ΜΑΡΙΑ ΝΑΥΠΛΙΩΤΟΥ: «Η ΨΥΧΟΘΕΡΑΠΕΙΑ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΣΗΜΑΝΤΙΚΟΤΕΡΟ ΔΩΡΟ ΠΟΥ ΕΧΩ ΚΑΝΕΙ ΣΤΟΝ ΕΑΥΤΟ ΜΟΥ»

Ισορροπώντας ανάμεσα στη θεατρική «Φιλουμένα Μαρτουράνο» και την τηλεοπτική «Στοργή», η Μαρία Ναυπλιώτου εξηγεί πώς η δική της εμπειρία με την ψυχοθεραπεία τη βοήθησε να υποδυθεί τώρα μια ψυχοθεραπεύτρια.

Από το 1998, όταν η Μαρία Ναυπλιώτου πρωτοεμφανίστηκε στη σειρά «Η Αίθουσα του Θρόνου», το τηλεοπτικό κοινό τη λάτρεψε. Ακολούθως και το θεατρικό. Το 2002 την είδα για πρώτη φορά επί σκηνής στο υπόγειο του Εθνικού Θεάτρου, στην παράσταση «Αυτό που δεν τελειώνει», σε εκείνη τη «θαυματουργή» Πειραματική Σκηνή του Στάθη Λιβαθινού. Μου είχε κάνει τρομερή εντύπωση πως θα μπορούσε τότε να εξαργυρώσει την τηλεοπτική της επιτυχία σε πολύ πιο εμπορικές παραστάσεις, να κάνει και λεφτά και να απογειώσει τη φήμη της. Μολονότι είχε τη στόφα τη σταρ, η ίδια επέλεξε τον δύσκολο δρόμο. Αυτόν της πολλής δουλειάς και της εσωτερικής αναζήτησης στο θέατρο.

Η Μαρία Ναυπλιώτου είναι μία ηθοποιός που ο χρόνος δείχνει να μην έχει αφήσει πάνω της τα σημάδια του. Μόνο ρόλους… Καθόλου τυχαίο, καθώς βρίσκεται στη σκηνή τα περισσότερα χρόνια της ζωής. Από τα 15 της, αρχικά ως χορεύτρια και μετά ως ηθοποιός. Διάλεξε αυτή τη δουλειά γιατί της θύμιζε πάρα πολύ τη ζωή και δηλώνει άνθρωπος των σχέσεων. Συνάπτει συναισθηματικές σχέσεις ακόμη και με τους ρόλους της, συνδέεται πολύ και βαθιά με ό,τι κάνει και δεν της αρέσουν οι περιστασιακές επαγγελματικές εμπειρίες.

Η συζήτησή μας, ένα βροχερό μεσημέρι στο κέντρο της Αθήνας, περιέλαβε σχεδόν τα πάντα, από τα παιδικά της χρόνια μέχρι σήμερα, τη Φιλουμένα Μαρτουράνο που υποδύεται στο Θέατρο Δημήτρης Χορν και την τηλεοπτική «Στοργή», στον ΣΚΑΪ, όπου ενσαρκώνει μια ψυχοθεραπεύτρια.

Η Μαρία Ναυπλιώτου ως Φιλουμένα Μαρτουράνο. Φωτογραφία: Ελίνα Γιουνανλή

Η Μαρία Ναυπλιώτου ως Φιλουμένα Μαρτουράνο

Τη Φιλουμένα Μαρτουράνο τη διάλεξε πολύ προσεκτικά με τον σκηνοθέτη της θεατρικής παράστασης, Οδυσσέα Παπασπηλιόπουλο, γιατί είναι ένα έργο όπως λέει με ένα «άνοιγμα». Παρόλο που δεν πρόκειται για κωμωδία, ο τρόπος που οι ήρωες βιώνουν το δράμα τους είναι ο τρόπος που το βιώνουν οι νότιοι, οι πιο εξωστρεφείς λαοί. Μέσα στο έργο αυτό κρύβονται πολλά κωμικά στοιχεία και τα πράγματα είναι λίγο στον αφρό, χωρίς αυτό να σημαίνει πως οι ήρωες δεν τα βιώνουν βαθιά. Το βασικό είναι πως στο τέλος τα βρίσκουν μεταξύ τους. Κάνουν βέβαια πριν μία τεράστια διαδρομή, 25 χρόνων, ίσως και παραπάνω, αλλά συμφιλιώνονται και αγαπιούνται.

Ο συγκεκριμένος ρόλος τη γοητεύει πολύ γιατί έχει στοιχεία που πρώτη φορά ακουμπάει και αγγίζει. Κι αυτό γιατί η ηρωίδα είναι μία λαϊκή γυναίκα, που συμπεριφέρεται πολύ διαφορετικά από ό,τι η ίδια έχει συνηθίσει να συμπεριφέρεται στη ζωή της.

Στη «Φιλουμένα Μαρτουράνο» με τον συμπρωταγωνιστή της Μελέτη Ηλία. Φωτογραφία: Ελίνα Γιουνανλή

Η προσωπικότητα της Μαρτουράνο θυμίζει στη Μαρία Ναυπλιώτου τις γυναίκες που συναντά στο χωριό της στην Κρήτη, τόπο καταγωγής της μητέρας της. Εκεί πήγαινε όλα τα καλοκαίρια και εκεί βίωσε ως παιδί την απόλυτη ελευθερία του «έξω». Εκεί, η επαφή της με τους ανθρώπους ήταν γνήσια, αυθεντική και εξωστρεφής.

Όταν ανοίγει το παράθυρο στο σπίτι της στην Κρήτη βλέπει τον Ψηλορείτη που, σε συνδυασμό με τη μουσική και τον έρωτα, κάνει όπως λέει –όχι μόνο αυτή, αλλά και τον άνθρωπο γενικά– να κοιτά συνεχώς ψηλά. Είναι ο μαγικός συνδυασμός, αυτός που της προσέφερε ανεξαρτησία και το «παρακάτω». Γιατί είναι ένα μεγάλο μάθημα τη στιγμή που κολλάς σε μία κατάσταση να θυμάσαι πως υπάρχει και παρακάτω.

Ως ψυχοθεραπεύτρια στην τηλεοπτική «Στοργή». © ΣΚΑΪ

Η Μαρία Ναυπλιώτου ως ψυχοθεραπεύτρια στη «Στοργή»

Η Μαρία Ναυπλιώτου ήρθε σε επαφή με τον εαυτό της πολύ νωρίς. Δημιούργησε μία σχέση μαζί του για να μπορέσει να πενθήσει, να έχει τη γενναιότητα να λυπάται κι αυτό την έφερε σε επαφή με τα συναισθήματά της.

Στην τηλεοπτική «Στοργή» την ενδιέφερε πολύ ο ρόλος της ψυχοθεραπεύτριας. Την ιντρίγκαρε πολύ το θέμα της ψυχοθεραπείας, γιατί έχει κάνει και η ίδια. «Είναι το σημαντικότερο δώρο που έχω κάνει στον εαυτό μου, γιατί δημιούργησα μια σχέση μαζί του μια περίοδο που είχα απορίες, σοβαρούς προβληματισμούς και δεν μπορούσα να τακτοποιήσω τα πράγματα μέσα μου», λέει και συνεχίζει μιλώντας για την ψυχοθεραπεύτριά της: «Ήμουν πολύ τυχερή επίσης γιατί έτυχε να έχω απέναντί μου έναν άνθρωπο με πολύ μεγάλη γνώση, εμπειρία και τεράστια αγάπη για τους ανθρώπους».

© ΣΚΑΪ

Ο ρόλος της στη σειρά είναι σαν φόρος τιμής σε αυτή τη γυναίκα, με την οποία πραγματικά έχτισε μια σχέση εμπιστοσύνης και ζεστασιάς, στο πλαίσιο πάντα της ψυχοθεραπείας. Ήταν και λίγο το πρότυπό της για τον ρόλο, παραδέχεται, παρόλο που είχε μπροστά της ένα σενάριο και παρόλο που ο χαρακτήρας τον οποίο υποδύεται είναι πιο συναισθηματικός και εκδηλωτικός απ’ όσο επιτρέπεται δεοντολογικά.

Έχoντας μπει στη θέση της ψυχοθεραπεύτριας, έστω και για τις ανάγκες του ρόλου, η Μαρία Ναυπλιώτου συνειδητοποίησε πόσο δύσκολη δουλειά είναι και πόσα όρια απαιτεί. «Εγώ, που υποδυόμουν έναν ρόλο και είχα απέναντί μου ηθοποιούς, και υπήρχαν μέρες που ήταν βαριές κι ασήκωτες», αναφέρει χαρακτηριστικά.

Τα μηνύματα που δέχεται από τον κόσμο για τη σειρά είναι κάτι που τη χαροποιεί πολύ, γιατί όπως λέει ακόμη και ένας να ζητήσει βοήθεια από κάποιον ειδικό σημαίνει πως κάτι καλό γίνεται.

Στη «Φιλουμένα Μαρτουράνο». Φωτογραφία: Ελίνα Γιουνανλή

Και η επιθυμία…

Η Μαρία Ναυπλιώτου πιστεύει πολύ στη δύναμη της επιθυμίας. Και το λέει έχοντας ιδίαν πείρα, καθώς το έχει ζήσει στον μικρόκοσμό της, στις δικές της μικρές ή μεγάλες επιθυμίες, όταν ήρθε αντιμέτωπη με τη δική της οικογένεια και τις προσδοκίες που είχαν οι γονείς της γι’ αυτήν. «Ονειρευόντουσαν για μένα ερήμην μου. Και εγώ όταν βρήκα την επιθυμία μου, αυτή έγινε βαθιά πίστη και μπόρεσα να ορθώσω το ανάστημά μου και να την κυνηγήσω».

Στην ηλικία των εντεκάμισι ετών κατάλαβε πως ήθελε να γίνει χορεύτρια, πράγμα ανήκουστο για τους δικούς της, που ήθελαν να μπει στο πανεπιστήμιο. Έπρεπε να βρει τον τρόπο να πραγματοποιήσει την επιθυμία της. Γιατί γι’ αυτήν η επιθυμία είναι χιονοστιβάδα. Δε βρίσκει κανένα εμπόδιο στον δρόμο της. Όμως πρέπει να είναι τόσο δυνατή, τόσο φωτεινή και τόσο σκληρή πολλές φορές.

Βέβαια, αναγνωρίζει ότι ταυτόχρονα ήταν πολύ τυχερή. Γιατί είχε δύο γονείς που την υπεραγαπούσαν και –παρά τα εμπόδια, τις δυσκολίες και τα όχι– στο τέλος είχαν τη συναισθηματική ευφυΐα να καταλάβουν πως θα ήταν ευτυχισμένη μόνο κάνοντας αυτό που η ίδια επιθυμούσε.