ΟΙ ΑΓΚΑΛΙΕΣ ΜΑΣ ΣΗΜΕΡΑ ΕΙΝΑΙ ΠΙΟ ΟΥΣΙΑΣΤΙΚΕΣ ΑΠΟ ΠΟΤΕ

Με αφορμή την Παγκόσμια Ημέρα Αγκαλιάς, συνειδητοποίησα το εξής: Όσο και να μου λείπει η ανεμελιά της ζωής μας προ πανδημίας, οι τυπικές αγκαλιές ούτε μου πρόσφεραν τίποτα ούτε και θα μου λείψουν ποτέ.

Αναζητώ τη σημασία της λέξης αγκαλιά σε ένα ηλεκτρονικό λεξικό. Η πρώτη ερμηνεία που δίνει είναι: «Κοιλότητα που σχηματίζουν το στήθος και οι λυγισμένοι προς αυτό βραχίονες του ανθρώπου». Το κάνω εικόνα και σκέφτομαι ότι αυτό είναι μια άδεια αγκαλιά. Γιατί οι αγκαλιές που έχουμε ανάγκη, οι αγκαλιές που τόσο μας στέρησε η πανδημία, είναι μια συνάντηση. Αυτό το σμίξιμο και σφίξιμο δυο ανθρώπων, που σε γεμίζει ζεστασιά και σε κάνει να νιώθεις ασφάλεια.

Πάντα; Κακά τα ψέματα, όχι. Πριν έρθει ο κορονοϊός, σκορπούσαμε κοινωνικές αγκαλιές και τυπικά φιλιά αφειδώς, συχνά σε ανθρώπους που δεν σήμαιναν πολλά για μας. Αν όχι από υποχρέωση, τότε από κεκτημένη ταχύτητα.

Οι αυθεντικές αγκαλιές είναι ανεκτίμητες

Με το που η πολύβουη ζωή μας πάτησε φρένο στα λοκντάουν και απλώθηκε νεκρική σιγή ακόμα και στους πιο πολυσύχναστους δρόμους, αρχίσαμε να καταλαβαίνουμε και τι είχαμε και τι χάσαμε. Κι αξιοποιήσαμε την αναμονή προς την «κανονικότητα» ξεκοκκαλίζοντας επιστημονικά δεδομένα για το τι μας προσφέρει μια αγκαλιά σε ψυχικό αλλά και σε οργανικό επίπεδο.

Illustration: Ελένη Καστρινογιάννη

Από τη μια βλέπαμε νοσταλγικά φωτογραφίες από πριν, που κολλάγαμε ο ένας πάνω στον άλλο χωρίς να φοβόμαστε τίποτα. Από την άλλη βλέπαμε φωτογραφίες από τη δυστοπία της πανδημίας, με αγκαλιές που δίνονταν μέσα από νάιλον προστατευτικά για τον φόβο του κορονοϊού. Αυτά, θα μου πείτε, δεν ήταν ούτε τυπικά, ούτε ψεύτικα. Σωστά. Απλώς δίπλα στα τυπικά και στα ψεύτικα παλιά μπορεί να χάναμε το μέτρο και να ξεχνούσαμε πως μια αυθεντική αγκαλιά είναι πραγματικά ανεκτίμητη.

Και τώρα, τι;

Τώρα ξέρουμε πολύ καλά τόσο το κέρδος όσο και το κόστος της κάθε αγκαλιάς που δώσαμε – ή χάσαμε, ενώ είχαμε την ευκαιρία. Όσοι συνειδητοποιούμε ακόμα ότι η ζωή με τις μεταλλάξεις μπορεί να μας φέρει κάποια δυσάρεστη έκπληξη, καταλαβαίνουμε ότι υπάρχει ένα ρίσκο που ποτέ δεν εκμηδενίζεται. Γι’ αυτό και το παίρνουμε όταν πραγματικά το νιώθουμε, γιατί αξίζει.

Βρέθηκα πρόσφατα σε μια επαγγελματική εκδήλωση, όπου συνάντησα διάφορους γνωστούς μου συναδέλφους. Εκεί που άλλοτε θ’ αγκαλιαζόμασταν για να ευχηθούμε «καλή χρονιά», έπιασα τον εαυτό μου να το αποφεύγει – κι ας φορούσα μάσκα προστασίας. Μέχρι που είδα να έρχεται μια συνάδελφος που είναι και πολύ καλή μου φίλη. Την αγκάλιασα σχεδόν αυθόρμητα, αλλά το μυαλό μου ήδη είχε κάνει τους υπολογισμούς του, σε χρόνο dt: Αυτή ήταν μια αγκαλιά που άξιζε να δώσω. Μια αυθεντική αγκαλιά. Που θα βοηθήσει και το σώμα και την ψυχή μου. Γιατί, όσο και να μου λείπει η ανεμελιά της πρότερης ζωής μας, οι τυπικές αγκαλιές ούτε μου πρόσφεραν τίποτα ούτε και θα μου λείψουν ποτέ.