8 ΤΑΙΝΙΕΣ ΠΟΥ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΔΕΙΤΕ ΤΩΡΑ ΣΤΟ NETFLIX

Βουτιά στη μαγεία του σινεμά, με 8 ταινίες στο Netflix που υπόσχονται συγκινήσεις, ποιότητα και αξέχαστες κινηματογραφικές στιγμές.

Το να σκαλίζεις την ταινιοθήκη του Netflix μοιάζει με απαιτητικό διανοητικό παιχνίδι: Από έναν τίτλο, μια φωτογραφία και μια σύντομη περιγραφή πρέπει να κάνεις μία και μόνο σωστή επιλογή σε μια δεδομένη στιγμή. Από δεκάδες τετραγωνάκια που απλώνονται σε κάθε λογής οθόνη καλείσαι να βγάλεις τον «ψυχαγωγικό λαγό», την ταινία που θα κολλήσει με τη διάθεσή σου και θα ικανοποιήσει τις τρέχουσες ψυχικές σου ανάγκες.

Αυτή ακριβώς η κατάσταση συνοψίζει ένα από τα μεγαλύτερα προβλήματα της εποχής μας: Ότι έχουμε απεριόριστες επιλογές λόγω της αλματώδους τεχνολογικής εξέλιξης, την ίδια στιγμή που έχουμε όλο και λιγότερο διαθέσιμο ελεύθερο χρόνο (ας μην μιλήσουμε καλύτερα για χρήμα) εξαιτίας της υπερενταντικοποίησης των ζωών μας.

Γι’ αυτό ετοιμάσαμε έναν χρηστικό οδηγό που μπορεί να σας απαλλάξει από το «άγχος της επιλογής». Μια οκτάδα ασφαλών επιλογών που συνδυάζουν ποιότητα και απόλαυση. Είστε έτοιμοι για μια βουτιά στα βαθιά της ταινιοθήκης του Netflix;

1. Η Ομίχλη – The Mist (2007)

Ένα από τα παραγνωρισμένα διαμάντια των ταινιών τρόμου και απαραίτητο must-see για κάθε κινηματογραφόφιλο. O σκηνοθέτης του «Τελευταία έξοδος: Ρίτα Χέιγουορθ», Φρανκ Ντάραμποντ, επιστρέφει το 2007 πίσω από τις κάμερες για να μεταφέρει την ομότιτλη ομιχλώδη νουβέλα του Στίβεν Κινγκ. Άνθρωποι της διπλανής πόρτας εγκλωβίζονται μέσα σε ένα σούπερ μάρκετ μετά από επίθεση περίεργων φονικών πλασμάτων.

Το αποτέλεσμα είναι ένα εξαιρετικό horror movie με ψυχολογικές και κοινωνικές προεκτάσεις και ένα συνταρακτικό φινάλε υπό τις μελωδίες των Dead Can Dance («The Host of Seraphim»).

 

2. Αστακός – The Lobster (2015)

Η πρώτη αγγλόφωνη ταινία του Γιώργου Λάνθιμου υπήρξε ο απόλυτος θρίαμβος. Ουσιαστικά μετατράπηκε σε διαβατήριο για τη μεγάλη διεθνή του καριέρα, η οποία πιστώθηκε πρόσφατα με τα 4 Όσκαρ του «Poor Things».

Ο «Αστακός» ταξίδεψε το συμβολικό κινηματογραφικό σύμπαν του Έλληνα σκηνοθέτη στο διεθνές στερέωμα, ανακηρύσσοντάς τον σε ένα από τα κορυφαία ονόματα του καλλιτεχνικού σινεμά.

Η μοναξιά, αυτή η σύγχρονη κοινωνική μάστιγα, βρίσκεται στον πυρήνα του σεναρίου της ταινίας, που χωρίζεται σε δυο «διαφορετικά» μέρη, εντός και εκτός του «ξενοδοχείου ζευγαρώματος». Ο Κόλιν Φάρελ σε μια από τις κορυφαίες ερμηνείες της καριέρας του.

3. Εξιλέωση – Atonement (2007)

Ο Τζο Ράιτ («Περηφάνια & Προκατάληψη», «Η Πιο Σκοτεινή Ώρα») αν μην τι άλλο γνωρίζει πολύ καλά πώς να γυρίσει μια ταινία εποχής. Έχει την ικανότητα όχι μόνο να φέρει την ατμόσφαιρα μιας άλλης ιστορικής περιόδου μέσω της ποιότητας παραγωγής (σκηνογραφία, ενδυματολογία κ.λπ.), αλλά και να δώσει πνοή σε ήρωες παλαιότερων εποχών που στοιχειώνονται από διαχρονικά υπαρξιακά ζητήματα.

Έτσι, η άδικη κατηγορία ενός νεαρού άντρα ότι βίασε μια 13χρονη κοπέλα θα έχει τραγικές συνέπειες σε μια σειρά από ανθρώπους, με το πρωταγωνιστικό ζευγάρι Τζέιμς ΜακΑβόι και Κίρα Νάιτλι να προσφέρει αστρική λάμψη στη σκοτεινή ιστορία της ταινίας.

4. Χωρίς Μέτρο – Whiplash (2014)

H ταινία που μετέτρεψε τον Ντάμιεν Σαζέλ («La La Land») σε ένα από τα πιο καυτά ονόματα της αμερικανικής κινηματογραφικής βιομηχανίας. Ένας ακαταμάχητος μουσικο-κινηματογραφικός αυτοσχεδιασμός, ένα απολαυστικά τζαζεμένο φιλμ, που κινείται με φρενήρεις αφηγηματικούς ρυθμούς.

Η ιστορία του νεαρού ντραμίστα Άντριου και του αυστηρού δασκάλου του μετατρέπεται σε μια εξαντλητική μάχη χαρακωμάτων από την οποία κανείς δεν θα βγει νικητής. Η ερμηνεία του Τζέι Κέι Σίμονς αποτελεί ένα δαιμόνιο ερμηνευτικό σόλο που δικαίως βραβεύτηκε με Όσκαρ.

5. Ο Νονός – The Godfather (1972)

Είναι απόλυτα αναμενόμενο να περιλαμβάνεται ο «Νονός» σε κάθε είδους κινηματογραφική λίστα. Η ταινία αποτελεί σταθμό στο παγκόσμιο σινεμά, ένα δείγμα ανωτερότητας της 7ης τέχνης, που μισό αιώνα μετά τη δημιουργία του παραμένει σύγχρονο.

Τι να πρωτοδιαλέξει κάποιος από το μοναδικό κινηματογραφικό επίτευγμα; Την ερμηνευτική χημεία Μπράντο - Πατσίνο; Την αφηγηματική δυναμική; Τη σκηνοθετική βιρτουοζιτέ του Φράνσις Φορντ Κόπολα; Την ποιότητα παραγωγής; Ή τα δεύτερα επίπεδα, που αφορούν το κραταιό οικονομικό μας σύστημα, την κοινωνία και πάνω από όλα την εξουσία και τους φιλόδοξους εραστές της; Απλά (ξανα)δείτε τη.

6. Mad Max: Ο Δρόμος της Οργής – Mad Max: Fury Road (2015)

Κανείς δεν θα περίμενε ότι ο Τζορτζ Μίλερ θα επιφύλασσε μια τέτοια θριαμβευτική επιστροφή στη σειρά ταινιών που τον καθιέρωσε τη δεκαετία του ’80. Τριάντα χρόνια μετά την «Απόδραση απ' το Βασίλειο του Κεραυνού», ο Αυστραλός σκηνοθέτης παρουσίασε ένα φιλμ απόλυτα μοντέρνο, τόσο αισθητικά, όσο και αφηγηματικά.

Όλα αυτά, βέβαια, κρατώντας ζωντανό τον δημιουργικό πυρήνα της σειράς «Mad Max», δηλαδή τον μετα-αποκαλυπτικό συμβολισμό του: Αυτόν ενός πλανήτη στον οποίο δεν κατοικεί πλέον ο ουμανισμός, αλλά μονάχα τα ένστικτα της επιβίωσης. Μια ανθρωπότητα «απαλλαγμένη» από πολιτισμό και ηθική, που μετατρέπει τους κατοίκους της σε αγέλες άγριων ζώων. Μήπως τελικά το «Mad Max» δεν είναι μια ταινία φαντασίας;

7. Η Αιώνια Λιακάδα Ενός Καθαρού Μυαλού – Eternal Sunshine of the Spotless Mind (2004)

Ποιος θα το περίμενε, ότι ο Τζιμ Κάρεϊ, ο απόλυτος εκπρόσωπος της αμερικανικής κωμικής σάχλας των 90s, θα μετατρεπόταν στον ιδανικό πρωταγωνιστή μιας εκ των κορυφαίων ανεξάρτητων δραμεντί του αιώνα μας! Η «Αιώνια Λιακάδα» αποτελεί ένα μικρό διαμάντι, μια ταινία χαμηλού μπάτζετ αλλά υψηλής δημιουργικότητας.

Ο Τζόελ θέλει να σβήσει σε μια πρωτοπόρα κλινική κάθε ανάμνηση της πρώην συντρόφου του. Και κάπως έτσι ο πανούργος σεναριογράφος Τσάρλι Κάουφμαν σκαρώνει μια συγκινητική δραμεντί, που προσπαθεί να διερευνήσει τις αόρατες διαδρομές που ενώνουν το συνειδητό με το ασυνείδητο, τη μνήμη με την πραγματικότητα, και βασικά να προσπαθήσει να (επανα)προσδιορίσει στην οθόνη την έννοια της πραγματικής αγάπης.

8. Inception (2010)

Είναι εξαιρετικά προσοδοφόρο να ξαναβλέπεις αγαπημένες ταινίες μετά από χρόνια. Είναι βέβαιο ότι η ανάγνωση της ταινίας θα είναι εντελώς διαφορετική. Οι εμπειρίες που συγκεντρώνουμε στον εγκέφαλό μας, τα βιώματά μας, οι ταινίες που βλέπουμε, νέες πολιτισμικές προσλαμβάνουσες και πολλά ακόμη εφόδια που μαζεύουμε με το πέρασμα του χρόνου αλλάζουν τον τρόπο με τον οποίο διαβάζουμε μια ταινία. Μια επαλήθευση αυτής της θεωρίας μπορεί να γίνει ξαναβλέποντας το «Inception».

Το φιλμ υπήρξε μια δαιδαλώδης περιπέτεια που σε εγκλωβίζει μέσα στην φιλόδοξη φαντασμαγορία της και αναπόφευκτα σε οδηγεί στο να αμφισβητήσεις κάθε «αλήθεια» που παρουσιάζεται στην οθόνη. Μια ταινία ευφυής όσο και δύστροπη, που αποτελεί χαρακτηριστικό δείγμα γραφής του Κρίστοφερ Νόλαν. Ενός σκηνοθέτη –ίσως του κορυφαίου των καιρών μας– που μεταφέρει τον θεατή σε συναρπαστικούς κινηματογραφικούς κόσμους (πολύ) μακριά από την πραγματικότητα.