ΑΝΝΑ ΚΟΥΤΣΑΦΤΙΚΗ: «ΜΕ ΤΑΡΑΖΕΙ ΒΑΘΙΑ Η ΕΛΛΕΙΨΗ ΨΥΧΙΚΗΣ ΕΥΓΕΝΕΙΑΣ»

Η Άννα Κουτσαφτίκη, η Ξένια της τηλεοπτικής σειράς Μην αρχίζεις τη μουρμούρα, μιλά στο OW για την τηλεόραση, το θέατρο, το τραγούδι, την απώλεια και το χιούμορ που λειτουργεί ψυχοθεραπευτικά.

Φεύγοντας από τη συνάντηση με την Άννα Κουτσαφτίκη, η αίσθηση που είχα ήταν ότι βγήκα για καφέ με μια φίλη, την οποία είχα να συναντήσω καιρό. Η Άννα Κουτσαφτίκη, η Ξένια της σειράς Μην αρχίζεις τη μουρμούρα, είναι ένας άνθρωπος που θα ήθελα πραγματικά να έχω φίλο μου.

Βρεθήκαμε στο Παγκράτι μια μέρα με βροχή. Έφτασε χαμογελαστή, έκατσε απέναντί μου και κράτησε το κινητό μου στα χέρια της, για να σιγουρευτούμε ότι όλα θα ακούγονται καλά στην ηχογράφηση και δεν θα έχω πρόβλημα με την απομαγνητοφώνηση (όλα ακούγονται μια χαρά Άννα). Και κάπως έτσι, ήρθε η πρώτη ερώτηση, για να ακολουθήσουν πολλές, που δυστυχώς δεν χωρούν σε μία μόνο συνέντευξη.

– Πες μου ποια είσαι και τι κάνεις σε αυτή τη ζωή.

Είμαι η Άννα Κουτσαφτίκη και προσπαθώ να είμαι ηθοποιός, τραγουδίστρια και πάνω από όλα άνθρωπος. Είμαι μια γυναίκα μέσης ηλικίας κι έχω την τιμή να είμαι μητέρα ενός 12χρονου κοριτσιού.

– Στον δρόμο πώς σε φωνάζουν, Ξένια ή Άννα Κουτσαφτίκη;

Μετά από επτά χρόνια σε μια σειρά που ο κόσμος αγαπά, έχω ακούσει τόσες φορές το όνομα Ξένια, που πλέον απαντώ και σε αυτό.

Η αλήθεια είναι ότι στην αρχή μού φαινόταν περίεργο, γιατί ως θεατρική ηθοποιός δεν το είχα συνηθίσει. Υπήρχε μια γενιά ηθοποιών, στην οποία ανήκα κι εγώ, που σνόμπαραν την τηλεόραση. Ένας από τους λόγους ήταν ο τρόπος που μας εκπαίδευαν σε κάποιες σχολές. Στο Θέατρο Τέχνης, για παράδειγμα, όπου είχα την τύχη να σπουδάσω, όταν κάποιος αποφάσιζε να κάνει τηλεόραση, έμπαινε στα… μαύρα κατάστιχα. Επιπλέον, εγώ είχα την ευκαιρία να αναλάβω σημαντικούς θεατρικούς ρόλους από πολύ νωρίς. Δεν χρειάστηκε να κατευθυνθώ προς την τηλεόραση, όπως κι εκείνη δεν… κατευθύνθηκε προς τα μένα.

Ωστόσο, τώρα νιώθω μεγάλη ευγνωμοσύνη για αυτό που συμβαίνει. Χαίρομαι να πιάνω κουβέντα με τους ανθρώπους στον δρόμο, γιατί έτσι κερδίζω την επαφή με το κοινό, που στο θέατρο είναι δεδομένη. Τώρα κατάλαβα ότι και η τηλεόραση μπορεί να γίνει ένα μέσο επικοινωνίας.

– Από όλες αυτές τις συναντήσεις με ανθρώπους στον δρόμο, υπάρχει κάποια που να ξεχωρίζεις;

Πολλές φορές με έχουν σταματήσει γιατροί, νοσηλευτικό προσωπικό, φαρμακοποιοί, επαγγελματίες που καθημερινά έρχονται σε επαφή με την αρρώστια, τον θάνατο, την απώλεια. Άνθρωποι που δίνουν τρομερές μάχες με τον εαυτό τους. Σημαίνει πολλά για μένα το να μας ευχαριστούν, επειδή τους κάνουμε να ξεχνιούνται και να γελάνε.

Μία φορά δεν έχω σταματήσει στο δρόμο ενώ με φώναζαν και το έχω μετανιώσει. Ήμουν στη λαϊκή αγορά του Παγκρατίου κι εκείνη τη μέρα είχα μια τρομερή δυσθυμία, δεν ήμουν πολύ καλά ούτε σωματικά ούτε ψυχολογικά. Όπως, λοιπόν, τη διέσχιζα, ζαλισμένη από τον κόσμο και τη φασαρία, ακούω κάποιον να φωνάζει «Ξένια, Ξένια». Δεν γύρισα και συνέχισα να περπατώ. Η φωνή πίσω μου συνέχιζε: «Ξένια, Ξένια». Κάποια στιγμή, επειδή δεν μπορούσα να κάνω διαφορετικά, σταμάτησα και είδα έναν από τους πωλητές της λαϊκής να πλησιάζει. Σταματάει και με λαχανιασμένη φωνή μου λέει: «σε ευχαριστώ πολύ, γιατί έχω τη μητέρα μου παράλυτη και τον πατέρα μου με προβλήματα υγείας και μου είναι δύσκολο πια να τους κάνω να χαμογελάσουν. Η μόνη στιγμή της ημέρας που τους βλέπω να χαμογελούν είναι όταν σας βλέπουν». Με πιάσανε τα κλάματα, τον αγκάλιασα και του είπα «ευχαριστώ». Ήταν η πρώτη και τελευταία φορά που δεν σταμάτησα. Νιώθω ότι την αγάπη που εισπράττω, οφείλω να τη δίνω πίσω.

– Η Άννα Κουτσαφτίκη έχει κοινά στοιχεία με την Ξένια;

Μπορεί κι εγώ να έχω μια τρέλα στον τρόπο που εκφράζομαι, μια εξωστρέφεια στις κοινωνικές μου επαφές και να είμαι βαθιά ρομαντική με έναν τρόπο, αλλά οι ομοιότητές μας σταματούν εκεί. Είμαστε πολύ διαφορετικοί χαρακτήρες και γι’ αυτό την αγαπώ τόσο, γιατί καλούμαι να υπερασπιστώ έναν ρόλο που δεν έχει κοινά στοιχεία με εμένα και τον φτιάξαμε από την αρχή με τη σεναριογράφο, Σάρα Γανωτή, και τον συμπρωταγωνιστή μου, Σπύρο Τσεκούρα. Στην πορεία μάλιστα προσέθεσα στοιχεία στον χαρακτήρα και από τη μητέρα μου.

– Από τη μητέρα σου;

Ένας από τους λόγους που γινόμαστε ηθοποιοί είναι για να αυτοψυχαναλύθουμε. Είτε υποσυνείδητα είτε συνειδητά, μεταφέρουμε στοιχεία ανθρώπων που σημαίνουν κάτι για μας. Έχω βάλει στην Ξένια πολλά στοιχεία από τη μητέρα μου, η οποία έχει μια υπερβολή στο συναίσθημα και στον τρόπο που εκφράζεται. Εμένα μου κάνει καλό και ταυτόχρονα βοηθάει τον ρόλο.

«Ο ΑΥΤΟΣΑΡΚΑΣΜΟΣ, Η ΣΑΤΙΡΑ ΚΑΙ ΤΟ ΧΙΟΥΜΟΡ ΒΟΗΘΑΝΕ ΣΤΟ ΝΑ ΜΗΝ ΘΕΩΡΟΥΜΕ ΟΤΙ ΕΙΜΑΣΤΕ ΚΑΠΟΙΟΙ».

– Σε αγχώνει η σκέψη ότι μπορεί να ταυτιστείς με τον ρόλο της Ξένιας;

Δεν το βιώνω έτσι. Στο θέατρο μπόρεσα να αναμετρηθώ με διάφορα είδη (κωμωδία, δράμα, μιούζικαλ) και διάφορους ρόλους. Ήταν κάτι που η ίδια επιζητούσα, γιατί θεωρώ ότι ένας ηθοποιός πρέπει να περάσει από όλα τα είδη θεάτρου, ανεξάρτητα από το αν θα τα καταφέρει ή όχι σε όλα. Δεν μου αρέσει η μανιέρα, να καταπιάνομαι με μια συγκεκριμένη θεατρική γκάμα.

Αλλά και ως χαρακτήρας δεν μπορώ τη μονιμότητα. Βέβαια, η μονιμότητα ήρθε μέσω της σειράς, αλλά στην προκειμένη περίπτωση υπήρξε καλοδεχούμενη. Πρώτον, γιατί είμαι χορτασμένη από το θέατρο και δεύτερον γιατί πρόκειται για έναν κωμικό ρόλο που βοηθά τον κόσμο να αποφορτιστεί. Δεν με νοιάζει, λοιπόν, να με φωνάζουν Ξένια. Πιστεύω πως όταν σταματήσω να υποδύομαι τον ρόλο αυτό και κάνω κάτι άλλο, η Ξένια θα φύγει σαν απόηχος.

– Το γέλιο, η κωμωδία και το χιούμορ είναι σημαντικά για σένα;

Μιλάς σε έναν άνθρωπο που δεν μπορεί να ζήσει χωρίς αυτά. Ήταν πάντα εργαλεία άμυνας και μέσο έκφρασης. Με το χιούμορ ξορκίζω τα άσχημα που συμβαίνουν στη ζωή μου και εκφράζομαι. Θεωρώ ότι είναι από τα πιο σημαντικά «όπλα» που διαθέτουμε. Ο αυτοσαρκασμός, η σάτιρα βοηθούν στο να μην παίρνουμε πολύ σοβαρά τον εαυτό μας, να μην θεωρούμε ότι είμαστε κάποιοι. Είναι μια μορφή ψυχοθεραπείας και ένας τρόπος να μένεις γειωμένος και να φέρνεις τα πράγματα στη σωστή τους διάσταση.

– Τηλεόραση ή θέατρο;

Θέατρο. Θα ακουστεί κοινότοπο, αλλά η ζωντανή επαφή με τους ανθρώπους είναι αναντικατάστατη. Μου αρέσουν οι συναντήσεις είτε εκτός σκηνής είτε επί σκηνής. Στο θέατρο υπάρχει η συνάντηση του ηθοποιού με τον ρόλο, με τον συγγραφέα, η συνάντηση με τους συμπρωταγωνιστές, με τους συντελεστές. Τέλος, η συνάντηση με τους θεατές, με τους ανθρώπους που έρχονται να μοιραστούν την ιστορία μαζί σου.

– Κωμωδία ή δράμα;

Ακόμα και όταν κάνω δράμα, θα προσθέσω στοιχεία κωμωδίας. Δεν θεωρώ ότι στη ζωή υπάρχει κάτι μόνο δραματικό ή μόνο κωμικό. Τα πράγματα δεν έχουν μόνο μια διάσταση κι αυτό προσπαθώ να περνάω και στους ρόλους. Σε γενικές γραμμές, πάντως, έχω μεγαλύτερη αγάπη στην κωμωδία, αν και περισσότερες φορές έχω αναλάβει δραματικούς ρόλους.

– Ποια είναι η σχέση σου με τη μουσική;

Την αγαπώ όπως το θέατρο. Από παιδί ήξερα τι ήθελα να κάνω. Ξεκίνησα να τραγουδάω, να παίζω θέατρο στο σπίτι και μουσική στο πιάνο χωρίς να γνωρίζω νότες από μικρή ηλικία. Ήμουν στην ερασιτεχνική ομάδα θεάτρου και ταυτόχρονα στη χορωδία της Κηφισιάς. Σπούδασα τραγούδι, έχω κάνει μιούζικαλ, έχω κάνει οπερέτες. Η μουσική είναι ένας εξίσου σημαντικός τρόπος έκφρασης για μένα, απλώς έχει τύχει να κάνω πιο πολύ θέατρο.

– Η Ξένια είναι μια γυναίκα που φροντίζει τον εαυτό της. Κάνει το ίδιο και η Άννα Κουτσαφτίκη;

Μέχρι να ξεκινήσω τηλεόραση δεν πρόσεχα την εμφάνισή μου, λόγω της φύσης της δουλειάς. Φρόντιζα, όμως, το εσωτερικό, το πνευματικό μου κομμάτι. Το «γνώθι σαυτόν» είναι στόχος ζωής για μένα.

Όταν άρχισα να με βλέπω στην οθόνη, άρχισα να ασχολούμαι και με το σώμα μου, με τη γυναικεία μου υπόσταση. Συνειδητοποίησα ότι πρέπει να το φροντίσω περισσότερο, γιατί υπήρχαν πράγματα που δεν μου άρεσαν. Αλλά μέχρι εκεί. Δεν παθαίνω υστερία. Περνάω περιόδους που δίνω μεγάλη προσοχή στη διατροφή μου ή γυμνάζομαι ή προσέχω την εξωτερική μου εμφάνιση. Μετά τα παρατάω όλα ή κρατάω κάποια από αυτά. Θαυμάζω τους ανθρώπους που είναι συνεπείς στο κομμάτι αυτό.

– Πώς καταφέρνεις, λοιπόν, να κατακτήσεις το «γνώθι σαυτόν»;

Για μένα η αναζήτηση του ποιοι είμαστε είναι διαρκής. Ήταν ένας εσωτερικός δρόμος που ακολουθούσα από μικρή είτε μέσω της Ορθοδοξίας και του πνευματικού μου, είτε μέσω της αυτοεξερεύνησης και της ψυχοθεραπείας. Ψυχοθεραπεία, ωστόσο, δεν έκανα πολύ καιρό, γιατί ήμουν έτοιμη να αντιμετωπίσω τα θέματά μου. Με έναν τρόπο τα γνώριζα και απλά χρειαζόμουν την επιβεβαίωση ενός επιστήμονα ότι το μονοπάτι που ακολουθώ είναι σωστό. Ο ψυχοθεραπευτής ήταν, άλλωστε, εκείνος που μου είπε ότι δεν χρειάζεται να συνεχίσω. Βέβαια, θα επιστρέψω στην ψυχανάλυση οποιαδήποτε στιγμή νιώσω ότι τη χρειάζομαι.

«ΤΑΡΑΖΟΜΑΙ ΒΑΘΙΑ ΜΕ ΤΗ ΜΕΓΑΛΗ ΔΥΣΚΟΛΙΑ ΠΟΥ ΕΧΕΙ Ο ΑΝΘΡΩΠΟΣ ΝΑ ΜΠΕΙ ΣΤΗ ΘΕΣΗ ΤΟΥ ΑΛΛΟΥ ΑΝΘΡΩΠΟΥ».

– Υπάρχουν πράγματα που σε θυμώνουν;

Με βγάζει από τα ρούχα μου η έλλειψη ψυχικής ευγένειας. Για την ακρίβεια, με ταράζει βαθιά. Ταράζομαι και με την ειρωνεία, με τη δυσκολία που έχει ο άνθρωπος να μπει στη θέση του άλλου ανθρώπου. Όσο μεγαλώνω, νομίζω ότι έχω καταφέρει αυτό να το απαλύνω, αλλά εξακολουθεί να με ενοχλεί.

– Μουρμουράς;

Δεν μου αρέσει η μουρμούρα. Μπορεί να μουρμουρίσω καμιά φορά όταν χρειάζομαι τρυφερότητα και προσοχή. Σε ό,τι αφορά σοβαρά θέματα, τα βάζω στο τραπέζι και τα συζητάω. Παλιότερα το έκανα εν θερμώ, τώρα τα αντιμετωπίζω όλα ψύχραιμα. Επίσης, δεν τα αφήνω να συσσωρεύονται μέσα μου, γιατί το έχω κάνει κι αυτό και δεν μου βγήκε σε καλό. Είχα ψυχοσωματικά συμπτώματα.

– Κάνεις εύκολα αλλαγές στη ζωή σου, είτε αυτό αφορά τις σχέσεις σου είτε την εμφάνισή σου;

Όσον αφορά την εμφάνισή μου, μπορώ να κάνω πολύ εύκολα αλλαγές. Για την ανάγκη ενός ρόλου δεν έχω πρόβλημα να αλλάξω οτιδήποτε, γιατί θεωρώ ότι είναι κομμάτι της δουλειάς και πρέπει να είμαστε ανοιχτοί.

Στην προσωπική μου ζωή, ωστόσο, παλαιότερα επέλεγα την ασφάλεια, δεν μου ήταν εύκολο να μετακινηθώ. Όσο μεγαλώνω, όμως, έχω την ανάγκη να κάνω αλλαγές, να δοκιμάζω νέα πράγματα. Δεν μπορώ να νιώθω ότι βαλτώνω. Είναι καρφωμένο στο μυαλό μου το ρητό του Ηρακλείτου «τα πάντα ρει» και προσπαθώ να το ακολουθήσω.

– Μεγαλώνεις μια κόρη. Τι σκέψεις περνούν από το μυαλό σου με όλα όσα γίνονται γύρω μας καθημερινά;

Αν δεν είχα μέσα μου γερά θεμέλια και δικλείδες ασφαλείας, που συνδέονται με την πίστη μου στον Θεό και με το ότι όλα για κάποιον λόγο γίνονται, θα είχα τρελαθεί. Πιστεύω όλοι οι γονείς αυτή την περίοδο έχουν άγχος. Έχω άγχος που το παιδί μου είναι κορίτσι.

Από την άλλη, αγαπώ πολύ τη γυναίκα και χαίρομαι που έχω κόρη. Θεωρώ ότι οι γυναίκες είναι δυνατά πλάσματα και ότι έρχεται μια εποχή στην οποία θα ζήσουν καλύτερα. Τα πράγματα έχουν μπει σε καλό δρόμο, αλλά οι αλλαγές δεν γίνονται χωρίς τίμημα. Δυστυχώς, η κοινωνία μας είναι πατριαρχική. Ίσως τώρα να ζούμε σε μια σκοτεινή περίοδο, αλλά εγώ επιλέγω να την ονομάζω μεταβατική.

– Ως άνθρωπος είσαι αισιόδοξη;

Παλιότερα ήμουν απαισιόδοξη. Μετά το παιδί νομίζω ότι βλέπω το ποτήρι μισογεμάτο, όχι μισοάδειο. Μπορεί να πρόκειται για μηχανισμό άμυνας, αλλά νομίζω ότι είναι ειλικρινές και βαθύ το αίσθημα αυτό. Γενικώς, θεωρώ ότι όποιος δεν πιστεύει στον Θεό σε τέτοιες εποχές, περνάει πιο δύσκολα μέσα του.

– Πώς αντιλαμβάνεται η οικογένειά σου τη δουλειά που κάνεις; Υπάρχουν πράγματα που δεν κατανοούν οι δικοί άνθρωποι;

Η φύση της δουλειάς μας είναι κάπως ιδιαίτερη. Είναι λογικό το γεγονός ότι οι γονείς μου επιθυμούσαν να ακολουθήσω μια καριέρα ακαδημαϊκή, καθώς μεγάλωσα μέσα σε ένα τέτοιο περιβάλλον. Έδωσα εξετάσεις για το πανεπιστήμιο, αλλά τελικά μπήκα στο Θέατρο Τέχνης.

Επέλεξα, επίσης, έναν σύντροφο που δεν ανήκει στον καλλιτεχνικό χώρο, αλλά στον χώρο του εμπορίου. Η επιλογή μου ήταν συνειδητή, γιατί έχω ανάγκη τη γείωση, την επαφή με την πραγματικότητα. Είναι δύσκολο για τους καλλιτέχνες να ισορροπήσουμε μεταξύ πραγματικής ζωής και δουλειάς. Καταλαβαίνω όταν δεν καταλαβαίνει, γιατί δεν καταλαβαίνει, αλλά για μένα μετράει η πρόθεσή του να καταλάβει. Αυτό με συγκινεί και μου αρκεί.

– Ποια πράγματα δεν μπορεί να κατανοήσει ο σύντροφός σου;

Από τη μία, είμαι τυχερή γιατί έχει ένα αναξιοποίητο καλλιτεχνικό κομμάτι, επομένως η δική μου καλλιτεχνική φύση ίσως το καλύπτει. Παρόλα αυτά, όταν τύχαινε να αναλάβω ρόλους σε παραγωγές που δεν είχαν πολλά χρήματα, δεν μπορούσε να καταλάβει γιατί κάνω μια εργασία που δεν μου αποδίδει κέρδη, γιατί αφιερώνω χρόνο και επωμίζομαι ψυχικό κόστος, χωρίς να μπορώ να βγάλω τα προς το ζην.

– Έχεις μιλήσει σε συνέντευξή σου για τον θάνατο του πατέρα σου. Πώς διαχειρίστηκες την απώλεια αυτή;

Θεωρώ ότι δεν «σβήνουμε» μετά τον θάνατο. Δεν μπορώ να πιστέψω ότι εξαφανιζόμαστε. Τι γίνεται η προσωπικότητα, η ψυχή, το πνεύμα μας, όλα τα μεγαλειώδη στοιχεία που συνθέτουν έναν άνθρωπο; Η Ορθοδοξία μου απάλυνε τον πόνο. Αν και δεν είμαι σίγουρη ότι θα ξαναβρεθούμε με τον πατέρα μου εκεί πάνω, πιστεύω στη μετά θάνατον ζωή και αυτό μου δίνει παρηγοριά.

Ωστόσο, η πίστη αυτή συνδέεται και με τη φύση της δουλειάς μου. Στο θέατρο αναμετριέσαι διαρκώς με θεμελιώδη ζητήματα, όπως ο έρωτα, ο θάνατος, η ζωή. Με έναν τρόπο ανοίγουν μέσα σου κάποια πεδία πολύ πιο ουσιαστικά και βαθιά. Δεν θα μπορούσα να είμαι καλλιτέχνης και να μην πιστεύω.

– Πέρα από την τηλεόραση σε βρίσκουμε και στο θέατρο, στην παράσταση «Ελάτε να πιούμε έναν καφέ...» του Πιέρο Κιάρα.

Είναι μια πολύ ιδιαίτερη κωμωδία με πρόσημο πολιτικό, που σε πρώτο επίπεδο επικεντρώνεται στη σχέση τριών αδερφών στη Ιταλία του μεσοπολέμου. Οι αδερφές αυτές έχουν μεγαλώσει στο μικροαστικό περιβάλλον μιας επαρχιακής πόλης, έχουν μια καλή κοινωνική θέση κι έναν πατέρα δυνάστη. Κλεισμένες σε ένα σπίτι, δεν γνωρίζουν τον εαυτό τους, δεν γνωρίζουν το κορμί τους. Όταν ο δυνάστης πατέρας «φεύγει», εκείνες, με αφορμή ένα κληρονομικό ζήτημα, απευθύνονται σε έναν γοητευτικό ληξίαρχο.

Ο άνθρωπος αυτός είναι ένας αριβίστας, που εκμεταλλεύεται την ευκαιρία για να μπει στο σπίτι τους. Είναι το πρόσωπο του φασισμού και βγάζει λογύδρια για το πώς θέλει να πατάξει την ομορφιά και οτιδήποτε αγνό. Έτσι, ενώ παντρεύεται τη μία, θέλει να διαλύσει και τις τρεις.

Ο Νίκος Καρδώνης είναι ένας σκηνοθέτης με μια τρομερά σατιρική αλμοδόβαρικη ματιά. Υπάρχει ζωντανή μουσική και τους στίχους των τραγουδιών έχει γράψει ο Βασίλης Ανδρέου.

– Η επιλογή του έργου ήταν τυχαία;

Όχι, δεν ήταν τυχαία. Όταν μεγαλώνουμε σε καταπιεστικά καθεστώτα, είμαστε ασχημάτιστοι, δεν μπορούμε να ζήσουμε ελεύθεροι, δεν ξέρουμε ποιοι είμαστε. Γινόμαστε ευάλωτοι και εν δυνάμει θύματα κάθε δυνάστη. Αυτό μπορεί να συμβεί στο οικογενειακό περιβάλλον, στον κοινωνικό περίγυρο, σε κοινωνίες ολόκληρες. Είναι αυτό που μας κάνουν οι από πάνω.

Η παράσταση «Ελάτε να πιούμε έναν καφέ...», στην οποία πρωταγωνιστεί η Άννα Κουτσαφτίκη μαζί με τους Μαίρη Σαουσοπούλου, Ντόρα Ζαχαροπούλου, Δημήτρη Καλαντζή, Χάρη Φλέουρα, Νάσο Φρίγγη, Ανούς Μπογοσιάν, παρουσιάζεται στο Θέατρο Μικρός Κεραμεικός (Ευμολπιδών 13). Κλείσε εισιτήρια.

Ευχαριστούμε το Marbella Gastro Bar για την παραχώρηση του χώρου για τη φωτογράφιση.