ΑΛΕΚΟΣ ΣΥΣΣΟΒΙΤΗΣ: «ΠΗΡΑ ΠΟΛΥ ΜΕΓΑΛΥΤΕΡΑ ΜΑΘΗΜΑΤΑ ΑΠΟ ΤΙΣ ΗΤΤΕΣ ΜΟΥ, ΠΑΡΑ ΑΠΟ ΤΙΣ ΝΙΚΕΣ»

Ενώ ετοιμάζεται να παίξει σε ένα θεατρικό που συνδυάζει στοιχεία αστυνομικού θρίλερ και μαύρης κωμωδίας, ο Αλέκος Συσσοβίτης στοχάζεται πάνω στις αντιφάσεις, τους φόβους και τις ήττες της ζωής του, έχοντας κατακτήσει με το σπαθί του αυτό που είναι σήμερα.

Κάπου στη μέση της κουβέντας μας με τον Αλέκο Συσσοβίτη, συνειδητοποίησα –και του είπα– το εξής: Η ιδέα που είχα γι’ αυτόν δεν είχε καμία σχέση με τον άνθρωπο που γνώρισα από κοντά. Στο μυαλό μου είχε καταγραφεί η εικόνα του ωραίου που έκανε μόντελινγκ το πάλαι ποτέ, ίσως και κάποια στοιχεία από χαρακτήρες που έχει υποδυθεί στην τηλεόραση και μάλλον δεν μου ήταν ιδιαίτερα συμπαθείς.

Ομολογώ όμως κι ένα μεγάλο δικό μου έλειμμα: Δεν έχω δει ποτέ τον Αλέκο Συσσοβίτη στο θέατρο, παρότι μετράει σχεδόν 30 χρόνια από τότε που πάτησε για πρώτη φορά στο σανίδι, ενώ έχει πια παίξει και στην Επίδαυρο.

Θα τον δω λοιπόν για πρώτη φορά φέτος, στο βραβευμένο έργο του Μάρτιν ΜακΝτόνα «Ο Πουπουλένιος», που κάνει πρεμιέρα την Παρασκευή 11 Οκτωβρίου 2024 στο Σύγχρονο Θέατρο. Ο σκηνοθέτης της παράστασης, Νικορέστης Χανιωτάκης, το χαρακτηρίζει ένα σκληρό, «αιματοβαμμένο» παραμύθι όχι για παιδιά αλλά με παιδιά, «παιδιά που κακοποιήθηκαν, που δεν έλαβαν αγάπη, που βίωσαν τον πόνο και που εν τέλει... δεν μεγάλωσαν ποτέ».

Από τον «Πουπουλένιο» ξεκίνησε η κουβέντα μας με τον Αλέκο Συσσοβίτη, για να μας οδηγήσει από τις απαιτήσεις του ρόλου στη δική του κρίση μέσης ηλικίας, κι από τους φιλοσόφους που διαβάζει μέχρι το πώς φροντίζει το σώμα του. Εγκάρδιος, ανοιχτός, ευδιάθετος και με χιούμορ, δεν κρύβει τα ευάλωτα σημεία του, ούτε επαναπαύεται σε ευκολίες. Αυτά είναι αρκετά για να κερδίσει την εκτίμησή σου, υπάρχουν όμως και πολλά ακόμα που θα την εδραιώσουν.

Ο Αλέκος Συσσοβίτης στον «Πουπουλένιο»

– Πώς είναι ο ρόλος που υποδύεσαι;

Υποδύομαι τον Τουπόλσκι, αστυνομικό σε ένα απροσδιόριστο απολυταρχικό καθεστώς. Ανακρίνει έναν συγγραφέα, ορισμένες ιστορίες του οποίου ταυτίζονται με δολοφονίες παιδιών. Ο Τουπόλσκι –όπως και όλα τα πρόσωπα της ιστορίας– είχε βεβαρημένη παιδική ηλικία. Ήταν από πατέρα βίαιο, αλκοολικό, και ο ίδιος ακολούθησε τα χνάρια του. Από την άλλη, έχει ταχθεί υπέρ των απροστάτευτων παιδιών και έχει βάλει στόχο ζωής να μην υπάρχουν παιδοκτονίες.

Μέσα του συνυπάρχει το βίαιο, ο κυνισμός, ένας αυτοσαρκασμός, ένα βαθύ κοινωνικό σχόλιο ότι ο κόσμος είναι ένα μάτσο χάλια, όπως ένα μάτσο χάλια είναι και το καθεστώς που υπηρετεί. Την ίδια στιγμή, δείχνει ευαισθησίες, εκτιμώντας απ’ όλα τα έργα του συγγραφέα τον «Πουπουλένιο», που μιλάει για ένα πλάσμα παραμυθένιο, το οποίο παροτρύνει τα νέα παιδιά να αυτοκτονήσουν γιατί η πορεία τους στη ζωή θα είναι οδυνηρή.

Αυτά τα διττά συναισθήματα που έχει μέσα του, μια ευαισθησία πάνω σε κάτι όπου όμως ο ίδιος είναι εγκλωβισμένος, εμένα με αφορούν. Γιατί βλέπουμε πραγματικά ότι ο άνθρωπος θέλει να αποβάλει τη βία που έχει μέσα του, αλλά είναι έμφυτη και δεν μπορεί. Όταν τον έχουν χτυπήσει στην παιδική ηλικία, θα φτάσει κάποια στιγμή να το κάνει κι ο ίδιος. Αν μεγαλώσει με αγάπη, θα είναι ένας αγαπησιάρης άνθρωπος. Το λέει η ψυχολογία, το λέει η φιλοσοφία, και έτσι συμβαίνει. Είναι αρκετά δύσκολο να κάνεις μια στροφή 180 μοιρών και να γίνεις άλλος άνθρωπος.

– Υπάρχει μια αντίφαση στο ότι ο Τουπόλσκι είναι βίαιος αλλά έχει ταχθεί να προστατεύει τα παιδιά.

Χρησιμοποιεί μια έκφραση που μου αρέσει πάρα πολύ. Όταν τον ρωτάει ο άλλος αστυνομικός «Τι είναι όλη αυτή η παλαβομάρα που έκανες πριν;» του λέει: «Σύγχυση και αποσταθεροποίηση του κρατούμενου με ανόητες ασυναρτησίες. Είναι όλα στο εγχειρίδιο εκπαίδευσης». Αυτό δίνει τα εχέγγυα στον ήρωα και στον ηθοποιό να πάει σε τελείως αντιφατικές διαδρομές, να συμφωνεί και να διαφωνεί, να εμπαίζει τον ανακρινόμενο και να του συμπαραστέκεται, να βρίσκει κομμάτια του χαρακτήρα του που τα εκτιμάει –και να του το λέει κιόλας– και κομμάτια με τα οποία εναντιώνεται. Αυτή η ποικιλία έχει μεγάλο ενδιαφέρον. Δεν είναι ένας μονοδιάστατος χαρακτήρας, όπως και κανείς από τους υπόλοιπους.

Το σκοτάδι και το φως που έχουμε μέσα μας

– Πώς χειρίζεσαι εσύ, ως Αλέκος, τα αντιφατικά στοιχεία που υπάρχουν μέσα στον δικό σου εαυτό;

Προσπαθώ με σύνεση και σοφία, σε βάθος χρόνου, αλλά έσπασα κι ένα δάχτυλο στην πρόβα γιατί δεν μπορούσα να ελέγξω τα νεύρα μου! Όλα αυτά είναι μαθήματα. Οι μεγάλοι Ασιάτες γκουρού, οι Δαλάι Λάμα και όλοι οι φιλόσοφοι πρεσβεύουν ότι ο άνθρωπος πρέπει να μένει σε έναν μέτριο συναισθηματικό κόσμο, χωρίς μεγάλες εξάρσεις. Πώς να το καταφέρουμε αυτό στη Δύση, μέσα σε ένα καπιταλιστικό καθεστώς που επικαλείται τον φιλελευθερισμό και τη δημοκρατία, αλλά μόνο έτσι δεν είναι; Όπου υπάρχουν πλέον λίγοι πάμπλουτοι και πάρα πολλοί φτωχοί, ενώ η μεσαία τάξη ισοπεδώνεται;

Σε αυτή την επονομαζόμενη παγκοσμιοποίηση, που εξυπηρετεί συμφέροντα, δεν είναι εύκολο να πει καθένας μας ότι διαχειρίζεται τον καλό και τον κακό του εαυτό με τον ίδιο τρόπο, και μάλιστα ανεπηρέαστος από το καθημερινό αλισβερίσι με την κοινωνία. Ζούμε σε τόσο ανταγωνιστικές, τόσο εγωκεντρικές κοινωνίες, που δεν είναι εύκολο να συντηρείς μια εσωτερική ισορροπία.

Το μεγάλο ζητούμενο είναι να αποδεχόμαστε ότι μέσα μας συνυπάρχουν το σκοτάδι και το φως, ο διάβολος και ο θεός, και να δώσουμε χώρο ανά περίπτωση σε καθένα από αυτά. Πήρα πολύ μεγάλα μαθήματα όταν με κατέκλυσε ο φόβος και το άγχος: με ώθησαν να σκαλίσω τι με βασανίζει και πώς θα το αντιμετωπίσω, πώς θα το διαχειριστώ και θα το καταλαγιάσω. Πήρα πολύ μεγαλύτερα μαθήματα από τις ήττες μου, παρά από τις νίκες μου ή από την ευκολία που μπορεί να έχει ένας φωτεινός Αλέκος.

– Ποια πράγματα που σου προκάλεσαν φόβο στη ζωή σε οδήγησαν στο να πάρεις μαθήματα;

Νομίζω στοιχεία που δεν είναι πάντα συγκεκριμένα, αλλά σε κάνουν να χάνεις την αυτοπεποίθησή σου. Μέσα στην πάροδο του χρόνου θα υπάρξουν τέτοιες στιγμές. Ας πούμε, ήμουν ανυποψίαστος ότι υπάρχει πάνω μου αυτό που λέμε «midlife crisis» για τον άντρα. Έκλεισα τα 59, μπαίνω στα 60, και θεώρησα ότι δεν συνέβη κάτι τέτοιο σε μένα. Κι όμως, δούλευε από πίσω.

Στη δουλειά, για παράδειγμα, στην πρόβα, έχουν υπάρξει στιγμές που νόμιζα ότι δεν μπορώ να καταφέρω αυτό που ζητάει ο σκηνοθέτης, ο χαρακτήρας, ο συγγραφέας, εγώ ο ίδιος. Αυτά μου δημιουργούν φοβίες που θα με ξυπνήσουν μέσα στη νύχτα και θα φάω μια ώρα τρομαγμένος να σκέφτομαι. Το αποδέχομαι πλέον, και μάλιστα το λέω ανοιχτά, γιατί πολλές φορές πέφτουμε στην παγίδα ότι πρέπει να λέμε μόνο τα καλά μας. Μεγάλο λάθος! Έτσι δεν ωριμάζουμε, κάνουμε τη στρουθοκάμηλο, που βάζει το κεφάλι της στην άμμο και δεν βλέπει το πρόβλημα.

Μετά, μπορεί να είναι οι σχέσεις με τους ανθρώπους, οι ερωτικές σχέσεις ή οι σχέσεις με φίλους. Η καθημερινή έκθεση στους άλλους κάποια στιγμή προκαλεί μια ανασφάλεια, που άλλοτε τη διαχειρίζεσαι πολύ όμορφα και άλλοτε λιγότερο.

– Ποια εργαλεία έχεις βρει ότι είναι χρήσιμα στο να πετυχαίνεις την ισορροπία σου;

Καταρχάς, να θυμάμαι ότι το μεγάλο, το μεγαλύτερο δώρο όλων είναι η ύπαρξή μας. Ένας φίλος, δάσκαλος, μου είχε πει και το επαναλαμβάνω συχνά: «Αλέκο, ποιο είναι το μεγαλύτερο δώρο στη ζωή σου;» Δεν του απάντησα και μου λέει: «Η επόμενή σου ανάσα».

Το μεγάλο πράγμα που πρέπει να κάνεις είναι να μην πιέζεις αγχωμένα τον εαυτό σου να δώσει λύσεις εδώ και τώρα σε ένα πρόβλημα που φαίνεται ότι απαιτεί τον χρόνο του για να μπορέσει να λυθεί. Αφήνεις τα πράγματα να συμβαίνουν και, αν είσαι εργατικός, οι λύσεις θα βρεθούν. Άρα, υπομονή και επιμονή. Πρέπει να κάνεις δουλειά, να κοιτάξεις έξω από σένα και να ακούσεις τον άλλον. Δίνοντας χώρο και ακούγοντας τον άλλον, σιγά σιγά τα προβλήματά σου αρχίζουν και λύνονται. Η παρατήρηση είναι σημαντικό πράγμα σε όλα στη ζωή. Κατεβάζεις το εγώ σου, βγαίνεις από τη φούσκα σου και παρατηρείς. Και παρατηρώντας μαθαίνεις για τον εαυτό σου. Απλά γίνεται σταδιακά.

Ο «αυτοδίδακτος» Αλέκος Συσσοβίτης

– Όλο αυτό το έχεις κατακτήσει μόνος σου; Έχεις κάνει ψυχοθεραπεία; Καταλαβαίνω ότι έχεις διαβάσει πολύ.

Κοίταξε, ψυχοθεραπεία δεν έχω κάνει. Επίσης, είναι οξύμωρο, γιατί είμαι παιδί που τελείωσε μόνο το γυμνάσιο και ήμουν μέτριος μαθητής, του 14. Πήγα σε μια τεχνική σχολή για μηχανικός αυτοκινήτων, αλλά δεν πήρα πτυχίο γιατί ήθελα απλά να παρατείνω την αναβολή από τον στρατό. Ούτε ως ηθοποιός έχω περάσει από σχολή, αλλά πλέον δεν μπορώ να λέω ότι είμαι αυτοδίδακτος, γιατί αυτό κι αν έχει μεγάλο εγωισμό μέσα του! Ήμουν τυχερός που συνεργάστηκα με πολύ καλούς σκηνοθέτες και καλούς ηθοποιούς, και έμαθα.

 

Όταν πρωτοέπαιξα στο θέατρο το ’97, στο Αμόρε του Χουβαρδά, μπήκα στη διαδικασία και διάβασα, κλείστηκα στο σπίτι μου, στερήθηκα πράγματα, και διασκέδαση, και, και, και... Αλλά έβαλα κάτω πέντε-δέκα βιβλία και κατάλαβα σιγά σιγά τι είναι αυτό που με ταλανίζει – το οποίο δεν είναι μόνο δικό μου. Όταν αρχίζεις και συνειδητοποιείς ότι αυτή είναι η φύση του ανθρώπου και ότι απασχολεί όλη την ανθρωπότητα, τότε εντάσσεσαι μέσα στο κοινωνικό πλαίσιο. Αυτό είναι λυτρωτικό. Οπότε, η γνώση ήρθε σιγά σιγά κι ευτυχώς δεν παύει να μας εκπλήσσει και να μας ζητάει να την υπηρετούμε. Δεν θα μάθει ο άνθρωπος, σε μια άνω τελεία θα πεθάνει.

– Ξέρεις, συνειδητοποιώ όση ώρα μιλάμε ότι σε θυμόμουν από τα πρώτα χρόνια του μόντελινγκ, γιατί τότε που αρχίσαμε να διαβάζουμε εμείς περιοδικά εσύ μεσουρανούσες, αλλά βλέπω έναν άνθρωπο ο οποίος έχει διανύσει έκτοτε τεράστια απόσταση.

Μόντελινγκ έκανα το ’91, πάνε 33 χρόνια. Κοίταξε, προχθές διάβασα ότι δεν υπάρχει τύχη. Υπάρχει πολλή και επίπονη δουλειά, η οποία βρίσκει τη συγκυρία τη σωστή στιγμή. Εγώ άδραξα την ευκαιρία όταν μου ήρθε, κι από κει και πέρα ήταν στο χέρι μου. Θα δουλέψεις φιλαράκο; Πάρα πολλές φορές ένιωσα ότι δεν μου δίνεται αυτό που μου αξίζει. Εκείνες τις στιγμές έπρεπε να συνεχίσω και να λέω: Αλέκο, όπως το έκανες με τον αθλητισμό θα το κάνεις και με τη δουλειά. Επιμονή, υπομονή, επιμονή, υπομονή, και μετά έρχεται κάποια στιγμή η ζωή και σου τα δίνει απλόχερα. Αλλά πρέπει να σε βάλει σε αυτή τη δοκιμασία, να βουτήξεις.

Ο Αλέκος Συσσοβίτης απέναντι στην ήττα

– Στην κρίση μέσης ηλικίας που ανέφερες, τι σε προβλημάτισε; Το νούμερο το ίδιο; Η μείωση των σωματικών ικανοτήτων ενδεχομένως;

Ως προς το σώμα, ασκούμαι συνέχεια, ακόμα και σε περιόδους που έχω τραυματισμούς. Βέβαια, έχω αποδεχτεί τη φθορά του, γιατί είναι κάτι δεδομένο. Θα είσαι χαζός αν προσδοκάς να σταματήσεις τον χρόνο, γιατί περί αυτού πρόκειται.

Αντίστοιχα, δεν μπορείς να σταματήσεις τον χρόνο σε ό,τι αφορά τον νου. Κι επειδή έχασα τη μητέρα μου από Αλτσχάιμερ, έκανα μια ειδική εξέταση, η οποία δείχνει τι προδιάθεση έχει κάποιος για τα επόμενα 20 χρόνια.

Ο καθρέφτης είναι εκεί για να μας δείχνει, για να μας ωριμάζει, να αποδεχόμαστε τη ρυτίδα, τη φθορά του σώματος και τη φθορά του πνεύματος. Σίγουρα δημιουργεί μια ανασφάλεια όλο αυτό, αλλά είναι πολύ φυσιολογικό και πρέπει να το ζήσεις για να πας στο επόμενο στάδιο. Γιατί, μετά από αυτή την κρίση μέσης ηλικίας, έρχεται μια πολύ ωραία περίοδος για πολύ κόσμο. Μέχρι τον Κλιντ Ίστγουντ, που στα 94 σκηνοθετεί! Οπότε δεν σταματάνε τα πράγματα, πρέπει να είσαι δυνατός, αλλά γίνεσαι δυνατότερος από ήττες. Το λένε όλοι οι μεγάλοι πολεμιστές και οι μεγάλοι του πνεύματος.

– Υπάρχει κάποια προσωπική σου ήττα που θα μπορούσες να αναφέρεις; Που να ήταν απαιτητική στη διαχείρισή της;

Η απώλεια των δύο γονιών μου και η επαφή με τη γνώση του θανάτου – γιατί τον θάνατο καθαυτό δεν τον συναντάς, ο Επίκουρος έλεγε: «Όλη μας η ζωή επισκιάζεται από τον φόβο του θανάτου, και δεν θα τον συναντήσουμε ποτέ. Όταν θα έρθει, θα φύγουμε». Η επαφή με τη γνώση του θανάτου, λοιπόν, όταν έχασα τους γονείς μου, ήταν κάτι που τότε το θεωρούσα ήττα. Τελικά δεν είναι, γιατί φέρνει σοφία.

Όσον αφορά τις σχέσεις, κάποιες φύγαν, αλλά δεν μπορείς να μετανιώνεις γι’ αυτό. Αν η φύση σου είναι να είσαι αδέσμευτος, είσαι αδέσμευτος. Την περίοδο που σου συμβαίνει νιώθεις ενοχές, ανασφάλειες, χρεώνεις τον εαυτό σου, αλλά μετά βλέπεις ότι μάλλον έτσι έπρεπε να γίνει. Γιατί, για να επιζητάς την ελευθερία σου, μάλλον η ψυχική σου ισορροπία είναι εκεί. Όταν δεν επιλέγεις εσύ τον χωρισμό αλλά ο άλλος, μπορεί να το νιώθεις σαν ήττα ή σαν απόρριψη. Όταν έφαγα την πρώτη μου μεγάλη καψούρα, είχα για πολλά χρόνια απωθημένα, περίπου 10 με 12 χρόνια. Και χαίρομαι πάρα πολύ που το λέω, γιατί σημαίνει ότι είχα ψυχή, η οποία πονούσε. Γι’ αυτό επιζητούμε και τον έρωτα, με οποιοδήποτε αντίτιμο, γιατί είναι ίσως η πιο ισχυρή ένδειξη ότι υπάρχεις.

Ούτε στη δουλειά σταματάνε οι ήττες, και δεν πρέπει να σταματάνε. Αλλά έχω αποδεχτεί τις αδυναμίες μου, ακόμα και σε απλά πράγματα. Ότι μέσα στην κουζίνα δεν μπορώ να ισορροπήσω, μου πέφτουν όλα και σπάνε. Ξεχνάω τον φούρνο ανοιχτό, πάω στο γύρισμα, ξεχνάω τα κλειδιά μου, ψάχνω συνέχεια το κινητό μου και έχω φτάσει στο σημείο που χάνω πράγματα και λέω «εντάξει, δεν πειράζει, κάποια στιγμή θα τα βρεις». Και τα βρίσκω μετά από ένα μήνα!

Περί έρωτος και άλλων δαιμονίων

– Αναζητάς την αγάπη;

Επανέρχομαι σε αυτό που είπαμε για τον έρωτα: είναι το πιο ενδεικτικό σημείο της ύπαρξης. Μερικές φορές αποζητώ πολύ την ηρεμία μου και τη μοναξιά μου, γιατί οποιαδήποτε μορφή αγάπης έχει μεγάλες απαιτήσεις και δημιουργεί μεγάλες αντιπαραθέσεις. Tα μεγάλα συναισθήματα πάνε μαζί. Ο Νίτσε έλεγε ότι το καλό και το κακό συνυπάρχουν και συμπορεύονται. Aνάλογα με τις περιστάσεις, εμείς ζούμε το ένα από τα δύο, αλλά το άλλο είναι εκεί. Οπότε, επιζητώ την αγάπη. Δεν επιζητώ τα ποταπά αισθήματα, αλλά κι αυτά αποδεκτά είναι. Με μια επιείκεια, να πω τη λέξη αποδεκτά.

– Πώς είναι η σχέση σου με το χρήμα;

Είναι αρκετά καλή. Δεν είμαι υπέρμετρα φιλοχρήματος, αν ήμουν θα είχα κάνει πολύ περισσότερες δουλειές στην τηλεόραση. Δεν προδίδω ιδανικά, αλλά πλέον προσπαθώ να το διαχειριστώ όσο γίνεται καλύτερα. Έχω χάσει λεφτά, αλλά έχω κερδίσει την αξιοπρέπειά μου.

– Τηλεόραση έχεις φέτος;

Συμμετέχω σε δύο σειρές του Alpha. Στον «Γιατρό», που διανύει τη δεύτερη σεζόν φέτος, υποδύομαι έναν δικηγόρο που έρχεται σε αντιπαράθεση με τον γιατρό. Γιατί ο συγκεκριμένος γιατρός επιστρέφει στη ζωή μετά από το τραύμα της απώλειας μνήμης του, και έχει μια τάση να ταυτίζεται συναισθηματικά με τους ασθενείς λόγω της παθολογίας του, οπότε είναι αμφίβολο αν μπορεί ως διευθυντής κλινικής να διαχειριστεί ψύχραιμα τις καταστάσεις των ασθενών. Εγώ αντιπροσωπεύω το Διοικητικό Συμβούλιο, που προσπαθεί αμερόληπτα να διαχειριστεί τα του νοσοκομείου.

Και ξεκινάμε γυρίσματα για το «Πόρτο Λεόνε», μια πολύ έντονη δραματική σειρά για την Τρούμπα του ’64. Υποδύομαι τον ιδιοκτήτη ενός καμπαρέ που λέγεται «Πόρτο Λεόνε», που ουσιαστικά είναι το μεγάλο κουμάντο της πιάτσας, αλλά και αξιοπρεπής, ηθικός οικογενειάρχης, καθαρός Μανιάτης.

Η καθημερινότητα του Αλέκου Συσσοβίτη

– Να σε ρωτήσω μερικά πεζά πράγματα για την καθημερινότητά σου; Είπες ότι γυμνάζεσαι συνέχεια. Τι γυμναστική κάνεις;

Ενδυνάμωση. Μου αρέσουν τα βάρη. Τα υποστηρίζω και τα συστήνω ανεπιφύλακτα. Ιδίως όσο μεγαλώνουμε, χρειάζεται ο οργανισμός δύναμη. Παράλληλα, καρδιοαναπνευστικές ασκήσεις, δηλαδή προσπαθώ να τρέξω – όχι όπως έτρεχα παλιά, εννοείται, δεν κάνω τίποτα όπως έκανα παλιά! Το καλοκαίρι έχω λατρεία με το κολύμπι. Μπορεί τρεις μήνες να μην πατήσω σε γυμναστήριο και να κάνω μόνο κολύμπι στη θάλασσα. Ανάλογα με την περίσταση.

Νομίζω ότι πρέπει να συνδυάζει κανείς αερόβια και αναερόβια άσκηση, για ένα ολοκληρωμένο σώμα. Κάποια στιγμή ξεκίνησα να κάνω και προπονήσεις στην ποδηλασία, αλλά δεν ευτύχησα να συνεχίσω. Έχω ακόμα το ποδήλατο. Είναι θεϊκό όργανο, σου δίνει και φυσική διάπλαση και cardio και πολύ οξυγόνο. Παίρνεις 10 χρόνια πίσω!

– Έκανες πάντα γυμναστική στη ζωή σου;

Κυρίως μετά τα 20. Πιτσιρικάς έπαιζα μπάσκετ, 13 με 18, στον Νέστορα, στη Θεσσαλονίκη. Μετά τα 20-21, όταν πήγα στρατό, άρχισα πλέον να αθλούμαι κανονικά.

– Από διατροφή τι κάνεις;

Αρχικά να πω ότι πέρασα μια γαστρίτιδα επί 12 χρόνια, την οποία αντιμετώπισα διατροφικά μόνο. Άκουσα τη συμβουλή ενός ομοιοπαθητικού και –μετά από δυο τρία χάπια, στην αρχή– δεν πήρα φάρμακα. Ξεκίνησε τον δεύτερο χρόνο που είχα το Φάουστ, και την ισορρόπησα γύρω στα οκτώ με δέκα χρόνια. Και τώρα, βέβαια, όταν αγχώνομαι ή περνάω κάτι στενάχωρο, θα με χτυπήσει το στομάχι. Το στομάχι τα καταλαβαίνει όλα και σε προειδοποιεί, οπότε το ακούω.

Προσπαθώ να τρώω στεγνά, κρέατα, ψάρια, αβγά, λίγα γαλακτοκομικά –πρόβεια, όχι αγελαδινά–, φρούτα, λαχανικά, όσπρια, ξηρούς καρπούς. Είμαι πολύ μίνιμαλ στον τρόπο που τρώω, δεν κυνηγάω τις σάλτσες κτλ. Όταν θα βγω έξω, ναι, θα φάω και μαγειρευτά, θα φάω και σάλτσες. Θα αποφύγω όμως τα τηγανητά γιατί πλέον το στομάχι είναι αυτό που μου υπαγορεύει πώς θα φάω. Όχι το γούστο, ούτε η εικόνα μου στον καθρέφτη. Καθαρά το στομάχι.

Η παράσταση «O Πουπουλένιος» είναι κατάλληλη για άτομα άνω των 16 ετών. Παίζουν (αλφαβητικά) οι Αργύρης Αγγέλου, Νίκος Πουρσανίδης, Γεράσιμος Σκαφίδας, Αλέκος Συσσοβίτης. Κλείσε εισιτήρια