«ΕΡΩΤΕΥΜΕΝΑ ΑΛΟΓΑ»: ΜΙΑ ΠΑΡΑΣΤΑΣΗ ΓΙΑ ΤΗ ΣΕΞΟΥΑΛΙΚΟΤΗΤΑ ΚΑΙ ΤΗΝ ΑΝΑΠΗΡΙΑ ΠΟΥ ΔΕΝ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΧΑΣΕΙΣ

Γιατί ο έρωτας και το σεξ είναι θέματα ταμπού για τους αθρώπους με αναπηρία; Τα «Ερωτευμένα άλογα» είναι μια παράσταση που τολμάει να μιλήσει με ρεαλισμό, χωρίς ίχνος διδακτισμού.

Υπάρχουν παραστάσεις μέτριες, συμπαθητικές, παραστάσεις που σε κάνουν να περνάς μια όμορφη βραδιά, παραστάσεις καλές που προτείνεις στους φίλους σου να δουν. Υπάρχουν κι εκείνες οι παραστάσεις που σε συντροφεύουν μια ζωή. Που σε κάνουν να θυμάσαι γιατί υπάρχει η τέχνη. Μια από αυτές τις τελευταίες είναι και τα «Ερωτευμένα άλογα».

Θα ξεκινήσω από το τέλος. Από τη στιγμή που έκλεισε η αυλαία και οι θεατές άρχισαν να σηκώνονται ένας-ένας όρθιοι, χειροκροτώντας. Το χειροκρότημα ένιωσα ότι κράτησε 10 λεπτά. Κάποιοι άφηναν ελεύθερες τις παλάμες τους για να σκουπίσουν τα δάκρυα από τα μάτια τους και τις ένωναν πάλι βιαστικά για να συνεχίσουν να επιβραβεύουν τους 22 ηθοποιούς που βρίσκονταν επί σκηνής. Έβλεπες στο βλέμμα τους, που συναντούσε το βουρκωμένο βλέμμα των θεατών, μια λάμψη για όλα όσα κατάφεραν, όχι να περάσουν στο κοινό (επιτεύχθηκε βέβαια κι αυτό), αλλά να πετύχουν μεταξύ τους ως ομάδα. Όσα κέρδισε ο καθένας ξεχωριστά και όλοι μαζί, μέσα από μοιράσματα προσωπικών ιστοριών, συζητήσεις και άπειρες πρόβες.

Η ομάδα «Εν δυνάμει» είναι μια ομάδα νέων καλλιτεχνών με και χωρίς αναπηρία. Ιδρύθηκε το 2008 από την Ελένη Δημοπούλου και τη Μαρία Ιωαννίδου, δυο μητέρες ανάπηρων κοριτσιών. Και οι δύο επιθυμούσαν το ίδιο: Να δημιουργήσουν ένα κοινωνικό πλαίσιο, μέσα στο οποίο τα παιδιά τους θα μπορούσαν να συνυπάρξουν ισότιμα με συνομηλίκους τους χωρίς αναπηρίες και έτσι να ενταχθούν –έστω και στο πλαίσιο μιας μικρής κοινότητας– στην κοινωνία. Ήθελαν δηλαδή να δημιουργήσουν μια δομή σαν αυτές που θα έπρεπε να προσφέρει το κράτος, αλλά στη χώρα μας δεν υφίστανται.

Εύη Φυλακτού

Η σκηνοθέτιδα, Ελένη Ευθυμίου, και η ομάδα της μιλάνε για τον έρωτα μέσα από τον χορό, την κίνηση, τον λόγο, το τραγούδι, και βάζουν σε πρώτο πλάνο το ερώτημα: Έχουμε όλοι δικαίωμα σ’ αυτόν; Οι ιστορίες που λαμβάνουν χώρα στη σκηνή είναι βασισμένες σε προσωπικές μαρτυρίες και περιστατικά που έχουν ζήσει μέλη της ομάδας, αλλά και εμπειρίες ανθρώπων που ζουν σε ιδρύματα, γονιών ανάπηρων παιδιών, φίλους και συγγενείς από τους οποίους πήραν συνεντεύξεις.

Η Σοφία Ευτυχιάδου, η οποία έχει επεξεργαστεί δραματουργικά τα κείμενα σε συνεργασία με τη σκηνοθέτιδα, μιλάει για ένα «εκρηκτικό μείγμα μιας δραματουργίας που επιθυμεί να καλπάσει πέρα από κοινωνικούς φραγμούς και εμπόδια, διεκδικώντας αδιαπραγμάτευτα και εμφατικά το δικαίωμα στη δίνη του έρωτα, στη δίνη της ζωής».

Δεν υπάρχει ίχνος διδακτισμού στην παράσταση και η συγκίνηση δεν εκβιάζεται. Ο ρεαλισμός, από την άλλη πλευρά, σπάει κόκκαλα. Ταμπού και στερεότυπα βγαίνουν στη φόρα. Για το τι είναι αναπηρία και πώς την αντιμετωπίζει η κοινωνία. Για το διαφορετικό και τον τρόπο που το προσεγγίζουμε. Για το τι σημαίνει σεξουαλική επαφή για έναν άνθρωπο σε αμαξίδιο. Για το αν ο πληρωμένος έρωτας είναι τελικά ντροπή, όπως μας έχουν μάθει. Για το αν η αίσθηση του φιλιού αφορά έναν άνθρωπο με σύνδρομο down. Για το τι είναι σεξουαλικός βοηθός.

Λευτέρης Τσινάρης

«Είμαστε ένα λιβάδι από απότιστα λουλούδια», τραγουδάνε στα τελευταία λεπτά της παράστασης οι ηθοποιοί, και ένας ύμνος στον έρωτα και στο δικαίωμα που έχουμε όλοι ανεξαιρέτως σ’ αυτόν ξεκινάει.

Παραστάσεις έως 18 Ιουνίου 2022, στο Δημοτικό Θέατρο Πειραιά.