5 ΦΩΤΟΓΡΑΦΟΙ ΜΑΣ ΔΙΝΟΥΝ ΑΠΟ ΜΙΑ ΑΓΚΑΛΙΑ

Αγκαλιά. Κάτι πανανθρώπινο. Κάτι που έχουμε στερηθεί δυο χρόνια τώρα. Χρειάζεται να τη γιορτάζουμε με μια «Παγκόσμια Ημέρα»; Μπορεί και όχι. Είναι όμως μια καλή αφορμή να θυμηθούμε πόσο σημαντική είναι.

Τις παγκόσμιες ημέρες πολλοί εμίσησαν, την αγκαλιά ουδείς! Εκεί καταλήγουμε μετά από μια άτυπη έρευνα που κάναμε με αφορμή την «Παγκόσμια Ημέρα Αγκαλιάς», η οποία γιορτάζεται στις 21 Ιανουαρίου. Η αλήθεια είναι ότι δεν πρόκειται για έναν θεσμό συνδεδεμένο με ένα ιστορικό γεγονός ή κάποιον σπουδαίο αγώνα. Ίσως να μην την προσέχαμε ούτε εμείς, αν δεν μας είχε λείψει τόσο πολύ η ανθρώπινη επαφή λόγω της πανδημίας Covid-19.

Η αγκαλιά ήταν ένα από τα πρώτα πράγματα που μας στέρησε ο κορονοϊός, σε ακραίο βαθμό στα πρώτα λοκντάουν. Μαζί, στερηθήκαμε όλα τα οφέλη που προσφέρει όχι μόνο στο πνεύμα αλλά και στο ίδιο μας το σώμα. Το κλισέ «δεν εκτιμάς κάτι όσο του αξίζει παρά μόνο όταν το χάσεις» επαληθεύτηκε και ακόμα λαχταράμε τη μέρα που θα αγκαλιαζόμαστε χωρίς φόβο, μόνο με πάθος!

Η ιδέα της «Παγκόσμιας Ημέρας Αγκαλιάς» γεννήθηκε το 1986, όταν ο Kevin Zaborney αποφάσισε να θεσμοθετήσει στις ΗΠΑ τη «Νational Hugging Day» (και να κατοχυρώσει το trade mark). Την τοποθέτησε λέει μεταξύ Χριστουγέννων, Πρωτοχρονιάς και Αγίου Βαλεντίνου, γιατί πρόσεξε ότι αυτό το διάστημα η διάθεση του κόσμου είναι πεσμένη.

5 φωτογράφοι γιορτάζουν μαζί μας την αγκαλιά

Κανείς από τους 5 φωτογράφους με τους οποίους επικοινωνήσαμε δεν ήξερε ότι υπάρχει τέτοια παγκόσμια μέρα. Είχαν όμως όλοι απαθανατίσει κάτι σχετικό, μάλλον γιατί είναι τόσο πανανθρώπινο. Ζητήσαμε από καθέναν να μοιραστεί μαζί μας μια λήψη από το αρχείο του, εξηγώντας πού και πότε τραβήχτηκε. Και τους ρωτήσαμε πώς τους φαίνεται η ιδέα να υπάρχει «Παγκόσμια Μέρα Αγκαλιάς» και πώς θα τη γιόρταζαν. Αν όχι την παγκόσμια μέρα, τότε την ίδια την αγκαλιά – κάτι που πάντα θα αποζητάμε.

–Νίκος Κόκκας–

© Nikos Kokkas

Δυο φίλες. Από τα χρόνια τα εφηβικά τους. Σε ένα σπίτι ζεστό, φιλόξενο, κάπου στα νότια. Η μία ζει στην άλλη γωνιά της Ευρώπης, ακολουθώντας ένα όνειρο και, κατά κάποιον τρόπο, εκπληρώνοντάς το. Η άλλη είναι πάντα εδώ αλλά χωρίς να παραλείπει να είναι και λίγο εκεί.

Όταν συναντιούνται, αυτές οι αόρατες κλωστές κονταίνουν και εξαφανίζονται δίνοντας τη θέση τους στην πιο υπέροχη έκφραση των συναισθημάτων τους. Με μια αγκαλιά.

Σαν μια ανάσα μετά από μεγάλο μακροβούτι, όπως το ζεστό νερό στην πλάτη σε μια κρύα μέρα του χειμώνα, μουσική στα αυτιά μετά από μέρες σιωπής, τόσα και άλλα τόσα μπορούν να προσπαθήσουν να εκφράσουν την αίσθησή της, μια κίνηση απλή, αυτονόητη, καθόλου φοβική, ομολογία και εξομολόγηση συναισθημάτων, αναγνώριση της υλικής μας υπόστασης μέσω της αφής.

Κανείς και τίποτα δεν μπορεί να στερήσει το δικαίωμα και την υποχρέωσή μας να αγκαλιαζόμαστε, μοιράζοντας χαρά, μοιραζόμενοι λύπη, ανακούφιση, παρηγοριά, τη δύναμη να συνεχίζουμε, την αδερφική αγάπη, τη γονική εμπιστοσύνη και ασφάλεια, την επικύρωση και ανανέωση της φιλίας, τον έρωτα.

Υ.Γ. Ποτέ δεν μου άρεσαν οι παγκόσμιες ημέρες. Νιώθω σαν να φτιάχτηκαν για να υπενθυμίζουν σε υπερ-στρεσαρισμένους ανθρώπους, οι οποίοι ζουν μια καθημερινότητα επαναλαμβανόμενη σαν τσιχλόφουσκα, πράγματα και αξίες που θα έπρεπε να είναι μόνιμα φυτεμένες στην «κανονικότητά» μας.

nikoskokkas.com | @nikoskokkas

–Άγγελος Ζυμάρας–

© Αngelos Ζymaras

Η Κατερίνα Στεφανίδη στην αγκαλιά του συζύγου και προπονητή της, Mitchell Krier, μόλις έχει κερδίσει το χρυσό μετάλλιο στους Ολυμπιακούς αγώνες του Rio 2016. Είναι 20 Αυγούστου, πρωινές ώρες στην Ελλάδα. Είναι η στιγμή που κράτησε ξύπνιους τους Έλληνες, να παρακολουθούν την προσπάθεια της Ελληνίδας Πρωταθλήτριας στο τελικό του αγώνα άλματος επί κοντώ.

Όταν αγκαλιάζουμε, το μήνυμα –το όποιο μήνυμα– είναι πολύ δυνατό, γιατί εκφράζεται με το σώμα και όχι με λέξεις και λόγια. Έχω περάσει πολύ καιρό σε χώρες της Ασίας, όπου δεν υπάρχει αγκαλιά στην καθημερινότητά τους. Μερικές φορές, μόνο με την έλλειψη μπορείς να καταλάβεις την αξία της.

Δεν ήξερα ότι υπάρχει «Παγκόσμια Ημέρα Αγκαλιάς», ευκαιρία για μια βόλτα στη θάλασσα αγκαλιά με το κορίτσι μου και την μικρή μου κόρη.

angeloszymaras.com | @angeloszymaras

–Ανδρέας Σιμόπουλος–

© Andreas Simopoulos

Στη συγκεκριμένη φωτογραφία είναι ένα ζευγάρι φίλων μου, σε κάποιο bar του κέντρου της Αθήνας, το βράδυ των Χριστουγέννων του 2010.

Είναι αλήθεια ότι αγκαλιές, αγγίγματα, φιλιά περιορίστηκαν λόγω της πανδημίας. Θέλω να πιστεύω ότι είναι κάτι παροδικό και πως, όταν με το καλό ξεμπερδέψουμε με όλο αυτό που ζούμε τα τελευταία δύο χρόνια, θα μπορούμε να λειτουργούμε στην καθημερινότητα όπως είχαμε μάθει. Ειδικά για μια μεσογειακή κοινωνία όπως η δίκη μας, η ανάγκη για ανθρώπινη επαφή είναι πολύ σημαντική.

Δεν γνώριζα ότι υπάρχει «Παγκόσμια Ημέρα Αγκαλιάς» και τώρα που το έμαθα θέλω να τη γιορτάσω με τη σύντροφό μου. Οπότε, στην παρούσα κατάσταση δεν με επηρεάζει κάποιος από τους «περιορισμούς» που υπάρχουν. Όμως, καλό θα ήταν τέτοιου τύπου περιορισμοί να τελειώσουν γρήγορα.

andreassimopoulos.tumblr.com | @andreassimopoulos

–Κική Παπαδοπούλου–

© Kiki Papadopoulou

Το 2019, ήμουν φωτογράφος στα γυρίσματα της ολλανδικής ταινίας «Quicksand». Λίγο πιο έξω από το Άμστερνταμ, ανάμεσα σε τεράστιες εκτάσεις με πολύχρωμες τουλίπες, μονοπάτια και λίμνες-καθρέφτες, και αργότερα στη Χάγη, ένα κινηματογραφικό συνεργείο χώρεσε σε 24 καρέ την ιστορία μιας μαμάς που αρρωσταίνει σοβαρά και προσπαθεί να επανασυνδεθεί με την κόρη της.

Η φωτογραφία τραβήχτηκε όταν έκαναν πρόβα για μια συγκινητική σκηνή και βρίσκονται μαζί τρεις διαφορετικές γενιές – η μαμά, η κόρη και η εγγονή. Ήταν μια δυνατή στιγμή και πάντα χαίρομαι όταν συγχρονιζόμαστε όλοι και βιώνουμε το ίδιο συναίσθημα.

Αυτό το οποίο κράτησα είναι πως, παρόλο που οι Ολλανδοί δεν είναι από τη φύση τους τόσο εκδηλωτικοί και εξωστρεφείς όσο εμείς της μεσογειακής γωνιάς, οι ήρωές τους είχαν μια έντονη ανάγκη να αγκαλιαστούν και να έρθουν πιο κοντά.

Για μένα, η αγκαλιά είναι σαν το πιο δυνατό, φυσικό παυσίπονο. Ναι, τόσο κλισέ. Χωρίς περιορισμούς στις δόσεις ή κακές παρενέργειες. Εκείνη η στιγμή που πατάμε μια παύση, φορτίζουμε ο ένας τον άλλον σεροτονίνη και εξαφανίζουμε όλα τα βάρη, είναι κάτι που θα έπρεπε να συμβαίνει κάθε μέρα. Από κοντά, μακριά επιτέλους από τις οθόνες. «Give me little drink from your loving cup» όπως λένε οι παραπολυφίλοι μου Rolling Stones.

Ευτυχώς, με περικυκλώνουν ωραίοι άνθρωποι, που δεν χρειάζεται να βάλουμε υπότιτλους για να χωθούμε αβίαστα σε αγκαλιές. Αυτά τα καραντίνικα χρόνια, μου λείπουν αφόρητα αυτές οι στιγμές.

Έχω μια μικρή –και κάπως αστεία– άρνηση με τις παγκόσμιες ημέρες, γιατί θα ήθελα να μην χρειαζόμαστε υπενθυμίσεις ειδικότερα για ό,τι σχετίζεται με τον τρόπο που συνδεόμαστε. Είτε για να αγκαλιαστούμε είτε για να αγαπηθούμε λίγο παραπάνω μεταξύ μας.

Ιδανικά, θα ήθελα σήμερα –έστω και με τις μάσκες, τις στολές αστροναύτη και δεν ξέρω τι άλλο– να δώσουμε ραντεβού με όλους τους αγαπημένους μας και να κάνουμε ένα σφιχταγκαλιαστό flash mob!

kikipap.com | @happyfewkiki

–Κοσμάς Κουμιανός–

© Kosmas Koumianos

Η φωτογραφία τραβήχτηκε το μακρινό 2010. Σε ένα πάρτι –βαρετό για μένα–, στη Φτελιά της Μυκόνου. Τα πρόσωπα δεν τα γνώρισα ποτέ. Μου τράβηξαν την προσοχή γιατί ήταν ένα ζευγάρι που, ενώ ο κόσμος χόρευε ξέφρενα, εκείνοι απλά ήταν εκεί αγκαλιά. Σ’ έναν δικό τους, μάλλον υπέροχο κόσμο!

Κάποιες αγκαλιές που χάσαμε λόγω πανδημίας ίσως και να μην μας πείραξε. Κάποιες άλλες, όμως, συνειδητοποιήσαμε ποσό σημαντικές είναι και ποσό καλό μας κάνουν τελικά!

Δεν ήξερα ότι υπάρχει «Παγκόσμια Ημέρα Αγκαλιάς». Αν μπορούσα να το γιορτάσω, θα ήταν σε μια μικρή γιορτή με λίγους αγαπημένους ανθρώπους.

@kosmaskoumianos