ΣΤΕΛΛΑ ΣΜΑΡΑΓΔΗ: «ΤΟ ΜΕΓΑΛΥΤΕΡΟ ΚΑΛΟ ΠΟΥ ΜΟΥ ΕΧΕΙ ΣΥΜΒΕΙ ΕΙΝΑΙ ΟΤΙ ΓΕΝΝΗΘΗΚΑ ΜΕ ΤΗΝ ΑΝΑΠΗΡΙΑ ΜΟΥ»

Με αφορμή την Ημέρα της Γυναίκας, η παραολυμπιονίκης στίβου Στέλλα Σμαραγδή, μιλάει για τη θέση της γυναίκας με αναπηρία και μας θυμίζει ότι ο χειρότερος εχθρός μας είναι οι φόβοι μας.

Η Στέλλα Σμαραγδή είναι πρωταθλήτρια στο άλμα εις μήκος με πολλές νίκες σε Παραολυμπιακούς Αγώνες. Οι συναθλητές της την αποκαλούν «λιονταρίνα» και δεν έχουν άδικο, καθώς από μικρή η Στέλλα δοκιμάστηκε σε πολλούς στίβους.

Γεννημένη το 1995 με μαιευτική παράλυση στο δεξί της χέρι, αλλά έχοντας μια υποστηρικτική οικογένεια και πολύ δυναμισμό, ασχολήθηκε από μικρή με διάφορα αθλήματα, όπως χάντμπολ και κολύμβηση. Τελικά την κέρδισε ο στίβος, ενώ παράλληλα σπούδασε στη Νομική.

Οι συμμετοχές σε διοργανώσεις και τα εμπόδια

Το 2012, σε ηλικία μόλις 17 ετών πήρε μέρος στους Παραολυμπιακούς Αγώνες του Λονδίνου και βγήκε 6η στο μήκος. Από τότε συμμετείχε στους Παραολυμπιακούς του 2016 και του 2021, σε 5 Παγκόσμια πρωταθλήματα (2011, 2013, 2015, 2017, 2019) και 4 Πανευρωπαϊκά (2014, 2016, 2018, 2021) από τα οποία μάλιστα έχει κατακτήσει 3 μετάλλια.

Η ίδια θεωρεί μεγαλύτερη νίκη της τη συμμετοχή της στους Παραολυμπιακούς Αγώνες του Τόκιο τον Σεπτέμβριο του 2021, σε διάστημα μόλις 13 μηνών μετά το χειρουργείο που είχε κάνει τον Ιούνιο του 2020. «Ήταν η μεγαλύτερη πρόκληση που κλήθηκα να αντιμετωπίσω», λέει στο OW, με αφορμή την Ημέρα της Γυναίκας.

Angelos Zymaras/24 MEDIA

Τη ρωτάμε αν ως αθλήτρια έχει αντιμετωπίσει εμπόδια, είτε εξαιτίας του φύλου είτε εξαιτίας της αναπηρίας της. «Ως αθλήτρια με αναπηρία μπήκα στον χώρο του αθλητισμού σε μικρή ηλικία και έμαθα να ξεπερνάω τα εμπόδια που προέκυπταν και να βρίσκω εναλλακτικούς τρόπους να κάνω πράγματα τα οποία δεν μπορούσα λόγω της αναπηρίας», απαντά.

Στέλλα Σμαραγδή: Μια γυναίκα με αναπηρία στον αθλητισμό

«Ως γυναίκα αθλήτρια πιστεύω πως μέχρι τώρα έχω ίσες ευκαιρίες με τους άντρες, επειδή το διεκδικώ αυτό. Δεν υπάρχει εφησυχασμός. Είναι ένας συνεχόμενος αγώνας σε όλους τους τομείς για να ακουστεί η άποψή μας, διεκδικώντας ίση μεταχείριση, διώχνοντας από πάνω μας μια ταυτότητα που λανθασμένα μας δόθηκε από την κοινωνία».

Με παρόμοιο σκεπτικό αντιμετωπίζει και τα όποια σεξιστικά σχόλια. Όταν τη ρωτάμε αν θυμάται κάποια, απαντά: «Σίγουρα έχουν υπάρξει σχόλια, αλλά δεν τα θυμάμαι, διότι δεν αφήνω να με επηρεάσουν. Η γνώμη και το σκεπτικό των ανθρώπων που προσβάλλουν είναι δικό τους πρόβλημα, όχι δικό μου».

Στον χώρο του αθλητισμού τι συμβαίνει; Δίνονται αρκετές ευκαιρίες ή πρέπει ένας αθλητής να παλέψει για τα αυτονόητα; «Στον ερασιτεχνικό αθλητισμό, όπως ο στίβος, είναι δύσκολα τα πράγματα. Παλεύουμε καθημερινά για να είμαστε υγιείς και να προπονούμαστε. Ο πρωταθλητισμός είναι πολυδιάστατος. Υπάρχει εντός και εκτός σταδίου για έναν αθλητή. Η στήριξη ξεκινάει από ένα απλό πράγμα, όπως ένα στάδιο με υποδομές, μέχρι τους τραυματισμούς και την ύπαρξη γιατρών, φυσικοθεραπευτών κ.λπ. Γίνονται προσπάθειες στήριξης, αλλά υπάρχει ακόμα μεγάλο περιθώριο βελτίωσης».

Η μεγάλη τύχη και ο μεγάλος αντίπαλος

Η ίδια θεωρεί τον εαυτό της τυχερό «διότι γεννήθηκα και μεγάλωσα με την αναπηρία μου και έμαθα να λειτουργώ με αυτήν μαζί. Με βοήθησε το περιβάλλον μου και οικογένειά μου, διότι οτιδήποτε θέλησα να κάνω δεν μου είπαν ποτέ όχι. Δοκίμασα πολλά αθλήματα, χορούς, τέχνη και ζωγραφική, με σκοπό να ανακαλύψω εντέλει ότι μπορώ να κάνω ό,τι θέλω, απλώς θα το κάνω με τον δικό μου τρόπο.

»Η δύναμή μου στην ουσία είναι το χέρι μου. Αυτό με έχει διαμορφώσει ως προσωπικότητα και ως χαρακτήρα, σε συνδυασμό με τον πρωταθλητισμό που αποτέλεσε μεγάλο κομμάτι στην αποδοχή της αναπηρίας μου στην εφηβεία. Συνειδητοποίησα ότι ένα μειονέκτημα μπορούμε να το κάνουμε προτέρημα μόνο από τον τρόπο που το βλέπουμε εμείς οι ίδιοι.

Angelos Zymaras/24 MEDIA

»Το μεγαλύτερο καλό που μου έχει συμβεί είναι ότι γεννήθηκα με την αναπηρία μου και δεν θα ήθελα να μάθω πώς θα ήμουν αν δεν την είχα. Είναι ευλογία να έχουμε και δυσκολίες στη ζωή μας και και μέσα από αυτές βρίσκουμε το νόημα και τον σκοπό μας. Πιστεύω ότι εγώ το ανακάλυψα μέσω της αναπηρίας και του πρωταθλητισμού».

Μετά από αυτές τις απαντήσεις, δεν μας κάνει εντύπωση που στην ερώτηση «ο μεγαλύτερος αντίπαλός μας είναι ο εαυτός μας ή οι άλλοι;» απαντά χωρίς δισταγμό: «Ο εαυτός μας και οι φόβοι μας. Για χρόνια έδινα σημασία στο τι θα πουν οι άλλοι, αλλά κατέληξα πως οι απαιτήσεις και οι προσδοκίες που δημιουργούμε είναι αυτές που μπορούν εύκολα να μας επηρεάσουν θετικά ή αρνητικά. Μόλις αγκαλιάσουμε όλες τις πτυχές του εαυτού μας, τότε θα προχωρήσουμε».