ΕΝΑ ΖΕΪΜΠΕΚΙΚΟ ΣΤΗΝ ΤΡΑΠΕΖΟΥΝΤΑ

Τι θα γινόταν αν στα επινίκια μιας ελληνικής ομάδας ένας Τούρκος ποδοσφαιριστής χόρευε ζεϊμπέκικο μέσα στο γήπεδο τυλιγμένος με τη σημαία της πατρίδας του, όπως έκανε ο Μπακασέτας της Τράμπζονσπορ στην Τραπεζούντα, τυλιγμένος με τη γαλανόλευκη;

Είναι κάτι στιγμές, φαινομενικά ασήμαντες ή αδιάφορες για τους πολλούς, που σε πιάνουν απ’ το χέρι και σε πάνε έκπληκτο στον υπέροχο δικό τους μικρόκοσμο. Όπως αυτή τις προάλλες, με το Ζεϊμπέκικο της Ευδοκίας στην Τραπεζούντα.

Εκεί, που λες, η ποδοσφαιρική ομάδα της πόλης, η Τράμπζονσπορ, γιόρτασε την κατάκτηση του πρωταθλήματος μετά από 38 χρόνια. Κατάμεστο το στάδιο, γιορτινή ατμόσφαιρα και αποθέωση των ποδοσφαιριστών από τους φιλάθλους.

Στην ομάδα αυτή παίζουν και δυο δικοί μας. Ο Τάσος Μπακασέτας και ο Μανώλης Σιώπης. Σηκώνεται, λοιπόν, κάποια στιγμή ο Μπακασέτας, μπαίνει σε μια φωτισμένη πίστα, στη μέση του γηπέδου, και αρχίζει να χορεύει το Ζεϊμπέκικο της Ευδοκίας, τυλιγμένος με την ελληνική σημαία!

Πανζουρλισμός στην εξέδρα. Χειροκροτήματα, ζητωκραυγές και αναμμένοι αναπτήρες, όπως στις συναυλίες. Αποθέωση για τον δικό μας, που το χόρεψε ωραία το ζεϊμπέκικο, καταπώς ταιριάζει στον ξεχωριστό αυτό χορό.

Συγκινήθηκα πρέπει να πω από το τόλμημα –πες το και μαγκιά– του Μπακασέτα. Όμως το σημαντικό, το εξαιρετικό, το υπέρτερο της στιγμής αυτής ήταν η συμπεριφορά των Τούρκων φιλάθλων. Έξοχη! Μεγαλειώδης!

Δεν σας κρύβω ότι σχεδόν αυτόματα με κύκλωσαν μαύρες σκέψεις: Τι θα γινόταν αν στα επινίκια μιας δικής μας ομάδας ένας Τούρκος ποδοσφαιριστής χόρευε τυλιγμένος με τη σημαία της πατρίδας του; Τούρκος, λέω. Γιατί αν ήταν Αργεντίνος, Βραζιλιάνος, Αφρικανός, Ευρωπαίος, θα γνώριζε την αποθέωση.

Πολύ φοβάμαι ότι η εξέδρα –τουλάχιστον ένα κομμάτι– θα πάγωνε και θα στράβωνε. Η θέα της τούρκικης σημαίας στην πλάτη του ποδοσφαιριστή θα ενεργοποιούσε τα αντανακλαστικά του τυποποιημένου και επιφανειακού πατριωτισμού που αδυνατεί να διακρίνει στιγμές και αποχρώσεις.

Χριστίνα Αβδίκου

Για να είμαστε δίκαιοι, και στη χώρα μας ήταν καλή η συμπεριφορά των φιλάθλων απέναντι σε Τούρκους αθλητές. Με κορυφαία περίπτωση τον σπουδαίο μπασκετμπολίστα Ιμπραήμ Κουτλουάι, που είχε αγωνιστεί στον Παναθηναϊκό, την ΑΕΚ και τον ΠΑΟΚ.

Όμως, αυτό που συνέβη με τον Μπακασέτα και τους Τούρκους φιλάθλους είναι ιδιαίτερο. Λόγω σημαίας, Τραπεζούντας και αναπόφευκτων φορτίσεων… Γι’ αυτό, τους αξίζει έπαινος. Και στην ομάδα και στους φιλάθλους. Με δυο λόγια, τους βγάζω το καπέλο.

Όταν νικούσαμε στο Euro 2004

Το ένα φέρνει τ’ άλλο και να τι θυμήθηκα, σχετικό με σημαίες, φιλάθλους και φορτίσεις: Τρεις φίλοι βρεθήκαμε στην Πορτογαλία το 2004, διασχίζοντας τη Νότια Ευρώπη με αυτοκίνητο. Ήταν το τέταρτο ταξίδι μας στην Ιβηρική, που συνέπεσε εκείνη τη φορά με το Euro.

Βαμμένοι με τα εθνικά μας χρώματα, εξοπλισμένοι με ελληνικές σημαίες και καραμούζες, πήγαμε στο περίφημο Ντραγκάο του Πόρτο για τον πρώτο αγώνα της Εθνικής μας με την οικοδέσποινα Πορτογαλία.

Υπήρχαν Έλληνες φίλαθλοι στο γήπεδο, αλλά όχι πολλοί. Πάντως, άλλο αυτοκίνητο από Ελλάδα δεν είδαμε. Παρκάραμε λοιπόν στην άκρη του γηπέδου, είδαμε το νικηφόρο ματς και χαμένοι ανάμεσα σε χιλιάδες κατηφείς Πορτογάλους αρχίσαμε να φωνάζουμε «Ελλάς-Ελλάς» ανεμίζοντας τις γαλανόλευκες που κρατούσαμε.

Κάποια στιγμή, βγαίνοντας απ’ το γήπεδο, αναρωτηθήκαμε μήπως το παρακάνουμε με τις ζητωκραυγές και τις σημαίες. Τότε μας πλησίασε μια παρέα Πορτογάλων που είχαν το αυτοκίνητό τους πίσω από το δικό μας κι άρχισαν να φωνάζουν «μπράβο» και «Βίβα Γκρέσια»!

Ε, το ίδιο συνέβη καθ’ όλη τη διαδρομή μέχρι το ποτάμι, όπου μαζεύονταν φίλαθλοι από όλες της χώρες. Οι Πορτογάλοι μάς χαιρετούσαν και χειροκροτούσαν, παρότι ηττημένοι και λυπημένοι.

Ξέρετε τι είπαμε και οι τρείς μ’ ένα στόμα; Ότι αν είχαν νικήσει οι Ίβηρες την Εθνική μας μέσα στην Ελλάδα και κάποιοι Πορτογάλοι πανηγύριζαν στο Σύνταγμα ή στον Λευκό Πύργο, θα αντιμετώπιζαν προπηλακισμούς, αποδοκιμασίες και βία…

Είδα δυο-τρεις φορές το βίντεο με το ζεϊμπέκικο του Μπακασέτα. Και σκέφτηκα ότι θα ήταν πρώτης τάξεως παιδευτικό μάθημα να μοιραστεί το βίντεο αυτό στα σχολεία της χώρας μας.