ΓΙΩΡΓΟΣ ΚΑΡΑΜΙΧΟΣ: «ΓΙΑ ΠΡΩΤΗ ΦΟΡΑ ΖΩ ΤΗ ΖΩΗ ΠΟΥ ΕΧΩ ΕΠΙΛΕΞΕΙ ΕΓΩ»

Έχοντας διανύσει μια μεγάλη διαδρομή στην τέχνη του αλλά και στο ταξίδι της ζωής του, ο Γιώργος Καραμίχος συνεχίζει να μεταμορφώνεται με κάθε νέο ρόλο του, χωρίς να χάνει ποτέ το κέντρο του και την εστίαση σε αυτά που θέλει πραγματικά.

Συνάντησα τον Γιώργο Καραμίχο το βράδυ της πιο λαμπερής Πανσελήνου του χρόνου, της Πανσελήνου του Κυνηγού. Ένα ειδυλλιακό σούρουπο με ροδακινί σύννεφα, που έκαναν το τέλειο κοντράστ με το βιομηχανικό σκηνικό της περιοχής του Βοτανικού του ΠΛΥΦΑ, όπου πρωταγωνιστεί στην παράσταση «Outro». Στην τηλεόραση τον βλέπουμε στο ρόλο του εισαγγελέα ανηλίκων στην εξαιρετική σειρά «Έρημη Χώρα», που προβάλλεται στο Ertflix, αλλά και στο τηλεπαιχνίδι «Πες τη Λέξη», κάθε Σαββατοκύριακο στην ΕΡΤ1.

Ο Γιώργος Καραμίχος από κοντά είναι ένας χαμογελαστός, όμορφος άντρας, που επικοινωνεί με τους ανθρώπους γύρω του με ευγένεια και ηρεμία. Φτάνει στην συνέντευξη μαζί με τον σκύλο του, τον Λούξορ, που έχει γίνει διάσημος από τις τηλεοπτικές συνεντεύξεις στις οποίες συνοδεύει το αφεντικό του.

Πριν ξεκινήσουμε, ο Γιώργος βεβαιώνεται ότι ο Λούξορ έχει νερό και πως θα ξέρει ότι βρίσκεται κάπου κοντά, γιατί η όραση του είναι περιορισμένη και αν νιώσει μόνος μπορεί να αγχωθεί.

Ξεκινάμε τη συζήτησή μας από την υπόθεση της παράστασης «Outro»: Ένας συγγραφέας που έχει καταξιωθεί στη μεγάλη πόλη επιστρέφει στον τόπο του και την οικογένεια του, σε ένα χωριό της ελληνικής επαρχίας. Η ιστορία του έργου μου θυμίζει λίγο την ιστορία του ίδιου, αφού ξεκίνησε από ένα μικρό χωριό κοντά στη Βέροια για να φτάσει να γίνει καταξιωμένος ηθοποιός, η καριέρα του οποίου θα τον έφερνε μέχρι το μακρινό Λος Άντζελες, να παίζει σε διεθνείς παραγωγές αλλά και να διδάσκει στην καταξιωμένη σχολή της Stella Adler.

Από τη Βέροια στο Λος Άντζελες

– Την αισθάνθηκες κι εσύ αυτή τη σύνδεση όταν πρωτοδιάβασες τον ρόλο σου;

Για να πω ναι σε μια δουλειά, πρέπει το θέμα να με αφορά και να βρω ερωτήματα που είναι και δικά μου. Επειδή η διασκευή που έχει κάνει ο σκηνοθέτης Κωνσταντίνος Βασιλακόπουλος έχει φέρει τον ήρωα να επιστρέφει σε μια ελληνική επαρχιακή πόλη και είμαι από την επαρχία, ξέρω πάρα πολύ καλά πόσες τρύπες έχουν αυτοί οι τοίχοι και πόσα υποτιθέμενα αυτιά υπάρχουν γύρω.

– Ήταν μεγάλη η διαδρομή από το χωριό σου μέχρι το Λος Άντζελες;

Για μένα, μεγαλύτερη ήταν η απόσταση που κλήθηκα να διανύσω στα 17 μου φεύγοντας από τη Βέροια για να σπουδάσω στο Τμήμα Ιστορίας στο Ιόνιο Πανεπιστήμιο, στην Κέρκυρα. Μια εποχή που η Κέρκυρα από τη Βέροια ήταν 13 ώρες με το λεωφορείο και μετά δύο ώρες με το πλοίο. Δεν υπήρχαν κινητά, δεν υπήρχε internet, δεν υπήρχαν χρήματα για τηλέφωνα όλη την ώρα, οπότε δεν ήταν εύκολη η επικοινωνία. Εκεί ήταν η πρώτη φορά που κόπηκε ο ομφάλιος λώρος και αυτή η απόσταση ήταν η πρώτη μεγάλη απόσταση που πήρα από τον τόπο μου αλλά και από τον εαυτό μου. Άφηνα πίσω τα παιδικά χρόνια και ό,τι έφερε ο τόπος όπου μεγάλωσα. Μετά, το να πάω Λος Άντζελες ή οπουδήποτε αλλού, όσο μακριά κι αν ήταν, δεν μου φάνηκε τόσο μεγάλη διαδρομή όσο εκείνες οι πρώτες ατελείωτες ώρες στα βουνά μέσα από χωριά όπως ο Πεντάλοφος και το Επταχώρι.

– Υπήρξε κάποια στιγμή που γύρισες στον τόπο σου και είχε για σένα μια ιδιαίτερη βαρύτητα αυτή η επιστροφή;

Πρώτη φορά που συνέβη ήταν φέτος, μετά από 32 χρόνια. Είναι η πρώτη φορά που πέρασα τόσο μεγάλο διάστημα στη Βέροια, στους δικούς μου. Αντιμετώπιζε ένα θέμα υγείας ο πατέρας μου και είχε ζητήσει να μείνουμε με τον γιο μου περισσότερο χρόνο, το είχα κι εγώ ανάγκη να μείνω. Αυτή η επιστροφή στα 50 μου είναι πολύ σαφές ότι δεν είναι πισωγύρισμα πια. Είναι κατάκτηση. Γιατί φέρω όλα όσα έχω δει, θετικά ή αρνητικά, όλα αυτά τα χρόνια και πια δεν με τρομάζουν τόσο οι δαίμονες που με τρόμαζαν και με έκαναν να φύγω.

– Ποιοι ήταν αυτοί οι δαίμονες;

H έλλειψη ελευθερίας, η έλλειψη ουσίας, το να πρέπει να μένεις στους τύπους, αυτή η τυπική αγάπη που πληγώνει.

– Έχεις καταφέρει να συμφιλιωθείς με εκείνο το παρελθόν;

Αισθάνομαι πολύ τυχερός, γιατί και οι δύο γονείς μου ζουν ακόμη, οπότε δεν καλούμαι να καλύψω κενά. Βλέπω γνωστούς μου που έχουν χάσει τους γονείς τους και τους είναι πολύ δύσκολο να αποκαταστήσουν αυτή τη σχέση. Αλλιώς τα βάζεις με έναν άνθρωπο που δεν είναι εκεί, να σου δώσει μια απάντηση. Στη δική μου περίπτωση, με τους γονείς μου υπάρχει μια πολύ ωραία ειρήνη και θαυμασμός πια. Θαυμάζω πάρα πολύ τον πατέρα μου. Το ότι ενώ έχει βγάλει μόνο την τρίτη δημοτικού, έχει κατακτήσει όλη αυτή την ουσιαστική και βαθιά γνώση και καλλιέργεια, και έχει φτάσει σε ένα επίπεδο ζεν. Έχει έναν πολύ ωραίο τρόπο να αντιμετωπίζει τη ζωή, σαν μουσική.

– Ως παιδί διάβαζες πολύ. Ήταν τα βιβλία που σε έκαναν να θες να ανοίξεις τα φτερά σου σε κάτι πέρα από τα στενά όρια του τόπου σου;

Αν δεν είχα τα βιβλία, νομίζω ότι θα είχα γίνει ένας από αυτούς τους αυτοκτονικός τύπους που ήταν οι ήρωες των βιβλίων που διάβαζα τότε. Με έσωσε ο Καμύ και ο Μάρκες. Περιέργως, ενώ διάβαζα πολλά βιβλία που είχαν να κάνουν με τη μοναχικότητα, με την αποξένωση, ήταν αυτά που με σώσανε από την αίσθηση της μοναξιάς και της απομόνωσης που βίωνα. Ήταν αυτά που με έκαναν να συνειδητοποιήσω πως δεν ήμουν μόνος. Μπορεί να ήμουν σε έναν πολύ μικρό τόπο, χωρίς πρόσβαση σε άλλα σημεία του πλανήτη, αλλά αυτά που διάβαζα με έκαναν να καταλάβω πως με όλους αυτούς τους ήρωες στα μυθιστορήματα είχαμε την ίδια συναισθηματική νοημοσύνη. Είτε ήταν στο κέντρο του Παρισιού είτε στη Νέα Ορλεάνη ή κάπου στην Κολομβία, υπήρχαν κοινά τοπία και κοινά εμπόδια και για εκείνους και για μένα και για όλη την ανθρωπότητα.

Το ταξίδι της ψυχοθεραπείας του Γιώργου Καραμίχου

– Έχεις κάνει ψυχοθεραπεία;

Έχω κάνει πολλά και διαφορετικά πράγματα για την ψυχή μου. Ξεκίνησα από είδη θεραπειών που εμπνέονται περισσότερο από τις ανατολικές φιλοσοφίες. Πριν τα 30 μου, είχα ξεκινήσει ψυχοθεραπεία. Όταν θέλησα να μπω πιο βαθιά, πριν από τρία χρόνια περίπου, ξεκίνησα ψυχανάλυση. Συνεχίζω και νομίζω θα συνεχίζω για ακόμη δύο ή τρεις ζωές.

– Σε βοήθησε η ψυχανάλυση στην περιπέτεια που είχες με τον καρκίνο;

Πάρα πολύ. Έχουμε μάθει να διαχωρίζουμε το σώμα μας από την ψυχή μας. Ουσιαστικά όμως είναι ένα. Όταν το φυσικό σώμα πάσχει σημαίνει, έχει εκδηλώσει κάτι που αφορά άμεσα και τον συναισθηματικό μας κόσμο. Όταν αναμετριέσαι με τη ζωή και το θάνατο, έρχεσαι αντιμέτωπος με αυτό που πραγματικά έχει αξία μέσα σου και αυτό σε αλλάζει. Με την ψυχανάλυση όμως συμβαίνει το εξής: πάνω που λες ότι μπορεί να ξεπέρασες κάτι, μετά από λίγο μπορεί να  διαπιστώσεις ότι έχεις προσκολληθεί σε κάτι άλλο. Μέχρι όλα αυτά τα νωπά χρώματα που έχεις βάλει πάνω σου να εκτεθούν στον ήλιο, να ξεφλουδίσουν και να πέσουν. Είμαι σε ένα ταξίδι που ακόμη πέφτουν πολλές στρώσεις μπογιάς τις οποίες εγώ αλλά και άλλοι άνθρωποι γύρω μου έχουμε βάλει πάνω μου.

– Ο καρκίνος είναι μια περιπέτεια που σε αλλάζει για πάντα;

Ο καρκίνος έχει την έννοια του επείγοντος. Είναι κάτι που επιτίθεται στο σώμα σου και δεν ξέρεις από πού προέρχεται και για ποιο λόγο το κάνει. Επίσης, δεν ξέρεις ποιο δρόμο να ακολουθήσεις για να βοηθήσεις την κατάσταση. Αν υπάρχει δρόμος. Και είναι πολύ πιο επιτακτικό το κάλεσμα του χρόνου. Ένα εικοσιτετράωρο σε ένα νοσοκομείο δεν έχει 24 ώρες. Περνάς από διάφορες φάσεις. Έχεις θυμό. Αναρωτιέσαι ποιος φταίει. Στην πραγματικότητα, δεν φταίει κανείς. Είναι το πρώτο που σου λένε οι γιατροί. Έχουμε πάρα πολύ καλούς γιατρούς στην Ελλάδα και από την αρχή το πρώτο πράγμα που σου τονίζουν είναι ότι δεν φταίει κανείς.

– Εσύ ταλαιπωρήθηκες από αυτό το ποιος φταίει;

Δεν έχει νόημα να ρωτάς τι φταίει. Φταίει το ότι οι άνθρωποι ζουν σε πόλεις με καυσαέριο. Ή κάνουν μια δουλειά όπου ο αέρας είναι μολυσμένος λόγω καυσαερίου ή των υλικών που χρησιμοποιούν στη δουλειά τους. Μπορεί να είναι όμως και ένας εγκλωβισμένος θυμός, ο οποίος έχει να κάνει με ένα συναίσθημα απειλής, με το ότι κάτι νιώθεις ότι χάνεις, με μια κόντρα που έχεις με τον κόσμο γύρω σου. Στη δική μου περίπτωση, είναι η πρώτη φάση της ζωής μου που ζω τη ζωή που έχω επιλέξει εγώ. Δεν θέλω να πω ότι έχω φτάσει σε ένα σημείο που είναι όλα τέλεια. Απλώς όταν συμβαίνει κάτι που δεν μου ταιριάζει, το αναγνωρίζω πάρα πολύ άμεσα και προσπαθώ ή να βρω έναν τρόπο να μην είναι μπροστά μου. Αν δεν μπορεί να μην είναι μπροστά μου, κοιτάζω να απολαύσω αυτό που έχω.

Ο πιο σημαντικός ρόλος του Γιώργου Καραμίχου

– Η πατρότητα έκανε πιο δύσκολη την περιπέτεια της υγείας σου; Φοβήθηκες περισσότερο για τη ζωή σου;

Ναι, φυσικά. Τα παιδιά ήταν το πρώτο που σκέφτηκα. Όταν μαθαίνεις κάτι τέτοιο, εκείνη τη στιγμή σκέφτεσαι τι αφήνω πίσω. Οι άνθρωποι που είναι ενήλικες μπορούν κάπως να το διαχειριστούν. Όταν έχεις και ανήλικους κοντά σου, όμως, προφανώς το σκέφτεσαι. Αυτό που κατάλαβα και με βοήθησε να αποφύγω το κομμάτι της αυτολύπησης ήταν ότι αν εγώ είμαι καλά όσο είμαι εδώ, έτσι θα μείνω στο νου τους. Θα είμαι πάντα καλά μέσα τους.

– Είχες συμφιλιωθεί με την ιδέα του θανάτου;

Κανείς δεν ξέρει πότε θα φύγει. Και το φυσικό είναι να φεύγει πρώτα ο γονιός και μετά το παιδί. Να σου πω και κάτι: Είμαι 50. Δεν είμαι και μικρός. Εννοείται πως έχει αλλάξει το προσδόκιμο ζωής, αλλά παλιά όταν πέθαινε κάποιος στα 50 ή στα 60 μας φαινόταν μεγάλος. Έχω ζήσει 50 χρόνια. Δόξα τω Θεώ. Έχουμε χάσει όλοι μας ανθρώπους σε πολύ μικρότερη ηλικία. Εγώ είμαι 50, έχω ζήσει τη ζωή μου. Θέλω να είμαι καλά για τα παιδιά μου. Θέλω να είμαι καλά για μένα, για να συνεχίσω να μαθαίνω. Αλλά μέσα στη ζωή είναι και ο θάνατος.

– Έχεις μιλήσει για την ανάγκη για ενσυναίσθηση. Έχουμε ενσυναίσθηση στη χώρα μας;

Η κατάσταση είναι πάρα πολύ δύσκολη σε πολλούς τομείς στη ζωή μας. Η κατάσταση με τα ζώα είναι απελπισία, αλλά είναι σίγουρα λιγότερο απελπισία από παλαιότερα. Θυμάμαι πριν 20 χρόνια, όταν μάζευα τα κακά του σκύλου μου υπήρχαν άνθρωποι στο δρόμο που με κορόιδευαν. Τώρα είναι αυτονόητο ότι μαζεύουμε τα κακά των σκύλων. Δυστυχώς, όχι σε όλες τις περιοχές και όχι όλοι οι άνθρωποι. Ειδικά οι ιδιοκτήτες και οι ιδιοκτήτριες των σκύλων που έχουν αγοραστεί σε κάτι πολύ καλές γειτονιές, ντρέπονται να τα μαζέψουν από το δρόμο.

– Έχεις μιλήσει και έχεις στηρίξει πολλές φιλοζωικές οργανώσεις, αλλά και οργανώσεις που υποστηρίζουν παιδιά με αυτισμό.

Η βάση από την οποία πρέπει να ξεκινήσει η κοινωνία μας είναι ότι ο καθένας μας έχει αναπηρία. Απλώς σε κάποιους είναι εμφανής στο φυσικό σώμα, σε κάποιους είναι νοητική, σε κάποιους είναι συναισθηματική. Θα πρέπει όλοι να καταλάβουμε ότι δεν μπαίνει συγκριτικός βαθμός στα πλάσματα αυτού του πλανήτη. Είναι επείγον ζήτημα της εποχής να αυξήσουμε την προσοχή μας και ο καθένας να κάνει αυτό που μπορεί. Για παράδειγμα, αφότου επέστρεψα στην Ελλάδα εδώ και τέσσερα χρόνια, αρνούμαι να παρκάρω πάνω στο πεζοδρόμιο. Ναι, μου τρώει περισσότερο χρόνο και χρήμα, αλλά με κάνει να αισθάνομαι καλύτερα με τον εαυτό μου.

– Η ζωή στο Λος Άντζελες πως είναι;

Είναι ένας διαφορετικός κόσμος σε πολλούς τομείς. Έχω κάνει πια φίλους εκεί με τους οποίους συνδέομαι βαθιά. Είναι ευχάριστο να δουλεύεις στο Λος Άντζελες, γιατί υπάρχει τρομερή οργάνωση και συνεννόηση. Όμως ο τρόπος ζωής είναι δύσκολος. Το κομμάτι της οδήγησης είναι τραγικό. Έχει ένα συνεχές μποτιλιάρισμα. Και το θέμα της διατροφής είναι απελπισία. Ό,τι πιο υγιεινό και να επιλέξεις για να τραφείς, και βιολογικά να πάρεις, εκεί δεν είναι βιολογικά. Το πιο σημαντικό από όλα όμως είναι ο φόβος. Πας στο σουπερμάρκετ ή στο σινεμά και δεν ξέρεις αν θα μπουκάρει κάποιος με όπλο. Είναι ο βασικός λόγος που η μόνιμη βάση μου πια είναι στην Αθήνα. Δεν μπορώ να διανοηθώ ότι θα αφήσω το παιδί μου σε ένα σχολείο στο οποίο θα πρέπει να κάνει κάθε μήνα άσκηση για να είναι προετοιμασμένο σε περίπτωση που εισβάλλει κάποιος με όπλο.

– Πώς φαντάζεσαι το μέλλον σου;

Γενικά το μέλλον το φαντάζομαι –ή να πω το εύχομαι;– με ροή και χωρίς ανησυχία. Με ταξίδια, χρόνο και τα πλάσματα που αγαπώ γύρω μου.

Η παράσταση Outro παίζεται στο ΠΛΥΦΑ έως τις 30/10/2024. Κλείσε εισιτήρια