ΟΝΤΩΣ ΚΑΝΟΥΜΕ ΤΟΥΣ ΣΚΥΛΟΥΣ ΜΑΣ ΣΑΝ ΤΑ ΜΟΥΤΡΑ ΜΑΣ

Η συμπεριφορά και η προσωπικότητα ενός σκύλου συχνά μοιάζει με των κηδεμόνων του, κι αυτό δεν είναι καθόλου τυχαίο.

Ενώ προσπαθώ να κατανοήσω καλύτερα τους δυο σκύλους με τους οποίους μοιράζομαι το σπίτι μου και τη ζωή μου, διαβάζω ό,τι έρευνα προκύπτει και αποκαλύπτει πράγματα για την συμπεριφορά τους. Αυτό που αντίκρισαν τα μάτια μου σήμερα, το σκέφτομαι τακτικά. Μάλλον γιατί μου το λένε συχνά όσοι έχουν ζήσει στιγμές από τη σχέση που έχω με τον Μπέμπη και τη Μυσιρλού: Όντως έχω κάνει τους σκύλους μου σαν τα μούτρα μου, σε επίπεδο συμπεριφοράς.

Αν και οφείλω να ομολογήσω πως ο Μπέμπης ήταν πάντα στωικός, λέξη με την οποία εγώ δεν γνωρίστηκα ποτέ. Μηδέ η Μυσιρλού, που είναι πολύ κοινωνική και θέλει να ασχολούνται όλοι μαζί της, ενώ εγώ αλλάζω πεζοδρόμιο αν τυχόν δω μπροστά μου κάποιον γνωστό.

Κατά τα άλλα, και οι τρεις μας κάνουμε ό,τι μπορούμε για να πάρουμε αυτό που θέλουμε, είμαστε πεισματάρηδες, δοκιμάζουμε τα όρια όσων ξέρουμε πως μας αγαπούν, δεν λατρεύουμε να μας χαϊδεύουν για ώρες ατελείωτες, ξέρουμε να ζητάμε συγγνώμη και να λέμε ευχαριστώ (με πράξεις) και απολαμβάνουμε να περπατάμε. Τυχαίο;

Δείξε μου τον σκύλο σου να σου πω ποιος είσαι

Ερευνητές του Max Planck Institute της Γερμανίας παρατήρησαν πως οι ιδιοκτήτες που έχουν καλές σχέσεις με τους σκύλους τους έχουν στην πραγματικότητα την ίδια προσωπικότητα με αυτούς. Πιο συγκεκριμένα, ταιριάζουν σε επίπεδα ζεστασιάς, απόλαυσης της εξωτερικής δραστηριότητας και ανιδιοτέλειας σε ό,τι αφορά τα υπάρχοντα τους.

Οι επιστήμονες ανέλυσαν 29 δημοσιευμένες μελέτες για τις σχέσεις σκύλων και κηδεμόνων, ώστε να διαπιστώσουν ποιες προσωπικότητες και ποιο στιλ δεσμού συσχετίζονται με λειτουργικές και δυσλειτουργικές σχέσεις ανθρώπου-σκύλου. Τα ευρήματα δείχνουν ότι ισχυροί δεσμοί δημιουργούνταν όταν ο σκύλος είναι πιο ανοιχτός, ευχάριστος και νευρωτικός από τον άνθρωπο του.

Freepik

«Ιδιαίτερα σε περιπτώσεις όπου οι ιδιοκτήτες δεν διαθέτουν αυτά τα χαρακτηριστικά, μπορεί να ωφεληθούν πολύ από την παρουσία τους στα σκυλιά τους», σημείωσαν οι συγγραφείς της μελέτης, επιβεβαιώνοντας ευρήματα παλαιότερων μελετών σύμφωνα με τα οποία «η δημιουργία μιας λειτουργικής σχέσης με έναν σκύλο έχει τόσο σωματικά όσο και ψυχολογικά οφέλη για τον άνθρωπο».

Η μελέτη χαρακτήρισε ως συμπληρωματική μια λειτουργική σχέση ανθρώπου-σκύλου, στην οποία και οι δύο είναι εξίσου φιλικοί και αντίθετοι στην κυριαρχία και την υποταγή, «αν και ο συνδυασμός ενός κυρίαρχου σκύλου και ενός υποτακτικού ιδιοκτήτη φαίνεται να είναι δύσκολος στην πρακτική ιδιοκτησία».

Διευκρινίστηκε ότι μια συμπληρωματική σχέση συνδέεται με χαρακτηριστικά όπως η ενέργεια, η στοργή, η ευφυΐα, ο ανοιχτός χαρακτήρας, η ευχαρίστηση και η ανταπόκριση του σκύλου στην εκπαίδευση. Η σχέση με τον άνθρωπο έχει μεγαλύτερο δέσιμο, μεγαλύτερη φροντίδα και μεγαλύτερη ικανοποίηση.

Freepik

Οι δυσλειτουργικές σχέσεις χαρακτηρίστηκαν από προβλήματα συμπεριφοράς στους σκύλους, όπως επιθετικότητα και άγχος αποχωρισμού. Τα ζώα είχαν χαρακτηριστικά όπως η αντικοινωνικότητα, η κυριαρχικότητα, η άρνηση να εκπαιδευτούν και η καταστροφή αντικειμένων.

Φάνηκε επίσης ότι οι νευρωτικοί και ακυρωτικοί κηδεμόνες, που δεν ενδιαφέρονται για το τι σκέφτονται οι άλλοι για αυτούς, τείνουν να έχουν πιο επιθετικά κατοικίδια.

Οι άνθρωποι που είναι πολύ προσκολλημένοι στο ζώο τους βρέθηκαν να είναι επιρρεπείς στο να έχουν ένα σκυλί με άγχος αποχωρισμού.

Οι ερευνητές διευκρίνισαν πως ένας από τους βασικούς σκοπούς της δουλειάς τους είναι να οδηγήσουν δυνητικούς κηδεμόνες σκύλων να προτιμήσουν το ζώο που τους ταιριάζει καλύτερα –συμπεριφορικά– και να μειωθούν οι περιπτώσεις εγκατάλειψης. Αυτό συνέβαινε συχνότερα με άτομα που είναι διαζευγμένα ή ζουν χωρίς παιδί. «Υποδηλώνεται πως είναι αποτέλεσμα ανθρωπιστικού προσανατολισμού προς τον σκύλο. Οι άνθρωποι ανησυχούν για τον αναπόφευκτο αποχωρισμό με το ζώο, που δημιουργεί αρνητικό συναίσθημα στον σκύλο».