ΓΙΑΤΙ ΔΕΝ ΘΕΛΩ ΝΑ ΕΧΩ ΕΞΟΧΙΚΟ

Ανάμεσα σε ένα εξοχικό και στα καλοκαιρινά ταξίδια προτιμώ το δεύτερο. Φυσικά, αν κάποιος μου χάριζε ένα εξοχικό και κάλυπτε τα έξοδά του, δεν θα το αρνιόμουν!

Ανήκω στη σεβαστή μειοψηφία των Ελλήνων που δεν διαθέτουν ούτε χωριό, ούτε εξοχικό. Οι μακρινοί μου πρόγονοι ήρθαν κάποτε στα μέρη μας από τη Μικρά Ασία, ενώ το άλλο σόι, έχοντας φτάσει κι αυτό στην Αθήνα πριν από τον πόλεμο, άφησε τα παιδιά του (ένα από τα οποία ο πατέρας μου) χωρίς το παραμικρό τετραγωνικό μέτρο σε ό,τι θα αποκαλούσαμε «χωριό» τους. Κάπως έτσι, από μικρή έμαθα στις διακοπές να περιπλανιέμαι και, θέλοντας και μη, το αγάπησα.

Η έλλειψη αυτή ωστόσο με έκανε να υιοθετήσω μια παράξενη όσο και γραφική συνήθεια: Κάθε χρόνο, σε οποιοδήποτε μέρος της Ελλάδας βρίσκομαι για διακοπές, οραματίζομαι ένα μικρό σπίτι για να ξεκαλοκαιριάζω.

Άλλοτε είναι σε ένα κοντινό νησί, που –όπως και να το κάνεις– σου δίνει μια άλλη αίσθηση ελευθερίας, άλλοτε σε ένα εύκολα προσβάσιμο μέρος στην ηπειρωτική Ελλάδα που μου επιτρέπει να το επισκέπτομαι και την άνοιξη κι άλλοτε ένα... τροχόσπιτο που μπορώ να μεταφέρω σε κάποια ονειρική παραλία.

Εξοχικό: Ποια είναι τα μειονεκτήματα

Η ιστορία επαναλαμβάνεται κάθε καλοκαίρι, μηχανικά πλέον, ενώ μερικές φορές τείνω να πιστέψω ότι εδώ, μάλιστα, θα μπορούσε να σταθεί το μικρό εξοχικό μου. Μία από αυτές τις χρονιές μάλιστα βρέθηκα κοντά στο να το αποφασίσω. Έβαλα λοιπόν κάτω τα δεδομένα και... άλλαξα γνώμη.

Εικονογράφηση: Χριστίνα Αβδίκου

Σκέφτηκα το χτίσιμο, την επίβλεψη ή έστω την ανακαίνιση που θα χρειαζόταν σε ένα μακρινό από την κατοικία μου μέρος. Πόσες φορές θα έπρεπε να πάω; Ύστερα σκέφτηκα τη συντήρηση για όλες εκείνες τις χειμωνιάτικες ημέρες που θα ζούσα μακριά του. Ποιος θα την έκανε; Κάποιος τρίτος έναντι αμοιβής ή εγώ που θα έπρεπε να πηγαίνω βρέξει-χιονίσει μέσα στο φορτωμένο πρόγραμμα του χειμώνα;

Πού πήγαν τα ταξίδια;

Κι όταν με το καλό ολοκληρωνόταν η κατασκευή του, θα πήγαινα μόνο εκεί διακοπές και πουθενά αλλού; Πώς θα εξερευνούσα νησιά, παράλια, πόλεις του εξωτερικού, βουνίσια χωριά και αξιοθέατα, αν κάτι με κρατούσε δεμένη σε έναν μόνο τόπο;

Πώς θα έμπαινα σε πλοία, αεροπλάνα, τρένα και αυτοκίνητο με την αδιαπραγμάτευτη γοητεία της προσμονής, με την ανίκητη επιθυμία για περιπέτεια που σου χαρίζει ένα ταξίδι και με τα όνειρα που έχεις κάνει για τον τελικό προορισμό του;

Πώς θα γέμιζα εικόνες άλλες, διαφορετικές και καινούργιες, από αυτές που τρυπώνουν στο μυαλό και παραμένουν ανεξίτηλες αλλά πιο ζωντανές από τις φωτογραφίες; Πώς εγώ, μια ορκισμένη ταξιδιώτισσα (και ειδικά του καλοκαιριού), θα περιοριζόμουν; Πώς θα γινόμουν παραθερίστρια;

Μήπως θα μπορούσα να μοιράζω τον χρόνο μου ανάμεσα στο εξοχικό και σε έναν νέο, ταξιδιωτικό προορισμό; Όχι βέβαια, εκτός αν άλλαζα επάγγελμα ή αν έβρισκα μόνιμο χρηματοδότη. Οι 3 εβδομάδες δεν αρκούν για να ριζώσεις κάπου και να σου μείνει χρόνος για ταξίδια.

Και κάπως έτσι η ιδέα του εξοχικού μού φάνηκε τρομερά περιοριστική. Σαν το συρματόπλεγμα που βάζει κανείς για να προστατέψει το κτήμα του και που στη συνέχεια γίνεται περίφραξη ψηλή –συνήθως με πυκνά φυτά– την οποία αδυνατεί να διαπεράσει το βλέμμα.

Η ελευθερία του να ταξιδεύεις και να ονειρεύεσαι

Ένιωσα σα να περιοριζόταν η ελευθερία μου, αφού στις διακοπές θέλω να διακόπτω, να ξεφεύγω, να αλλάζω, να περιπλανιέμαι. Και πώς θα μπορούσα πρακτικά να συνεχίσω να τα κάνω όλα αυτά, όταν το κομπόδεμά μου θα είχε εξανεμιστεί στα έξοδα του εξοχικού;

Για όλους εμάς που δεν έτυχε να ζήσουμε την αληθινή εμπειρία ενός σπιτιού στην εξοχή, το ταξίδι σε νέους προορισμούς είναι μονόδρομος. Δεν έχουμε μάθει στη στασιμότητα. Και δεν ξέρουμε στην πράξη τι σημαίνει «διατηρώ ένα εξοχικό».

Φανταζόμουν λοιπόν ένα δικό μου σπίτι σε ένα όμορφο μέρος, αγνοώντας τον χρόνο και το χρήμα που θα έπρεπε να διαθέσω γι' αυτό, τη δέσμευση που ένα εξοχικό απαιτεί. Υπολογίζοντάς τα όμως όλα αυτά, με κέρδισε η ταξιδιωτική εμπειρία, η αγαπημένη μου συνήθεια που με κάνει να επιστρέφω κάθε Σεπτέμβρη ανανεωμένη.

Αν πάλι με ρωτάτε γιατί συνεχίζω κάθε χρόνο στις καλοκαιρινές διακοπές μου να φτιάχνω συννεφάκια με μικρά σπίτια κοντά στη θάλασσα, η απάντηση είναι απλή: Επειδή μου αρέσει να ονειρεύομαι ότι κάποτε η οικονομική μου κατάσταση θα μου επιτρέψει να έχω ένα εξοχικό, το οποίο θα μπορώ να χαίρομαι τουλάχιστον 3 μήνες τον χρόνο, ενώ παράλληλα θα έχω τη δυνατότητα να παίρνω ένα πλοίο ή ένα αεροπλάνο και να ταξιδεύω μακριά σε έναν πρωτόγνωρο, ολοκαίνουργιο προορισμό, κουβαλώντας όνειρα στο πήγαινε και αναμνήσεις στο έλα.