ΦΑΙΗ ΞΥΛΑ: «ΔΕΝ ΜΟΥ ΑΡΕΣΕΙ ΝΑ ΑΣΧΟΛΟΥΜΑΙ ΜΕ ΤΟ ΠΑΡΕΛΘΟΝ»

Σε αντίθεση με τον συναισθηματικά μπλεγμένο ρόλο της στην παράσταση «Bella Figura», η Φαίη Ξυλά διανύει μια από τις καλύτερες φάσεις της.

Η Φαίη Ξυλά είναι μία ηθοποιός που σε μαγνητίζει. Η συνέντευξή μας με έκανε να καταλάβω τον λόγο που, χωρίς να το προσπαθεί ιδιαίτερα, παραμένει ένα από τα πιο αγαπητά, δημοφιλή και περιζήτητα πρόσωπα του ελληνικού καλλιτεχνικού στερεώματος εδώ και πάνω από μία 20ετία.

Αναρωτιέμαι, βέβαια, πώς μπορεί να συμβαίνει αυτό, αφού κοιτάζοντάς τη βλέπω ένα πανέμορφο κορίτσι που δεν δείχνει πάνω από 30! Στην κουβέντα μας, όμως, γνωρίζω μια γυναίκα ώριμη, εξαιρετικά ισορροπημένη, που πατά γερά τα πόδια της στη γη και που αγαπά πολύ τη δουλειά της. Όπως μου αποκαλύπτει, «αν δεν γινόμουν ηθοποιός, δεν υπάρχει κάτι άλλο που θα ήθελα να γίνω».

Με αφορμή την παράσταση «Bella Figura», στην οποία πρωταγωνιστεί η Φαίη Ξυλά, συναντηθήκαμε ένα απόγευμα στο κέντρο της χριστουγεννιάτικα στολισμένης Αθήνας, απολαύσαμε την καταπληκτική θέα από το Roof Garden του The Stanley Hotel και είπαμε όσα θα έλεγαν δύο εργαζόμενες μαμάδες που έχουν πατήσει τα 40 πάνω από δύο κούπες καφέ.

Φαίη Ξυλά: «Δεν ξέρω αν δεν γινόμουν ηθοποιός τι θα έκανα»

– Φαίη, γεννήθηκες στη Νέα Υόρκη, αλλά μεγάλωσες στην Κέρκυρα και ο μπαμπάς σου είναι από την Ικαρία. Πόσο φοβερός συνδυασμός;

Ναι, γεννήθηκα σχετικά τυχαία στη Νέα Υόρκη, γιατί η μαμά μου πήγε έγκυος εκεί και αποφάσισε να με γεννήσει για να πάρω και την υπηκοότητα. Όταν ήμουν ακόμα μωρό γυρίσαμε στην Κέρκυρα, όπου μεγάλωσα και έμεινα μέχρι τα 18 μου. Η αλήθεια είναι ότι τώρα, που πηγαίνω με τον γιο μου, καταλαβαίνω σε τι όμορφο μέρος μεγάλωσα, γιατί όταν είσαι μικρή δεν το εκτιμάς. Τότε ανυπομονούσα να τελειώσει το σχολείο και να φύγω, ενώ για πολλά χρόνια μετά δεν πήγαινα.

– Θα πήγαινες τώρα να μείνεις μόνιμα;

Όχι, νομίζω δεν θα πήγαινα σε καμία μικρή πόλη, τουλάχιστον αυτό σκέφτομαι τώρα. Μου αρέσουν οι μεγάλες πόλεις. Δεν θα μου άρεσε να μένω σε μικρό μέρος. Και μου αρέσει να μένω στο κέντρο της πόλης. Θα μου άρεσε π.χ. να μένω στη Νέα Υόρκη. Να είσαι, δηλαδή, όποτε θες με πολύ κόσμο και όποτε θες να χαθείς μέσα σε αυτόν.

– Τι σε ώθησε να ασχοληθείς με την υποκριτική;

Ξεκίνησα από πολύ μικρή και έπαιζα στην καλλιτεχνική σκηνή της Κέρκυρας. Η πρώτη φορά που πήγα σε οντισιόν, στο Γυμνάσιο, ήταν για να χάσω μάθημα. Ερχόντουσαν όπερες από το εξωτερικό και εκείνη τη φορά ήταν η Κάρμεν και ζητούσαν παιδάκια να τραγουδούν. Εγώ δεν ήξερα καν τι είναι οντισιόν, αλλά καθώς δεν θα έπαιρνα απουσία από το μάθημα πήγα και με πήραν! Ήταν μια πολύ ωραία εμπειρία, ωστόσο δεν σκεφτόμουν ποτέ ότι θα το κάνω αυτό ως επάγγελμα. Πάντα έλεγα ότι θα ασχολούμαι με το θέατρο, αλλά ερασιτεχνικά. Όταν τελείωσα, όμως, το σχολείο μόνο το θέατρο σκεφτόμουν. Έδωσα εξετάσεις στο Εθνικό, χωρίς να πω σε κανέναν τίποτα, και όταν πέρασα τους το ανακοίνωσα.

– Πώς αντέδρασαν οι γονείς σου;

Το περίμεναν. Προσπαθούσαν έμμεσα να μου αλλάξουν τη γνώμη, όπως οι περισσότεροι γονείς όταν το παιδί ανακοινώνει ότι θα ασχοληθεί με καλλιτεχνικά επαγγέλματα, ωστόσο δεν αντέδρασαν άσχημα. Εξάλλου, δεν μου άρεσε και τίποτε άλλο. Δηλαδή, πραγματικά δεν ξέρω αν δεν γινόμουν ηθοποιός τι θα έκανα.

– Αυτό σημαίνει ότι τη δουλειά σου την αγαπάς πραγματικά.

Πάρα πολύ. Παρότι δεν είμαι εργασιομανής – μάλλον είμαι και λίγο φυγόπονη. Βέβαια, όταν ασχολούμαι με κάτι, θα το κάνω όσο καλύτερα γίνεται. Αλλά αν μπορούσα να κάθομαι, θα καθόμουν.

– Μα είμαστε φτιαγμένοι για να δουλεύουμε;

Είμαστε φτιαγμένοι για να καθόμαστε, να περνάμε καλά, να ταξιδεύουμε. Απλά χρειάζονται και χρήματα! Το καλοκαίρι, για παράδειγμα, δεν μου λείπει η δουλειά μου. Βέβαια, όταν δουλεύω, μου αρέσει πολύ. Αλλά έχω και πολλά ακόμα πράγματα να κάνω όταν δεν δουλεύω.

Φαίη Ξυλά: «Παίρνουμε τον εξοπλισμό μας και πάμε να κατακτήσουμε τον κόσμο»

– Οι περισσότεροι σε γνωρίσαμε μέσα από τηλεοπτικούς ρόλους και ταινίες, ωστόσο έχεις πρωταγωνιστήσει και σε εξαιρετικές παραστάσεις στο θέατρο. Ποιον χώρο αγαπάς περισσότερο; Πού περνάς καλύτερα;

Όταν τελείωσα τη σχολή, δεν σκεφτόμουν καθόλου την τηλεόραση, ήμασταν και από τις γενιές που είχαμε μεγαλώσει με το θέατρο. Οπότε τα πρώτα χρόνια ήμουν λίγο αρνητική. Ωστόσο, πλέον μου αρέσει πάρα πολύ και η τηλεόραση και ο κινηματογράφος. Είναι λίγο διαφορετικά τα εκφραστικά μέσα που χρησιμοποιείς εκεί και λίγο διαφορετικός ο τρόπος δουλειάς, αλλά μου αρέσουν. Στο θέατρο, βέβαια, νιώθω σαν στο σπίτι μου.

– Φέτος σε βλέπουμε στο Bella Figura, δίπλα στην Υβόννη Μαλτέζου και τον Παναγιώτη Μπουγιούρη. Μίλησέ μου για την παράσταση και τον ρόλο σου.

Είναι ένα έργο της Γιασμίνα Ρεζά, η οποία στην Ελλάδα είναι πιο γνωστή για τον Θεό της Σφαγής. Το Bella Figura παίζεται για πρώτη φορά στην Ελλάδα. Όπως και τα περισσότερα έργα της, έχει να κάνει με υπαρξιακά ζητήματα, ανθρώπινες σχέσεις, κοινωνική επίφαση, τα προσωπεία που μπορεί να παίρνουμε για να είμαστε αρεστοί στους άλλους… Kαι είναι πολύ ενδιαφέρον γιατί όλα παίζονται στις λεπτομέρειες.

Εγώ είμαι η Αντρεά στο έργο, η ερωμένη του Μπορίς, που τον υποδύεται ο Παναγιώτης Μπουγιούρης. Tο βράδυ που διαδραματίζεται το έργο είναι το πρώτο που με έχει βγάλει για φαγητό έπειτα από 4 χρόνια παράλληλης σχέσης, καθώς εκείνος είναι παντρεμένος. Στον δρόμο, όμως, κάνει το λάθος να μου πει ότι το εστιατόριο που πάμε του το πρότεινε η γυναίκα του, οπότε ξεκινά λίγο στραβά η βραδιά. Στη συνέχεια, στο εστιατόριο, πέφτουμε πάνω στην κολλητή φίλη της γυναίκας του με τον σύζυγό της και την πεθερά του, που έχουν πάει να γιορτάσουν κάτι γενέθλια.

Η Αντρεά είναι μια νέα, εργαζόμενη γυναίκα, που μεγαλώνει μόνη της ένα κοριτσάκι και είναι σε τέλμα γιατί έχει επενδύσει σε μία σχέση που δεν έχει μέλλον. Είναι ένα άτομο με τρομερή ενσυναίσθηση, αλλά φοβάται να αντιμετωπίσει τα πράγματα και τα βάζει όλα κάτω από το χαλί, χρησιμοποιώντας χάπια, αλκοόλ, ό,τι μπορεί για να ανακτήσει την αυτοπεποίθησή της. Τη βραδιά εκείν, καταλαβαίνει ότι πρέπει να πάει παρακάτω…

– Τη συμπάθησες την Αντρεά;

Ναι, πολύ. Γενικά νομίζω όλοι οι χαρακτήρες του έργου είναι πολύ αναγνωρίσιμοι και οικείοι.

– Μπόρεσες να μπεις στη θέση της; Θα μπορούσες, δηλαδή, να βρεθείς σε μια τέτοια κατάσταση;

Νομίζω ότι δύσκολα θα έμπαινα σε μία αδιέξοδη σχέση, γιατί είμαι άτομο που μου αρέσουν οι ξεκάθαρες σχέσεις, τόσο επαγγελματικές όσο και προσωπικές ή ερωτικές. Δεν με ιντριγκάρουν οι περίεργες καταστάσεις, οπότε μάλλον δεν θα με τράβαγε κάτι τόσο μπλεγμένο. Θεωρώ, δηλαδή, ότι κατά 99% αυτές οι σχέσεις είναι αδιέξοδες.

 

– Τι θα πάρει κάποιος μαζί του φεύγοντας από το έργο;

Ο κάθε θεατής νομίζω ότι θα ταυτιστεί με κάτι τελείως διαφορετικό, ανάλογα με τις δικές του προσλαμβάνουσες. Σίγουρα φωτογραφίζεται η σημερινή εποχή, με τη ματαιότητα, τη ματαιοδοξία, το ότι μπορεί να κυνηγάμε και να κάνουμε focus σε κάτι που εκ των πραγμάτων ξέρουμε ότι δεν θα έχει αποτέλεσμα. Παρ’ όλα αυτά, όλοι μας μπορεί να έχουμε βρεθεί σε αυτή τη θέση και να μην το καταλαβαίνουμε εκείνη τη στιγμή. Να το δούμε κάποια στιγμή στο μέλλον.

Μια ατάκα του έργου που μου αρέσει λέει: «Παίρνουμε τον εξοπλισμό μας και πάμε να κατακτήσουμε τον κόσμο». Φανταζόμαστε ότι το στράτευμα προχωράει, εμείς όμως ακίνητοι μαραζώνουμε. Μου αρέσει πάρα πολύ το τέλος του έργου και μου αρέσει και η τελευταία σκηνή, γιατί μου βγάζει μια αίσθηση αποχαιρετισμού που είναι δύσκολος, αλλά είναι και ανακουφιστικός. Πολλές φορές στη ζωή μας χρειάζεται να αποχαιρετήσουμε κάτι και αυτό μπορεί να μας είναι δύσκολο, αλλά να είναι πολύ μεγάλη λύτρωση ώστε να πάμε παρακάτω και να το αφήσουμε πίσω.

– Είσαι ένα από τα πιο αναγνωρίσιμα πρόσωπα του ελληνικού καλλιτεχνικού στερεώματος, κι όμως ταυτόχρονα είσαι και από τα πιο low profile, π.χ. αποφεύγεις να προβάλλεσαι διαρκώς στα social media, δεν σε βλέπουμε σε κοινωνικά events... Γιατί έχεις επιλέξει να λειτουργείς έτσι;

Δεν το έχω σαν ιδιοσυγκρασία καθόλου, που είναι περίεργο για έναν καλλιτέχνη που η δουλειά του είναι να φαίνεται. Στο θέατρο, πάνω στη σκηνή, λειτουργεί διαφορετικά, αλλά γενικά δεν μου αρέσει να είμαι με πολύ κόσμο. Αν βγω, προτιμώ να βγω με τους φίλους μου. Διαφορετικά μπορεί να μη βγω καθόλου. Μπορεί, ας πούμε, να πάω στην πρεμιέρα κάποιου φίλου αν πρέπει. Συνήθως, όμως, δεν έχω διάθεση για τέτοια και με κουράζουν κιόλας, οπότε τα αποφεύγω.

– Ανήκεις και σε μια γενιά ηθοποιών που είχατε την τύχη να ξεκινήσετε την καριέρα σας και να γίνετε γνωστοί και καταξιωμένοι χωρίς να υπάρχουν όλα αυτά τα μέσα.

Νομίζω ότι είμαι τυχερή. Στις μέρες μας βλέπω ότι παίρνουν ηθοποιούς από το Instagram, επειδή έχουν πολλούς followers. Εμένα μου φαίνεται περίεργο αυτό, αλλά και καταπιεστικό. Αν έπρεπε να ανεβάζω όλη μέρα posts και stories, θα μου φαινόταν πολύ κουραστικό. Εντάξει, θα ανεβάσω κάτι από μια παράσταση, άντε και από τις διακοπές αν τύχει μία φωτογραφία να είναι η στιγμή μου. Κατά τ΄ άλλα, όμως, δεν το ’χω με τα social media και δεν χρειάζεται. Eυτυχώς δεν χρειάζεται.

Υπάρχουν βέβαια και πολλοί καλοί ηθοποιοί στη νέα γενιά.  Και τα νέα παιδιά λειτουργούν με άλλο τρόπο. Έχουν μάθει να ασχολούνται πολύ περισσότερο με την τεχνολογία, οπότε μπορεί να μην τους είναι και τόσο δύσκολο.

Πώς φροντίζεις τον εαυτό σου, Φαίη Ξυλά;

– Είσαι μια από τις πιο όμορφες Ελληνίδες. Θέλω να μου πεις αν αφιερώνεις χρόνο στον εαυτό σου και με ποιον τρόπο. Φροντίζεις την επιδερμίδα σου;

Δεν έχω κάποιο ιδιαίτερο μυστικό ομορφιάς. Γενικά περιποιούμαι τον εαυτό μου, με την έννοια ότι και στον δερματολόγο θα πάω και στους γιατρούς γενικά, δηλαδή φροντίζω την υγεία μου. Στη διατροφή δεν είμαι και τόσο καλή. Προσπαθώ όσο γίνεται να κοιμάμαι – δεν τα καταφέρνω πάντα.

Νομίζω ότι η εικόνα και η ομορφιά έχουν να κάνουν πιο πολύ με την καλή σου διάθεση, όπως π.χ. το καλοκαίρι, στις διακοπές που είμαστε πιο χαλαροί.

– Γυμνάζεσαι;

Όχι πολύ, αλλά προσπαθώ. Κάνω πιλάτες όταν γυμνάζομαι, αλλά δεν έχω σταθερό χρόνο, οπότε δεν το κάνω συστηματικά.

– Τι κάνεις για εσένα, για να νιώθεις καλά;

Φροντίζω να περνάω καλά. Να είμαι με ανθρώπους που αγαπάω. Να περνάω ώρες με τον γιο μου, να πηγαίνουμε σινεμά, θέατρο, βόλτες. Απλά πράγματα που κάνουμε όλοι. Νομίζω ότι αυτά σου δημιουργούν καλή διάθεση.

– Σε τρομάζει ο χρόνος; Το ότι μεγαλώνεις και αλλάζεις; Το να κοιτάζεσαι στο καθρέφτη και να παρατηρείς ρυτίδες, σημάδια;

Αυτό μπορεί να μου συμβεί όταν δεν νιώθω καλά. Αλλά δεν έχει να κάνει με την ηλικία μου. Έχει να κάνει με τη διάθεσή μου. Μπορεί, δηλαδή, να μη μου αρέσω όταν δεν νιώθω καλά, αλλά «κρίση ηλικίας», ας πούμε δεν με έχει πιάσει. Τελευταία παρατηρώ κυρίως άντρες φίλους μου να περνάνε κρίση ηλικίας, όχι γυναίκες. Δηλαδή, όλες οι φίλες μου σχεδόν είναι ίδιες, δεν έχουν αλλάξει ιδιαίτερα μεγαλώνοντας. Στους άντρες βλέπω λίγο πιο μεγάλη φθορά. Είναι σα να παραιτούνται πιο εύκολα οι άντρες. Οι γυναίκες μεγαλώνοντας προσπαθούμε να βρούμε λίγο παραπάνω χρόνο για τον εαυτό μας.

Εγώ πάλι νομίζω ότι όσο μεγαλώνω νιώθω πολύ καλύτερα. Γενικά δεν μου αρέσει να ασχολούμαι με το παρελθόν. Εννοείται ότι τις καλές στιγμές τις κρατάω, αλλά δεν μου φαίνεται τίποτα προηγούμενο καλύτερο από αυτό που είναι ή που θα ήθελα να έρθει. Οπότε δεν αναπολώ κάτι, γιατί πάντα νομίζω ότι θα είναι καλύτερα τα πράγματα μετά.

Νομίζω, πάντως, ότι μια χαρά μου έχει φερθεί ο χρόνος. Θέλω να πω, νιώθω καλά με τον εαυτό μου. Δεν μπορώ σίγουρα να γυρίσω στα 20, αλλά... θα το ήθελα; Μια χαρά παιδί ήμουν, αλλά προτιμώ το μυαλό που έχω τώρα.

– Νιώθω ότι σε πετυχαίνω σε μια καλή φάση ζωής.

Πιστεύω πως είμαι καλά. Αφού είμαστε υγιείς, είμαστε καλά!

– Μου δίνεις την εντύπωση ενός πολύ ισορροπημένου ανθρώπου.

Προσπαθώ να είμαι πολύ ισορροπημένη μέσα στην ανισορροπία μου!

– Έχεις κάνει ψυχοθεραπεία;

Έχω κάνει κατά καιρούς. Νομίζω ότι όλους θα τους βοηθούσε να κάνουν ψυχοθεραπεία. Κανονικά θα έπρεπε να γίνεται και στο σχολείο, μόνιμα. Είναι τέτοιοι οι ρυθμοί της ζωής μας πια, που είναι πολύ σημαντικό ο άνθρωπος να θεραπεύεται και να εκπαιδεύεται.

– Παίζει ρόλο και το περιβάλλον στο οποίο μεγαλώνεις κανείς.

Ναι, εγώ μεγάλωσα σε ένα περιβάλλον που ήταν ισορροπημένο σχετικά, όσο μπορεί να είναι η ελληνική οικογένεια ισορροπημένη. Με έχει βοηθήσει όμως και το θέατρο πολύ, π.χ. στο να ξεπερνάω πολύ γρήγορα τα πράγματα. Γιατί είναι τέτοια η διαδικασία του θεάτρου, που πρέπει να μάθεις να λειτουργείς πολύ γρήγορα. Όταν μου συμβαίνει κάτι άσχημο, το θέατρο με βοηθά να το ξεπερνάω πολύ γρήγορα.

Εφαρμόζω, δηλαδή, τον μηχανισμό της δουλειάς στη ζωή μου. Όταν δουλεύεις σε έναν ρόλο, στη σκηνή, οι μηχανισμοί πρέπει να γίνονται πολύ γρήγορα, σχεδόν αυτοματοποιημένα. Αυτό σου γίνεται δεύτερη φύση με τα χρόνια και νομίζω ότι με έχει βοηθήσει. Επίσης, το ότι μια δουλειά τελειώνει τη μία σεζόν και μετά έρχεται η επόμενη και μετά η επόμενη. Ο ένας χρόνος, δηλαδή, μπορεί να είναι πολύ γεμάτος από εμπειρίες και αλλαγές, και αυτό επίσης βοηθά πολύ. Γιατί, ενώ μου αρέσει να έχω βάση και σταθερότητα, προσαρμόζομαι εύκολα.

– Μίλησέ μου για τα ταξίδια σου. Ξέρω ότι τα αγαπάς πολύ – έχεις γυρίσει σχεδόν όλο τον κόσμο. Πες μου έναν προορισμό που σε εντυπωσίασε περισσότερο.

Νομίζω είναι πολύ σημαντικά τα ταξίδια γιατί συναντάς τελείως διαφορετικές νοοτροπίες, διαφορετικό τρόπο ζωής, φεύγεις λίγο απ’ τον μικρόκοσμό σου. Λες θα γυρίσω πίσω και θα έχουν αλλάξει όλα. Τελικά δεν αλλάζει τίποτα! Μου αρέσει, πάντως, η αίσθηση του να βλέπεις ένα άλλο μέρος όπου μιλάνε άλλη γλώσσα, το πώς ζούνε, πώς περνάνε… Καταλαβαίνεις ότι όλοι οι άνθρωποι στη βάση είμαστε ίδιοι, έχουμε τα ίδια θέματα, τα ίδια προβλήματα.

Το μέρος που με εντυπωσίασε περισσότερο ήταν οι καταρράκτες Ιγκουασού, στα σύνορα Βραζιλίας-Αργεντινής. Μου φάνηκε όταν έφτασα πως ήμουν στον παράδεισο. Είναι απίστευτο το μέγεθός τους, είχε παντού ουράνια τόξα... είχα πάθει σοκ. Είναι ένα μέρος που σίγουρα θα πρότεινα σε κάποιον.

– Νιώθεις τώρα που μεγαλώνει το παιδί να βρίσκεις ξανά λίγο τον εαυτό σου;

Δεν αισθανόμουν ποτέ ότι τον έχω χάσει. Το παιδί πάντα έχει τελείως διαφορετικές ανάγκες. Αλλάζουν αυτά που χρειάζεται, αλλάζουν οι στιγμές που σε χρειάζεται. Μπορεί να μην πρέπει πια να θηλάσεις, αλλά πρέπει να το διαβάσεις. Είναι στιγμές που η κούραση είναι μεγάλη, όμως μετά κάτι θα γίνει, κάτι θα αλλάξει και θα περάσει.

– Τώρα, όμως, μπορείς να κάνεις περισσότερα πράγματα για εσένα.

Προσπαθώ να κάνω πάντα πράγματα και για μένα, για να κρατάω την ισορροπία. Θεωρώ ότι όταν οι γονείς δεν είναι καλά, δεν είναι και καλοί γονείς. Θυμάμαι στην αρχή, όταν είχα γεννήσει, δεν ήθελα καθόλου να πάω να δουλέψω, για να μη χάσει. Αλλά με πήρανε με το ζόρι – ο Πάρης ήταν τότε 6 μηνών. Οπότε δούλευα και θήλαζα ακόμα, μέχρι που έγινε ενάμισι έτους. Σταδιακά κατάλαβα ότι ήταν καλύτερο το ότι βγήκα και δεν ήμουνα συνέχεια μέσα με το παιδί. Κάπως φόρτωνα και εγώ τις μπαταρίες μου και ένιωθα καλύτερα.

Φυσικά, η κάθε μαμά πρέπει να κάνει αυτό που νιώθει. Αν νιώθει καλύτερα στο σπίτι και αν έχει τη δυνατότητα –γιατί δουλεύεις κι επειδή πρέπει να επιβιώσεις, όχι μόνο από επιλογή– τότε καλύτερα να μένει στο σπίτι. Να μην κρίνουμε, γιατί έχει παραγίνει πια με την κριτική στις μαμάδες.

Η παράσταση «Bella Figura», σε σκηνοθεσία Μάνου Καρατζογιάννη, παίζεται στο Θέατρο Σταθμός (Βίκτωρος Ουγκώ 55, Σταθμός Μεταξουργείο – Τηλ.: 2105230267). Κλείσε εισιτήρια 

Η Φαίη Ξυλά φωτογραφήθηκε στο Roof Garden του ξενοδοχείου The Stanley Hotel, στο Μεταξουργείο. Ευχαριστούμε θερμά για τη φιλοξενία.