5 ΠΑΡΑΣΤΑΣΕΙΣ ΠΟΥ ΑΝΟΙΓΟΥΝ ΝΕΟΥΣ ΔΡΟΜΟΥΣ ΣΤΟ ΦΕΣΤΙΒΑΛ ΑΘΗΝΩΝ ΕΠΙΔΑΥΡΟΥ

Επιλέγουμε πέντε παραστάσεις από το φιλόδοξο πρόγραμμα grape του Φεστιβάλ Αθηνών Επιδαύρου και ρωτάμε τους συντελεστές τους γιατί αξίζει να τις δεις.

Greek Agora of Performance. Από αυτό τον τίτλο προκύπτει το αρκτικόλεξο grape, που εκπροσωπεί μια σημαντική πρωτοβουλία του Φεστιβάλ Αθηνών Επιδαύρου: Μέσα σε δύο πενθήμερα του Ιουλίου (3-8 και 18-22 Ιουλίου), Έλληνες και Ελληνίδες δημιουργοί του χορού και του θεάτρου θα παρουσιάσουν παραστάσεις οι οποίες θα μπορούσαν κάλλιστα να ταξιδέψουν σε διεθνείς διοργανώσεις. Συνολικά 14 έργα, που έχουν στο επίκεντρό τους σύγχρονες δραματουργικές αναζητήσεις, ελληνικό «ιδίωμα», αλλά και θεματολογία που απασχολεί το διεθνές καλλιτεχνικό γίγνεσθαι.

Όπως εξηγεί η Κατερίνα Ευαγγελάτου, καλλιτεχνική διευθύντρια του Φεστιβάλ Αθηνών Επιδαύρου, τα θέματα «αφορούν την LGBTQI+ κοινότητα, τη γυναίκα, το περιβάλλον, τα ανθρώπινα δικαιώματα, είναι στο επίκεντρο του διεθνούς ενδιαφέροντος στην παρούσα συγκυρία και πιστεύουμε ότι θα αποτελέσουν πόλο έλξης για τις ξένες διοργανώσεις».

Πέντε δημιουργοί και ερμηνευτές από ισάριθμες παραστάσεις μιλούν στο OW για το μήνυμα που φέρνει το έργο τους και τι σημαίνει για τους ίδιους η συμμετοχή σε μια διοργάνωση όπως το Φεστιβάλ Αθηνών Επιδαύρου.

Βασίλης Ντάρμας: Το ρόδο είναι ρόδο

Το έργο «Το ρόδο είναι ρόδο», της Κατερίνας Λούβαρη Φασόη, είναι εμπνευσμένο από μια πραγματική ιστορία που συγκλόνισε το πανελλήνιο: της 65χρονης Δήμητρας της Λέσβου, που τραυματίστηκε θανάσιμα και εγκαταλείφθηκε σε τροχαίο στις 9 Απριλίου 2021, ενταφιάστηκε ως σορός αγνώστων στοιχείων και δεν ταυτοποιήθηκε παρά τον Ιούνιο της ίδιας χρονιάς. Στην παράσταση, που σκηνοθετεί ο Παντελής Δεντάκης, η κεντρική ηρωίδα λέγεται Διονυσία. Ζει σε ένα παλιό σπίτι με μόνη συντροφιά τις γάτες της αυλής· τραγουδάει και ονειρεύεται, φοράει πολύχρωμα ρούχα, ανοίγει το σπίτι σε ξένους και ντόπιους και δέχεται το μίσος και τον χλευασμό τους. Έναν από αυτούς υποδύεται ο ηθοποιός Βασίλης Ντάρμας.

– Ποιον χαρακτήρα υποδύεσαι στην παράσταση «Το ρόδο είναι ρόδο» και πώς θα τον έβλεπες αν ήσουν ένας εξωτερικός θεατής;

Υποδύομαι ένα παιδί το οποίο είναι και αυτό θύμα, θύμα όλων αυτών των κοινωνικών στερεοτύπων που δυστυχώς συνεχίζουν να υπάρχουν. Και από θύμα γίνεται θύτης, έχοντας πλήρη άγνοια. Αυτό που θα έβλεπα ως εξωτερικός παρατήρησης θα ήταν το αποτέλεσμα της αδιαφορίας ενός συστήματος να επενδύσει στη παιδεία και στην πρόοδο του πνεύματος των νέων.

– Το έργο είναι εμπνευσμένο από ένα πραγματικό πρόσωπο. Τι συναισθήματα σου γεννά αυτό;

Το να έχεις την ευκαιρία να συμμετέχεις σε μια παράσταση εμπνευσμένη από μια αληθινή ιστορία, ενός ανθρώπου που είχε καθαρό πνεύμα και πυρήνα, και να καλείσαι να καταλάβεις τη θέση τόσο του ίδιου όσο και των ανθρώπων που του κάνουν κακό και ισχυροποιούν τις άμυνες τους, μόνο έντονα συναισθήματα μπορεί να προκαλέσει. Και μια ενδοσκόπηση για το πού βρίσκεσαι εσύ και τι θέση παίρνεις!

Ο Βασίλης Ντάρμας με τον Χρήστο Στέργιογλου, που υποδύεται την Διονυσία. © Apostolis Koutsianikoulis

– Πώς αντιλαμβάνεσαι γενικά το ζήτημα της διαφορετικότητας;

Διαφορετικότητα… Δεν υπάρχει τίποτα ίδιο. Κανένας δεν είναι ίδιος με κάποιον. Δεν είμαστε μοντέλα ρομπότ με ίδιο επεξεργαστή. Είμαστε άνθρωποι κι ο καθένας μας μοναδικός. Όλοι είμαστε διαφορετικοί. Απλώς γινόμαστε τυπικοί, για να ταιριάζουμε στα πρότυπα μόδας μιας κοινωνίας. Είναι πολύ σημαντικό να το καταλάβουμε και εμείς, ως νεότερη γενιά, να αλλάξουμε τα δεδομένα.

– Τι άλλο θα ήθελες να ξέρει για το έργο ένας θεατής που θα έρθει να τη δει; Πώς θα τον συμβούλευες να το προσεγγίσει;

Θα ευχόμουν να έρθει κόσμος που δεν είναι τόσο εξοικειωμένος με το ζήτημα της διαφορετικότητας. Κόσμος που είναι αρκετά κλειδωμένος. Να έχουμε μια ευκαιρία να δώσουμε ερεθίσματα, τροφή για σκέψη.

– Τι σημαίνει για σένα η συμμετοχή σε μια παράσταση στο πλαίσιο του Φεστιβάλ Αθηνών Επιδαύρου;

Σημαίνει δουλειά, ευκαιρία να γνωρίσεις και καινούργιους συναδέλφους και το υλικό τους, ευκαιρία να εξελιχθείς, να μάθεις, να δώσεις ό,τι μπορείς, να μοιραστείς και να μοιράσεις.

Το ρόδο είναι ρόδο: Πειραιώς 260 (Ε), 30/06 έως 03/07/2023 – Κλείσε εισιτήρια

Έλτον Πέτρη: επώδυνα εύκολο (painfully painless)

Η παράσταση χορού «επώδυνα εύκολα (painfully painless)», σε χορογραφία της Ανδρονίκης Μαραθάκη, εστιάζει στις αλλαγές της κινητικότητας του ανθρώπου που πονά και εξελίσσεται πάνω σε δύο άξονες, έναν κινητικό και έναν ηχητικό. Επί σκηνής, ο Έλτον Πέτρη συνυπάρχει με τρεις χορεύτριες, τη Σοφία Πουχτού, τη Δέσποινα Σανιδά-Κρεζία και τη Δέσποινα Χατζηπαυλίδου, κι αυτό είναι όπως λέει ο ίδιος «το πιο εύκολο κομμάτι της παράστασης. Νιώθω ότι με τροφοδοτούν, με στηρίζουν, με προκαλούν να πάω παραπέρα από εκεί που έχω φανταστεί μόνος μου. Η σχέση μου μαζί τους φωτίζει ανεξερεύνητες πλευρές του εαυτού μου».

Ο Έλτον Πέτρη.

– Ο τίτλος «επώδυνα εύκολο» είναι σαν να εμπεριέχει μια αντίφαση, γιατί συνήθως τίποτα επώδυνο δεν μας φαίνεται εύκολο. Πώς το αντιλαμβάνεσαι εσύ;

Ας φανταστούμε ένα παιδάκι που παίζει, τρέχει, χοροπηδάει και σκοντάφτει σε κάτι, πέφτει και χτυπάει το πόδι του. Ακαριαία μπορεί να σταματήσει να δει το σημείο που χτύπησε, σηκώνετε σκουπίζει το πόδι του και συνεχίζει το παιχνίδι του. Τόσο απλά.

Προσωπικά αισθάνομαι πως η σχέση μου με τον πόνο –σωματικό ή ψυχικό– έχει αλλάξει κατά τη διάρκεια της ζωής μου. Μεγάλωσα με την εντύπωση ότι ο πόνος είναι κάτι «κακό», όποτε συνειδητά και μη προσπάθησα πολλές φορές να μην του δώσω μεγάλη σημασία. Αποφεύγοντας τον, νόμιζα ότι θα είμαι «ασφαλής», ότι απλά θα περάσει – που κάποιες φορές συμβαίνει. Όμως ο πόνος είναι εκεί για να μου δώσει ένα μήνυμα, να με ειδοποιήσει, και αργά ή γρήγορα θα πάρει τον χώρο που του αναλογεί και θα περάσει όπως τα περισσότερα πράγματα στην ζωή αλλάζουν και μεταμορφώνονται με τον χρόνο.

Όσο μεγαλώνω, προσπαθώ να γίνω πιο ευαίσθητος με τα ερεθίσματα που λαμβάνω από το σώμα μου, όσο μεγαλώνω προσπαθώ να «με ακούσω» πιο προσεκτικά και, αν νιώσω πόνο, να του δώσω την προσοχή που χρειάζεται τη στιγμή που τη χρειάζεται. Είναι μια διαδικασία που διαρκώς μεταλλάσσεται.

– Ποιο είναι για σένα το πιο επώδυνο κομμάτι της παράστασης;

Το πιο επώδυνο κομμάτι της παράστασης είναι μια από τις έννοιες που μας απασχόλησε κατά την δημιουργική διαδικασία του έργου, αυτή της έλλειψης. Όταν νιώθω πόνο είναι σαν το σημείο που πονάει να αποκόπτεται από το υπόλοιπο σώμα, σαν κάτι να λείπει, ή και αντίστροφα ,όταν κάτι μου λείπει μπορεί να νιώσω πόνο. Κατά την διάρκεια της παράστασης υπάρχουν διάφορες ελλειπτικές στιγμές, τις οποίες προσπαθώ να βρω τρόπους να διαχειριστώ.

– Τι άλλο θα ήθελες να ξέρει ο θεατής που θα έρθει να τη δει;

Δεν νομίζω ότι θα ήθελα ο θεατής να ξέρει κάτι. Ιδανικά θα ήθελα να είναι «ανοιχτός» να νιώσει με τις αισθήσεις του όλους τους ήχους, τις κινήσεις και τις δονήσεις που δημιουργούνται κατά την διάρκεια του έργου. Θα ήθελα ο θεατής αντί να έρθει να δει μια παράσταση, να μπει στην διαδικασία να τη βιώσει σαν μια εμπειρία.

– Αν σε ρωτούσα για κάτι επώδυνο και κάτι εύκολο που έχεις βιώσει στην προσωπική σου ζωή, τι θα ερχόταν πρώτα πρώτα στο μυαλό σου;

Ίσως το πιο επώδυνο πράγμα στην ζωή μου αυτή την περίοδο είναι ο διαχωρισμός ανάμεσα στην ψηφιακή ζωή –στα social media και το διαδίκτυο– και την απλή καθημερινή μου ζωή. Νιώθω ότι στα ψηφιακά μέσα υπάρχει μια διαρκής εισροή από ειδήσεις που εμπεριέχουν πολλή βία πολύ κοντά μου. Όλες αυτές οι πληροφορίες αισθάνομαι ότι μπαίνουν μέσα στο μυαλό μου και το σώμα μου και με τρομάζουν και δεν είμαι σίγουρος πώς να τις διαχειριστώ.

Ενώ όταν σκέφτομαι κάτι εύκολο που έχω βιώσει στην προσωπική μου ζωή, μου έρχεται η ανάμνηση από τα παιδικά μου χρόνια, όταν πήγαινα τα καλοκαίρια με τους γονείς μου στο χωριό των παππούδων μου στην νότια Αλβανία, ποσό εύκολο μας ήτανε να αρχίσουμε να χορεύουμε όλοι μαζί αυτούς τους πολύ απλούς κυκλικούς χορούς, που μας έφερναν πιο κοντά. Μου λείπει που πλέον δεν είναι τόσο εύκολο να χορέψω όπως τότε.

επώδυνα εύκολο (painfully painless): Πειραιώς 260 (Β), 01/07 έως 03/07/2023. Κλείσε εισιτήρια

Βασίλης Μπούτσικος: Βάκχες

Οι «Βάκχες» της Έλλης Παπακωνσταντίνου αποτελούν μια πρωτότυπη ανάγνωση της ευριπίδειας τραγωδίας, που παντρεύει τον αρχαίο μύθο με την έρευνα πάνω στη ρευστότητα των φύλων και αξιοποιεί στο έπακρο τα νέα μέσα, τον χορό και τον ήχο, τη μυστικιστική εμπειρία.

«Το κείμενο έχει επιμεληθεί η Έλλη Παπακωνσταντίνου μαζί με τη Χλόη Κολύρη και την Κάκια Γουδέλη», εξηγεί ο ηθοποιός Βασίλης Μπούτσικος. «Πρόκειται για ένα εξολοκλήρου νέο κείμενο το οποίο αντλεί μεν στοιχεία από το μύθο των Βακχών, αλλά η μεταγραφή του οδηγεί σε εντελώς διαφορετικά δραματουργικά μονοπάτια. Πολλά από τα στοιχεία της παράστασης, επίσης, δημιουργήθηκαν ή μετασχηματίστηκαν κατά τη διάρκεια των προβών.

»Η παράσταση αντλεί στοιχεία από διάφορα πεδία των παραστατικών τεχνών, όπως η όπερα, το visual art καθώς και ο χορός και το θέατρο, τα όρια των οποίων μου μοιάζουν βέβαια αρκετές φορές δυσδιάκριτα, μιας και η δημιουργία μπορεί να οδηγήσει συχνά σε περιοχές που δεν οριοθετούνται πάντοτε με έναν κλειστό τρόπο ταξινόμησης».

– Ποιος είναι ο δικός σου ρόλος;

Υποδύομαι τον Πενθέα, κατά τη μυθολογία βασιλιά της Θήβας, γιο της Αγαύης και εγγονό του Κάδμου ο οποίος τιμωρείται από το Διόνυσο για την άρνησή του να δεχτεί την άφιξη του νέου θεού στην πόλη. Στην παράστασή μας, ο Διόνυσος φτάνει στη Γη ως ένας άλλος μετεωρίτης ο οποίος έρχεται για να φέρει το τέλος του κόσμου. Τελικά, ίσως να ελευθερώνει τον Πενθέα αντί να τον τιμωρεί, οδηγώντας τον σε μια πιο βαθιά και ελεύθερη υπαρξιακή αναζήτηση, πέρα από τετραγωνισμένα ή δυαδικά συστήματα φύλου, ταξικότητας ή ακόμα και της ίδιας της έννοιας της επιθυμίας.

– Από την περιγραφή του έργου έχω την εντύπωση ότι θα είναι απαιτητικό για τους ερμηνευτές σε διάφορα επίπεδα. Είναι έτσι;

Μπορώ να πω με σιγουριά πως όλη η διαδικασία αποτελεί για εμένα μια πρωτόγνωρη εμπειρία. Αρχικά, είναι η πρώτη φορά που συνεργάζομαι εξ ολοκλήρου με ανθρώπους που προέρχονται από διαφορετικά είδη παραστατικών τεχνών, οι οποίοι αν και έχουν διαφορετικές καταβολές και εργαλεία, συναντήθηκαν με κοινό άξονα την από κοινού αφήγηση μιας ιστορίας. Αν και αυτό ίσως να φαντάζει από μόνο του ως μια αρκετά περίπλοκη διαδικασία, η συνάντησή μου με αυτούς τους υπέροχους καλλιτέχνες επί σκηνής αλλά και η προσπάθειά μας να δημιουργήσουμε μια κοινή γλώσσα, είναι ένα σπουδαίο δώρο.

Η επαφή μου επίσης για πρώτη φορά με την αγγλική γλώσσα επί σκηνής αλλά και τα ταξίδια σε μεγάλα φεστιβάλ της Ευρώπης, αποτελούν επίσης μια πρωτόγνωρη συνθήκη, γεμάτη ρίσκο αλλά και μετατόπιση σε εντελώς αχαρτογράφητες περιοχές· κυριολεκτικά αλλά και μεταφορικά.

– Στην περιγραφή της παράστασης αναφέρεται ότι «δεν υπάρχει πιο τρομακτικό δωμάτιο» από το δωμάτιο του Πόθου. Τι σημαίνει για σένα «πόθος»;

Πολλές φορές, το να ορίσει κανείς τι είναι ακριβώς αυτό που ποθεί και να το χωρέσει σε λέξεις μοιάζει το ίδιο δύσκολο με το αρθρώσει σε μια γλώσσα που δεν έμαθε ποτέ. Σε μια συνθήκη υπερφόρτωσης πληροφοριών και καταιγιστικών λήψεων κινούμενων εικονιδίων, συχνά ίσως και να υπάρχει μια πλήρης σύγχυση ως προς την πραγματική επιθυμία. Οικογενειακοί δεσμοί, κοινωνικές συναναστροφές και λοιπές ματαιώσεις ίσως οδηγούν επίσης σε αντίθετα μονοπάτια, που συχνά μπορεί βαφτίζονται ως επιθυμίες.

Αρθρωμένος πάντως ή όχι, άγνωστος συχνά ή ακόμα και εκείνος ο οποίος ενδέχεται να οδηγήσει τη ροή της ιστορίας μου προς κατευθύνσεις που ίσως και να φοβάμαι να πάρω, ο πόθος αποτελεί ίσως το βασικό στοιχείο που με κινεί, πάντα συντροφιά με τα ελλείμματά μου.

Βάκχες: Πειραιώς 260 (Η), 04/07 έως 06/07/2023. Κλείσε εισιτήρια

Δημήτρης Μυτιληναίος: Repair

Ο Δημήτρης Μυτιληναίος χορογραφεί και συμμετέχει ο ίδιος στο Repair, βάζοντας στο μικροσκόπιο τρία εμβληματικά, μικρής διάρκειας χορογραφικά έργα –L’après midi d’un faune (Παρίσι 1912), Grand pas classique (Παρίσι 1949) και Tchaikovsky Pas de Deux (Νέα Υόρκη 1960)– τα οποία αναλύονται και ανασυντίθενται ως χορογραφικό κολάζ σε ένα νέο όλον. Όπως λέει ο ίδιος συστήνοντας τον εαυτό του, «ένα θέμα που διατρέχει τις δουλειές μου μέχρι τώρα είναι η επαναδιαπραγμάτευση με το “ωραίο”, κάτι που πάει χέρι-χέρι με την αμηχανία».

­– Γιατί θέλησες να καταπιαστείς στο Repair με τρία έργα κλασικού θα λέγαμε ρεπερτορίου, αντιμετωπίζοντάς τα υπό το πρίσμα της σύγχρονης αντίληψης περί έμφυλων ταυτοτήτων; Είναι μια αφορμή απλώς για να εκφραστείς για κάτι σύγχρονο ή και μια «διορθωτική» κίνηση ως προς τα στερεότυπα του παρελθόντος;

Είναι γεγονός ότι στην κουλτούρα του χορού η διανομή των ρόλων βάσει φύλου έχει υπάρξει και είναι ακόμη σε μεγάλο βαθμό αρκετά διαδεδομένη πρακτική. Είτε το φύλο αποτελεί θέμα της εκάστοτε παράστασης είτε όχι, νομίζω ότι οι περισσότερες/οι δημιουργοί συλλαμβάνουμε τα έργα έχοντας κατά νου πόσους άντρες και πόσες γυναίκες θέλουμε, χωρίς ωστόσο αυτή η διαδικασία να συμπεριλαμβάνει απαραίτητα κάποια εμπρόθετη διάκριση. Εικάζω ότι οι καταβολές αυτής της κατανομής ρόλων στον χορό σχετίζονται και με την μπαλετική παράδοση αλλά και με την αθλητική διάσταση του χορού. Προσωπικά, από τα χρόνια της φοίτησής μου στην Κρατική Σχολή Ορχηστικής Τέχνης, είχα προβληματιστεί σχετικά με το τι είδους χορευτής είμαι και πόσο απέχω από το κλασικό πρότυπο του αρσενικού χορευτή, του μυώδη, του αρρενωπού, του μεγαλόσωμου, που πηδάει ψηλά και που μπορεί να σηκώνει. Δεν είναι η πρώτη φορά λοιπόν που εμφανίζεται η προβληματική της έμφυλης κατανομής της κίνησης στην χορογραφική μου εξίσωση. Στο Repair όντως αυτή η ερώτηση έρχεται πιο αρθρωμένη στο προσκήνιο.

Τώρα, τα τρία αυτά έργα που διάλεξα, έχουν ιδιαίτερο ενδιαφέρον για μένα, αποτυπώνουν με ένα τρόπο τη ρευστότητα της ιστορίας της χορογραφίας, πώς η ίδια μηχανή παραγωγής τέχνης («κλασικό μπαλέτο») παρήγαγε ένα έργο που σηματοδοτεί τον μοντερνισμό το 1912, ενώ ακόμη το 1949, ας πούμε, δημιουργείται ένα απόλυτα κλασικό pas de deux.

– Η γενιά σου είναι πιο απελευθερωμένη ως προς τη ρευστότητα των φύλων και τη σεξουαλικότητα. Πώς τα αντιλαμβάνεσαι εσύ ως άτομο;

Σίγουρα θα ήμουν πιο χαρούμενος αν φτάναμε στο σημείο που η έμφυλη ταυτότητα και η σεξουαλικότητα δεν θα αποτελούσαν αντικείμενα κοινωνικής κριτικής ή κριτήρια για άσκηση εξουσίας και δόμησης ιεραρχιών. Θα ήθελα ωστόσο να σημειώσω ότι στο Repair τα θέματα αφορούν πάντα στην σχέση τους με τον χορό και τη χορογραφική διαδικασία. Δεν είναι μία αφηγηματική παράσταση που παρουσιάζει κάποια επίλυση στο πρόβλημα των έμφυλων διακρίσεων και της πατριαρχίας. Αυτά λειτουργούν περισσότερο ως ανακλαστικά ερωτήματα για το πώς τελικά φτιάχνεται μια χορογραφία και πόσο συνειδητά ή όχι αναπαράγει καθιερωμένα μοντέλα σύνθεσης.

– Τι θα έλεγες σε έναν θεατή που θα έρθει να τη δει; Πώς θα τον συμβούλευες να την προσεγγίσει;

Να μην έρθει με πονοκέφαλο.

– Τι σημαίνει για σένα η συμμετοχή σε μια παράσταση στο πλαίσιο του Φεστιβάλ Αθηνών Επιδαύρου;

Είναι η πρώτη μου παράσταση που παρουσιάζεται στο Φεστιβάλ Αθηνών Επιδαύρου και που υποστηρίζεται με αυτό τον τρόπο. Πέρα από την οικονομική ενίσχυση της παραγωγής, βοηθάει τρομερά το να αναλαμβάνει ένας οργανωμένος θεσμός το στήσιμο και την παρουσίαση της παράστασης. Επίσης, είναι ιδιαίτερα τιμητικό το να είσαι στο ίδιο πρόγραμμα με τόσες/ους σημαντικές/ούς καλλιτέχνιδες/ες. Βέβαια, όταν το σκέφτεσαι, μπορεί και πιεστείς, να νιώσεις ότι τώρα πρέπει να αποδείξεις κάτι. Με κάποιο τρόπο όμως το ξεχνάω, είναι τόση η απορρόφηση από τη διαδικασία που προλαβαίνω να αγχωθώ μόνο στα ρεπό. Μένει τώρα να δούμε το αντίκτυπο που θα έχει η  δουλειά μας και τη σχέση που θα καταφέρει να δημιουργήσει με το κοινό.

Repair: Πειραιώς 260 (Β), 08/07/2023 έως 10/07/2023 – Κλείσε εισιτήρια 

Ευτυχία Στεφάνου: Taverna Miresia – Mario, Bella, Anastasia

Στην παράσταση «Taverna Miresia – Mario, Bella, Anastasia», σε σύλληψη και σκηνοθεσία του Μάριο Μπανούσι, η χορεύτρια Ευτυχία Στεφάνου συνεργάζεται για μια ακόμη φορά με τον ανερχόμενο νέο δημιουργό, λίγους μήνες μετά το «Goodbye, Lindita», που ανέβηκε στην Πειραματική Σκηνή Νέων Δημιουργών του Εθνικού Θεάτρου.

«Με εξέπληξε πολύ θετικά όταν αρκετοί θεατές στην προηγούμενη παράσταση του Μάριο με περνούσαν για ηθοποιό που ξέρει και χορεύει», λέει η ίδια. «Με γοητεύουν τα ασαφή όρια του χορευτικού σώματος και του ερμηνευτικού σώματος στη σκηνή, όπως και το αν αυτό που καταπιανόμαστε είναι θέατρο, χορός ή performance. Με ελκύει το διφορούμενο στη τέχνη και αυτό που δεν χωράει σε μια αποστειρωμένη ταυτότητα. Ως ερμηνεύτρια θέλω να πιστεύω ότι έχω ένα διαθέσιμο σώμα το οποίο ανά στιγμές μπαίνει σε συνθήκες και ποιότητες που σκοπό έχουν να επικοινωνήσουν ενσώματες ιστορίες, ποίηση και να διεγείρουν αισθήσεις».

Η Ευτυχία Στεφάνου, φωτογραφημένη από τον Μario Βanushi.

– Πώς θα έδινες εσύ το στίγμα της παράστασης «Taverna Miresia – Mario, Bella, Anastasia» από τη μέχρι τώρα εμπειρία σου στις πρόβες;

Βιώνοντας αυτό το διάστημα το έργο του Μάριο Μπανούσι μέσα από τη διαδικασία δημιουργίας του, όντας ακόμα σε περίοδο προβών, αν μπορούσα να καταλήξω σε ένα απόσταγμα θα ήταν η μεταμορφωτική υπόσταση που μπορεί να πάρει μια πρόσφατη απώλεια ενός αγαπημένου προσώπου. Πόσο μετατοπίζεται το υποκείμενο που βιώνει την απώλεια και πως διαχειρίζεται την απουσία και τα συναισθήματα που επιφέρει αυτή. Πώς αναζητά παρηγοριά από αυτούς που βιώνουν μαζί την ίδια απώλεια μέσα στην ίδια οικογένεια. Από το ονειρικό στο πραγματικό και από την ανάμνηση στο παρόν, η παράσταση του Μάριο είναι ένα κέντημα συνειρμών, μια πρόσκληση για ξεδίπλωμα πολλών χωροχρόνων, σαν ένα ξεφύλλισμα ενός οικογενειακού άλμπουμ.

– Πώς θα περιέγραφες τον δικό σου ρόλο;

Το όμορφο με τον Μάριο είναι ότι και σε αυτή την παραγωγή αλλά και στο «Goodbye Lindita» ξεκινήσαμε πρόβες με μη δοσμένους ρόλους. Μπαίναμε σε αυτοσχεδιασμούς και οι ρόλοι προέκυψαν μέσα από τη μεταξύ μας σύνδεση και ανάγκη για επικοινωνία και διάδραση. Χωρίς να θέλω να πλαισιώσω ασφυκτικά τον ρόλο μου με λόγια, θα έλεγα ότι είναι ένας χαρακτήρας που εγκλωβίζεται στις δικές τις αντιστάσεις και δυσκολίες στο να αποδεχτεί και να διαχειριστεί μια απώλεια που της έχει στοιχίσει. Σαν να αναμασά μη εκφρασμένα συναισθήματα προς τον εκλιπόντα. Πότε τα στραβοκαταπίνει και τα θάβει μέσα της και πότε τα ξερνάει. Ερχόμενη αντιμέτωπη με τον χαρακτήρα του ρόλου αναρωτιέμαι αν θα καταφέρει εν τέλει να παραδοθεί σε αυτή τη μεταμορφωτική δίνη της έλλειψης, της λαχτάρας και της απρόσμενης απουσίας. Να εμπιστευτεί αυτή την κίνηση που δεν ορίζει η ίδια και όπου πάει.

– Τι σημαίνει για σένα η συμμετοχή σε μια παράσταση στο πλαίσιο του Φεστιβάλ Αθηνών Επιδαύρου;

Παρόλο που δουλεύω ως επαγγελματίας χορεύτρια από το 2018, η συμμετοχή μου στο Φεστιβάλ Αθηνών Επιδαύρου με την παράσταση «Taverna Miresia – Mario, Bella, Anastasia» είναι η τρίτη μου συμμετοχή σε εγχώρια παραγωγή. Είναι πολύ σημαντικό για μένα να μπορώ να επιστρέφω στη χώρα μου και να δουλεύω στο επάγγελμα μου. Και ακόμα πιο σημαντικό είναι κάτι που αντιλαμβάνομαι όσο περνάνε τα χρόνια, το να μοιράζομαι αυτό που κάνω με την οικογένεια μου και με ανθρώπους που αγαπώ και έχουμε μεγαλώσει μαζί, οι οποίοι δεν είναι απαραίτητα καλλιτέχνες ή έμπειρο κοινό. Παρατηρώ ότι όσο είχα ανάγκη να φύγω στα 20 μου, άλλο τόσο τώρα, στα 30 μου, έχω ανάγκη όλο και να επιστρέφω κατά διαστήματα. Ευχαριστώ τον Μάριο για την εμπιστοσύνη που μου έδωσε με την επιλογή του να συνεργαστούμε για δεύτερη φορά και με αυτόν τον τρόπο να εμβαθύνουμε στις μεταξύ μας σχέσεις στο πλαίσιο δόμησης του έργου. Η συμμετοχή στο Φεστιβάλ Αθηνών Επιδαύρου μας δίνει ένα ασφαλές έδαφος δημιουργίας, μοιράσματος, αναγνώρισης και προώθησης της δουλειάς μας και είμαστε ευγνώμονες για αυτό. Είναι ελπιδοφόρο όταν στο φεστιβάλ υπάρχει πολυφωνία καλλιτεχνών από όλα τα πεδία και στήριξη της ανεξάρτητης καλλιτεχνικής σκηνής της Αθήνας.

Taverna Miresia – Mario, Bella, Anastasia: Εθνικό Θέατρο (Σκηνή Ελένη Παπαδάκη), 18/07 έως 20/07/2023. Κλείσε εισιτήρια