ΕΝΑΣ ΠΡΟΣΦΥΓΑΣ ΤΙΣ ΜΕΡΕΣ ΤΟΥ ΧΙΟΝΙΑ

Ένας πρόσφυγας τις μέρες του χιονιά μού θύμισε ότι τα καραβάνια των απελπισμένων δεν θα σταματήσουν ποτέ να κρούουν τις θύρες της Ευρώπης. Τις θύρες χωρών που απομυζούν κι εκμεταλλεύονται τις πατρίδες τους.

Τις μέρες του χιονιά, μια είδηση με συντάραξε. Όχι, δεν ήταν οι εγκλωβισμένοι στους αδιάβατους δρόμους, η κυβερνητική ανεπάρκεια και οι συνήθεις πολιτικοί διαξιφισμοί. Αυτά με εξόργισαν, αλλά αυτή η είδηση με συγκλόνισε: Ένας Αφρικανός πέταξε από τη Νότια Αφρική στην Ολλανδία κρυμμένος στον θόλο των τροχών ενός εμπορικού αεροσκάφους.

Όταν τον βρήκαν οι Ολλανδοί, παγωμένο αλλά ζωντανό, απόρησαν: πώς άντεξε 11 ώρες υπό δριμύ ψύχος; Γιατί ρίσκαρε και έπαιξε τη ζωή του κορόνα γράμματα;

Η φαντασία μου αρχικά όρισε αυθαιρέτως ότι ο τολμητίας ήταν παιδί. Τελικά, έγινε γνωστό πως επρόκειτο για νέο 22 ετών, που έστυψε την πέτρα της απόγνωσης και τη μετέτρεψε σε τόλμη. Γι’ αυτό άντεξε.

Ζούσε μια ζωή αβίωτη, καθηλωμένη στην έρημο του καθεμέρα. Μια ζωή χωρίς ίχνος ελπίδας. Μια ζωή χωρίς προοπτική. Μπροστά της, το παράτολμο, το ρίσκο, ο κίνδυνος –αλλά και ο θάνατος ακόμη– φαντάζουν προτιμότερη λύση.

Χριστίνα Αβδίκου

Έτσι σκέφτονται και αυτά νιώθουν χιλιάδες μετανάστες και πρόσφυγες που θαλασσοπνίγονται στην Μεσόγειο στριμωγμένοι στα καρυδότσουφλα. Ξέρουν ότι μπορεί να χαθούν στα μαύρα πέλαγα, όπως χιλιάδες άλλοι.

Ξέρουν ότι θα παλέψουν σκληρά στον ξένο τόπο για ένα κομμάτι ψωμί. Ξέρουν ότι στην αρχή τουλάχιστον θα είναι αποσυνάγωγοι και αντικείμενα εκμετάλλευσης. Ξέρουν ότι θα τους λείπει η οικογένεια, οι φίλοι, ακόμη και η πατρίδα τους, κι ας είναι πικρή και άξενη.

Ναι, η λεηλατημένη πατρίδα, παίγνιο και άθυρμα στα χέρια των ισχυρών της Δύσης. Στα χέρια πεφωτισμένων, όπως οι Ευρωπαίοι, που εκμεταλλεύονται ασύστολα τους φυσικούς πόρους της χώρας τους. Που ανεβοκατεβάζουν δικτάτορες και αυταρχικές κυβερνήσεις για να διατηρούν στον έλεγχό τους την εξουσία. Όλα τα ξέρουν αυτοί που ξενιτεύονται. Γιατί τα ζουν εξ απαλών ονύχων.

Πριν από κάνα δυο χρόνια, η Μέρκελ δήλωσε ότι η Ευρώπη οφείλει να νοιαστεί για την Αφρική. Να κάνει επενδύσεις, να βρουν δουλειά οι άνθρωποι και να βελτιωθούν οι υποδομές. Μονάχα έτσι θα μείνουν στον τόπο τους οι απελπισμένοι, είπε, όταν το μεταναστευτικό/προσφυγικό τάραζε την Εσπερία.

Αυτά είπε. Όπως τα ’παν κι άλλοι πριν από την Μέρκελ, χωρίς να έχει γίνει απολύτως τίποτε. Γι’ αυτό δεν θα σταματήσουν ποτέ τα καραβάνια των απελπισμένων να κρούουν τις θύρες της Ευρώπης. Τις θύρες των θυτών –Εγγλέζων, Γάλλων, Γερμανών, Ολλανδών, Βέλγων κ.ά.– που απομυζούν τους χυμούς της Αφρικής.

Ούτε οι άποροι της Ασίας θα σταματήσουν να στοιβάζονται στα σύνορα της μυθικής γης, της Ευρώπης. Τους διώχνουν οι πόλεμοι και η ανέχεια. Γεννήματα κι αυτά της προοδευμένης Δύσης, του κυνισμού και των συμφερόντων της.

Τις ώρες του χιονιά, ένα τρομαγμένο σπουργίτι φάνηκε στο παράθυρο. Άνοιξα προσεκτικά το τζάμι για να μην το τρομάξω και άφησα λίγα ψίχουλα στο περβάζι. Από τότε με επισκέπτεται συχνά. Και ξέρω ότι είναι το ίδιο σπουργίτι, γιατί το βλέπω κάτισχνο και με πρόβλημα στη μια φτερούγα του.

Κάποια στιγμή, το βάφτισα Αφρικανό. Και γίναμε φίλοι.