ΓΙΑΤΙ ΣΥΝΕΧΙΖΩ ΝΑ ΠΗΓΑΙΝΩ ΔΙΑΚΟΠΕΣ ΤΟΝ ΑΥΓΟΥΣΤΟ, ΠΑΡΟΛΟ ΠΟΥ ΓΚΡΙΝΙΑΖΩ;

Μελτέμια, ακριβές και κακές υπηρεσίες, πολυκοσμία, μικρότερη διάρκεια ηλιοφάνειας… Τι του βρίσκω αυτού του μήνα και επιλέγω να κάνω διακοπές στην καρδιά του Αυγούστου;

«Αύγουστος ήτανε δεν ήτανε θαρρώ..», κλέβω έναν στίχο του Καββαδία για να θυμηθώ εκείνο το καλοκαίρι, που ο πατέρας μου έσπασε τη συνήθη «άδεια τον Ιούλιο» και αποφάσισε να λείψει από το γραφείο του Αυγουστιάτικα. Έπιασαν τρομακτικές ζέστες στην Αθήνα και τα σαραντάρια τον βρήκαν εγκλωβισμένο Ιούλη μήνα στο διαμέρισμα στην Κυψέλη.

Μετάνιωσε πικρά που είχε αλλάξει τη συνήθειά του και δεν έβρεχε τα πόδια του στα κρύα νερά του Αιγαίου, αλλά στα ζεστά και λιμνάζοντα ύδατα του Καβουριού - προσφιλής οικογενειακός προορισμός για βουτιές τότε.

Όταν όμως έριξε άγκυρα στο νησί τον Αύγουστο, αποφάσισε ότι αυτός ο μήνας τού πάει καλύτερα και τελικά μαζί με τη μητέρα μου για πολλά χρόνια κατέβαινε στο νησί την πρώτη του όγδοου μήνα του χρόνου. (Εγώ προπορευόμουν με τη γιαγιά μου).

Το επιχείρημά του - αδιάφορο στα παιδικά μου αυτιά- ήταν κάπως έτσι: «Θέλω να επιστρέφω στο τελείωμα του καλοκαιριού. Να μην έχει άλλο καλοκαίρι όταν θα είμαι στο γραφείο». Αχ! μπαμπά, σου έμοιασα.

Τι του βρίσκω του Αυγούστου, μου λες;

Μετά τα παιδικά και εφηβικά καλοκαίρια, όταν ήρθαν οι σπουδές και η πρώτη δουλειά και ήθελες «άδεια» για να διακόψεις από τις υποχρεώσεις και να κοιμηθείς για πολλές νύχτες μακριά από τη βάση σου, πήρα τη συνήθεια του μπαμπά μου αγκαλιά και επέλεγα πάντα τον Αύγουστο. Και πάντα με γκρίνια. Όχι αδίκως.

Εικονογράφηση: Ελένη Καστρινογιάννη

Ο Αύγουστος είναι ένας μήνας όπου ένα μεγάλο κομμάτι της Ευρώπης αποφασίζει να ξεκαλοκαιριάσει στην Ελλάδα, αυξάνοντας δραματικά τον πληθυσμό στα νησιά. Κι ας είναι ο τελευταίος μήνας του καλοκαιριού, που πρακτικά σημαίνει χαμηλότερες θερμοκρασίες και λιγότερες ώρες ηλιοφάνειας.

Μετά τον Δεκαπενταύγουστο, ο ήλιος δύει πριν από τις 8 και μισή, θυμίζοντάς σου ότι το καλοκαίρι όπου να 'ναι τελειώνει. Ίσως αυτός είναι ο λόγος που όλοι γύρω σου μεταμορφώνονται σε αχόρταγα πλάσματα για φαγητό και διασκέδαση μέτριας έως κακής ποιότητας, ακριβότερης ακόμη και από τον Ιούλιο, που τόσο λίγο απέχει από τον δημοφιλή Δεκαπενταύγουστο. Τότε που όλοι κάνουν διακοπές βρισκόμενοι σε κατάσταση μανίας και υπερκατανάλωσης.

Οι λουόμενοι του Αυγούστου είναι εριστικοί, ανυπόμονοι και φωνακλάδες. Κυριαρχούν στο σύμπαν του καλοκαιριού με τις φωνές τους και τα ηχεία στη διαπασών, τσακώνονται στην ουρά του τοπικού mini market για τη σειρά, θέλουν να παρκάρουν σχεδόν πάνω στην παραλία, ξεσπούν στους σερβιτόρους που δεν προλαβαίνουν να τους εξυπηρετήσουν…

Ο Αύγουστος είναι μήνας που γιορτάζει η μαζικότητα και η αισχροκέρδεια. Στις 31 μέρες του η πονηριά νικάει την ανθρωπιά και η ανήλιαγη αποθήκη αδειάζει για να ενοικιαστεί «μαύρα» ως παραθαλάσσιο κατάλυμα, ενώ απέχει 10 λεπτά με το αυτοκίνητο από τη θάλασσα.

Αλλά εγώ δεν μπορώ να κάνω διακοπές μακριά από αυτόν τον απατεώνα μήνα. Και ο λόγος δεν είναι τα μελτέμια που με δροσίζουν και φέρνουν τα πάνω-κάτω στα καράβια της γραμμής. Ο λόγος είναι ότι θέλω να αποχαιρετώ το καλοκαίρι από το νησί και να επιστρέφω στην πόλη λίγο πριν το τέλος εποχής. Να λέω από μέσα μου: «Δεν έχει άλλο…».

Εσείς, μελαγχολείτε στην Αυγουστιάτικη Αθήνα;

Μία φορά, στην εγκυμοσύνη μου, έμεινα στην πόλη περιμένοντας να ζήσω το «θαύμα» της Αθήνας χωρίς τους κατοίκους της. Λίγοι ιδιόρρυθμοι και μοναχικοί φίλοι επιλέγουν να μένουν στο άστυ τον μήνα Αύγουστο. Πώς μπορούν;

Ένας κόμπος στο λαιμό είναι η έρημη πόλη. Λυγμός που δεν βγαίνει η Πανεπιστημίου τα ζεστά απογεύματα της Κυριακής με τα κλειστά μαγαζιά. Μία ξένη χώρα το Μοναστηράκι με τους τσουρουφλισμένους από τον ήλιο τουρίστες να περιδιαβαίνουν την Ηφαίστου, ψάχνοντας για φθηνά αναμνηστικά και θλιβερές περικεφαλαίες. Η Αθήνα τον Αύγουστο δεν είναι η πόλη μου.

Έτσι, με κλέβει ο Αύγουστος και με πλανεύει με την πανσέληνό του, που στο νησί μου αναδύεται πύρινη από την παραλία του Φάρου.