ΔΥΟ ΣΚΕΨΕΙΣ ΓΙΑ ΕΝΑΝ ΦΙΛΟ ΣΤΗΝ ΟΥΚΡΑΝΙΑ, ΑΤΑΚΤΩΣ ΕΡΡΙΜΜΕΝΕΣ

Δεν είναι πολιτική ανάλυση για την κατάσταση στην Ουκρανία. Μόνο λίγες σκέψεις για έναν πόλεμο που πρέπει να μας αλλάξει και λίγα λόγια αφιερωμένα σε έναν φίλο που βρίσκεται εκεί.

Τσικνοπέμπτη. Ξύπνησα στις 8 για να πάρω τον δρόμο προς το γραφείο. «Ξέσπασε πόλεμος», μου λέει ο Γιώργος. «Τι εννοείς;» ρωτάω, σε μια προσπάθεια να με πείσω ότι δεν μπορεί να είναι αλήθεια αυτό που περνά από το μυαλό μου.

Στον νου μου έρχεται ο Ντενίς. Έχει επιστρέψει εδώ και λίγα χρόνια στην Ουκρανία. Ο απίστευτος αυτός άνθρωπος που με έμαθε τι θα πει εθελοντισμός (ήταν υπεύθυνος εθελοντών στην Greenpeace εδώ, στην Ελλάδα) και που κάνει λίγα παραπάνω ορθογραφικά λάθη από εμένα, βρίσκεται εκεί που χτυπούν οι Ρώσοι. Είναι δυνατόν;

Ανοίγω το κινητό, μπαίνω στο προφίλ του και η άρνηση μετατρέπεται σε απόγνωση. Μέσα από αναρτήσεις μάς ενημέρωνε ότι είναι καλά και μας μετέφερε όσα συνέβαιναν στη χώρα του, για όσα ζει εκείνος, η Ζένια (η σύντροφός του), οι άνθρωποι εκεί τις τελευταίες ώρες. Τις ίδιες ώρες που η Ελλάδα ετοίμαζε τα κάρβουνα για να τσικνίσει μετά μουσικής.

Κι όμως, λίγες μέρες πριν ήταν όλα ήρεμα. Ούτε εμείς, ούτε εκείνος πίστευε πως η κατάσταση θα έφτανε ως εδώ. «Όλα αρκετά ήρεμα, Μαράκι. Έχουμε συνηθίσει τόσα χρόνια να μην πανικοβαλλόμαστε με το παραμικρό. Ο πόλεμος είναι εδώ και 8 χρόνια στα σύνορά μας. Πιο πολύ πολιτικά έχουν ανέβει οι τόνοι. Ετοιμαζόμαστε για τα χειρότερα, αλλά ελπίζουμε να μην επιδεινωθεί η κατάσταση».

Πόσο έξω πέσαμε όλοι. 24/02/2022. Τα ξημερώματα μάς βρήκαν σε μια άλλη πραγματικότητα. Είχαμε πόλεμο και ας το βαφτίζανε «στρατιωτική επιχείρηση» γιατί ηχεί καλύτερα στα αυτιά μας, γιατί μας δίνει την εντύπωση πως μόλις λήξει αυτή η «επιχείρηση», όλοι θα γυρίσουμε στην κανονικότητα.

Τις συνέπειες, όμως, θα τις πληρώσουν και πάλι οι λαοί. «Ο πόλεμος που έρχεται δεν είν’ ο πρώτος. Πριν απ’ αυτόν γίνανε κι άλλοι πόλεμοι. Όταν τέλειωσε ο τελευταίος υπήρχαν νικητές και νικημένοι. Στους νικημένους, ο φτωχός λαός πέθαινε από την πείνα. Στους νικητές ο φτωχός λαός πέθαινε το ίδιο», έχει γράψει ο Μπέρτολτ Μπρεχτ.

Ένα διαδικτυακό ημερολόγιο από την Ουκρανία

32 ώρες πριν: «Είμαι κοντά στο Κίεβο αυτή τη στιγμή. Μαζί με τη Ζένια και κάποιους συγγενείς. Αυτή τη νύχτα θα την περάσουμε στο υπόγειο. Σας ευχαριστώ όλους για τα μηνύματα υποστήριξης. Ακόμα κι αν δεν σας απαντήσω, εξακολουθώ να τα διαβάζω».

Δεν έχω δει από το παράθυρό μου βομβαρδισμούς. Δεν έχω φύγει από το σπίτι μου, ούτε έχω κοιμηθεί σε υπόγειο για να νιώσω μια κάποια ασφάλεια. Δεν έχω φτιάξει ποτέ τσάντα με τα απαραίτητα, μήπως και χρειαστεί να τρέξω. Δεν θα πω ότι ξέρω πως νιώθουν οι άνθρωποι εκεί. Ξέρω, όμως, ότι η ευθύνη ανήκει σε όλους, γιατί με τον έναν ή με τον άλλο τρόπο βάλαμε ή δεν βάλαμε το χεράκι μας.

16 ώρες πριν: «Πρέπει να μείνουμε και να παλέψουμε», γράφει και από τη μία νιώθω απέραντο θαυμασμό, αλλά από την άλλη απέραντο φόβο.

12 ώρες πριν: «Δύσκολη μέρα σήμερα. Οι Ρώσοι χτυπάνε σχεδόν ασταμάτητα τα σύνορα. Σήμερα κάποια στρατεύματα ήταν και στις βόρειες περιοχές του Κιέβου. Όλα καταστράφηκαν ως το απόγευμα. Μια ομάδα κατοίκων σταμάτησε και αφόπλισε ένα άρμα μέσα στην πόλη. Αυτήν τη νύχτα θα τη θυμόμαστε μάλλον ως τη νύχτα της μάχης για το Κίεβο. Επιστρέψαμε σπίτι και το απόγευμα ήρθαμε σε ένα καταφύγιο. Ήδη άρχισαν να βαράνε άρματα τριγύρω».

8 ώρες πριν: «Δεν προλαβαίνω να απαντάω σε όλ@ς, οπότε τα γράφω εδώ. Είμαστε καλά. Σε ασφαλές μέρος, νότια του Κιέβου. Το Κίεβο βαράνε αυτή τη στιγμή. Ακούμε συνέχεια εκρήξεις. Όχι πολύ κοντά μας προς το παρόν».

6 ώρες πριν: «Ρωσικές δυνάμεις προσπαθούν να καταλάβουν το πολεμικό αεροδρόμιο νότια του Κιέβου. Άλλη μια άγρυπνη νύχτα. Η τρίτη στη σειρά».

Αγαπημένε μας Ντενίς, πες σε όλους εκεί στην Ουκρανία συγγνώμη.