ΑΙΜΙΛΙΟΣ ΧΕΙΛΑΚΗΣ: «ΔΕΝ ΕΙΜΑΙ ΕΥΓΕΝΙΚΟΣ ΜΕ ΤΟΥΣ ΤΟΞΙΚΟΥΣ ΑΝΘΡΩΠΟΥΣ»

Ορμητικός, αποφασιστικός, γεμάτος ενέργεια. Μετά από σχεδόν 30 χρόνια καριέρας, ο Αιμίλιος Χειλάκης τολμά συνεχώς καινούργια πράγματα και έχει βγάλει από τη ζωή του τους τοξικούς ανθρώπους.

Είναι ακριβώς στην ώρα του στο ραντεβού μας έξω από το θέατρο Αθηνών, ένα μεσημέρι ζεστό και γεμάτο πολυκοσμία, στο κέντρο της Αθήνας. Είναι λίγες μέρες πριν την πρεμιέρα της παράστασης «Μη σου τύχει», της κλασικής γαλλικής μαύρης κωμωδίας που ανεβάζει για δεύτερη συνεχή χρονιά ο Αιμίλιος Χειλάκης, που κρατάει στην παράσταση τον ρόλο του Φλοριάν.

Όσο προετοιμάζεται για τη φωτογράφιση, συνεννοείται με τους υπεύθυνους του θεάτρου για τις τελευταίες λεπτομέρειες, μιλά για το μεγάλο του πάθος, το ποδόσφαιρο, και θυμόμαστε την τελευταία φορά που συναντηθήκαμε για συνέντευξη πριν από πολλά πολλά χρόνια, στο καφέ του Πάρκου Ελευθερίας, δυο εντελώς διαφορετικοί άνθρωποι και οι δυο μας. «Τότε είχα τη φήμη του δύσκολου στις συνεντεύξεις. Δεν είμαι τόσο δύσκολος πια», μου λέει γελώντας. Για να συμπληρώσει: «Αλλά, ξέρεις, απαντάω μόνο στις ερωτήσεις που θέλω».

Πώς θα μπορούσε να γίνει διαφορετικά με τον σαρωτικό στον λόγο Αιμίλιο Χειλάκη, που σε μαγνητίζει τόσο με την μπάσα, βελούδινη φωνή, όσο και με την αποφασιστικότητα και την σιγουριά που έχει ο λόγος του; Μιλά γρήγορα και με αυτοπεποίθηση, περνώντας από την τέχνη στην πολιτική και μετά στις σχέσεις με την ίδια άνεση και σιγουριά με την οποία περνά από τον έναν ρόλο στον άλλο. Από τον Σγαναρέλο του Δον Ζουάν στον Άμλετ, κι από τον Όμπερον στο Όνειρο Καλοκαιρινής Νύχτας στον Ιάγο και τον Καπετάν Μιχάλη. Με τους δύο πιο πρόσφατους ρόλους του, του Αργκάν στον Κατά Φαντασίαν Ασθενή και τον Φλοριάν στο Μη σου τύχει, ο Αιμίλιος Χειλάκης έκανε ένα leap of faith στην κωμωδία. Από αυτό ξεκινά και η συζήτηση μας.

Ο Αιμίλιος Χειλάκης έξω από τη ζώνη ασφάλειας του

– Μετά από τόσα χρόνια καριέρας πώς αποφάσισες να ασχοληθείς με την κωμωδία;

Για χρόνια ζήλευα πολύ τους κωμικούς και φοβόμουν πάρα πολύ την κωμωδία. Ταυτόχρονα όμως ήθελα πολύ να καταλάβω πως καταφέρνουν ένα απλό μειδίαμα να το μετατρέψουν σε εκρηκτικό γέλιο. Για πρώτη φορά λοιπόν με τον συνεργάτη μου τον Μανώλη τον Δούγια, με τον οποίο εδώ και 15 χρόνια μελετάμε διάφορα είδη θεάτρου και συν-σκηνοθετούμε, θελήσαμε να μελετήσουμε την κωμωδία.

– Γιατί αποφάσισες να ασχοληθείς με κάτι που φοβάσαι; Σου αρέσει να βγαίνεις από το comfort zone σου στην τέχνη και στη ζωή σου;

Στη ζωή μου είμαι ένας άνθρωπος που κάνω οικογένειες. Εξ αγχιστείας οικογένειες, όχι εξ αίματος. Η σύζυγος μου είναι μια εξ αγχιστείας οικογένεια, αλλά είναι η πιο σημαντική οικογένεια στη ζωή μου. Από την άλλη, με τους συνεργάτες μου στη δουλειά διαρκώς προσπαθούμε να βάλουμε μια παραπάνω δυσκολία στον εαυτό μας. Το μόνο comfort zone που διατηρώ στη δουλειά είναι το ότι θέλω να δουλεύω με συγκεκριμένους ανθρώπους. Με όσους εμπιστεύομαι, μπορώ να διακινδυνεύω.

– Δοκιμάζοντας για πρώτη φορά την κωμωδία ανησυχούσες για την κριτική;

Με τις κριτικές δεν έχω κανένα θέμα. Η κριτική είναι η σεβαστή άποψη ενός ανθρώπου που έχει δει την παράσταση. Θα δεχτούμε την κριτική των ανθρώπων οι οποίοι ξέρουν από θέατρο, αλλά και των απλών ανθρώπων. Κάποια στιγμή θυμάμαι μια κυρία μου είχε πει κάτι που ήταν πολύ μεγάλο μάθημα για μένα. Μου είχε πει: «Μου εκβιάσατε το κλάμα». Το συζήτησα με τους συνεργάτες μου και κατάλαβα ότι είχε δίκιο, εντόπισα το λάθος και το διόρθωσα.

– Ακούς την άλλη άποψη.

Πάντα προσπαθώ να συνδιαλέγομαι και με την αντίθετη άποψη. Ακόμα και στις πολιτικές μου θέσεις. Δεν είμαι ο άνθρωπος που θέλει να εξαφανιστεί ο αντίθετος πολιτικά. Θέλω να τον ακούσω και να με ακούσει. Ίσως κάτι κερδίσουμε και οι δύο. Ένα πράγμα είναι σίγουρο: Είμαι μη εμφυλιακός.

– Ένας μη εμφυλιακός άνθρωπος μέσα σε ένα εμφυλιακό, πολωτικό κλίμα στα social media –και όχι μόνο– πως αισθάνεται;

Το έχω ξαναπεί πολλές φορές: Τα social media είναι σαν να είναι το Ολυμπιακό Στάδιο γεμάτο με 60.000 κόσμο και ο καθένας να φωνάζει τη γνώμη του. Ακούς κάποιον; Κανέναν. Το να κραυγάζω τη γνώμη μου είναι το τίποτα. Το να πράττω τη γνώμη μου είναι κάτι.

Ο Αιμίλιος Χειλάκης σε μια παράσταση συμπεριληπτική

– Έχεις πει ότι η παράσταση σας είναι συμπεριληπτική. Τι σημαίνει συμπερίληψη για σένα;

Επιτέλους συμπεριλάβαμε αυτό το οποίο έλειπε τόσα χρόνια. Να θεωρείς φυσιολογικό και κανονικό αυτό το οποίο είναι διαφορετικό. Όταν από σκηνής επιτρέπεις να φανεί ο έρωτας δύο γυναικών, μιλάς για τον έρωτα. Συμπεριληπτικό είναι όταν έχεις μια βασική αρχή και την αναφέρεις ως δεδομένο όλων μας, όχι μόνο αυτών που «δικαιούνται». Ξέρετε, κανείς δεν εντέλλεται να είναι ερωτευμένος. Του συμβαίνει. Δεν μπορώ εγώ να γυρίσω και να πω λοιπόν στον οποιονδήποτε ότι δεν είναι σωστός ο έρωτάς του.

– Η διάθεση για συμπερίληψη χαρακτηρίζει ολόκληρη την κοινωνία ή μόνο ένα πιο προοδευτικό κομμάτι της;

Βρισκόμαστε ακόμη σε μια λευκή, χριστιανική Ευρώπη. Ο δυτικός άνθρωπος δεν μπορεί να είναι ομοφυλόφιλος. Απαγορεύεται. Χάνει την δύναμή του. Προσπαθώντας να καταλάβουμε τη θέση μας στον κόσμο, πολλές φορές προσπαθούμε να είμαστε συντηρητικοί γιατί ψάχνουμε να βρούμε αυτό που είναι ασφαλές. Το ασφαλές όμως δεν είναι πάντα σωστός σύμβουλος. Ναι, να έχουμε ένα όχημα που θα μας πάει με ασφάλεια από το ένα σημείο στο άλλο. Όχι να είμαστε σε έναν ασφαλή χώρο που θα μας κρατά αμετακίνητους. Οι μετακινήσεις είναι αυτές που δημιουργούν το νέο άνθρωπο, είτε είναι στο χώρο, στο χρόνο, είτε στο πνεύμα.

– Πολύ λόγος γίνεται στις μέρες μας και για την πολιτική ορθότητα. Μας περιορίζει ή μας προστατεύει;

Έχω έναν φίλο που είναι χοντρός. Δεν το λέω εγώ, το λέει ο ίδιος, για να μην παρεξηγηθούμε. Τώρα, αν χιμήξει η πολιτική ορθότητα και του πει μη λες ότι είσαι χοντρός, θα πει ο άλλος: «Ρε παιδιά μου, μου αφαιρείτε το δικαίωμα να χαρακτηριστώ;» Εκεί μπερδεύεται λοιπόν η πολιτική ορθότητα. Η λέξη μπάτσος πάει να ποινικοποιηθεί. ΟΚ, τι μυαλό κουβαλάει ένας βουλευτής ο οποίος θέλει να ποινικοποιήσει μια λέξη του κοινού μας λεξιλογίου; Θα ήθελα πολύ να τον ρωτήσω: Γιατί το κάνετε αυτό; Απλά θέλετε να προκαλέσετε; Δεν στέκει πουθενά νομικά. Αυτό ισχύει και για την πολιτική ορθότητα. Ένα δικαίωμα το οποίο μπορεί να είναι σωστό χάνει την αξία του τη στιγμή της κραυγής της πολιτικής ορθότητας. Γι’ αυτό και το δικαίωμα έχει καταντήσει δικαιωματισμός.

Η προσωπική ζωή του Αιμίλιου Χειλάκη

– Στην προσωπική σου ζωή πως είσαι;

Είμαι ένας άνθρωπος που είναι ευτυχισμένος με τη σύντροφό του. Και το σημαντικότερο για μένα είναι να είμαι όπου είναι εκείνη. Θέλω να είμαστε μαζί, να βγαίνουμε ή να καθόμαστε ήρεμοι στο σπίτι ο ένας δίπλα στον άλλο, ακόμη και χωρίς να μιλάμε, γιατί ο καθένας μπορεί να κάνει κάτι άλλο. Να παίζει το ηλεκτρονικό του παιχνίδι ή να βλέπει μια ταινία μόνος του. Θέλω διαρκώς την παρουσία της Αθηνάς δίπλα μου, να ξέρω πού είναι, να ξέρω πάντα πού μπορώ την κεφαλή κλίναι.

– Τι κάνει την σχέση ενός ζευγαριού να κρατάει; Υπάρχει μυστικό;

Να του λες πόσο τον αγαπάς. Να επικοινωνείτε τις βαθύτερες σκέψεις σας. Γιατί συνήθως αυτές είναι το σαράκι στις ανθρώπινες σχέσεις. Οι σκέψεις που δεν λέγονται. Αν ξέρεις ότι ο σύντροφός σου είναι ο άνθρωπος της ζωής σου, ξέρεις ότι μερικές φορές θα πρέπει να υπομείνεις πράγματα που δεν θα έκανες εσύ, αλλά σου φαίνεται πια κάπως χαριτωμένο που τα κάνει ο άλλος. Ή μετά συνειδητοποιείς πως με τον καιρό αποκτάς κάποιες συνήθειές του. Ο ένας παίρνει χαρακτηριστικά από τον άλλο γιατί βρίσκει ότι του ταιριάζουν, λειτουργούν και για αυτόν. Ουσιαστικά μιλάμε για μια όσμωση.

– Λένε πως τα ζευγάρια που είναι μαζί για καιρό αρχίζουν να μοιάζουν.

Ναι, μα εγώ πια έχω εκφράσεις της Αθήνας. Μιλάμε για είκοσι χρόνια. Δεν είναι ούτε είκοσι μέρες, ούτε είκοσι μήνες. Είναι εκεί που αφήνεις τα κλειδιά σου στα χέρια κάποιου με ασφάλεια.

– Είναι θέμα τύχης να βρεθεί αυτός ο άνθρωπος για καθέναν από μας;

Δεν μπορώ να σου απαντήσω, δεν ξέρω. Σίγουρα αυτό που με αφήνει άναυδο είναι οι σχέσεις των ζευγαριών τα οποία φαγώνονται συνεχώς. Με κάνουν να αναρωτιέμαι γιατί είναι μαζί. Άρα, ουσιαστικά περνάτε καλά που τσακώνεστε, οπότε μην παραπονιέστε. Μάλλον είστε και οι δύο σκ@τ@ και έχετε καλέσει αυτό που πραγματικά ψάχνετε. Πιστεύω πως αν οι συμπεριφορές μας είναι αληθινές και αν είμαστε ξεκάθαροι στα πράγματα που θέλουμε, θα έρθει ο άνθρωπος που θα καλύψει αυτές τις ανάγκες.

– Έχεις κάποια πράγματα που κάνεις για την αυτοφροντίδα σου;

Ναι, γυμνάζομαι. Είναι πάρα πολύ αστείο. Ξεκίνησα να γυμνάζομαι μετά τα 47, μου απλά γιατί είχα εμφανίσει αυχενικό και έπρεπε κάπως να το λύσω. Ξεκινώντας για να λύσω το αυχενικό διαπίστωσα πως τελικά μου αρέσει η γυμναστική.

– Τι είδος γυμναστικής;

Πήγαινα γυμναστήριο. Το τελευταίο διάστημα όμως κάνω με έναν σπουδαίο δάσκαλο ασκήσεις που κάνουν οι αθλητές του kick boxing. Δεν θα κατέβω ποτέ σε αγώνα, ούτε με ενδιαφέρει να χτυπηθώ με κάποιον, οι ασκήσεις όμως αυτές είναι σπουδαίες. Πραγματικά η γυμναστική είναι δώρο. Γιατί βλέπω και τους γονείς μου, οι οποίοι σπάσανε και οι δύο το ισχίο τους, αν και είναι βέβαια 90 ετών, κατά πάσα πιθανότητα αν είχανε τη γυμναστική στη ζωή τους διαρκώς, δεν θα είχαν τέτοια ορθοπεδικά προβλήματα.

– Τον χρόνο που περνάει πως τον βιώνεις; Τι σημαίνει για σένα κρίση μέσης ηλικίας;

Έχω περάσει όλες τις κρίσεις και είμαι ακόμη όρθιος. Πρόσεξε τι λέει η λέξη: Είναι κρίση. Δεν βάζω τα κλάματα και πέφτω κάτω. Καλείσαι να το διαχειριστείς. Πρέπει να μπεις στη διαδικασία να καταλάβεις τι συμβαίνει για να μπορέσεις να συνομιλήσεις μαζί του. Αν δεν συνομιλήσεις μαζί της, η κρίση θα γίνει κρι-σά-ρα.

Ο Αιμίλιος Χειλάκης για την ψυχοθεραπεία

– Έχεις ποτέ αισθανθεί την ανάγκη να κάνεις ψυχοθεραπεία;

Πήγα και έφυγα στις 8 εβδομάδες γιατί θεώρησα ότι μάλλον η ψυχοθεραπεία δεν με βοηθάει. Εμένα με βοηθάει περισσότερο να πάω στο γήπεδο με τους φίλους μου, να πάμε να παίξουμε μπιλιάρδο με την παρέα μου, να πω τη γνώμη μου και να μην την κρατήσω μέσα μου, να σταματήσω να συμπεριφέρομαι φιλικά σε τοξικούς ανθρώπους. Αυτό είναι για μένα ψυχοθεραπεία.

– Η υποκριτική, το θέατρο είναι ψυχοθεραπεία;

Το θέατρο είναι ψυχοθεραπεία για το θεατή, όχι για τον ηθοποιό. Ο ηθοποιός που κάνει ψυχοθεραπεία δεν μου κάνει σαν συνάδελφος. Συνήθως όταν μου το λένε αυτό, λέω μάλλον δεν θα δουλέψω μαζί σας.

– Γιατί το λες αυτό;

Έρχεται εδώ για να ψυχοθεραπευτεί; Όχι, εδώ συνεργαζόμαστε όλοι μαζί. Δεν μας ενδιαφέρει το πρόβλημά σου. Μας ενδιαφέρει το πρόβλημα του θεατή. Εσύ λύσε το πρόβλημα σου και όταν το κάνεις έλα να δουλέψουμε όλοι μαζί. Μην έρχεσαι στο θέατρο για να λύσεις το ψυχικό σου θέμα. Γιατί δεν βοηθάς. Είναι σαν να κλαίει ο μάγειρας πάνω από το φαγητό του.

H τέχνη του να μην σε νοιάζει (η γνώμη των άλλων)

– Είχες μιλήσει και για το bullying που έχεις δεχτεί για το ότι δεν έχεις παιδιά.

Δεν έχεις παιδιά; Χα, χα, χα! Είσαι άχρηστος. ΟΚ φίλε, αν θεωρείς ότι η μόνη χρησιμότητα που έχεις στον κόσμο είναι να κάνεις παιδιά, λυπάμαι τα παιδιά σου πραγματικά. Ναι, τα παιδιά σου θα περάσουν πολύ δύσκολα.

– Αν το περνάς εσύ αυτό, πόσο πιο δύσκολο θα είναι για τους καθημερινούς ανθρώπους;

Οι καθημερινοί άνθρωποι το περνάνε πιο light από τους προβεβλημένους. Γιατί όταν έχεις φήμη, ο καθένας έχει γνώμη και άποψη για σένα και το τι κάνεις.

– Φαντάζομαι αυτό πρέπει να είναι πάρα πολύ καταπιεστικό.

Το συνηθίζεις από κάποια στιγμή κι έπειτα. Απλά δεν το δέχεσαι. Δεν συνομιλείς με αυτό. Δηλαδή, δεν μπορώ να κάτσω να ακούσω τη γνώμη του καθενός.

– Δεν σε αγγίζει η γνώμη αυτή; Δεν σε αγγίζει ούτε για κάποια δευτερόλεπτα;

Για να συνομιλήσεις με το κακό, θα πρέπει να το κοιτάξεις. Δεν αδιαφορείς γυρνώντας την πλάτη. Αδιαφορείς πρόσωπο με πρόσωπο. Πηγαίνεις προς το κακό και λες: Αδιαφορώ για σένα. Έτσι μικραίνουν τα πράγματα. Αν γυρίσω την πλάτη, έχω δώσει τα νώτα μου. Γενικά δεν γυρίζω την πλάτη στα πράγματα. Χυμάω κατά πάνω τους.

Η παράσταση «Μη σου τύχει» παίζεται στο Θέατρο Αθηνών. Παίζουν: Αιμίλιος Χειλάκης, Χριστόδουλος Στυλιανού, Τάνια Τρύπη, Ελένη Καρακάση, Ευγενία Ξυγκόρου και Δήμητρα Βαμβακάρη. Κλείστε εισιτήρια