Ο ΟΡΕΣΤΗΣ ΧΑΛΚΙΑΣ ΜΙΛΑΕΙ ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΠΙΤΥΧΙΑ ΤΟΥ MAESTRO, ΤΟ ΘΕΑΤΡΟ, ΤΟΥΣ ΓΟΝΕΙΣ ΤΟΥ

Ο Ορέστης Χαλκιάς είναι χειμαρρώδης, άμεσος και ειλικρινής – όλα αυτά εμφανή, χωρίς αμφισβήτηση. Αγαπήθηκε πλατιά από το τηλεοπτικό «Maestro», αλλά έχει επίσης μια θεατρική πορεία σημαντική και επιτυχημένη. Και τώρα, στον «Θάνατο στη Βενετία», σε μια ιδιαίτερη και ατμοσφαιρική παράσταση, αλλάζει ύφος και συνθήκη με ευκολία και ευστοχία.

Μπορεί ο Ορέστης Χαλκιάς να γεννήθηκε στην Αθήνα, αλλά μεγάλωσε στην Πυλαία Θεσσαλονίκης, έχοντας έναν αδελφό και μία αδελφή. Μετά το σχολείο, όταν πέρασε στη Δραματική Σχολή του Κρατικού Θεάτρου Βορείου Ελλάδος, εγκαταστάθηκε πια στο κέντρο της πόλης.

Ο Ορέστης Χαλκιάς μεγάλωσε σχεδόν «μέσα» στο θέατρο, χάρη στους γονείς του, που είναι και οι δύο ηθοποιοί: ο Κώστας Χαλκιάς και η Όλγα Αλεξανδροπούλου. Ο μπαμπάς του ήταν μαθητής του Κουν και θεατράνθρωπος με όλη την έννοια του όρου, αφού οι πεποιθήσεις και η φιλοσοφία του τον ώθησαν να παλεύει για χρόνια για τα δικαιώματα των ηθοποιών του τότε – και μάλιστα να πετυχαίνει μεγάλες νίκες για αυτούς.

Συνεπώς, το επάγγελμα που ακολούθησε ο Ορέστης ήταν σαν προδιαγεγραμμένο, κομμάτι της ζωής του. Μιας ζωής μέσα σε περιοδείες, ταξίδια, καμαρίνια και παρασκήνια.

Ο Ορέστης Χαλκιάς και το ταλέντο του ηθοποιού

– Σε αυτή την κατά κάποιο τρόπο εξαρχής δεδομένη πορεία, ένιωσες κιόλας κάποια στιγμή ότι έχεις μια ευχέρεια, ένα ταλέντο που λένε άλλοι, ως προς το επάγγελμα που ακολούθησες;

Πιστεύω ότι το ταλέντο είναι μια έξτρα αντίληψη πάνω στην έκθεση, θα έλεγα. Από εκεί και πέρα, είναι ένα εργαλείο ώστε να μπορείς να έρχεσαι καλύτερα σε επαφή με ό,τι έχεις να αναμετρηθείς. Είναι ένα παραπάνω εφόδιο, που αν το εκμεταλλευτείς, εξελίσσεσαι, αλλιώς μένεις σε μια ευκολία η οποία δεν σημαίνει τίποτα τελικά. Πιστεύω λίγο και στην κληρονομικότητα, δεν γίνεται δηλαδή να μην πήρα τίποτα από δύο γονείς ηθοποιούς! Κάτι θα κουβάλησα…

– Μπορείς να ανακαλέσεις πότε αισθάνθηκες αυτή την άνεση πάνω στη σκηνή και είπες μέσα σου «ναι, τελικά, εγώ αυτό θα το προχωρήσω»;

Από παιδάκι, γύρω στην Τρίτη Δημοτικού. Ο πατέρας μου έκανε στο σχολείο παραστάσεις πολλές φορές κι εγώ συμμετείχα σε κάποιες, μαζί με τα παιδιά της Έκτης Δημοτικού. Θυμάμαι χαρακτηριστικά τη συμμετοχή μου στη «Βαβυλωνία», που είναι ένα πολύ δύσκολο έργο, με ιδιαίτερη γλώσσα. Από τότε –αν και παιδάκι– ένιωθα ότι είχα μια άνεση στην έκθεση. Δεν αναγνώριζα αν έχω κάποιο ταλέντο, αλλά αναγνώριζα ότι μπορούσα να σταθώ πάνω στη σκηνή και να μη με φοβίζει κάτι. Εξάλλου, αισθανόμουν οικεία, είχα δει τόσες φορές τους γονείς μου να παίζουν. Ήμουν και λίγο πειραχτήρι και έκανα διάφορες μιμήσεις, ήθελα πάντα να τραβάω την προσοχή της παρέας.

– Πέρασες δύσκολη ή εύκολη εφηβεία;

Δεν νομίζω ότι πέρασα δύσκολη εφηβεία, αν και ήμουν αντιδραστικό παιδί. Έζησα μια μικρή περίοδο κόντρας με τους γονείς μου, αλλά επειδή στο πίσω μέρος του μυαλού μου υπήρχε το θέατρο ως ο δρόμος που θα ακολουθούσα, και αυτό ήταν κάτι που το έβλεπαν κι εκείνοι, πιστεύω ότι δεν τους έκανα να ανησυχούν για μένα σε μεγάλο βαθμό. Ήξεραν ότι έχω ένα υπόβαθρο, μέσα από τα κείμενα και τη μουσική που ασχολιόμουν, που θα με απομάκρυνε από κάτι επικίνδυνο, ας πούμε. Επίσης, μακαρίζω την τύχη μου που είχα από νωρίς ένα πάθος – το χρειάζονται αυτό οι άνθρωποι. Εγώ έλεγα ότι θα γίνω ηθοποιός από 7 χρονών!

Όμως, σημαντικό ήταν και το μουσικό συγκρότημα που είχα φτιάξει με φίλους μου και κράτησε από το 2006 μέχρι το 2019. Έγινε μια μικρή κοινότητα που έμοιαζε και με τη λειτουργία ενός μικρού θιάσου, ας πούμε. Η χημεία μάλιστα που μπορεί να αναπτυχθεί ανάμεσα στους μουσικούς θα έλεγα ότι είναι ανώτερη από αυτή που αναπτύσσεται ανάμεσα στους ηθοποιούς. Οι δεσμοί που δημιουργούνται μέσα σε ένα μουσικό συγκρότημα είναι τρομερά δυνατοί – ίσως βέβαια και λόγω του χρόνου που είναι μαζί οι μουσικοί. Επίσης, ο μουσικός έχει μια ακρίβεια που αν την είχε ο ηθοποιός, θα ήταν πιο ουσιαστικός. Από την άλλη, ο μουσικός θα κέρδιζε περισσότερα, αν ήταν τόσο ανοιχτός όσο ένας ηθοποιός.

Ορέστης Χαλκιάς: «Θέλω να δοκιμάζω τα πάντα»

– Θεωρείς ότι οι σπουδές υποκριτικής είναι χρήσιμες;

Για μένα αυτό είναι κάτι αδιαπραγμάτευτο. Υπάρχουν βέβαια και ηθοποιοί –παλιότερα κυρίως– οι οποίοι μπορεί να μην είχαν τελειώσει κάποια δραματική σχολή και να ήταν μια χαρά. Στις μέρες μας, όμως, δεν νοείται πλέον να μην έχεις σπουδάσει. Εγώ τουλάχιστον, αν δεν πήγαινα στη σχολή, δεν ξέρω τι θα ήμουν σήμερα.

Μπορεί κάποια πράγματα που αφορούν την υποκριτική να τα πήρα είτε από τους γονείς μου είτε από διάφορες θεατρικές ομάδες που συμμετείχα, αλλά την πειθαρχία και τον επαγγελματικό προσανατολισμό γενικότερα –τι απαιτήσεις έχει μια πρόβα, πόσο σκληρή είναι η δουλειά του ηθοποιού– μόνο μέσα από τις σπουδές σου και τη μελέτη μπορείς να τα πάρεις.

Στη σχολή, επί τρία χρόνια, μόνο τα μαθήματα διαρκούσαν 10 ώρες καθημερινά, πέρα από τις ώρες για τις πρόβες και οτιδήποτε άλλο, που σημαίνει άλλες πέντε ώρες καθημερινά, συν τα Σαββατοκύριακα. Επίσης, παίρναμε μέρος και σε κάποιες παραστάσεις ως κομπάρσοι, «βουτούσαμε» μέσα σε όλα και το κάναμε με μεγάλη χαρά και μεγάλο πάθος. Θεωρούσαμε ότι ήμασταν πολύ τυχεροί που μπορούσαμε να μετουσιώνουμε σε πράξη αυτό που μαθαίναμε, μπροστά σε κοινό. Νιώθαμε μάχιμοι να αντιμετωπίσουμε οτιδήποτε και πιστεύω ότι ένας ηθοποιός πρώτα απ’ όλα πρέπει να είναι διαθέσιμος. Πρώτα να λέει «ναι» και μετά να λέει «όχι». Δεν χρειάζεται πρώτα να το σκεφτεί, ας το κάνει και μετά το σκέφτεται – εγώ τουλάχιστον έτσι λειτουργώ. Θέλω να δοκιμάζω τα πάντα, γιατί πιστεύω ότι αυτό μόνο μπροστά μπορεί να σε πάει. Και δεν έχει να κάνει με την επιτυχία. Ακόμη και πιο αναγνωρίσιμος να γίνω και να με χαιρετάει πολύς κόσμος στον δρόμο, δεν θα αλλάξει κάτι στον τρόπο που αντιμετωπίζω τη δουλειά μου, πάλι πάντα διαθέσιμος θα είμαι.

– Σε «κυνήγησε» καθόλου το όνομα των γονιών σου; Θεώρησαν δηλαδή κάποιοι ότι είσαι ευνοημένος στη δουλειά σου γι’ αυτό τον λόγο;

Επειδή είμαι ένας άνθρωπος που πάντα πάλευα και παλεύω, ακόμα και να συνέβη αυτό αποδείκνυα ότι δεν ισχύει. Επίσης, εγώ είμαι υπέρ της γνωριμίας. Αν πήγαινα κάπου που με είχαν συστήσει –χωρίς αυτό να σημαίνει ότι έγινε–, εγώ θα προσπαθούσα να είμαι καλός επί δέκα για να ανταποκριθώ στις ενδεχόμενες προσδοκίες που θα υπήρχαν. Απλώς ο μπαμπάς μου δεν θα έκανε κάτι τέτοιο, γιατί είναι ένας άνθρωπος που έχει παλέψει πολύ και για τα δικαιώματα των ηθοποιών και άλλα τέτοια θέματα, και έχει έρθει σε διάφορες συγκρούσεις. Η αλήθεια είναι πως ό,τι έχω κάνει μέχρι σήμερα το έχω καταφέρει μόνος μου, χαίρομαι γι’ αυτό και μου το αναγνωρίζουν όλοι.

– Είχες άγχος να ικανοποιήσεις τους γονείς σου, που ήξεραν τόσο καλά το αντικείμενο;

Πολύ, αλλά αργότερα κατάφερα να το ξεπεράσω αρκετά. Όταν ξεκίνησα να δουλεύω, εννοείται πως οι πρώτοι που ήθελα να ικανοποιήσω ήταν οι γονείς μου. Δεν ξέρω βέβαια αν αυτή η επιβεβαίωση είναι χρήσιμη στη ζωή μας, αλλά, αλίμονο, άνθρωποι είμαστε και θα έρθουμε αντιμέτωποι με τα πάντα. Το θέμα είναι πώς θα τα διαχειριστούμε.

Εξάλλου ακόμα πολλές φορές έχω άγχος γι’ αυτό, όχι απαραίτητα προς τους γονείς μου, αλλά γενικά θέλω να επιβεβαιώνω όποια φήμη ίσως έχω. Κανονικά πρέπει να αφηνόμαστε σε ό,τι αγαπάμε να κάνουμε και, καθώς εξελισσόμαστε σταδιακά, καλό είναι να αφήνουμε πίσω ό,τι δεν μας είναι χρήσιμο και να προχωράμε. Οι γονείς μου θα μου πουν μπράβο, θα τύχει να μου κάνουν και κάποια παρατήρηση, μια και είναι της ίδιας δουλειάς, αλλά πάντα το βλέμμα τους έχει μια απεριόριστη αγάπη. Δεν τη δέχομαι πάντα τη συμβουλή τους, ίσως επειδή έχω κι έναν εγωισμό, αλλά κατά βάθος αναγνωρίζω ότι έχουν μια εμπειρία που ακόμη δεν την έχω φτάσει.

– Πώς βλέπεις το ζήτημα που έχει δημιουργηθεί με τα πτυχία των καλλιτεχνών;

Με έχει πληγώσει – και όχι μόνο εμένα, εννοείται. Είναι σαν να μας φτύνουν κατάμουτρα. Αν σκεφτείς τις σπουδές ενός ηθοποιού –που έρχεται σε επαφή με τα σπουδαία κείμενα, την ποίηση, τη μουσική, τον χορό, το αρχαίο δράμα, την ιστορία θεάτρου, ακόμα και με την ξιφασκία, τη φιλοσοφία–, το να του λένε ότι εκτιμάται ως απόφοιτος λυκείου δεν είναι μια στενοχώρια; Το θεωρώ απαράδεκτο.

– Ποιους θα ξεχώριζες ως σημαντικούς σταθμούς στη ζωή σου;

Ο ένας είναι η πρώτη μου παρουσία στην Επίδαυρο, με την «Ιφιγένεια στη Χώρα των Ταύρων», του Θωμά Μοσχοπούλου, με το Κρατικό Θέατρο Βορείου Ελλάδος. Ήταν μια πολύ δυνατή συνεργασία με καταπληκτικούς ανθρώπους – για μένα ήταν σχολείο. Επίσης, ήταν μια τρομερή στιγμή, γιατί ήταν η πρώτη μου φορά σ’ αυτόν τον φοβερό χώρο. Οι γονείς μου έχουν παίξει εκεί αρκετές φορές και τους έχω δει σαν παιδάκι, άρα έχω και μια άλλη σχέση με αυτό το θέμα. Ο πατέρας μου έχει πατήσει σε αυτή τη σκηνή με όλα τα σπουδαία έργα που ανέβασε ο Κουν, τα οποία έχουν μείνει στην ιστορία του θεάτρου και νομίζω ότι δεν θα ξεπεραστούν ποτέ. Οπότε, όταν ο «σπόρος» αυτών των ανθρώπων πατάει σήμερα εκεί, νιώθω σαν να συνεχίζω αυτό που έκαναν και το πηγαίνω λίγο παρακάτω. Οι γονείς μου έπαιζαν στον «Ιππόλυτο» του Χουβαρδά πριν από 20 χρόνια και τώρα θα παίξω εγώ σε αυτό το έργο φέτος το καλοκαίρι στην Επίδαυρο σε σκηνοθεσία Κατερίνας Ευαγγελάτου!

Πριν από τη συνεργασία μου με τον Μοσχόπουλο, δεν μπορώ να μην αναφέρω εκείνη με τον Μιχαήλ Μαρμαρινό, επίσης στο ΚΘΒΕ, επίσης μια συνεργασία-σεμινάριο. Η σκηνοθετική ματιά αυτού του ανθρώπου είναι μοναδική.

Άλλη μία σημαντική στιγμή για μένα ήταν όταν κατέβηκα στην Αθήνα, τον Μάιο του 2019, με τον «Χορό της φωτιάς». Με φώναξε ο Άρης Μπινιάρης, με τον οποίο είχα διεκδικήσει πολύ να δουλέψω, γιατί ένιωθα ότι ταιριάζει ο τρόπος που βλέπουμε τα πράγματα. Είχα μείνει στη Θεσσαλονίκη και δούλευα μετά τη σχολή αρκετά χρόνια, μάλιστα πίστευα ότι θα μείνω εκεί για πάντα, το είχα αποδεχτεί. Είχα αρχίσει βέβαια να νιώθω ότι το Κρατικό Θέατρο Βορείου Ελλάδος δεν φτάνει, ήταν σαν να μου κόβονται κάπως τα φτερά. Έτσι, το βήμα να κατέβω στην Αθήνα μού άλλαξε τη ζωή. Μέσω του Άρη, γνώρισα και τους ανθρώπους στο Θέατρο Πορεία, μου έκανε οντισιόν ο Δημήτρης Τάρλοου για την παλιά «Δόξα Κοινή» και σιγά σιγά είχα την ευλογία να γνωρίσω αυτό τον χώρο, που έχει γίνει το καλλιτεχνικό μου σπίτι. Απέκτησα μια επαγγελματική βάση, χωρίς βέβαια να θεωρώ κάτι δεδομένο. Απλώς είχα αυτή την τύχη και δίνοντας κι εγώ πράγματα κατάφερα να με εμπιστευτούν. Αργότερα ήρθε η τηλεόραση και φυσικά δεν μπορώ να μην αναφέρω ως σημαντικό σταθμό μου το «Maestro».

Ο Ορέστης Χαλκιάς και το «Maestro»

– Περιμένατε όλη αυτή την επιτυχία του «Maestro»;

Όχι. Περιμέναμε ότι θα είναι μία δουλειά δυνατή καλλιτεχνικά, λόγω του οράματος και της τελειομανίας του Χριστόφορου προφανώς. Ο άνθρωπος αυτός έχει τεράστιο ταλέντο σε αυτό το κομμάτι, πάντα οι σειρές του δημιουργούν έναν ηλεκτρισμό στο κοινό, είναι πολύ δυνατός και ανοιχτός. Ακούει τη γνώμη σου και θα αλλάξει κάτι που έχει σκεφτεί, αν καταλάβει ότι έχεις δίκιο σε αυτό που του λες. Οπότε, ναι, περιμέναμε την καλλιτεχνική επιτυχία, αλλά εγώ τουλάχιστον δεν περίμενα αυτή την τόσο μεγάλη αγκαλιά του κόσμου.

Η παραγωγή ήταν άρτια, όπως και το cast, ήταν αυτό που είχε στο μυαλό του και απέδωσε όπως έπρεπε. Όλοι επιλεχθήκαμε για κάποιον συγκεκριμένο λόγο, που βάση του ήταν η χημεία – ο Χριστόφορος δουλεύει πολύ με τη χημεία των ανθρώπων, γιατί γνωρίζει ότι όταν υπάρχει η χημεία αυτή, κατακτάς τα πάντα.

Εγώ είμαι δέκα χρόνια στο θέατρο, αλλά στην τηλεόραση είχα πολύ μικρή εμπειρία. Έμαθα πολύ γρήγορα τα βασικά, για να βουτήξω σε ένα τέτοιο κινηματογραφικό, κατά βάση, εγχείρημα. Ήταν κάπως απότομο για μένα, αλλά ο Χριστόφορος σε κάνει να αισθάνεσαι τόσο καλά, που ούτε αγχώνεσαι ούτε αμφισβητείς τον εαυτό σου. Απλά κοιτάς τον άλλον στα μάτια και το κάνετε μαζί.

Τον Απρίλιο ξεκινάνε τα γυρίσματα του δεύτερου κύκλου.

– Συναισθηματικά ένιωσες κάποια φόρτιση, είτε στα γυρίσματα είτε μετά, όταν το παρακολουθήσατε;

Πολλές φορές λειτουργώ σαν στυγνός εκτελεστής. Αλλά στη συγκεκριμένη δουλειά, επειδή πραγματεύεται θέματα που ευτυχώς έχουν αρχίσει σήμερα να βγαίνουν στο φως ενώ ήταν θαμμένα στο σκοτάδι για πάρα πολλά χρόνια, δεν μπορώ να πω ότι τα αντιμετώπισα με τόση ψυχραιμία. Θέματα κακοποιήσεων, ξυλοδαρμών, bullying, ακόμα κι αν είναι η δουλειά σου να τα παρουσιάσεις ως ηθοποιός, δεν μπορούν να μη σε αγγίξουν. Επίσης, είχαμε ένα άγχος δημιουργικό αλλά και ένα καθήκον να τα αποτυπώσουμε έτσι όπως είναι, χωρίς χαϊδέματα – οπότε υπήρξαν στιγμές που λυγίσαμε.

Θυμάμαι μια σκηνή που έπρεπε να βρω τον Γιώργο Μπένο, που έπαιζε τον Σπύρο, μετά από ένα ξύλο που έχει φάει από τον πατέρα του, και να αντιμετωπίσω μια σκηνή όπου φοβάσαι ότι θα χάσεις τον άνθρωπο που αγαπάς. Εκεί όλα τα υποκριτικά εργαλεία που επιστρατεύεις βαράνε κόκκινο – ήταν πολύ δύσκολη σκηνή, και ψυχολογικά και σωματικά, αλλά ταυτόχρονα και τόσο όμορφη κινηματογραφικά.

Επιπλέον, μου άρεσε όλη αυτή η διαδικασία στην οποία έβαλε ο Χριστόφορος την Ελλάδα, δηλαδή ότι κάθε Πέμπτη οι άνθρωποι μαζεύονταν στο σπίτι τους για να δουν τη σειρά –αυτό και μόνο εμένα με συγκινούσε. Το έβλεπα και εγώ με τους δικούς μου ανθρώπους και τα συναισθήματα ήταν διάφορα – χαμόγελο, συγκίνηση, ένα πεταλούδισμα στο στομάχι…

– Πεταλούδισμα στο στομάχι… Αυτό είναι και ο έρωτας;

Ο έρωτας είναι το πιο πολύτιμο καύσιμο της ανθρώπινης ύπαρξης. Δεν είμαι ερωτευμένος, αλλά γενικά πάντα κυνηγάμε τον έρωτα με έναν τρόπο. Έχω ερωτευτεί τρεις φορές στη ζωή μου, από τις οποίες μάλιστα η τελευταία ήταν η πιο ισχυρή από όλες.

– Υπάρχει happy end στον έρωτα;

Μεγάλη κουβέντα κι αυτή. Για μένα, τουλάχιστον ως τώρα, δεν έχει υπάρξει happy end, παρόλο που η διαδρομή είχε απίστευτη συντροφικότητα και αγάπη.

Στο θέατρο Πορεία

– Μέχρι πότε θα παίζεται ο «Θάνατος στη Βενετία»; Η παράσταση αυτή ξεχωρίζει ουσιαστικά και λυρικά, προσομοιάζει σε μια πολύ αρμονική χορογραφία.

Θα παίζεται μέχρι τέλη Μαΐου αλλά εγώ θα παίζω μέχρι τις 12 Απριλίου και μετά τον ρόλο μου αναλαμβάνει ο Δημήτρης Κίτσος. Όσο γι’ αυτό που μου λέτε, νομίζω ότι αποτυπώνει την παρουσία ενός καλού σκηνοθέτη, του Γιώργου Παπαγεωργίου στην προκειμένη περίπτωση. Ο Γιώργος είχε ένα πολύ καθαρό πλάνο και δούλεψε πολύ με δικά μας υλικά, για να αντλήσει από αυτά αισθήσεις που ήθελε να περάσει στην παράσταση. Ακόμη και με την όσφρησή σου παίζει. Εγώ ένιωσα σαν να είμαι εντελώς ελεύθερος και ταυτόχρονα συμμέτοχος μιας χορογραφίας, όπως είπες. Πρόκειται για μια παράσταση μεγάλης λεπτομέρειας, δεν μπορείς να αυτοσχεδιάσεις αλλά δεν αισθάνεσαι και ότι απλώς εκτελείς. Υπήρχε ένα πολύ καθαρό πλάνο από τον σκηνοθέτη, που δημιουργούσε μια ισορροπία η οποία βγαίνει στον κόσμο.