ΑΝΤΩΝΗΣ ΚΑΙ ΓΙΩΡΓΟΣ ΚΑΦΕΤΖΟΠΟΥΛΟΣ: ΠΑΤΕΡΑΣ ΚΑΙ ΓΙΟΣ ΣΕ ΜΙΑ ΑΠΟΛΑΥΣΤΙΚΗ ΚΟΥΒΕΝΤΑ
Πατέρας και γιος στην πραγματικότητα, ο Αντώνης και ο Γιώργος Καφετζόπουλος υποδύονται ανάλογους ρόλους στο θεατρικό «Τάο» και μιλούν στο OW για τις ζωές τους εντός και εκτός σκηνής.
Δεν ξέρω πώς μου ήρθε, αλλά έτσι όπως καθόμουν ανάμεσα στον Αντώνη και τον Γιώργο Καφετζόπουλο σκέφτηκα να τους ρωτήσω πώς κρίνει ο ένας τον άλλο ως ηθοποιό, για την ακρίβεια αν θεωρεί o ένας τον άλλο καλό ηθοποιό. Ο Γιώργος –κουνώντας κάπως αμφίσημα το κεφάλι– είπε για τον πατέρα του: «Σε κάποια είδη ναι, σε κάποια άλλα θέλει λίγο δουλίτσα! Όπως ας πούμε στο μεταμοντέρνο θέατρο. Δεν τον έχω δει ποτέ να κάνει κάτι μεταμοντέρνο».
«Είμαι εχθρός του μεταμοντέρνου, σαν ιδεολογία εννοώ», αντέτεινε ο Αντώνης Καφετζόπουλος. «Και του ρομαντισμού – όχι στον τομέα της τέχνης, είμαι μεγάλος θαυμαστής ας πούμε του Μάλερ και των ρομαντικών ποιητών, αυτοί είναι πάρα πολύ καλοί. Εννοώ αυτό το αντικίνημα στον διαφωτισμό, τον πολιτικό ρομαντισμό, τον σιχαίνομαι. Όπως σιχαίνομαι και το μεταμοντέρνο».
Καλά όλα αυτά, αλλά τελικά θεωρεί τον γιο του καλό ηθοποιό; «Είναι πάρα πολύ καλός ηθοποιός, το διαπίστωσα στο δεύτερο έτος στις εξετάσεις της σχολής του», απαντάει. Πήγα με πολύ άγχος, γιατί άμα δεν ήταν καλός πώς του λες: Δεν ξέρω, μήπως να σκεφτείς να κάνεις κάτι άλλο στη ζωή σου; Αλλά ησύχασα εκεί και δεν ξανασχολήθηκα, έκανε διάφορα πράγματα, πήγαινα και τον έβλεπα απλώς. Αλλά έχει το εξής πρόβλημα: επειδή είναι ομορφόπαιδο, η πιάτσα τον φαντάζεται σε ρόλους που στην πραγματικότητα δεν του πάνε. Του πάνε πιο ακραία πράγματα, τα οποία δεν συνάδουν με τα ομορφόπαιδα. Συνήθως γι’ αυτά τ’ ακραία παίρνουν και τύπους που έχουνε παράξενη φάτσα, μεγάλα αυτιά ή το μάτι τους είναι, πώς να το πω, δηλητηριώδες; Αυτοί οι ρόλοι του πάνε, αυτούς κάνει πολύ καλά, αλλά όλο του προτείνουνε να κάνει κάτι ομορφόπαιδα. Γι’ αυτό πρέπει να γράφει μόνος του έργα, να παίζει αυτό που θέλει. Ο ρόλος στο Τάο είναι αυτό».
Βρισκόμαστε στον κήπο του θεάτρου Επί Κολωνώ («τον ωραιότερο κήπο θεάτρου στην Αθήνα», λέει ο Αντώνης Καφετζόπουλος και συμφωνώ ανεπιφύλακτα). Στη σκηνή του, πατέρας και γιος υποδύονται στο «Τάο» για δεύτερη χρονιά τον Ανδρέα και τον Γιάννη Καραμούτσο, επίσης πατέρα και γιο, σε σκηνοθεσία της Δανάης Σπηλιώτη, με τον Θοδωρή Σκυφτούλη να ολοκληρώνει την τριάδα των ερμηνευτών.
Σε αυτή την άγρια κωμωδία, όπου όλοι οι ήρωες οπλοφορούν, βλέπουμε τον αρχιμαφιόζο Ανδρέα Καραμούτσο να προγραμματίζει τη συνταξιοδότηση του μετά από εννέα χρόνια στη φυλακή, ενώ ο αλλοπρόσαλλος γιος του ονειρεύεται να κληρονομήσει το πατρικό «βασίλειο» της νύχτας. Αλλά υπάρχει ο τρίτος της παρέας, που «ανέβηκε σαν το φίδι» και «τρέχει» πια όλη την Αθήνα, χωρίς καμιά διάθεση να χάσει τα κεκτημένα του.
Οι Καφετζόπουλοι και το «Τάο»
Ο τίτλος «Τάο» παραπέμπει στη φιλοσοφική σχολή του Ταοϊσμού και το έργο «Τάο Τε Τσινγκ» του Λάο Τσε, από τον 6ο π.Χ. αιώνα. «Αν μιλάς για αυτό, σημαίνει πως δεν το ξέρεις, αν όμως δεν μπορείς να το εξηγήσεις, μπορεί και κάτι να ’χεις πιάσει», λέει –και ξαναλέει– στην παράσταση ο πατήρ Καραμούτσος, που υποτίθεται ασπάστηκε τη φιλοσοφία του στη φυλακή. «Δεν ξέρει για τι μιλάει, απλώς κάνει τον έξυπνο στους άλλους δύο», με διαβεβαιώνει ο Αντώνης Καφετζόπουλος.
«Μέσα στη φυλακή πολλοί το γυρίζουν στη θρησκεία, για να ηρεμήσουν, να συγχωρέσουν τον εαυτό τους και τα σχετικά», προσθέτει ο Γιώργος Καφετζόπουλος, εξηγώντας την έμπνευση πίσω από τον χαρακτήρα. «Εκείνος έμπλεξε με μία “θρησκεία” πιο κουφή για τα ελληνικά δεδομένα. To Τάο έχει μια φιλοσοφία που εμένα μου είχε φανεί ενδιαφέρουσα, αλλά προφανώς στο έργο κάνουμε και λίγη πλάκα. Είναι όλοι Δυτικοί, Έλληνες, μέσα στην παράνοιά τους».
Το «Τάο», που γράφτηκε το 2020, είναι το πρώτο έργο του Γιώργου Καφετζόπουλου που ανεβαίνει στο θέατρο, αν και όπως μου λέει έχει γράψει πολλά, από σενάρια για ταινίες μέχρι πιλότο για τηλεοπτική σειρά: «Η ιστορία του Τάο μου βγήκε αυθόρμητα. Το πιο βασικό ήταν ότι υπάρχει ένας γιος που έχει πολλά παράπονα από τον πατέρα του – χωρίς αυτό να σημαίνει, βέβαια, ότι έχει και δίκιο».
«Διαβάζοντας το έργο που έγραψε ο Γιώργος είπα ότι έχει άμεση αντιστοιχία με τον Άμλετ», επισημαίνει ο Αντώνης Καφετζόπουλος. «Νεκρός βασιλιάς, συνταξιούχος στην περίπτωση μας, ο γιος και ο σφετεριστής του θρόνου. Είναι ένα αιώνιο ανθρώπινο ζήτημα, που άπτεται της εξουσίας, των χρημάτων, της κοινωνίας».
Για τον Γιώργο, η συγγραφή αυτού του έργου ήταν κι ένας τρόπος να «κλείσει» συμβολικά τους λογαριασμούς του με όσους πίστευαν πως πρέπει να αποδείξει ότι αξίζει να είναι και αυτός ηθοποιός. «Εγώ μέσα μου δεν ένιωθα ότι πρέπει να αποδείξω κάτι», λέει ο ίδιος. «Αλλά σε μια τέτοια συνθήκη, όταν έχεις έναν πατέρα σημαντικό στον χώρο που θέλεις να μπεις κι εσύ, σου ζητάνε να αποδείξεις ότι δεν είσαι άχρηστος. Στο έργο διαστρέβλωσα μια πραγματικότητα με τρόπο αυτοσαρκαστικό σε πολλά σημεία, με χιούμορ, μπορεί σκοτεινό και ύπουλο, αλλά χιούμορ. Ξεφόρτωσα από πολλά δικά μου που κουβαλούσα».
Στα εσώψυχά τους
Ρωτάω πώς τα πάνε ως πατέρας και γιος πέρα από τη δουλειά, στην καθημερινότητά τους. «Κοίταξε, τα τελευταία δύο χρόνια, ας πούμε, μιλάμε πιο πολύ, επειδή δουλεύουμε και μαζί», λέει ο Αντώνης Καφετζόπουλος. «Αλλιώς έχουμε μία απόσταση φυσιολογική για έναν άνθρωπο 70 χρονών και έναν 35 – λέω χοντρικά τις ηλικίες. Έχει τη ζωή του και έχω τη ζωή μου. Ευτυχώς έχει κι έναν μικρό αδερφό, τον Σπύρο, τον οποίο περνάει 14 χρόνια, και τα χρόνια που ήταν πιο νέος και διαμόρφωνε τη ζωή του νομίζω ότι δε θα βλεπόμασταν τόσο πολύ, αν δεν υπήρχε αυτός. Είχε τότε μαζί του μια σχέση λίγο πατρική».
Όπως μιλάμε για ηλικίες, ο Γιώργος αναφέρει πως είχε πάθει «κρίση πρώιμης ηλικίας» στα 30 του, οπότε τώρα που βαδίζει προς τη μέση ηλικία νιώθει μια χαρά.
«Εγώ παθαίνω κρίσεις κατά καιρούς», λέει ο Αντώνης Καφετζόπουλος, προσθέτοντας με σαρδόνιο χιούμορ: «Τώρα όχι, δεν έχω κρίση τρίτης ηλικίας». Τι κρίσεις παθαίνει, λοιπόν;
«Μια καταθλιψάρα, ας πούμε, που κράτησε 15, 17 χρόνια», απαντάει. «Είναι κάτι για το οποίο έχω μιλήσει και το κάνω πολύ ευχαρίστως όποτε με ρωτάνε, για να ξέρουν οι άνθρωποι ότι δεν είναι κάτι, συμβαίνει παντού. Και άρα καλό είναι να ζητάνε βοήθεια». Εγώ το ακούω για πρώτη φορά, αλλά με διαβεβαιώνει ότι το έχει ξαναπεί: «Ήταν από τα πράγματα που έλεγα πριν μερικά χρόνια, μπας και κανένας φοβάται να πάει σε ψυχίατρο, να το αποφασίσει να πάει. Εγώ κατάλαβα ότι το χρειάζομαι στη φάση που ένιωσα ότι δεν είμαι ο εαυτός μου. Αυτός είναι ο τρόπος να το καταλάβεις μόνος σου – γιατί μπορεί και να μην το καταλάβεις ποτέ, να διολισθαίνεις σε μία μετάλλαξη του εαυτού σου και να ζεις με αυτό. Μια μέρα το πήρα χαμπάρι και ζήτησα το τηλέφωνο ενός φίλου ψυχίατρου, που το είχα χάσει. Την άλλη μέρα τον πήρα τηλέφωνο».
Εκείνο που τον βοήθησε να το ξεπεράσει δεν ήταν η ψυχοθεραπεία αλλά τα χάπια, «αντικαταθλιπτικά, όχι ευφορικά», διευκρινίζει. «Δεν πιστεύω στη ψυχοθεραπεία», λέει ο Αντώνης Καφετζόπουλος. «Πιστεύω στα χάπια». Αντιτείνω ότι σε κάποιες περιπτώσεις ο συνδυασμός των δύο βοηθάει και δεν το αμφισβητεί: «Φαντάζομαι ναι. Δεν ξέρω, δεν το δοκίμασα. Η φίλη μου η Βάσω, ας πούμε, που είμαστε χρόνια πια μαζί, πιστεύει στη θεραπεία και όχι στα χάπια. Είμαστε δύο αντίθετες απόψεις κάτω από την ίδια στέγη».
Ο Γιώργος έχει κάνει ψυχοθεραπεία, παρόλο που παραδέχεται ότι επίσης έχει κάποιες αντιστάσεις. «Είναι πολύ λεπτές οι ισορροπίες», εξηγεί. «Εγώ σε φάσεις που αισθάνθηκα ότι το χρειάζομαι πήγα και πήρα τις στρατηγικές που ήθελα, αλλά δεν είμαι τύπος που θα το έκανε συνέχεια. Υπάρχουν άτομα που το χρειάζονται όπως ο άλλος θέλει τον καφέ του. Εμένα αυτό δεν μου αρέσει, ούτε από οικονομικής άποψης. Αλλά άμα προκύψουν προβλήματα, εννοείται ότι θα ξαναπήγαινα. Και το λέω σε φίλους μου: Πήγαινε να μιλήσεις, καλό είναι. Πρέπει να βρεις, βέβαια, κάποιον που να σου ταιριάζει».
Γιος και πατέρας
Ο Γιώργος Καφετζόπουλος παραδέχεται ότι δεν ήταν ακριβώς «εύκολο» παιδί. «Ήμουν λίγο πιο ανεξάρτητος», λέει, «γι’ αυτό οι γονείς μου ανησυχούσαν για μένα. Έχοντας μιλήσει και με φίλους, καταλαβαίνω ότι δεν με πίεσαν πολύ. Περισσότερο εγώ θόλωσα κάποιες εποχές που είχα μεγαλώσει και δεν ήξερα πώς να αυτονομηθώ και να είμαι καλά στη δουλειά μου».
Έτσι θυμάται τα πράγματα και ο Αντώνης Καφετζόπουλος: «Ο Γιώργος είχε τον χαβά του, αλλά δεν υπήρχαν πράγματα που να χτυπάνε τα κουδούνια του συναγερμού. Ή υπήρχαν και δεν τα πήρα χαμπάρι, δεν ξέρω. Παίζει κι αυτό». Πώς νιώθει ο ίδιος γενικά ως πατέρας; «Κοίταξε, ο πατέρας είναι ένας συμπληρωματικός ρόλος», απαντάει. «Δεν μιλάω για πατριαρχίες και μητριαρχίες, αυτά είναι πράγματα που επινόησε η ανθρωπότητα τα τελευταία δέκα χιλιάδες χρόνια, μαζί με τη γεωργία, λίγο μετά. Για εκατοντάδες χιλιάδες χρόνια οι ρόλοι ήταν πολύ διαφορετικοί. Οι άντρες τρέχανε λίγο πιο έξω, να βρούνε καμιά πρωτεΐνη, κανένα κυνήγι. Και προσπαθούσαν να τεκνοποιήσουν όσο γίνεται περισσότερο, γιατί αυτό είναι ενστικτώδες, θες να αφήσεις απογόνους. Είμαστε σκλάβοι αυτού του πράγματος. Ως εκ τούτου η σχέση με τα παιδιά δεν έχει αλλάξει από τότε ριζικά. Αγαπάμε τα παιδιά μας γιατί αισθανόμαστε λίγο ότι είναι η συνέχειά μας, η ιδιοκτησία μας».
«Για τις γυναίκες η επένδυση είναι πάρα πολύ μεγάλη», προσθέτει. «Έχουν ένα ωάριο τον μήνα, άρα πόσα παιδιά θα κάνουν για όλη τους τη ζωή; Και επενδύουν σε αυτά πάρα πολλή από τη ζωή τους. Πράγμα που, όταν μεγαλώσουν τα παιδιά και απογαλακτιστούν, τους αφήνει πολύ ελεύθερο χρόνο να είναι πιο σοφές, πιο συγκρατημένες και πιο ανεκτικές. Σέβονται πιο πολύ τη ζωή οι γυναίκες. Είναι λίγο Δαρβινικά αυτά που λέω, αλλά έτσι είμαι εγώ. Έτσι σκέφτομαι. Είμαι της εξελικτικής βιολογίας, αυτή την ιδεολογία έχω, δεν έχω άλλη».
Τα διλήμματα και οι δυσκολίες
Στο τέλος του «Τάο», ο υιός Καραμούτσος έρχεται αντιμέτωπος με ένα μεγάλο δίλημμα. Δεν θα πω λεπτομέρειες για να μην κάνω σπόιλερ, στέκομαι όμως σε κάτι που λέει ο Αντώνης Καφετζόπουλος: «Έρχεται πάντα στη ζωή αυτή η στιγμή που πρέπει να πάρεις μια απόφαση. Και μετά η ζωή σου δεν θα είναι ίδια. Μπορεί να μη συμβαίνουν τόσο δραματικά πράγματα σε εμάς, τους καθημερινούς ανθρώπους, αλλά συνέχεια παίρνουμε αποφάσεις που αλλάζουν τη ζωή μας και επιλέγουμε μια κατεύθυνση. Εγώ, ας πούμε, είχα μια καλή δουλειά, ήμουν ένας νέος, υποσχόμενος ηχολήπτης, με υποσχόμενο μισθό. Και έρχεται το δίλημμα όταν μου προτείνουν να παίξω σε μία παράσταση με την Έλλη Λαμπέτη και ένα σίριαλ που λέγεται «Αστροφεγγιά». Θα αφήσεις αυτό που έχεις, που είναι σίγουρο και φαίνεται ότι θα πάει πολύ καλά, για να κάνεις κάτι άλλο, άγνωστο; Και το αποφάσισα. Συνέχεια παίρνουμε τέτοιες αποφάσεις, που διαμορφώνουν την υπόλοιπη ζωή μας».
Ο Γιώργος από την πλευρά του δεν φαίνεται να έχει έρθει ακόμα αντιμέτωπος με κάτι ανάλογο – τουλάχιστον όχι τόσο καθοριστικό, ώστε να μπορεί να το ανακαλέσει εύκολα. Είχε ποτέ την επιθυμία να καταπιαστεί με κάτι διαφορετικό από την υποκριτική; «Δεν είχα», απαντάει. «Θυμάμαι ότι μου άρεσε το θέατρο όταν ήμουν μικρός. Κάπου στην εφηβεία τα θεωρούσα λίγο πιο φλωριές όλα αυτά, να το πω, ήμουν πιο σνομπ, ίσως μέχρι τα 21, αλλά μετά επανήλθα σε αυτό και μου άρεσε. Όταν μπήκα στον χώρο, βέβαια, είδα δυσκολίες και αρνητικά πράγματα που δεν αντιλαμβανόμουν. Εγώ νόμιζα ότι είναι όλα μέλι-γάλα, αλλά υπάρχει τρομερός ανταγωνισμός. Η έκθεση των ανθρώπων δημιουργεί πιστεύω ανασφάλειες πιο έντονες από ό,τι σε άλλες δουλειές».
«Το έχω ζήσει κι από την καλή κι από την ανάποδη αυτό», λέει ο Αντώνης Καφετζόπουλος. «Με ανθρώπους που ήταν γενναιόδωροι συναισθηματικά και με ανθρώπους που ήταν τρομερά τσιφούτηδες. Όταν πέσεις σε τσιφούτηδες, είναι δυσάρεστο, μπορεί να περάσεις έναν κολασμένο χειμώνα στο ίδιο θέατρο, με ανθρώπους που δεν θες να τους ξέρεις. Υπάρχουν άνθρωποι που έχω δουλέψει μαζί τους και δεν θέλω να τους ξέρω, τους έχω κόψει. Μερικοί είναι πολύ γνωστοί σκηνοθέτες».
Από την άλλη, σκέφτεται όλο και περισσότερο ηθοποιούς με τους οποίους θα ήθελε να συνεργαστεί. «Είναι διάφοροι συνάδελφοι στην ηλικία μου ή λίγο νεότεροι που θα ήθελα να συναντηθούμε ή να ξανασυναντηθούμε», λέει. «Γιατί περνάνε τα χρόνια και μεγαλώνουμε και βαραίνουμε...»
Περί πολιτικής
Μολονότι στο «Τάο» παρακολουθείς μια κατάσταση τραβηγμένη στα άκρα, πολύ μακριά από τον μέσο άνθρωπο που δεν έχει πιάσει ποτέ στη ζωή του πιστόλι, την ίδια στιγμή αναγνωρίζεις αναφορές και περιστατικά που όλοι μπορεί να έχουμε ζήσει.
«Οι χαρακτήρες έχουν στοιχεία μέσα τους με τα οποία αρχίζεις κάπως να ταυτίζεσαι», λέει ο Γιώργος Καφετζόπουλος. «Ο γιος είναι μια φιγούρα θα έλεγα πιο παγκοσμιοποιημένη. Ζει στην Αθήνα του σήμερα και μπορεί να έχει φίλους κάθε προέλευσης, με έναν ενωτικό τρόπο που είναι ίσως κάπως απολιτίκ. Είναι κάτι που το βλέπω στη γειτονιά που μένω, ας πούμε, ή στο κέντρο της Αθήνας, σε διάφορες γειτονιές».
Γιατί φαντάστηκε τον μαφιόζο που μπαίνει στο έργο ανάμεσα σε πατέρα και γιο να είναι αριστερός; «Για μένα είναι μια πολύ ωραία αντίθεση», λέει. «Είναι πιο ωραίο να γλεντάς και τα λάθη της αριστεράς, τουλάχιστον από τη δική μου πλευρά, παρά να ασχολούμαι με τους δεξιούς, γιατί πιστεύω ότι η αριστερά είναι και πολύ μικρότερη των περιστάσεων τα τελευταία χρόνια και θα πρέπει να της ασκείται κριτική από αυτούς που θα ήθελαν να είναι καλύτερα τα πράγματα. Αν και αυτό που γίνεται στο έργο δεν είναι κριτική στην αριστερά, είναι μάλλον κριτική σε αυτό το new age πολιτικό πράγμα, που βλέπεις τύπους τελείως άσχετους και άκυρους να τους γουστάρει ο κόσμος και να παίρνουν αξιώματα και θέσεις».
«Να σας πω κάτι ενδιαφέρον εδώ», παρεμβαίνει ο Αντώνης Καφετζόπουλος. «Και η οικογένεια του Κοεμτζή ήταν αριστερή. Κλασική, αριστερή οικογένεια του Εμφυλίου. Του Κοεμτζή, που έσφαξε τρεις, μαχαίρωσε άλλους έξι, μπράβος της νύχτας, επαγγελματίας, τον έχω γνωρίσει και μου έχει διηγηθεί ανατριχιαστικά πράγματα που έκανε».
Τον ρωτάω πώς του φαίνεται η σημερινή πολιτική σκηνή. «Χα!» αναφωνεί. «Δεν ξέρω. Είναι άλλο το να σκέφτεσαι συνέχεια πολιτικά –γιατί εγώ έτσι σκέφτομαι, δεν μπορώ να το αποβάλω αυτό ούτε και θέλω– και άλλο να το κρίνεις αυτό από τους υπάρχοντες πολιτικούς σχηματισμούς. Ενώ έχω πολύ καλή εικόνα για την πολιτική που είναι στο κεφάλι μου, έχω πολύ κακή εικόνα για το πολιτικό σύστημα. Είναι δύο διαφορετικά πράγματα. Και συνήθως οι άνθρωποι με τους οποίους συμφωνούμε ή κατά καιρούς έχουμε κάνει πράγματα μαζί και πολιτικά, είναι άνθρωποι που δεν υπήρξαν ποτέ μέλη κομμάτων».
Τι πιστεύει ότι χρειάζεται αλλαγή στην κοινωνία μας; «Νομίζω ότι περνάει μια μεταβατική φάση η ανθρωπότητα, όπου συμβαίνουν ταυτόχρονα δύο αντίρροπα πράγματα», λέει ο Αντώνης Καφετζόπουλος. «Ενώ η γνώση πολλαπλασιάζεται και υλοποιείται συνέχεια σε τεχνολογίες, σε ευκολίες, σε μια υλική, ας πούμε, σιγουριά, από την άλλη εξαπλώνεται μια αγραμματοσύνη και ένας αναλφαβητισμός σε ευρύτερα στρώματα της κοινωνίας, που δεν ήταν έτσι παλιά. Αυτοί που καλλιεργούν τη γνώση το κάνουν μετά λόγου γνώσεως, ενώ αυτοί που την αμφισβητούνε πολύ συχνά δεν έχουν επιχειρήματα, ή η αμφισβήτησή τους δεν στηρίζεται σε κάτι πραγματικό. Και υπάρχει μια θολούρα μιας γενικότερης αμορφωσιάς και μιας απελπισίας».
Γιώργος και Αντώνης Καφετζόπουλος εκτός δουλειάς
Το «Τάο» θα παίζεται στο Επί Κολωνώ μέχρι τα τέλη Ιανουαρίου (Κυριακή, Δευτέρα και Τρίτη), ενώ κάποιες εβδομάδες ταξιδεύει ενδιάμεσα σε άλλες πόλεις, με την αρχή να έχει γίνει από την Καβάλα και μετά τη Θεσσαλονίκη.
«Μετά την Καβάλα, μια γυναίκα έκανε ένα σχόλιο στο Facebook που ήταν από τα καλύτερα πράγματα που έχουν γραφτεί για το Τάο, ότι ήταν σαν μια Όπερα της πεντάρας σε μαύρη κωμωδία», λέει ο Γιώργος Καφετζόπουλος. «Πραγματικά αυτό είχα στο μυαλό μου. Έχει και κάτι Μπρεχτικό το έργο. Ο Μπρεχτ θα έλεγε “τι είναι η ληστεία μιας τράπεζας μπροστά στην ίδρυση; Η τράπεζα είναι οι κλέφτες, όχι ο ληστής”».
Κι όταν δεν παίζουν στη σκηνή, τι τους αρέσει να κάνουν; «Τα κλασικά», λέει ο Γιώργος. «Καμιά βόλτα, μπαλίτσα... Μου αρέσουν οι ταινίες πολύ. Τα τελευταία χρόνια πάω και σε εκθέσεις, μουσεία, τέτοια πράγματα, πιο καλλιτεχνικά. Και βλέπω περισσότερες παραστάσεις από ό,τι παλιά».
«Εγώ δε θέλω, τίποτα δε μ’ αρέσει να κάνω», λέει ο Αντώνης Καφετζόπουλος. «Έχω βγει πολύ στη ζωή μου έξω, πολύ ξενύχτι, στην ηλικία του Γιώργου και έως λίγο μεγαλύτερος, μέχρι τα 45 μου, τα 48 μου. Πολύ γυριστροκατάσταση και δεν μου κάνει κέφι. Έχει αλλάξει και το περιβάλλον. Τότε πήγαινα σε κανά σκυλάδικο και ήταν ωραία. Διασκέδαζα δηλαδή. Τώρα δεν υπάρχουν αυτά, είναι κάτι κοσμικά ποπ μπουζούκια, ας πούμε. Δεν μου λέει τίποτα αυτό. Η μουσική μου αρέσει, αν είχα περισσότερο χρόνο θα πήγαινα πιο συχνά σε συναυλίες. Όχι όλων των ειδών, αλλά μ’ αρέσει η τζαζ σε μικρά μέρη. Μουσική. Αυτά».
SLOW MONDAY NEWSLETTER
Θέλεις να αλλάξεις τη ζωή σου; Μπες στη λογική του NOW. SLOW. FLOW.
Κάθε Δευτέρα θα βρίσκεις στο inbox σου ό,τι αξίζει να ανακαλύψεις.
