ΕΝΑΣ ΚΟΣΜΟΣ ΛΙΓΩΝ ΠΡΑΓΜΑΤΩΝ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΑΝΑΓΚΑΣΤΙΚΑ ΦΤΩΧΟΣ

Η συρρίκνωση σε έναν κόσμο λίγων πραγμάτων δεν είναι μια πράξη μιζέριας, είναι η δημιουργία ενός νέου πλήρους κόσμου.

Μια αγαπημένη θεία μου πέρασε τα τελευταία χρόνια της ζωής της στο κρεβάτι. Είχε χάσει τα πόδια της από χρόνια νοσήματα, ενώ και η όρασή της την εγκατέλειπε. Δίπλα και μπροστά της ήταν ένα τραπεζάκι με ρόδες, πάνω στο οποίο υπήρχαν λίγα, συγκεκριμένα πράγματα, τα τσιγάρα και ο αναπτήρας της, η χτένα, τα φάρμακά της, εικονίτσες κ.ά.

Ένα άλλο συγγενικό μου πρόσωπο, το οποίο επίσης έχει καθηλωθεί στο κρεβάτι μετά από εγκεφαλικό, έχει κι εκείνο τα δικά του αντικείμενα στο τραπεζάκι δίπλα του: το κινητό του τηλέφωνο, το τηλεχειριστήριο της τηλεόρασης, ένα ποτήρι με νερό, την πάπια, τα φάρμακα του κ.ά.

Τα πράγματα αυτά τα είχαν σε απολύτως συγκεκριμένες θέσεις, όχι πιο κει ούτε πιο δω, ώστε να μπορούν να τα πιάνουν εύκολα, ακόμα και χωρίς να βλέπουν.

Κάποια στιγμή, μου πέρασε από το νου η σκέψη: πόσο φτωχός κόσμος αντικειμένων σε σχέση με τους δικούς μας ή, ακόμα περισσότερο, σε σχέση με τον κόσμο ενός πλούσιου ανθρώπου που γυρνάει τον κόσμο, έρχεται σε επαφή και χρησιμοποιεί έναν πρακτικά άπειρο κόσμο διαφορετικών αντικειμένων. Μεγάκοσμος και μικρόκοσμος...

Κάποια άλλη στιγμή, όμως, είδα πως αυτή δεν ήταν όλη η αλήθεια. Ο κόσμος των λίγων πραγμάτων που είχαν αυτοί οι άνθρωποι δίπλα τους ήταν εξαιρετικά πλούσιος για αυτούς και μάλλον πιο σημαντικός από ό,τι είναι για τους περισσότερους από εμάς τα αμέτρητα πράγματα που μας περιβάλλουν. Το κάθε πράγμα που είχαν ήταν γεμάτο σημασία και ιδιαίτερη αξία για αυτούς.

Ένιωσα την ανάγκη να γράψω αυτό το τηλεγραφικό σημείωμα όχι μόνο για να σημειώσω πως ο κόσμος των λίγων πραγμάτων αυτών των ανθρώπων είναι ένας σπουδαίος κόσμος για αυτούς. Το έγραψα κυρίως για να εκφράσω τον  θαυμασμό μου για την προσαρμοστικότητα του ανθρώπου: η συρρίκνωση σε έναν κόσμο λίγων πραγμάτων δεν είναι μια πράξη μιζέριας, είναι η δημιουργία ενός νέου, πλήρους κόσμου. Οι άνθρωποι δεν είμαστε ίσοι όσον αφορά τα πράγματα που χρησιμοποιούμε, είμαστε όμως ίσοι όσον αφορά στην πνευματικότητα, ιδιαίτερα μπρος στις αντιξοότητες της ζωής.

Ο Στέλιος Κερασίδης είναι φυσικός, Διδάκτωρ Ιατρικής του Πανεπιστημίου Κρήτης.