ΓΙΑΤΙ ΛΥΠΗΘΗΚΑ ΤΟΝ BECKHAM ΑΦΟΥ ΕΙΔΑ ΤΟ ΝΤΟΚΙΜΑΝΤΕΡ ΓΙΑ ΤΗ ΖΩΗ ΤΟΥ

Από την κατάθλιψη μέχρι το OCD, το ντοκιμαντέρ του Netflix για τη ζωή του Beckham σε βάζει σε σκέψεις, αφού πιάνεις τον εαυτό σου να λυπάται έναν κούκλο, πάμπλουτο σούπερ σταρ.

Δεν βλέπω ποδόσφαιρο πέρα από κάποιους πολύ σημαντικούς αγώνες. Η αλήθεια είναι ότι βρίσκω εκνευριστική ακόμα και τη φωνή του speaker, όταν ακούγεται ως background στο σπίτι. Παρένθεση: Καλό θα ήταν να μην βιαστούμε να το αποδώσουμε στερεοτυπικά στη γυναικεία μου φύση – γνωρίζω κορίτσια και γυναίκες που τρελαίνονται για ποδόσφαιρο. Κλείνει η παρένθεση. Τον Beckham, λοιπόν, τον γνωρίζω, όχι γιατί μπορώ να καταλάβω πόσο χαρισματικός παίκτης ήταν, αλλά για το πόσο συγκλονιστικά ωραίος ήταν (και παραμένει). Δεν είναι να απορείς που κόσμος και κοσμάκης έχει πάθει delulu μαζί του.

Το γιατί ξεκίνησα να βλέπω το ντοκιμαντέρ του Netflix που είναι αφιερωμένο στη ζωή του, δεν μπορώ να το τεκμηριώσω. Νομίζω ότι ξεκίνησα από περιέργεια, θα έβλεπα λίγο και θα το έκλεινα – δεν είχα σκοπό να παρακολουθήσω και τα 4 επεισόδια διάρκειας πάνω από μια ώρα το καθένα.

Η ψυχολογική πίεση που έχει υποστεί, όμως, ο Beckham από τον πατέρα, τους προπονητές του, τους φαν του, τη Βικτώρια κλπ. κέντρισε το ενδιαφέρον μου –κυρίως το δημοσιογραφικό– και με έκανε να δω τη μίνι σειρά σε τρία βράδια σερί. Ολοκληρώνοντάς την, ένιωσα βαθιά λύπη για τον σούπερ σταρ – παρόλο που δεν δικαιολογούν αυτό το συναίσθημα ούτε τα λεφτά του, ούτε η καριέρα του.

Ο  Beckham και το πάθος με τη Manchester United

Σε κάθε επεισόδιο, ξετυλιγόταν μπροστά μου και μια ακόμα ψυχική του δυσκολία – από την κατάθλιψη μέχρι το OCD. Και όλες πήγαζαν από την τρομακτική πίεση του πατέρα του – αυτό τουλάχιστον συμπεραίνει κανείς βλέποντας το ντοκιμαντέρ. Την πίεση όχι μόνο να γίνει κορυφαίος ποδοσφαιριστής, αλλά να γίνει κορυφαίος ποδοσφαιριστής της Manchester United, της ομάδας που υποστήριζε φανατικά ο πατέρας του.

Netflix

Ο David Beckham σε όλη τη διάρκεια του ντοκιμαντέρ που ακολουθεί τη ζωή του, φαίνεται να είναι προσηλωμένος σε έναν και μόνο στόχο: να κάνει το όνειρο του πατέρα του πραγματικότητα, να γίνει ό,τι δεν είχε γίνει εκείνος. Στο σημείο αυτό να πούμε ότι το μεσαίο όνομα του Beckham είναι «Robert», από τον Robert (Bobby) Charlton, τον θρυλικό παίκτη της Manchester United και αγαπημένο παίκτη του πατέρα του David.

Κάποιοι θα διαφωνήσουν. «Ένας πατέρας που αναγνωρίζει ένα ταλέντο στο παιδί του, δεν πρέπει να το σπρώξει προς αυτή την κατεύθυνση;» Δεν νομίζω ότι μιλάμε γι’ αυτή την περίπτωση εδώ. Ο πατέρας του, Ted, ο οποίος μιλάει στο ντοκιμαντέρ, αναφέρεται στο τεράστιο πάθος του για την αγαπημένη του αγγλική ομάδα και εξηγεί τον τρόπο που μάθαινε στον γιο του από μικρή ηλικία ποδόσφαιρο. «Τον έβαζα να σουτάρει ξανά και ξανά. “Δεν είναι αρκετά καλό, πάλι”», λέει ο ίδιος.

Η μητέρα του, Sandra, εξηγεί στον φακό ότι είχαν υπάρξει πολλές φορές που ο Ted ήταν πολύ αυστηρός με τον David. «Οι φωνές του Ted έκαναν συχνά τον David να ξεσπάει σε κλάματα. Του έλεγα “Μικρός είναι, ασ’ τον. Αρκεί να είναι χαρούμενος». Η ίδια παραδέχτηκε ότι είχε προσπαθήσει πολλές φορές να τον κάνει να σταματήσει, αλλά εκείνος συνέχιζε.

Netflix

«Άκουγα τη μαμά μου να λέει στον πατέρα μου “Σταμάτα να του μιλάς έτσι. Πάψε να του φωνάζεις. Μην τον μαλώνεις. Τα πήγε καλά σήμερα”», εξηγεί ο David. Όταν φτάνει η στιγμή να τεθεί το ερώτημα στον Ted «Σκέφτεσαι ποτέ αν υπήρξες σκληρός με τον David», ο ίδιος απαντάει «Όχι, γιατί αν του έλεγα πόσο καλός είναι, δεν θα είχε λόγο να κοπιάσει».

Το ματς που άλλαξε τη ζωή του Beckham

Μια εξαιρετικά δύσκολη περίοδος για τον Beckham ήταν μετά το 16ο Παγκόσμιο Κύπελο του 1998. Μία μίνι περιγραφή του τι έγινε σ’ αυτόν τον αγώνα για όσους δεν γνωρίζουν: Το “It’s coming home” είχε γίνει το μάντρα των Βρετανών που ήθελαν το κύπελο όσο τίποτα άλλο. Όλα ήταν στρωμένα για να το πάρουν – και ο Beckham ήταν ο καλύτερος παίκτης της ομάδας, επομένως όλα τα βλέμματα ήταν στραμμένα πάνω του, μέσα και έξω από το γήπεδο. Ο σπουδαιότερος αγώνας ήταν αυτός μεταξύ της Αγγλίας με την Αργεντινή. Στόχος των Αργεντινών να ξεκάνουν τον Beckham με όποιον τρόπο μπορούσαν, ακόμα και παίζοντας βρώμικα. Η αφόρητη πίεση που υφίστατο σε όλο το ματς, τον οδήγησε στην –αψυχολόγητη όπως χαρακτηρίστηκε– κλωτσιά στον Diego Simeone (μιλάει κι αυτός στο ντοκιμαντέρ). Αποτέλεσμα; Ο Beckham αποβλήθηκε και η Εθνική Αγγλίας έμεινε με 10 παίκτες… Το παιχνίδι πήγε στα πέναλντι και η Αργεντινή πέρασε στον επόμενο γύρο με 4-3. Όσα ακολούθησαν είναι ιστορία.

Ο Beckham από τότε έπαιζε μπάλα και ολόκληρο το γήπεδο τον γιούχαρε. «Περπατούσε στον δρόμο και τον έφτυναν. Τον κρύβαμε και τρέχαμε να μπούμε σε ένα μαγαζί για να μην τον βρίσουν», λένε φίλοι του. Δεχόταν καθημερινά απειλές. Ανάμεσα σε άλλα, κάποια στιγμή του ταχυδρόμησαν και μία σφαίρα στα γραφεία της ομάδας.

Εντωμεταξύ, μέσα σε αυτό το διάστημα η Βικτώρια γέννησε το πρώτο τους παιδί. Ο ίδιος είχε δηλώσει παλιότερα πως όταν κράτησε τον γιο του αγκαλιά για πρώτη φορά στο μαιευτήριο, δεν ήθελε να φύγει από το δωμάτιο και να τον αφήσει μόνο του – ήταν τόσες οι απειλές που δεχόταν που πίστευε ότι κάποιος θα έμπαινε στο δωμάτιο και θα σκότωνε το μωρό. Η Βικτώρια λέει στο ντοκιμαντέρ ότι ο 23χρονος τότε David διαγνώστηκε με κλινική κατάθλιψη.

Netflix

Ο πατέρας του, Ted

Στο ντοκιμαντέρ ρωτάνε τον Beckham πώς αντιμετώπισε αυτή την κακοποίηση που δέχτηκε από μία ολόκληρη χώρα (η Μεγάλη Βρετανία τον μισούσε παράφορα για ένα πολύ μεγάλο διάστημα). «Μπόρεσα να διαχειριστώ την κακοποίηση από τους οπαδούς […] λόγω του τρόπου με τον οποίο μου είχε συμπεριφερθεί ο πατέρας μου», εξηγεί ο ίδιος.

Ο David εξομολογείται ότι ένιωθε υποχρεωμένος να εξασκείται για ώρες σε καθημερινή βάση, επειδή φοβόταν τα αρνητικά σχόλια του πατέρα του. «Του άρεσε το παιχνίδι, το απολάμβανε», λέει ο πατέρας του, με τον David να απαντάει «Φοβόμουν περισσότερο όταν ερχόταν (στους αγώνες) γιατί ήξερα ότι αν έκανα κάποιο λάθος, θα μου το έλεγε. Πάντα μου το έλεγε. Πάντα».

Σε όλο το ντοκιμαντέρ ο Ted εκλογικεύει τη συμπεριφορά του, την οποία θεωρούσε απαραίτητη προκειμένου να γίνει ο γιος του κορυφαίος ποδοσφαιριστής. Το εντυπωσιακό είναι ότι ακόμα και σήμερα, στην ηλικία των 48 ετών, ο Beckham συμφωνεί με τον πατέρα του ότι αυτή ήταν η ενδεδειγμένη συμπεριφορά από την πλευρά του μπαμπά του προκειμένου να καταφέρει ο ίδιος να διαγράψει μια τόσο πετυχημένη καριέρα στο ποδόσφαιρο. Μια δυο φορές επιχειρεί να επικοινωνήσει πράγματα που τον έχουν ζορίσει, αλλά μένει εκεί, δεν το πάει παρακάτω.

Netflix

Το κάνει άραγε γιατί δεν έχει σκοπό να μιλήσει άσχημα δημοσίως για τον πατέρα του, αλλά είναι ενήμερος για το τι έχει συμβεί («αυτά ήξερε, αυτά έκανε»), το έχει «δουλέψει» και δεν σκοπεύει να κάνει τα ίδια λάθη με τα δικά του παιδιά; Ελπίζω να είναι κάπως έτσι τα πράγματα. Το ότι κάλλιστα κάποιο από τα παιδιά του θα μπορούσε να έχει «πιεστεί» για να ακολουθήσει τα δικά του βήματα, αλλά αυτό δεν έχει συμβεί, ίσως να είναι ένα στοιχείο που συνηγορεί στα παραπάνω.

Ως θεατής, ένιωθα σε όλη τη διάρκεια του ντοκιμαντέρ αυτή την απίστευτη πίεση που είχε υποστεί ο David από πολύ μικρή ηλικία και η οποία υποθέτω ότι δημιούργησε και το υπέδαφος πάνω στο οποίο ρίζωσε και έκανε την εμφάνισή της η κατάθλιψη. Προς το τέλος του ντοκιμαντέρ τον ρωτάνε «Υπήρξε ποτέ κάποια στιγμή που θα ήθελες να δώσεις μία μπουνιά στον πατέρα σου;» «Όχι», λέει ο David. «Ποτέ;» «Ποτέ», απαντάει για να συμπληρώσει γελώντας: «Ήξερα ότι θα τις έτρωγα».

Ο Beckham και το OCD

Στο δεύτερο επεισόδιο της μίνι σειράς, ο David αναφέρεται στην ιδεοψυχαναγκαστική διαταραχή, γνωστή ευρέως ως OCD. Το πρώτο πλάνο τον δείχνει μπροστά σε μια κουζίνα που αστράφτει και τον ρωτάνε αν είναι αχρησιμοποίητη. «Όχι», απαντάει εκείνος, «Εδώ μαγείρεψα χθες βράδυ». Εξηγεί ότι είναι τόσο καθαρή επειδή ο ίδιος την καθαρίζει τόσο καλά. «Όταν όλοι πάνε για ύπνο, εγώ ξεκινάω. Καθαρίζω τα κεριά, ανάβω τα φώτα στη σωστή ρύθμιση, τα τακτοποιώ όλα γιατί δεν μου αρέσει το πρωί να βλέπω ποτήρια, πιάτα, μπολάκια». Τι σημαίνει καθαρίζω τα κεριά; Ο ίδιος εξηγεί τη διαδικασία που ακολουθεί κάθε βράδυ, η οποία παραδέχεται ότι τον κουράζει, τον εξαντλεί: Κόβει το φιτίλι από κάθε κερί και καθαρίζει προσεκτικά το γυαλί. «Έχω θέμα με την κάπνα μέσα στο κερί», εξομολογείται συμπληρώνοντας «Ξέρω, είναι περίεργο».

Σε επόμενη σκηνή, ισιώνει τις καρέκλες στο τραπέζι της κουζίνας για να είναι ευθυγραμμισμένες. Σε κάποια πλάνα, ο David ανοίγει τις ντουλάπες του, όπου όλα είναι κατηγοριοποιημένα και απολύτως τακτοποιημένα. Τα ρούχα του είναι χωρισμένα ανά κατηγορία και χρώμα. Όλα πρέπει να είναι τέλεια.

Το ντοκιμαντέρ ολοκληρώνεται με την –viral πλέον σκηνή– όπου ο David με τη Βικτώρια τραγουδούν και χορεύουν μαζί το κάντρι τραγούδι του Κένι Ρότζερς και της Ντόλι Πάρτον “Islands in the Stream”, με φόντο την ειδυλλιακή φύση έξω από το σπίτι τους. Φαίνονται και οι δυο ήρεμοι, ικανοποιημένοι και χαρούμενοι.

Σκέφτομαι αν η σχέση του David με τη Βικτώρια στηρίζεται στο μοτίβο που είχε μάθει να υπηρετεί σε όλη του τη ζωή, αυτό του υπάκουου καλού παιδιού που ακολουθεί πιστά ό,τι πουν. Δεν γνωρίζω. Άλλωστε η Βικτώρια είναι ένα άλλο μεγάλο κεφάλαιο.

Υ.Γ.: Σκηνοθέτης του ντοκιμαντέρ είναι ο Fisher Stevens (γνωστός από τη σειρά Succession, όπου υποδύεται τον Hugo, τον υπεύθυνο επικοινωνίας της μιντιακής αυτοκρατορίας της οικογένειας).