ΜΑΡΤΥΡΙΑ: «Η ΠΟΔΗΛΑΣΙΑ ΜΕ ΒΟΗΘΗΣΕ ΝΑ ΑΝΤΙΜΕΤΩΠΙΣΩ ΕΝΑ ΣΟΒΑΡΟ ΑΥΤΟΑΝΟΣΟ»

Όταν ο Γιάννης Χαλκιάς διαγνώστηκε με ουδετεροπενία, η ζωή του άρχισε να θυμίζει εφιάλτη. Τη δύναμη για να ξεφύγει τη βρήκε μέσα από τον αθλητισμό και συγκεκριμένα την ποδηλασία. Σήμερα προπονείται και ζει σα να μην έχει κανένα απολύτως πρόβλημα. Να γιατί η ιστορία του μας εμπνέει!

Ο Γιάννης Χαλκιάς αγαπούσε από μικρό παιδί τον αθλητισμό. Στο χάντμπολ και την ποδηλασία, με τα οποία ασχολούνταν αγωνιστικά, είχε βρει αυτό που τον γέμιζε, τον αποφόρτιζε, τον διασκέδαζε. Όπως όμως συμβαίνει με πολλούς ενήλικες, όταν ξεκίνησε την επαγγελματική του διαδρομή έχασε την επαφή του με τα σπορ. Δεν υπήρχε χρόνος.

Στα 29 του, μια διάγνωση ήρθε να φέρει τα πάνω κάτω στη ζωή του: Ουδετεροπενία. «Είναι ένα αυτοάνοσο, αιματολογικό πρόβλημα που ρίχνει πολύ τα λευκά αιμοσφαίρια και αρκετά τον αιματοκρίτη. Καθώς τα λευκά αιμοσφαίρια είναι η πρώτη γραμμή άμυνας του οργανισμού απέναντι σε οποιονδήποτε εισβολέα, έγινα ξαφνικά πολύ ευάλωτος στις λοιμώξεις», λέει.

Τι σημαίνει ουδετεροπενία στην καθημερινή ζωή

Αν οι περισσότεροι από εμάς έμαθαν μόλις πρόσφατα πώς κολλάει μία ίωση, τι σημαίνει συγχρωτισμός, καλή υγιεινή χεριών, αποστάσεις και βαριά νόσηση από έναν ιό, ο Γιάννης ζούσε έτσι για αρκετά χρόνια και μάλιστα σε μια ηλικία που οι συνομήλικοί του ζούσαν εντελώς διαφορετικά.

«Αν κάποιος περνούσε μια ίωση στο πόδι, εγώ αρρώσταινα βαριά. Σχεδόν κάθε λοίμωξη με έστελνε στο νοσοκομείο για μέρες, παίρνοντας διπλά σχήματα αντιβιώσεων και πολύ δυνατά φάρμακα, που αισθανόμουν ότι με διέλυαν. Λοιμώξεις μπορεί να πάθαινα και 2 φορές τον μήνα, αλλά σίγουρα μία φορά τον μήνα… Μια φορά, θυμάμαι, η αντιβίωση που πήρα ήταν τόσο βαριά, που νόμιζα ότι θα πέθαινα.

»Αλλά και όταν ήμουν καλά, οι μέρες μου ήταν εφιαλτικές. Έκανα ενέσεις αυξητικού παράγοντα για να αυξηθούν τα λευκά αιμοσφαίρια, οι οποίες μου προκαλούσαν φοβερές οδύνες. Ήταν σα να έκανα χημειοθεραπείες: πόνοι στα κόκκαλα, ζαλάδες, αδυναμία… Δεν άντεχα άλλο. Από τα φάρμακα η ζυγαριά έδειχνε 105 κιλά. Η κατάσταση δεν ήταν βιώσιμη. Έφτασα σε σημείο να θέλω να αυτοκτονήσω».

Ο Γιάννης Χαλκιάς

Μια νέα αρχή με ποδηλασία

«Φτάνεις κάποια στιγμή στο τέρμα. Εκεί που λες: Ή θα δώσω τέλος ή θα δώσω μια καινούργια αρχή. Κι εγώ έφτασα εκεί, γιατί δεν μπορούσα να ζω άλλο έτσι. Αποφάσισα να κάνω μια καινούργια αρχή, γυρίζοντας σε αυτό που πίστευα ότι θα με βοηθήσει, σε αυτό που ήξερα ότι με βοηθούσε πάντα: τον αθλητισμό. Ο αθλητισμός ήταν για μένα ένα ευχάριστο παιχνίδι, επέλεξα λοιπόν να κάνω την προσπάθεια μου με αυτόν τον τρόπο, να κάνω αυτό που τουλάχιστον με ευχαριστούσε.

»Αγόρασα ένα ποδήλατο και ξεκίνησα κάνοντας σχεδόν καθημερινά μικρές αποστάσεις, σαν βόλτες, μέσα στην Πανεπιστημιούπολη. Παράλληλα, προσπαθούσα να χάσω βάρος με σωστή διατροφή και πολύ νερό. Όλα αυτά τα έκανα μόνος μου. Σταματούσα την ποδηλασία μόνο όταν αρρώσταινα από κάποια λοίμωξη και επανερχόμουν. Άλλωστε, πάντα εσύ είσαι ο προπονητής του εαυτού σου, εσύ του βάζεις όρια, μόνο εσύ ξέρεις τι μπορείς να αντέξεις. Και άντεξα. Σταδιακά, από αποστάσεις των 5χλμ. έφτασα να πηγαίνω μεγάλες βόλτες, μέχρι την παραλία και αλλού».

Πώς βελτιώθηκε η υγεία και η ζωή μου

«Οι λοιμώξεις αραίωσαν. Από τη στιγμή που ξεκίνησα το ποδήλατο, τον πρώτο χρόνο είχα 4-5 λοιμώξεις, ενώ σταδιακά δεν αντιμετώπιζα το ενδεχόμενο να πάω στο νοσοκομείο για μία λοίμωξη. Τις περνούσα στο σπίτι με αντιβίωση. Μετά από τα 2-3 χρόνια συστηματικής και πιο έντονης προπόνησης, οι λοιμώξεις ήταν ελάχιστες. Τις περνούσα στο πόδι, όπως οι περισσότεροι, ενώ υπήρξαν και χρονιές που δεν είχα αρρωστήσει καθόλου.

»Εντωμεταξύ, γνώρισα κι άλλους ποδηλάτες. Κάνοντας ποδήλατο στον δρόμο, μιλάς, γνωρίζεις ανθρώπους με τα ίδια ενδιαφέροντα, κανονίζετε μαζί προπονήσεις, κοινωνικοποιείσαι. Κάπως έτσι μπήκα αρχικά σε έναν σύλλογο φίλων ποδηλάτου και στη συνέχεια στην ομάδα της ΑΕΚ.

»Τώρα προσπαθώ να κάνω 2-4 προπονήσεις την εβδομάδα διάρκειας 2,5–3,5 ώρες και διανύω αποστάσεις 55–90 χλμ. Οι εργαστηριακές μου εξετάσεις δεν έχουν αλλάξει πολύ, εκτός ίσως από τον αιματοκρίτη, που έχει ανέβει και βοηθάει. Τα λευκά μου αιμοσφαίρια εξακολουθούν να είναι πεσμένα, αλλά αυτό δεν έχει καμία επίπτωση στη ζωή μου. Ζω ουσιαστικά χωρίς συμπτώματα, απλώς συνεχίζω να είμαι λίγο πιο προσεκτικός όσον αφορά τη μετάδοση των ιώσεων. Η γιατρός μου απορεί που κάνω όλα αυτά. Λέει ότι άνθρωποι σαν εμένα δεν μπορούν να κάνουν τίποτε».

Η ποδηλασία και ο αθλητισμός είναι στάση ζωής

«Εγώ λέω ότι είναι στάση ζωής. Αν πιστεύεις ότι έχεις κάποιο πρόβλημα –και όχι απαραίτητα υγείας– πιστεύεις ουσιαστικά ότι δεν θα τα καταφέρεις, και ασυνείδητα παύεις να προσπαθείς. Η αρχή όλων είναι να πιστέψεις στον εαυτό σου. Αν ποδηλατώντας δεις μπροστά σου μια ανηφόρα και πιστέψεις ότι δεν θα καταφέρεις να την ανέβεις, έχασες. Έτσι και στη ζωή. Αν τα βλέπεις δύσκολα, θα είναι δύσκολα».

«Για μένα το ποδήλατο είναι μια άσκηση που προσφέρει όχι μόνο σωματική ευεξία, αλλά και πνευματική διαύγεια. Πάνω στο ποδήλατο μιλάς με τον εαυτό σου, έρχεσαι σε επαφή με τη φύση, αλλά και με άλλους ανθρώπους και τελικά είναι σα να κάνεις ψυχοθεραπεία. Ο κάθε άνθρωπος πρέπει να βρει αυτό που θα του δώσει την ελπίδα και τον στόχο να φτάσει κάπου και να βρει τη σωτηρία του. Για μένα, αυτό το κάτι είναι ο αθλητισμός.

»Κάνοντας ένα άθλημα, όποιο κι αν είναι αυτό, αλλάζει σταδιακά ο τρόπος που σκέφτεσαι και που ζεις. Μέσα από τον αθλητισμό γνωρίζεις και άλλους ανθρώπους με την ίδια στάση ζωής. Εδώ που τα λέμε, οι περισσότεροι στην ηλικία μας ασχολούνται με τον αθλητισμό για να λύσουν κάτι. Είτε να διαχειριστούν ένα πρόβλημα υγείας, είτε να αποφορτιστούν».

»Αν θα ήθελα να στείλω ένα μήνυμα σε άλλους ανθρώπους, θα ήταν αυτό: Ψάξε μέσα σου να βρεις τη δύναμη, να πατήσεις τα πόδια σου στη γη και να δώσεις ώθηση στον εαυτό σου, ώστε να αλλάξεις τη ζωή σου και να βρεις τη δική σου σωτηρία. Πίστεψε στον εαυτό σου και κάνε αυτό που μπορείς την ίδια κιόλας μέρα».