον Αλέκο, βλέπω να είμαι νύφη και αυτός ο γαμπρός.

– Πότε κλαις από χαρά;

Δεν κλαίω από χαρά, κλαίω όταν είμαι χάλια.

– Τι σκέφτεσαι ότι θα γίνει αύριο, μετά, σε λίγα χρόνια; Τι θέλεις να κάνεις εσύ;

Θέλω να παίξουμε τον Ρωμαίο και την Ιουλιέτα, εγώ να είμαι η Ιουλιέτα και ο Αλέκος να είναι ο Ρωμαίος.

3 προς την Ελένη Δημοπούλου, μητέρα της Lloxy

– Όταν ήρθε η Λωξάνδρα στην οικογένεια, πόσο άμεσα λειτουργήσατε με αγάπη, στήριξη και την αίσθηση ότι είναι το επίκεντρο σας;

Η Λωξάνδρα είναι δίδυμη με την αδελφή της τη Λώρα και γεννήθηκαν 6 χρόνια μετά τον αδελφό τους, Νέλσωνα.

Η ανάγκη να υποστηριχθεί άμεσα και καίρια η επισφαλής υγεία της ήταν το πρώτο μας μέλημα. Το γεγονός ότι γεννήθηκε με σύνδρομο Ντάουν ήταν σε δεύτερη μοίρα. Οι ανάγκες των 3 παιδιών ήταν εξαιρετικά διαφορετικές και καταλάβαμε ως γονείς πως για ένα μεγάλο χρονικό διάστημα θα λειτουργούσαμε σαν ένα κέντρο διαχείρισης καθημερινών θεμάτων και αποφάσεων. Ευτυχώς, εξαιτίας της ζωής που κάναμε, είχαμε ήδη εξασφαλίσει ένα ανοιχτό φιλικό και υποστηρικτικό περιβάλλον, με πολλούς ανθρώπους που ήταν έτοιμοι να μας στηρίξουν και να συμβάλλουν στη διατήρηση ενός υγιούς περιβάλλοντος γύρω μας.

Η Λωξάνδρα δούλεψε πολύ με την καθοδήγησή μας για να κατακτήσει κάθε της ικανότητα. Από την πιο απλή, ας πούμε το να φάει το φαγητό της μόνη της, μέχρι την πιο πολύπλοκη, να μπορέσει να ντυθεί και να δέσει τα κορδόνια της. Για μας ήταν απολύτως σημαντικό να κατακτήσει ικανότητες που θα την προχωρούσαν σε μια αυτονομία και θα της έδιναν την πεποίθηση ότι μας χρειάζεται κάθε μέρα και λιγότερο.

Ακολουθήσαμε ένα πολύ εντατικό πρόγραμμα για περίπου 6 χρόνια από το Institute for the Achievement of Human Potential (IAHP). Πρόκειται είναι έναν οργανισμό αφιερωμένο στη βοήθεια παιδιών με αναπτυξιακές δυσκολίες, που παρέχει εξατομικευμένα προγράμματα και εκπαιδευτικές προσεγγίσεις. Ιδρύθηκε από τον Glenn Doman στις Ηνωμένες Πολιτείες και έχει επικεντρωθεί στη χρήση μη παραδοσιακών μεθόδων για την ανάπτυξη του εγκεφάλου.

Το συγκεκριμένο πρόγραμμα αφορά όλη την οικογένεια, οπότε όλα τα μέλη της –και ειδικά τα αδέλφια της– ήταν οι καλύτεροι δάσκαλοί της.

– Με την αγάπη και τον θαυμασμό που την περιβάλλει, την αισθάνομαι σαν την πριγκίπισσα της οικογένειας…

Δεν την είδαμε ποτέ σαν πριγκίπισσα, αλλά περισσότερο σαν έναν άνθρωπο που χρειάζεται την αμέριστη βοήθεια όλων μας για να τα καταφέρει. Ήταν και νομίζω ακόμα είναι η ηρωίδα μας. Η ενθάρρυνση, η αποδοχή και ο θαυμασμός που νιώθουμε εμεί για τη Λωξάνδρα, και η εμπιστοσύνη που νιώθει εκείνη σε εμάς είναι νομίζω αυτό που την βοηθά να εξελίσσεται και να ανακαλύπτει κάθε μέρα τις δυνατότητές της. Έμαθε πως ό,τι της φαίνεται σήμερα δύσκολο είναι απλά καινούργιο και πρέπει να το δοκιμάσει.

– Πώς έχει εκπαιδευτεί η Lloxy σε σχέση με το θέατρο και τη ζωγραφική; Κατά πόσο η καλλιτεχνική της έκφραση είναι αυθόρμητη και αφιλτράριστη και κατά πόσο αποτέλεσμα διδαχής και συστήματος, αν μπορεί να μπει σε αυτό το πλαίσιο η ίδια;

Η Λωξάνδρα δεν ακολούθησε κάποια συγκεκριμένο τρόπο ή μέθοδο καλλιτεχνικής έκφρασης στη ζωγραφική. Αλλά είχε τη δυνατότητα να επηρεαστεί από πολλούς ανθρώπους της Τέχνης, να δουλέψει μαζί τους και να την επηρεάσουν να ακολουθήσει τη δική της εκφραστική ανάγκη, παροτρύνοντάς τη να ασχοληθεί με συνέπεια και με διαφορετικά υλικά που θα της έδιναν την ευκαιρία να ανακαλύψει μόνη της την εικαστική της γλώσσα.

Στο θέατρο ήταν διαφορετική η προσέγγιση. Η ομαδικότητα, η συνεργασία, η πειθαρχία, η ανακάλυψη του σώματος, του συναισθήματος και ο συντονισμός με ένα σύνολο ανθρώπων, ήταν κάτι που έπρεπε να διδαχθεί για να μπορέσει να εκφραστεί μέσα από τις παραστατικές τέχνες.

Η αναπηρία της Λωξάνδρας δεν στάθηκε εμπόδιο για να χαίρεται αυτά τα απλά και σημαντικά πράγματα που είναι ο πυρήνας της ζωής. Το γεγονός είναι ότι πάντα θα χρειάζεται έναν άνθρωπο να διαμεσολαβεί για αυτήν.